Rechtbank Den Haag, 01-10-2013, ECLI:NL:RBDHA:2013:13139, AWB-13_1351

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vermindering van de aanslagen en de beschikkingen inzake de heffingsrente en toekenning van een schadevergoeding en een proceskostenvergoeding voor bezwaar en beroep.

Verweerder concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen voor zover het de vergoeding voor de kosten van de bezwaren betreft.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Gelet op de tenaamstelling van de rekening is de rechtbank van oordeel dat eiser samen met zijn zoon moet worden aangemerkt als gerechtigde tot de rekening, ieder voor het geheel. De stelling dat de rekening zonder medeweten van eiser mede op diens naam kon worden geopend, acht de rechtbank, gelet op de betwisting hiervan door verweerder en zonder nadere onderbouwing van deze stelling, niet aannemelijk. Daar komt bij dat eiser als eerste rekeninghouder staat vermeld en zijn zoon als tweede rekeninghouder. Het ligt niet voor de hand dat de zoon, die stelt de rekening te hebben geopend en daarop geld heeft gestort, als tweede rekeninghouder staat vermeld.

-

De aard van de rekening (bijvoorbeeld rekeningcourant, spaarrekening, effectenrekening, etc);

-

De datum waarop de rekening is geopend;

-

De saldi van de rekeningingen per 31 december van ieder jaar;

-

Een specificatie van de beleggingsfondsen per 31 december van ieder jaar (inclusief de namen van de fondsen);

-

Een overzicht van alle stortingen en/of overnakingen (bedrag, datum, omschrijving storting of overmaking en bankrekeningnummer waarvan het overgemaakte bedrag afkomstig is;

-

Een overzicht van alle opnamen en/of overboekingen (bedrag, datum omschrijving opname of overboeking en bankrekeningnummer waar het bedrag naar is overgemaakt;

-

Een specificatie van de ontvangen rente per jaar;

-

Een specificatie van de opbrengst van effecten per jaar.

Met de brieven die eiser naar de KB Lux heeft gezonden en zijn stelling dat hij daarop geen antwoord heeft ontvangen, heeft hij naar het oordeel van de rechtbank evenmin aannemelijk gemaakt dat hij niet als gerechtigde tot de rekening kan worden aangemerkt. Eiser heeft geen gebruik willen maken van het formulier dat de Belastingdienst hem heeft toegezonden ter verkrijging van inlichtingen van de KB Lux, terwijl op deze zogenoemde modelbrieven naar de ervaring van verweerder doorgaans wel door de KB Lux wordt gereageerd. Hij heeft in zijn brieven aan de KB Lux vooropgesteld dat hij geen rekening aanhield bij de KB Lux. Gelet hierop is het niet verwonderlijk dat eiser geen reactie van de KB Lux op zijn brieven heeft ontvangen. De omstandigheid dat eiser niet de voorbeeldbrieven van de Belastingdienst heeft willen gebruiken dient voor zijn rekening te komen. De onder 32 vermelde brief van de zoon van eiser alsmede het antwoord daarop van de KB Lux doen aan de identificatie van eiser alsmede zijn gerechtigdheid tot het saldo op de bankrekening evenmin af aangezien deze brieven daarin geen enkel nader inzicht verschaffen. Gelet op het vorenoverwogene is de rechtbank van oordeel dat verweerder met hetgeen hij heeft gesteld voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat eiser rekeninghouder is (geweest). Gelet op de tenaamstelling van de rekening, is de rechtbank van oordeel dat verweerder niet onzorgvuldig heeft gehandeld door alleen eiser aan te schrijven.

Eiser heeft voorts gesteld dat verweerder onrechtmatig heeft gehandeld door gebruik te maken van de in het renseignement opgenomen gegevens.

Deze stelling van eiser faalt. Naar het oordeel van de rechtbank mag verweerder de gegevens afkomstig van de gestolen microfiches als bewijsmiddel gebruiken. De rechtbank acht daarbij van belang dat de Nederlandse fiscus in het bezit van fotokopieën van de afgedrukte microfiches is gekomen doordat de Belgische autoriteiten deze gegevens spontaan op basis van de Richtlijn aan de Nederlandse autoriteiten hebben verstrekt. Indien al kan worden aangenomen dat de microfiches op strafrechtelijk onrechtmatige wijze door de Belgische autoriteiten zijn verkregen, dan zijn de gegevens door de Nederlandse fiscus naar het oordeel van de rechtbank niet verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat het gebruik van die gegevens ontoelaatbaar moet worden geacht. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat er geen enkele aanwijzing is dat de Belgische overheid de hand heeft gehad in de ontvreemding van gegevens van de KB Lux en dat ook anderszins voor de Nederlandse belastingautoriteiten geen redenen bestonden om aan te nemen dat bij de verkrijging van de gegevens een zo fundamenteel recht van de in die gegevens vermelde personen was geschonden dat het instellen van een nader onderzoek naar de fiscale relevantie van die gegevens ontoelaatbaar moest worden geoordeeld (zie Hoge Raad 21 maart 2008, nr

ECLI:NL:HR:2008:BA8179).

