Rechtbank Den Haag, 09-07-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:8792, AWB-13_8656

Van de in het voorstaande citaat genoemde meldcode 9179 is een afzonderlijk proces-verbaal opgemaakt dat tot de stukken behoort (AH-mc-9179). Tot de stukken behoren verder onder meer een proces-verbaal inzake [H] met dossiernummer 45590 en codenummer 1-OPV-1, een proces-verbaal inzake het onderzoek naar een criminele organisatie met dossiernummer 45590 en codenummer 14-OPV-2, processen-verbaal van getuigenverklaringen van [B] en [C] (G-06 en G-07) en een proces-verbaal inzake het getuigenverhoor van de accountant van eiseres met dossiernummer 49412/49413 en codenummer G-02-01 (G-02-01).

Op grond van de bevindingen in OPV-01 heeft verweerder de naheffingsaanslag opgelegd.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de naheffingsaanslag. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

De rechtbank volgt verweerder niet in zijn primaire standpunt dat niet [X2] BV maar [X3] BV de macht heeft verkregen om als eigenaar over de [H]-auto’s te beschikken en dat eiseres daarom geen recht heeft op aftrek van de voorbelasting. Het feit dat [X2] BV en [X3] BV beiden deel uitmaken van de fiscale eenheid betekent dat, ongeacht wie van hen de auto’s feitelijk heeft afgenomen, de fiscale eenheid de afnemer is en in beginsel recht heeft op aftrek van de voorbelasting.

37. Derhalve staat het aan de nationale autoriteiten en rechterlijke instanties om het recht op aftrek te weigeren wanneer op basis van objectieve gegevens vaststaat dat aanspraak op die aftrek wordt gemaakt in geval van fraude of misbruik (…);

38. Dat is het geval wanneer de belastingplichtige zelf zich schuldig maakt aan belastingfraude. In dat geval is immers niet voldaan aan de objectieve criteria waar op de begrippen goederenlevering en dienstverrichting door een als zodanig handelend belastingplichtige en economische activiteit zijn gebaseerd (…);

43. (...) staat het bijgevolg aan de bevoegde belastingdienst om aan de hand van objectieve gegevens rechtens genoegzaam te bewijzen dat de belastingplichtige wist of had moeten weten dat de handeling waarvoor aanspraak op het recht op aftrek wordt gemaakt, deel uitmaakte van fraude door de leverancier of een andere ondernemer die in een eerder of later stadium van de toeleveringsketen actief was (…);”

Uit Bonik volgt dat een ondernemer die is betrokken bij een btw-fraude geen aanspraak kan maken op aftrek van voorbelasting en dat dit evenzeer geldt voor een ondernemer die weliswaar niet zelf rechtstreeks frauduleus heeft gehandeld, maar die wist dan wel behoorde te weten dat de door hem verhandelde goederen deel uitmaken van een fraudeketen.

Uit het arrest van 13 februari 2014, nr. C-18/13, ECLI:EU:C:2014:69 (Maks Pen) volgt dat de uitoefening van het recht op aftrek van voorbelasting een beroep op het Unierecht inhoudt en dat de nationale autoriteiten en rechterlijke instanties overeenkomstig het Unierecht het recht op aftrek moeten weigeren wanneer op basis van objectieve gegevens vaststaat dat aanspraak op dit recht wordt gemaakt in geval van fraude of misbruik.

Eiseres heeft aangevoerd dat de handel met [H] geheel en uitsluitend werd geregeld door [F], dat de andere directeuren daar niet bij waren betrokken en dat eventuele wetenschap van [F] daarom niet aan de fiscale eenheid kan worden toegerekend. De voorbelasting dient dan ook niet van haar te worden nageven maar van [F] dan wel [X3] BV. De rechtbank volgt eiseres niet in dit betoog. Wanneer één van de directeuren van een fiscale eenheid wetenschap heeft van fraude, moeten ook de andere onderdelen van die fiscale eenheid geacht worden daarvan wetenschap te hebben. Zo betrokkenen er al voor gekozen zouden hebben binnen de fiscale eenheid niet alle beschikbare relevante informatie met elkaar te delen, brengt dat dan ook niet mee dat aan het bestaan van de fiscale eenheid voorbij moet worden gegaan. Een en ander betekent dat eiseres niet alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te zorgen dat zij door haar handelingen niet betrokken raakte bij belastingfraude.

