Rechtbank Den Haag, 10-03-2015, ECLI:NL:RBDHA:2015:3059, AWB - 14 _ 7359

1. Eiseres heeft voor het jaar 2011 aangifte gedaan naar een belastbare winst van € 2.802.117 en, na verrekening van verliezen uit voorgaande jaren tot een zelfde bedrag, een belastbaar bedrag van nihil.

2. Per ultimo 2010 bedroegen de te verrekenen verliezen uit voorgaande jaren € 3.113.014. Van deze verliezen is een bedrag van € 3.061.526 na afloop van het jaar 2011 niet meer verrekenbaar. De verliezen zijn in de volgende jaren ontstaan:

3. Bij het bepalen van de winst over het jaar 2011 heeft eiseres, om de hiervoor genoemde verliesverdamping te voorkomen, één van haar bedrijfsmiddelen, te weten een perceel grond met daarop een kraanterminal en een bovenloopkraan in de[haventerrein] (het haventerrein), eenmalig in 2011 opgewaardeerd met een bedrag van € 4.302.970.

4. Bij de aanslagregeling heeft verweerder, naast een andere, hier niet in geschil zijnde correctie, de fiscale opwaardering van het haventerrein niet geaccepteerd en de belastbare winst en het belastbare bedrag als volgt vastgesteld.

5. Na verrekening met de vastgestelde belastbare winst over 2011 resteert een verlies uit voorgaande jaren van € 2.540.476, waarvan € 2.488.978 (€ 3.061.526 -/- € 572.538) na 2011 niet meer kan worden verrekend. De stand van de te verrekenen verliezen uit voorgaande jaren bedraagt per 1 januari 2012, na de verliesverdamping, € 51.498 (de verliezen over 2004 en 2005).

6. Eiseres heeft tegen de aanslag en de verliesverrekeningsbeschikking bezwaar gemaakt. In bezwaar heeft eiseres, evenals in beroep, het standpunt ingenomen dat de belastbare winst over het jaar 2011 met inachtneming van de fiscale opwaardering van het haventerrein hoger dient te worden vastgesteld, zodat een hoger bedrag aan verliezen uit voorgaande jaren kan worden verrekend.

7. Bij zijn uitspraak op bezwaar heeft verweerder het bezwaar van eiseres afgewezen.

8. In geschil is of eiseres in haar beroep betreffende de aanslag en de verliesverrekeningsbeschikking kan worden ontvangen, meer specifiek of zij bij haar beroep een (proces)belang heeft. Zo dit het geval is, is in geschil of het haventerrein in het jaar 2011 (incidenteel) kan worden opgewaardeerd, meer specifiek of een dergelijke opwaardering in strijd is met goed koopmansgebruik, en of de foutenleer kan worden toegepast in verband met het in 2009 niet activeren van kosten/investeringen ten behoeve van het haventerrein voor een bedrag van € 43.629.

Eiseres beantwoordt deze vragen bevestigend, verweerder ontkennend.

9. Eiseres neemt het standpunt in dat zij een belang heeft bij haar beroep, zodat zij daarin moet worden ontvangen. Verder luidt haar standpunt dat zij op grond van goed koopmansgebruik het haventerrein in 2011 mag opwaarderen met een bedrag gelijk aan de verrekenbare verliezen ultimo 2011, dan wel met een bedrag van € 4.302.970, wat ook na volledige verliesverrekening leidt tot een positief belastbaar bedrag over 2011. Ook stelt eiseres zich op het standpunt dat in het jaar 2009 gemaakte kosten ten aanzien van het haventerrein voor een bedrag van € 43.629 ten onrechte niet zijn geactiveerd maar ineens ten laste van de winst over 2009 zijn gebracht. Dit moet volgens eiseres in 2011 met toepassing van de foutenleer worden gecorrigeerd. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en -kort gezegd- handhaving van de belastingaanslag tot een berekend naar een belastbaar bedrag van nihil, onder verrekening van het totaal aan opgebouwde verliezen uit voorgaande jaren (€ 3.113.014).

10. Verweerder neemt het standpunt in dat eiseres geen belang heeft bij haar beroep. Verweerder heeft ook de overige standpunten van eiseres gemotiveerd betwist.

Verweerder concludeert tot niet-ontvankelijkverklaring van het beroep.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

12. In zijn arrest van 11 april 2014, nr. 13/01903, ECLI:NL:HR:2014:878, heeft de Hoge Raad overwogen:

“3.4.2 Bij de beoordeling van het middel is het volgende van belang. Een bezwaar, beroep of (incidenteel) hoger beroep moet niet-ontvankelijk worden verklaard als de indiener van dat rechtsmiddel geen belang daarbij heeft. Daarvan is sprake als het aanwenden van het rechtsmiddel, ongeacht de gronden waarop het steunt, hem niet in een betere positie kan brengen met betrekking tot het bestreden besluit en eventuele bijkomende (rechterlijke) beslissingen zoals die met betrekking tot proceskosten en griffierecht. Indien het aangewende rechtsmiddel de indiener ervan wel in een betere positie kan brengen met betrekking tot het bestreden besluit dan wel eventuele bijkomende beslissingen en voldaan is aan de overige ontvankelijkheidsvereisten, moet het rechtsmiddel ontvankelijk worden geacht, moeten de door de indiener aangevoerde gronden worden onderzocht en moet worden beoordeeld of het rechtsmiddel wel of niet gegrond is.”

13. In zijn arrest van 23 maart 2012, nr. 11/01321, ECLI:NL:HR:2012:BV0655, heeft de Hoge Raad overwogen:

“3.3. Bij de beoordeling van de hiertegen gerichte middelen moet worden vooropgesteld dat indien de inspecteur tijdens een procedure voor de belastingrechter geheel aan de klachten van de belanghebbende tegemoetkomt, zodat de procedure niet meer tot een voor deze belanghebbende gunstiger resultaat kan leiden, niet langer sprake is van een geschil met betrekking tot een besluit van een bestuursorgaan en de belastingrechter dient over te gaan tot niet-ontvankelijkverklaring. Het hiervoor overwogene lijdt uitzondering indien een belang bij een oordeel van de rechter over de gegrondheid van het beroep blijft bestaan met het oog op een vordering tot schadevergoeding. Daarvoor is in ieder geval vereist dat de belanghebbende stelt dat hij als gevolg van het bestreden besluit ook afgezien van de proceskosten schade heeft geleden (zie HR 3 december 2010, nr. 09/04397, LJN BO5988, BNB 2011/69 ).