In artikel 27e van de AWR is bepaald dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan of sprake is van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking, de rechtbank het beroep ongegrond verklaart tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast). Volgens vaste jurisprudentie heeft een belastingplichtige niet de vereiste aangifte gedaan indien sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting zowel absoluut als relatief aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting.

Vast staat dat voor alle in geding zijnde jaren geen informatiebeschikkingen zijn afgegeven. Dit brengt mee dat voor toepassing van omkering van de bewijslast verweerder aannemelijk dient te maken dat eiser niet de vereiste aangiftes heeft gedaan.

Daartoe heeft verweerder aangevoerd dat eiser gedurende de gehele in geschil zijnde periode heeft beschikt over de hiervoor onder 2. vermelde rekening. Verweerder heeft ter onderbouwing van deze stelling aangevoerd dat het een feit van algemene bekendheid is dat zogenoemde zwartspaarders met een bankrekening in een land met een bankgeheim gedurende een lange periode deze rekening hebben aangehouden met als doel aanzienlijke vermogens buiten het zicht van de fiscus te houden en dat deze ervaringsregel ook steun vindt in de door de meewerkers verstrekte gegevens over de jaren tot en met 2000. Gelet op de bekende gegevens van de meewerkers tot en met 2000 en de algemene ervaringsregel dat doorgaans gedurende een aantal opvolgende jaren een (deposito)rekening aanwezig is, acht de rechtbank aannemelijk dat eiser ook in de jaren 2004 tot en met 2008 houder was van de op de afdruk van het microfiche vermelde rekening (dan wel de tegoeden in 2004 en 2008 elders heeft aangehouden) en gerechtigd was tot deze tegoeden . De enkele verklaring van de zoon dat hij het geld in 1994 heeft opgenomen en nadien heeft besteed alsmede de in het geding gebrachte brief van de KB Lux dat de bank geen onderzoek uitvoert naar verrichtingen ouder dan 10 jaar, is onvoldoende om het tegendeel aannemelijk te maken. De veronderstelde opname van het saldo op de KB Lux rekening is met geen enkel bewijs onderbouwd. Er zijn geen rekeningafschriften overgelegd en er is geen bewijs dat de rekening in 1994 is opgeheven. Evenmin zijn er stukken overgelegd waaruit blijkt dat het geld is besteed, terwijl verwacht mag worden dat van de besteding van een tegoed als hier aan de orde iets zichtbaar zou zijn. Niet in geschil is dat het tegoed op de rekeningen niet is aangegeven als box 3 inkomen. Gelet op het totale saldo van de beide rekeningen acht de rechtbank aannemelijk dat het bedrag dat daardoor niet zou worden geheven relatief en absoluut omvangrijk is en dat eiser dat wist of zich daarvan bewust moet zijn geweest. Aldus heeft eiser voor de onderhavige jaren niet de vereiste aangiftes gedaan. Hieruit volgt dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard. Dit houdt in dat de beroepen ongegrond moeten worden verklaard, tenzij eiser overtuigend aantoont dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

Met hetgeen eiser heeft aangevoerd en overgelegd, heeft hij naar het oordeel van de rechtbank niet aangetoond dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. De stelling van eiser dat hij slechts buiten zijn medeweten om gevolmachtigde was van de rekening en geen rekeninghouder is (geweest), is gelet op de tenaamstelling van de rekening, zonder nadere onderbouwing van zijn stelling, onvoldoende. Dit geldt eveneens voor de verklaring van de zoon dat hij het geld in 1994 heeft opgenomen, nu de zoon zijn stelling niet met feitelijke gegevens heeft onderbouwd.

Eiser dient dus naar het oordeel van de rechtbank als rekeninghouder te worden aangemerkt, waarbij tevens aannemelijk is dat zowel eiser als de zoon volledig gerechtigd zijn tot de tegoeden van de rekening (Vgl. Hoge Raad 8 maart 2013, nr. 12/00448, ECLI:NL:HR:2013:BZ3490). Nu eiser geen gegevens heeft verstrekt over de rekening en verweerder evenmin kon beschikken over gegevens van de KB Lux vanwege het bankgeheim, is verweerder ter vaststelling van de over de betrokken jaren verschuldigde belasting aangewezen op een schatting.

