Hoge Raad, 17-06-2016, ECLI:NL:HR:2016:1207, 15/02120

Belanghebbende is aandeelhouder van [A] B.V. (hierna: de BV) met een belang in het aandelenkapitaal van 25 percent.

De BV is eigenaar van een ingevolge de Natuurschoonwet 1928 aangewezen landgoed, [B] (hierna: het landgoed). Op een gedeelte van het landgoed is een golfcomplex gerealiseerd. De waarde van de golfgronden bedraagt per 1 januari 2008 en 31 december 2008 € 2.045.000.

De BV verhuurt het golfcomplex aan [C] B.V. (hierna: [C] ). Door [C] wordt het golfcomplex verhuurd aan de Stichting [E] (hierna: de Stichting). De Stichting exploiteert het golfcomplex, waarbij zij de speelrechten op het golfcomplex en het recht van gebruik van het clubhuis en de overige opstallen - voor ten minste 80 percent van de beschikbare tijd - contractueel heeft verleend aan de vereniging [F] (hierna: de golfclub).

[C] heeft het golfcomplex voor eigen rekening aangelegd. In de huurovereenkomst tussen de BV en [C] is opgenomen:

Tussen [C] en de golfclub zijn een overeenkomst van financiering en een overeenkomst van gebruik gesloten.

Aan belanghebbende is een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2008 opgelegd waarbij de golfgronden als bezitting met een waarde van € 511.250 (= 25 percent van € 2.045.000) voor de rendementsgrondslag van het belastbare inkomen uit sparen en beleggen in aanmerking zijn genomen.

Het geschil voor het Hof betrof de vraag of de vrijstelling als bedoeld in artikel 5.7, lid 1, letter c, Wet IB 2001 van toepassing is op de golfgronden.

Bij de beantwoording van deze vraag heeft het Hof vooropgesteld dat ingevolge het bepaalde in artikel 5.7, lid 1, letter c, Wet IB 2001 niet tot de - in artikel 5.3 Wet IB 2001 bedoelde – bezittingen behoren onroerende zaken die deel uitmaken van een ingevolge de Natuurschoonwet 1928 aangewezen landgoed, met uitzondering van de op deze landgoederen voorkomende gebouwde eigendommen, en dat de vrijstelling uitsluitend van toepassing is in het geval sprake is van volle eigendom van de onroerende zaak.

Het Hof heeft overwogen dat het onderhavige huurrecht geen inbreuk maakt op het zakelijke recht van eigendom dat rust op de grond en er geen aanleiding is om voor de uitleg van de vrijstellingsbepaling af te wijken van de gangbare, op het civiele recht gebaseerde uitleg van het begrip ‘volle eigendom’.

Voorts heeft het Hof overwogen dat aangezien de golfgronden moeten worden aangemerkt als ongebouwd eigendom, zij niet vallen onder de in de wettekst tot uitdrukking gebrachte beperking van de vrijstelling.

Het Hof heeft bovendien geoordeeld dat de partijen bij de overeenkomsten niet meer dan een vergoedingsregeling zijn overeengekomen voor de investering van de huurder in de golfbaaninrichting, van welke investering(en) de BV door natrekking eigenaar is geworden, waarbij de omvang van die vergoeding wordt begrensd door het verschil tussen de vrije waarde van het gehele golfcomplex en de waarde van de grond per dat moment. De vergoedingsregeling is een persoonlijk recht en maakt geen inbreuk op het zakelijke recht van eigendom, aldus het Hof.

Met betrekking tot de overeenkomsten die omtrent de verhuur, de financiering en de exploitatie van het golfcomplex zijn gesloten, heeft het Hof geoordeeld dat de BV daarbij het volledige belang bij de waardeverandering van het golfcomplex heeft behouden. Deze uitleg van de gesloten overeenkomsten is niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Aan de juistheid van ’s Hofs oordeel doet evenmin af de in het middel aangehaalde wetsgeschiedenis omtrent het begrip ‘genotsrechten’ voor de toepassing van box 3. Deze laat onverlet dat de BV de eigenaar van de onroerende zaak is en dat alle waardemutaties haar als eigenaar aangaan. De tekst noch de strekking van artikel 5.7, lid 1, letter c, Wet IB 2001 staat daarom in de weg aan de toepassing van de vrijstellingsbepaling voor dit ingevolge de Natuurschoonwet 1928 aangewezen landgoed.

Het middel faalt derhalve in al zijn onderdelen.