Rechtbank Den Haag, 11-09-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:12021, AWB - 17 _ 2894

15. Op grond artikel 6, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet) is inhoudingsplichtige degene, tot wie een of meer personen in dienstbetrekking staan. Wie niet in Nederland woont of gevestigd is, wordt op grond van het tweede lid van dit artikel als inhoudingsplichtige beschouwd voor zover hij in Nederland een vaste inrichting voor de uitoefening van zijn bedrijf, beroep of andere bezigheid of een in Nederland wonende of gevestigde vaste vertegenwoordiger heeft dan wel hij een of meer personen in dienst heeft, met betrekking tot deze personen als inhoudingsplichtige bij de inspecteur heeft gemeld. Niet in geschil is dat eiseres zich in eerste instantie als inhoudingsplichtige bij de inspecteur heeft gemeld.

16. Eiseres heeft gesteld dat zij in de onderhavige tijdvakken in het VK is gevestigd en dat de feitelijke leiding van eiseres, als ook de woonplaats van haar directeuren [persoon 1] en de echtgenote, in de onderhavige tijdvakken in het VK is gelegen.

17. Op grond van artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) wordt naar de omstandigheden beoordeeld waar een lichaam gevestigd is. Bij de beoordeling naar de omstandigheden van de vestigingsplaats van een lichaam moet in het algemeen ervan worden uitgegaan dat de werkelijke leiding van het lichaam berust bij zijn bestuur, en dat de vestigingsplaats overeenkomt met de plaats waar dit bestuur zijn leidinggevende taak uitoefent (vgl. Hoge Raad 23 september 1992, ECLI:NL:HR:1992:ZC5105).

18. Verweerder, op wie op dit punt de bewijslast rust, heeft naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de vestigingsplaats van eiseres in de onderhavige tijdvakken in Nederland is gelegen. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat verweerder onweersproken heeft gesteld dat de werkelijke leiding van eiseres in de onderhavige tijdvakken bij [persoon 1] en de echtgenote berustte. Daarnaast acht de rechtbank de navolgende feiten en omstandigheden, een en ander in onderlinge samenhang bezien, van belang:

- [persoon 1] en de echtgenote zijn sinds 2008 eigenaar van een woning in [plaats 2] en staan op dat adres in de BRP staan ingeschreven;

- in de onder 3 vermelde arbeidsovereenkomsten van [persoon 1] en de echtgenote staat een Nederlands woonadres opgenomen en wordt vermeld dat het kantoor van eiseres in Nederland is gevestigd;

- in de gegevens van the Companies House staat Nederland als land van gewoonlijk verblijf van [persoon 1] en de echtgenote opgenomen;

- [persoon 1] en de echtgenote hebben in hun Engelse aangiften inkomstenbelasting aangegeven dat zij in Nederland woonachtig zijn;

- [persoon 1] en de echtgenote hebben in hun Engelse aangiften inkomstenbelasting de directors fees niet als in het VK verdiend inkomen verantwoord;

- [persoon 1] en de echtgenote hebben in hun Nederlandse aangiften inkomstenbelasting de woning in [plaats 2] als hoofdverblijf aangegeven;

- in de salarisstroken van [persoon 1] en de echtgenote is het adres in [plaats 2] als adres van eiseres en van [persoon 1] en de echtgenote opgenomen.

Voorts acht de rechtbank nog van belang dat verweerder onweersproken heeft gesteld dat de kinderen van [persoon 1] en de echtgenote in Nederland naar school gaan. Gelet op het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk dat de woonplaats van [persoon 1] en de echtgenote in de onderhavige tijdvakken in Nederland is gelegen en dat zij ook hun leidinggevende werkzaamheden voor eiseres in de onderhavige tijdvakken in Nederland hebben verricht. Dit brengt mee dat, met in achtneming van het hiervoor onder 17 genoemde arrest van de Hoge Raad, de vestigingsplaats van eiseres in Nederland is gelegen.

19. Eiseres heeft met hetgeen zij heeft aangevoerd omtrent haar vestigingsplaats niet aannemelijk gemaakt dat zij in het VK is gevestigd. Dat eiseres naar het recht van het VK is opgericht, dat zij in the Companies House staat ingeschreven met een adres in het VK, dat de boekhouding van eiseres in het VK wordt gevoerd, dat de jaarrekeningen van eiseres in Engelse ponden zijn opgesteld, dat eiseres over Engelse bankrekeningen beschikt, dat zij in het VK een aansprakelijkheidsverzekering (employers’ liabilitiy insurance) heeft afgesloten, dat eiseres in het VK aangiften vennootschapsbelasting en omzetbelasting indient en dat zij facturen en overeenkomsten heeft ingebracht waarop het adres van de Engelse accountant als adres van eiseres staat vermeld, acht de rechtbank in de gegeven omstandigheden niet doorslaggevend. Overigens valt uit de door verweerder ingebrachte stukken op te maken dat eiseres ook facturen heeft uitgereikt waarin als adres van eiseres het adres in [plaats 2] is opgenomen en eiseres tevens over een Engelse bankrekening beschikt met als adres het adres in [plaats 2] . Dat in de Engelse aangiften inkomstenbelasting van [persoon 1] en de echtgenote een zogenoemd PAYE-nummer staat opgenomen, waaruit, naar eiseres heeft gesteld, naar voren komt dat eiseres in het VK als werkgever staat geregistreerd, kan aan voormeld oordeel niet afdoen, nu eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij heeft voldaan aan de op haar rustende loonbelastingverplichtingen in het VK. Daarnaast geven de door eiseres ingebrachte bewijsstukken, zoals het eigendomsbewijs ter zake van de door [persoon 1] in het VK gehouden onroerend goed - [x] , [x] , [x] , [x] -, de Engelse gas-, water en elektriciteitsrekeningen van [persoon 1] ter zake van voormeld onroerend goed, de diverse notulen betreffende de in het VK gehouden directors report, directors meeting en anual general meetings en de facturen en overeenkomsten waarop het adres van de Engelse accountant als adres van eiseres staat vermeld, onvoldoende inzicht in de duurzaamheid van het verblijf van [persoon 1] en de echtgenote in het VK als ook de feitelijk door [persoon 1] en de echtgenote voor eiseres in het VK verrichte bestuurswerkzaamheden. In dat kader acht de rechtbank van belang dat [persoon 1] en de echtgenote in hun Engelse aangiften inkomstenbelasting voor nagenoeg alle jaren hebben aangegeven dat zij niet in het VK werkzaam zijn geweest, hetgeen niet strookt met de door eiseres ingebrachte notulen. Voorts heeft eiseres van haar overige stellingen, zoals onder meer dat zij andere consultants uit het VK voor projecten in onder meer Denemarken, Duitsland, het VK en Noorwegen heeft ingeschakeld, dat zij over vermogensbestanddelen in het VK beschikt en dat de belastingautoriteiten in het VK als vestigingsplaats van eiseres het VK beschouwen, niet met nadere bewijsstukken onderbouwd. Al hetgeen eiseres overigens heeft aangevoerd, kan evenmin tot de conclusie leiden dat eiseres in het VK is gevestigd.

20. Het beroep van eiseres op het vertrouwensbeginsel faalt. Aan de door eiseres aangevoerde omstandigheden, dat de aan eiseres opgelegde naheffingsaanslagen omzetbelasting over het eerste tot en met het derde kwartaal 2017 na bezwaar zijn vernietigd en dat het btw-nummer van eiseres sinds het tweede kwartaal van 2018 is komen te vervallen, kan eiseres niet het vertrouwen ontlenen dat verweerder zich bewust op het standpunt heeft gesteld dat eiseres voor de loonheffingen in het VK is gevestigd en dat de onderhavige naheffingen daarom achterwege dienen te blijven. De onderhavige naheffingen zien bovendien op veel eerdere tijdvakken - 1 januari 2009 tot en met 31 december 2014 - dan waarop de vernietigde naheffingsaanslagen zien.

21. Nu, naar hiervoor is overwogen, eiseres haar vestigingsplaats in Nederland heeft, is eiseres op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet in Nederland inhoudingsplichtig en is Nederland op grond van artikel 16 van het Verdrag 1980 en artikel 15 van het Verdrag 2008 heffingsbevoegd.

22. Eiseres heeft gesteld dat over de tijdvakken 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011 en 1 januari 2012 tot en met 31 december 2012 geen naheffingsaanslagen kunnen worden opgelegd, aangezien een nieuw feit voor het opleggen van navorderingsaanslagen inkomstenbelasting aan [persoon 1] en de echtgenote over de jaren 2011 en 2012 ontbreekt.

23. Zolang een aan inhouding van loonbelasting onderworpen inkomensbestanddeel niet door het opleggen van een primitieve aanslag of een navorderingsaanslag in de heffing van de inkomstenbelasting is betrokken, kan de ter zake van dat inkomensbestanddeel verschuldigde loonbelasting worden nageheven bij de inhoudingsplichtige, tenzij het bepaalde in artikel 16, eerste lid, van de Awr aan navordering bij de belastingplichtige in de weg zou staan (vgl. Hoge Raad 10 februari 1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC5251). Deze uit het wettelijke stelsel van de loon- en inkomstenbelasting voortvloeiende regel is bedoeld om te voorkomen dat indien door een ambtelijk verzuim bij de heffing van inkomstenbelasting een loonbestanddeel niet meer in de heffing van de inkomstenbelasting kan worden betrokken, de Belastingdienst dit langs een omweg zou kunnen herstellen door alsnog aan de werknemer of aan de inhoudingsplichtige een naheffingsaanslag in de loonbelasting op te leggen (vgl. ook Hoge Raad 6 oktober 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA2913). De stelling van verweerder dat het in de eindheffing betrekken van de in geschil zijnde loonbestanddelen geen gevolgen heeft voor de inkomstenbelasting en het opleggen van een naheffingsaanslag loonbelasting daarom niet wordt beperkt, faalt dan ook gelet op het vorenstaande.

