Hoge Raad, 20-12-2019, ECLI:NL:HR:2019:2003, 18/05272

Bij besluit van de Minister van Defensie van 6 oktober 2008 is aan belanghebbende eervol ontslag verleend. De Centrale Raad van Beroep heeft het ontslagbesluit bij uitspraak van 19 december 2013 herroepen en beslist dat aan belanghebbende rechtsherstel dient te worden geboden. In het kader van het rechtsherstel heeft het [A] in februari 2014 aan belanghebbende € 196.377 aan salaris nabetaald over de periode van 1 januari 2009 tot en met 19 december 2013 (hierna: de nabetaling).

De Inspecteur heeft de nabetaling in het jaar 2014 in de heffing van inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) betrokken.

Voor het Hof was in geschil of de door de Inspecteur toegepaste heffing van IB/PVV over de nabetaling juist is. Belanghebbende stelt dat de nabetaalde salarissen rentedragend zijn geworden in de zin van artikel 3.146, lid 1, Wet IB 2001 in de periode van 1 januari 2009 tot en met 19 december 2013 omdat daarover wettelijke rente is verschuldigd, en dat die salarissen daarom telkens toen zijn genoten.

Het Hof heeft geoordeeld dat de Inspecteur terecht ervan is uitgegaan dat de nabetaling belastbaar is in 2014 omdat deze in dat jaar door belanghebbende is ontvangen en dus in fiscale zin is genoten. Daartoe heeft het Hof overwogen dat het verschuldigd worden van wettelijke rente niet kan worden begrepen onder het begrip ‘rentedragend geworden’ van inkomsten in de zin van artikel 3.146, lid 1, Wet IB 2001.

De klachten zijn gericht tegen het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel van het Hof.

Op grond van artikel 3.146 Wet IB 2001 wordt loon geacht te zijn genoten op het tijdstip waarop het is ontvangen, verrekend, ter beschikking gesteld, rentedragend is geworden of vorderbaar en inbaar is geworden. Voor zover de klachten betogen dat het bestreden oordeel onjuist is omdat de nabetaalde salarissen in de jaren voorafgaand aan het jaar 2014 rentedragend zijn geworden, falen zij. Met ‘rentedragend geworden’ in deze bepaling wordt niet gedoeld op de situatie waarin wegens vertraging in de voldoening van een geldsom rente wordt verschuldigd¹. Een vordering wordt pas rentedragend wanneer deze liquide is en blijft uitstaan onder het genot van rente voor de gerechtigde tot die vordering². Het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel van het Hof geeft dus niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

De klachten kunnen voor het overige evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.