Hoge Raad, 23-03-2018, ECLI:NL:HR:2018:413, 16/03254
Hoge Raad, 23-03-2018, ECLI:NL:HR:2018:413, 16/03254
Gegevens
- Instantie
- Hoge Raad
- Datum uitspraak
- 23 maart 2018
- Datum publicatie
- 23 maart 2018
- ECLI
- ECLI:NL:HR:2018:413
- Formele relaties
- Conclusie: ECLI:NL:PHR:2017:873, Gevolgd
- In cassatie op : ECLI:NL:GHARL:2016:3819, Bekrachtiging/bevestiging
- Zaaknummer
- 16/03254
Inhoudsindicatie
Parkeerbelasting; Art. 225 Gemeentewet; Verordening parkeerbelastingen 2013 gemeente Groningen niet onverbindend op de grond dat daarin niet is vermeld of in het parkeertarief omzetbelasting is begrepen.
Uitspraak
23 maart 2018
nr. 16/03254
Arrest
gewezen op het beroep in cassatie van [X] te [Z] (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 18 mei 2016, nr. 15/00019, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank Noord-Nederland (nr. LEE 14/1300) betreffende de aan belanghebbende opgelegde naheffingsaanslag in de parkeerbelasting van de gemeente Groningen. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.
1 Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld.
Het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Groningen (hierna: het College) heeft een verweerschrift ingediend. Het College heeft tevens incidenteel beroep in cassatie ingesteld.
Het beroepschrift in cassatie en het geschrift waarbij incidenteel beroep in cassatie is ingesteld, zijn aan dit arrest gehecht en maken daarvan deel uit.
De Advocaat-Generaal C.M. Ettema heeft op 31 augustus 2017 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van zowel het principale als het incidentele beroep in cassatie (ECLI:NL:PHR:2017:873).
Zowel het College als belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.
2 Uitgangspunten in cassatie
Belanghebbende is ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet OB). De heffingsambtenaar heeft aan hem op 6 november 2013 een aanslagbiljet uitgereikt met daarop vermeld een naheffingsaanslag in de parkeerbelasting, opgelegd wegens het parkeren van zijn voertuig op een openbare weg binnen de gemeente.
De heffingsambtenaar heeft de verschuldigdheid van parkeerbelasting gegrond op de Verordening op de heffing en invordering van parkeerbelastingen 2013 van de Raad van de gemeente Groningen (hierna: de Verordening). De Verordening vermeldt niet dat het parkeertarief is vastgesteld met inbegrip van een te betalen bedrag aan omzetbelasting noch is daarin voorgeschreven dat op het aanslagbiljet behalve de parkeervergoeding een te betalen bedrag aan omzetbelasting wordt vermeld.
Het standpunt van belanghebbende dat de Verordening onverbindend is, heeft het Hof verworpen. Naar het oordeel van het Hof is de gemeente voor het tegen vergoeding bieden van gelegenheid tot parkeren op straat niet als ondernemer voor de omzetbelasting aan te merken. De op de Verordening gebaseerde naheffingsaanslag in de parkeerbelasting is op goede gronden aan belanghebbende opgelegd en daarbij is aan hem terecht, aldus het Hof, geen omzetbelasting in rekening gebracht.
3 Beoordeling van de in het principale beroep voorgestelde middelen
De middelen richten zich tegen de hiervoor in 2.3 omschreven oordelen van het Hof. De middelen herhalen het voor het Hof gehouden betoog dat de naheffingsaanslag niet in stand kan blijven, omdat de Verordening (gedeeltelijk) onverbindend is. Daartoe voeren de middelen aan dat in de Verordening ten onrechte geen rekening is gehouden met de op grond van de Wet OB verschuldigde omzetbelasting ter zake van het door de gemeente tegen vergoeding bieden van parkeergelegenheid. De gemeente had, aldus de middelen, in de Verordening moeten opnemen dat op het aanslagbiljet het parkeertarief moet worden onderscheiden in een deel parkeervergoeding en een deel te betalen omzetbelasting.
Op grond van artikel 225, lid 1, letter a, van de Gemeentewet kunnen gemeenten in het kader van de parkeerregulering een belasting heffen ter zake van het parkeren van een voertuig op een door de gemeente aangewezen plaats, tijdstip en wijze.
In het midden kan blijven of de gemeente het parkeertarief in de Verordening had moeten onderscheiden naar een deel parkeervergoeding en een deel te betalen omzetbelasting. Het nationale recht noch het Unierecht biedt steun voor de opvatting dat een gemeentelijke parkeerverordening niet rechtsgeldig is op de grond dat in die verordening niet is vermeld of in het tarief een bedrag aan omzetbelasting is begrepen dan wel daarin niet is voorgeschreven dat op het aanslagbiljet een bedrag aan omzetbelasting moet worden vermeld.
Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, kunnen de middelen niet tot cassatie leiden.