Hoge Raad, 11-09-2020, ECLI:NL:HR:2020:1344, 19/00778

Belanghebbende woont in Nederland en heeft in de periodes mei 2013, juni 2013, januari 2014 tot en met mei 2014, juli 2014 tot en met december 2014 en maart 2015 tot en met december 2015 deelgenomen aan online pokerspelen via de websites PokerStars.eu en Fulltilt.eu (hierna: de spelen). Over de in die tijdvakken behaalde resultaten is kansspelbelasting op aangifte voldaan of van belanghebbende nageheven.

Tussen partijen is niet in geschil dat de spelen als een buitenlands kansspel in de zin van artikel 2, lid 3, Wet op de kansspelbelasting (hierna: Wet KSB) moeten worden beschouwd.

Tussen partijen is in geschil of belanghebbende kansspelbelasting is verschuldigd en meer in het bijzonder of de (naheffings)aanslagen in strijd zijn met artikel 56 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: VWEU). Daarbij spitst het geschil zich toe op de vraag of de houder van de spelen is gevestigd in een andere lidstaat van de Europese Unie. Als het antwoord op die vraag bevestigend luidt, is niet in geschil (i) dat het vrije verkeer van diensten binnen de Unie in dit geval van toepassing is, en (ii) dat dit verkeer wordt belemmerd door toepassing van het Nederlandse regime voor buitenlandse kansspelen in de Wet KSB.

Belanghebbende betoogt in deze procedure dat bepalingen uit de Wet KSB voor buitenlandse kansspelen die via het internet worden gespeeld, in zijn geval buiten toepassing moeten blijven omdat daardoor het vrije verkeer van diensten van artikel 56 VWEU wordt belemmerd, aangezien de houder van kansspelen waaraan hij heeft deelgenomen is gevestigd in een andere lidstaat van de Europese Unie. Hij beroept zich daarmee op een uitzondering ten opzichte van de uit de Wet KSB voortvloeiende belastingschuld. Daarom rust naar Nederlands fiscaal procesrecht op hem de bewijslast dat een binnen de Europese Unie gevestigde vennootschap als houder van deze kansspelen is aan te merken.

Deze uit het nationale recht voortvloeiende bewijslastverdeling is niet in strijd met het recht van de Europese Unie. De procedurevoorschriften ter verzekering van de rechten die justitiabelen ontlenen aan het recht van de Unie zijn volgens vaste rechtspraak van het Hof van Justitie op grond van het beginsel van procedurele autonomie een aangelegenheid van de interne rechtsorde van elke lidstaat, met dien verstande dat deze procedurevoorschriften moeten voldoen aan het gelijkwaardigheidsbeginsel en dat zij de uitoefening van de door het Unierecht verleende rechten in de praktijk niet onmogelijk of uiterst moeilijk mogen maken.¹ Van een belanghebbende die ervoor kiest aan een kansspel via internet deel te nemen, moet worden aangenomen dat hij niet in een onmogelijke of onredelijk bezwarende bewijspositie wordt geplaatst indien hij in een fiscaal geschil in het licht van alle omstandigheden van het geval aannemelijk zal moeten maken wie de organisator van dat kansspel is. Hierbij dient in aanmerking te worden genomen dat aan het bewijs van die feiten geen zware eisen mogen worden gesteld.

Het eerste onderdeel van het middel faalt daarom voor zover het betoogt dat de bewijslast niet bij belanghebbende mag worden gelegd.

Het eerste middelonderdeel faalt ook voor het overige. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van dit middelonderdeel voor het overige is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie).