Hoge Raad, 13-04-2018, ECLI:NL:HR:2018:593, 17/02504

Belanghebbende was heel 2013 gehuwd. In 2013 had belanghebbende inkomsten uit werk en woning van € 42.108. Zijn echtgenote heeft in 2013 geen inkomsten genoten.

De aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) voor het jaar 2013 van de echtgenote is vastgesteld naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil en een uit te betalen bedrag aan algemene heffingskorting. In artikel 8.10 Wet IB 2001 (tekst 2013) is de algemene heffingskorting vastgesteld op € 2001. De aan de echtgenote uit te betalen algemene heffingskorting is als gevolg van de in artikel 8.9, lid 2, laatste volzin, van die wet opgenomen afbouw van de algemene heffingskorting voor de minstverdienende partner met € 533 (hierna: de korting) verminderd tot € 1468. De korting is niet bij belanghebbende in aanmerking genomen als verhoging van zijn gecombineerde heffingskorting.

Voor het Hof was onder meer in geschil of de in 2.1.2 bedoelde vermindering van de algemene heffingskorting voor de minstverdienende partner verenigbaar is met het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (hierna: het IVBPR) dan wel met het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM).

Het Hof heeft het hoger beroep van belanghebbende ongegrond verklaard. Het Hof heeft vastgesteld dat bij belanghebbende geen sprake is van een vermindering van de algemene heffingskorting door de toepassing van artikel 8.9, lid 2, laatste volzin, Wet IB 2001. De grieven van belanghebbende kunnen wel aan de orde worden gesteld in de met deze zaak samenhangende belastingzaak van de echtgenote van belanghebbende, aldus het Hof.

Tegen het hiervoor weergegeven oordeel van het Hof richt zich het beroepschrift in cassatie met een aantal klachten.

Voor zover de klachten inhouden dat het Hof ten onrechte niet is ingegaan op de stelling van belanghebbende dat het bedrag van de (bij de echtgenote toegepaste) korting alsnog bij hem in aanmerking moet worden genomen, worden zij terecht voorgesteld. Zij kunnen echter niet tot cassatie leiden op de gronden die zijn vermeld in het heden in de zaak met nummer 17/02574, ECLI:NL:HR:2018:429 uitgesproken arrest van de Hoge Raad, waarvan een afschrift aan dit arrest is gehecht.

De klachten kunnen voor het overige evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.