Gezien hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep voor zover dit ziet op de [H]-auto’s ongegrond te worden verklaard.

Tussen partijen is niet in geschil dat de facturen van [I] BV geacht moeten worden te zijn uitgeschreven door [X2] BV. Gezien het feit dat [X2] BV de op deze facturen vermelde omzetbelasting heeft verwerkt in haar aangiften en eiseres ter zitting geloofwaardig heeft verklaard dat de onjuiste naamsvermelding het gevolg is van het gebruik van oud postpapier, ziet de rechtbank geen aanleiding partijen daarin niet te volgen.

Aangezien [X2] BV en [X3] BV onderdeel uitmaken van de fiscale eenheid, kunnen de facturen geen betrekking hebben op leveringen in de zin van artikel 3 van de Wet OB van [X2] BV aan [X3] BV. Dat brengt met zich dat de op de facturen vermelde omzetbelasting niet verschuldigd is geworden ter zake van leveringen. De uitreiking van de facturen heeft echter wel tot gevolg dat op grond van artikel 37 van de Wet OB eiseres het bedrag aan omzetbelasting dat op de facturen staat vermeld, verschuldigd is geworden (HR, 19 december 1990, nr. 26 825, ECLI:NL:HR:1990:ZC4499), tenzij de factuur binnen de termijn van artikel 20, lid 3 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is herzien en het gevaar voor verlies van belastinginkomsten door de Staat volledig is uitgeschakeld (HvJ van 19 september 2000, nr. C-454/98, ECLI:EU:C:2000:469 (Schmeink & Cofreth/Manfred Strobel). Een dergelijke herziening heeft niet plaatsgevonden.

Het recht op aftrek van voorbelasting strekt zich niet uit tot de belasting die uitsluitend is verschuldigd op grond van de vermelding ervan op de factuur (HvJ 13 december 1989, nr. C-342/87, ECLI:EU:C:1989:635 (Genius Holding).

Tussen partijen is niet in geschil dat eiseres de op de interne facturen vermelde omzetbelasting op haar aangiften als verschuldigde belasting heeft vermeld en op diezelfde aangiften weer als voorbelasting in aftrek heeft gebracht. Deze facturering heeft zich dan ook uitsluitend en geheel binnen de fiscale eenheid en dus binnen dezelfde ondernemer afgespeeld. Verder is gesteld noch gebleken dat eiseres handelingen verricht waarvoor geen recht op aftrek van voorbelasting bestaat. Onder die omstandigheden gaat het weigeren van het recht op aftrek van de ten onrechte in rekening gebrachte omzetbelasting verder dan noodzakelijk is om het daarmee beoogde doel, het uitschakelen van ieder gevaar van verlies van belastinginkomsten, te bereiken. In onderhavig geval heeft immers nooit enig gevaar van verlies van belastinginkomsten bestaan. De rechtbank neemt hierbij mede in aanmerking dat eiseres onweersproken heeft verklaard dat de vermelding van de omzetbelasting op deze interne facturen slechts het gevolg is van softwareproblemen. Naheffing van deze belasting is onder deze omstandigheden in strijd met het evenredigheidsbeginsel. Bovendien zou het weigeren van de aftrek in deze situatie tot gevolg hebben dat de Staat door de gang van zaken zou worden verrijkt, hetgeen in strijd is met het neutraliteitsbeginsel. Gelet hierop dient het beroep voor zover dit ziet op de interne facturering gegrond te worden verklaard en moet de naheffingsaanslag worden verminderd met € 1.552.99-7. De overige gronden die eiseres tegen deze correctie heeft aangevoerd behoeven daarom geen behandeling.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 2.190 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 243, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1,5 vanwege het gewicht van de zaak).