Verweerder heeft de hoogte van de correcties gebaseerd op een modelmatige berekening die is gemaakt voor de jaren tot en met 2000, waarbij gebruik is gemaakt van de gegevens op de microfiches en gegevens verkregen van de rekeninghouders die wel hebben meegewerkt aan het onderzoek van de belastingdienst (de meewerkers). Aan de hand van dit model heeft hij het saldo per einde van het jaar 2000 berekend. Vervolgens is verweerder uitgegaan van een veronderstelde aangroei van dat saldo van ongeveer 5% per jaar. Als uitgangspunt heeft te gelden dat deze berekening jegens de betreffende rekeninghouder (weigeraar en geïdentificeerde ontkenner) redelijk en dus niet willekeurig mag zijn. Deze mag echter, gelet op de mate waarin gegevens slechts summier beschikbaar zijn, wel enige ruwheid vertonen (vgl. HR 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324).

In bezwaar heeft verweerder erkend dat de door hem gehanteerde modelmatige berekening niet redelijk is voor zover het de verhoging met de factor 1,5 betreft. Bij de uitspraken op bezwaar heeft verweerder daarom de correcties herberekend, waarbij de factor 1,5 is geëlimineerd. Gelet op dit een en ander is de rechtbank van oordeel dat aldus na bezwaar sprake is van een redelijke schatting.

Eiser betoogt dat sprake is van een ernstige overschrijding van de redelijke termijn die leidt tot onbevoegdheid van verweerder ten aanzien van de aanslagregeling. Voor zover eiser hiermee heeft bedoeld te stellen dat de bevoegdheid om de aanslagen op te leggen is verjaard, faalt het betoog. Elk van de onderhavige aanslagen is opgelegd binnen de in artikel 11, derde lid, van de AWR opgenomen termijn van drie jaar na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan. Mitsdien zijn de aanslagen binnen de wettelijke aanslagtermijn opgelegd.

Eiser heeft voorts aangevoerd dat de aanslagen in strijd zijn met het bepaalde in artikel 6 en artikel 8 van het EVRM. Het beroep op artikel 6 van het EVRM faalt reeds omdat er geen boetes zijn opgelegd en dus van een ‘criminal charge’ in de zin van artikel 6 van het EVRM geen sprake is. Evenmin is sprake van een ontoelaatbare inmenging in het privéleven van eiser. Gelet op de door de Belgische autoriteiten verstrekte gegevens en de door verweerder uitgevoerde identificatie die erin resulteerde dat eiser als rekeninghouder werd aangewezen, was er naar het oordeel van de rechtbank, anders dan eiser kennelijk meent, voldoende aanleiding om aan eiser nadere inlichtingen omtrent die rekeningen te vragen als door verweerder is gedaan. Ingevolge het bepaalde in artikel 47 van de AWR was eiser ook verplicht de gevraagde informatie te verstrekken.

Eiser heeft de in rekening gebrachte heffingsrenten bestreden. Nu eiser geen afzonderlijke gronden heeft aangevoerd tegen de beschikkingen heffingsrente en ook overigens is niet gebleken dat de heffingsrenten in strijd met het bepaalde in hoofdstuk VA van de AWR zijn berekend, faalt ook dat betoog.

Eiser heeft in zijn bezwaarschriften verzocht om een vergoeding van de kosten van het bezwaar. Bij de in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar heeft verweerder heeft deze verzoeken afgewezen. Ter zitting heeft verweerder zich nader op het standpunt gesteld dat aan eiser alsnog een proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase moet worden toegekend. De rechtbank sluit zich hierbij aan. De rechtbank zal daarom, doende wat verweerder had behoren te doen, aan eiser een vergoeding toekennen voor de kosten die hij in verband met de behandeling van de bezwaren redelijkerwijs heeft moeten maken.

Met betrekking tot het verzoek om schadevergoeding overweegt de rechtbank dat zij, ingevolge artikel 8:73, eerste lid, van de Awb, bij een gegrond beroep indien daarvoor gronden zijn, op verzoek van een partij het bestuursorgaan kan veroordelen tot vergoeding van de schade die deze partij lijdt.

Nu eiser zijn verzoek niet heeft onderbouwd, hij heeft niet gesteld wat voor schade hij heeft geleden en evenmin welk bedrag daar mee gemoeid zou zijn, wijst de rechtbank het verzoek om schadevergoeding af.

Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor onder 47 heeft overwogen, dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van de bezwaren en de beroepen redelijkerwijs heeft moeten maken.