24. Sinds de invoering op 1 januari 1990 van de geïntegreerde werkwijze van de Belastingdienst moet er in beginsel van worden uitgegaan dat de inspecteur, die de definitieve aanslagen inkomstenbelasting over de jaren 2011 en 2012 aan [persoon 1] en de echtgenote heeft opgelegd, kon beschikken over het loonbelastingdossier van eiseres (vgl. Hoge Raad 20 oktober 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA2930). Verweerder heeft geen feiten en omstandigheden gesteld en aannemelijk gemaakt die een afwijking van deze regel rechtvaardigen. Nu ten tijde van het vaststellen van die aanslagen het boekenonderzoek bij eiseres al enige tijd aan de gang was en verweerder daarbij onder meer vragen over de directors fees en de living allowances had gesteld, had de inspecteur de aanslagregeling inkomstenbelasting van [persoon 1] en de echtgenote dienen aan te houden en de uitkomst van het boekenonderzoek dienen af te wachten (vgl. Hoge Raad 23 september 2005, ECLI:NL:HR:2005:AR6477). Door dit niet te doen heeft verweerder met betrekking tot de aanslagregeling inkomstenbelasting een ambtelijk verzuim begaan. De stellingen van verweerder dat het boekenonderzoek voortvloeide uit een steekproef, dat er geen sprake was van bijzondere signalen en dat voorts de aangiften inkomstenbelasting van [persoon 1] en de echtgenote door een professionele gemachtigde waren ingediend, welke geen aanleiding gaven tot het stellen van vragen, kunnen aan voormeld oordeel niet afdoen.

25. Verweerder heeft dan gesteld dat bij [persoon 1] en de echtgenote sprake is van kwade trouw. Van kwade trouw is sprake indien een belastingplichtige verweerder opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt (vgl. Hoge Raad 11 juni 1997, ECLI:NL:HR:1997:AA2160). Onder opzet wordt mede begrepen voorwaardelijke opzet. Daarvan is sprake indien een belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wetenschap had van de aanmerkelijke kans dat een onjuiste aangifte zou worden gedaan, en dat hij die kans toen bewust heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen) (vgl. Hoge Raad 3 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BO5989).

26. Verweerder, op wie de bewijslast rust, heeft met hetgeen hij heeft aangevoerd naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat [persoon 1] en de echtgenote ter zake van de onderhavige loonbestanddelen te kwader trouw waren. Daarbij heeft de rechtbank - mede in het licht van hetgeen onder 18 is overwogen - in aanmerking genomen dat [persoon 1] en de echtgenote aanzienlijke bedragen van de door hen van eiseres ontvangen beloningen niet in hun aangiften hebben aangegeven, terwijl zij daarentegen wel andere inkomsten van eiseres, onder toepassing van de 30%-regeling, in hun aangiften hebben aangegeven. Daarmee hebben zij naar het oordeel van de rechtbank willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat zij verweerder juiste inlichtingen onthielden als gevolg waarvan te weinig belasting zou kunnen worden geheven. Derhalve is sprake van kwade trouw bij [persoon 1] en de echtgenote.

27. Uit de onder 3 genoemde arbeidsovereenkomsten valt op te maken dat [persoon 1] en de echtgenote beiden recht hebben op een jaarlijkse bonus van eiseres op basis van hun professionele prestaties en resultaten. Tussen partijen is niet in geschil dat in de jaarrekeningen van eiseres bedragen aan directors fees zijn verantwoord en als kostenpost zijn opgenomen en dat verweerder deze bedragen heeft nageheven. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat zij in de boekjaren 2010/2011, 2011/2012 en 2012/2013 niet alle in de jaarrekeningen verantwoorde directors fees aan [persoon 1] en de echtgenote heeft uitbetaald, nu zij deze stelling niet met nadere bewijsstukken heeft onderbouwd. Een enkele stelling daartoe is onvoldoende. Het vorenstaande brengt mee dat de rechtbank aannemelijk acht dat de door verweerder als directors fees in aanmerking genomen bedragen daadwerkelijk aan [persoon 1] en de echtgenote zijn uitbetaald en dat deze betalingen hun grondslag vinden in de onder 3 genoemde arbeidsovereenkomsten, zodat deze op grond van artikel 10 van de Wet tot het loon dienen te worden gerekend. Van toepassing van de gebruikelijkloonregeling als bedoeld in artikel 12a van de Wet, zoals door eiseres is betoogd, is dan ook geen sprake. Hetgeen eiseres op dit punt heeft aangevoerd, faalt derhalve.

