Hoge Raad, 20-12-2019, ECLI:NL:HR:2019:2004, 19/00033

Belanghebbende heeft in de jaren 2013 tot en met 2015 uitkeringen ontvangen op grond van de Ziektewet (hierna: de ZW-uitkeringen), in het jaar 2015 tot een bedrag van € 18.487. In oktober 2015 heeft het UWV bij diverse besluiten de ZW-uitkeringen over de periode van 18 november 2013 tot en met 11 oktober 2015 ingetrokken, waardoor belanghebbende een totaalbedrag van € 40.909,88 moest terugbetalen. Belanghebbende heeft in 2015 niets terugbetaald.

De Inspecteur heeft de in het jaar 2015 door belanghebbende ontvangen ZW-uitkeringen in dat jaar in de heffing van inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) betrokken.

Voor het Hof was in geschil of terecht IB/PVV is geheven over de ZW-uitkering.

Het Hof heeft geoordeeld dat de ZW-uitkeringen die in 2015 zijn betaald, in 2015 belastbaar zijn als inkomen uit werk en woning omdat belanghebbende ze in dat jaar heeft ontvangen en toen niet te kennen heeft gegeven dat hij dit bedrag niet zou willen behouden. Het Hof heeft voorts geoordeeld dat het in 2015 teruggevorderde bedrag van € 40.909,88 niet is aan te merken als negatieve inkomsten in dat jaar omdat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij het bedrag heeft terugbetaald en er geen sprake is van een lening die rentedragend is geworden. Daartoe heeft het Hof overwogen dat het verschuldigd worden van wettelijke rente niet kan worden begrepen onder het begrip ‘rentedragend geworden’ van inkomsten.

De klachten zijn gericht tegen het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel van het Hof.

Op grond van artikel 3.146 Wet IB 2001 wordt (negatief) loon geacht te zijn genoten op het tijdstip waarop het is ontvangen, verrekend, ter beschikking gesteld, rentedragend is geworden of vorderbaar en inbaar is geworden. Voor zover de klachten betogen dat het bestreden oordeel onjuist is omdat het bedrag aan teruggevorderde ZW-uitkeringen in 2015 rentedragend is geworden, falen zij. Met ‘rentedragend geworden’ in deze bepaling wordt niet gedoeld op de situatie waarin wegens vertraging in de voldoening van een geldsom rente wordt verschuldigd.¹ Een vordering wordt pas rentedragend wanneer deze liquide is en blijft uitstaan onder het genot van rente voor de gerechtigde tot die vordering². Het hiervoor in 2.2.2 weergegeven oordeel van het Hof geeft dus niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

De overige klachten kunnen evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die klachten niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.