28. Hoewel de onder 3 genoemde arbeidsovereenkomsten wijzen op een bruto uitbetaling van de directors fees, is de rechtbank van oordeel dat verweerder in het onderhavige geval er terecht van is uitgegaan dat de directors fees netto door eiseres zijn uitbetaald. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat uit de feiten naar voren komt dat [persoon 1] en de echtgenote de volledige bedragen aan directors fees in hun Engelse aangiften als niet in het VK belaste inkomsten hebben aangegeven en zij deze inkomsten ook niet in hun Nederlandse aangiften hebben aangegeven. Daarnaast had eiseres, naar verweerder onweersproken heeft gesteld, ook geen bedragen gereserveerd om af te dragen. Hieruit leidt de rechtbank af dat eiseres ten tijde van de betaalbaarstelling van de directors fees had beoogd om deze onbelast aan [persoon 1] en de echtgenote te verstrekken. Dit brengt mee dat de directors fees netto aan [persoon 1] en de echtgenote zijn uitbetaald. Eiseres heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt.

29. De rechtbank volgt verweerder in diens berekeningen met betrekking tot de correcties inzake de directors fees, zoals vermeld in het controlerapport, nu deze zijn gebaseerd op de administratie en de jaarrekeningen van eiseres. Daarbij heeft verweerder rekening gehouden met de 30%-regeling, waarna brutering heeft plaatsgevonden. Verweerder heeft op dit punt nog aangegeven dat de eindheffing abusievelijk tegen een te laag tarief heeft plaatsgevonden. Aan de berekeningen van eiseres gaat de rechtbank voorbij. Niet valt in te zien waarom voor de berekening van de na te heffen directors fees dient te worden uitgegaan van de door eiseres gestelde vuistregel van 70% van 70% van de omzet. Voor zover eiseres daarmee op de gebruikelijkloonregeling doelt, faalt dit, nu die regeling, naar hiervoor ook onder 27 is overwogen, niet op de directors fees van toepassing is. Gelet op hetgeen hiervoor onder 21 is overwogen, kan eiseres evenmin worden gevolgd in haar, overigens niet nader gespecificeerde, stelling dat de directors fees deels in Nederland en deels in het VK in de heffing dient te worden betrokken.

30. De rechtbank stelt voorop dat bij de betaalbaarstelling van kostenvergoedingen het gebruikelijk is dat deze netto worden uitbetaald. Nu verweerder voorts onweersproken heeft gesteld dat eiseres ter zake van de kostenvergoedingen geen bedragen heeft ingehouden dan wel gereserveerd om af te dragen, moet het er voor worden gehouden dat de kostenvergoedingen netto zijn uitbetaald. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat de kostenvergoedingen bruto zijn uitbetaald. Een enkele stelling daartoe is onvoldoende.

31. Ook voor wat betreft de correcties inzake de kostenvergoedingen volgt de rechtbank, naar hiervoor ook onder 29 is overwogen, verweerder in diens berekeningen, zoals vermeld in het controlerapport.

32. Aan het verzoek van eiseres om verhaalbare, geïndividualiseerde naheffingsaanslagen op grond van artikel 31, eerste lid, onderdeel a, 1°, van de Wet op te leggen, gaat de rechtbank voorbij. Nog daargelaten dat verweerder feitelijk niet heeft gebruteerd maar het enkelvoudig eindheffingstarief heeft toegepast, hoeft de vraag of verweerder een verhaalbare naheffingsaanslag zou moeten opleggen gelet op de constatering van netto loon niet meer te worden beantwoord.

33. Gelet op het vorenstaande heeft verweerder terecht de onderhavige correcties aangebracht. De naheffingsaanslagen zijn dan ook terecht opgelegd.

34. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, met hetgeen hij heeft aangevoerd, aannemelijk gemaakt dat het aan grove schuld van eiseres te wijten is dat zij te weinig belasting heeft betaald. Eiseres heeft in 2009 tot en met 2014 aanzienlijke bedragen aan directors fees en kostenvergoedingen voor house- en living allowances aan haar directeur-grootaandeelhouders uitbetaald. Van eiseres als inhoudingsplichtige mocht worden verwacht dat zij zich, alvorens structureel deze aanzienlijke bedragen uit te betalen zonder daarbij loonheffing in te houden, informeert over de fiscale aanvaardbaarheid daarvan. Dit geldt eens te meer, nu eiseres in 2009 tot en met 2014, met toepassing van de 30%-regeling, wel op de salarissen van haar directeur-grootaandeelhouders loonheffing heeft ingehouden en afgedragen. Niet gebleken is dat eiseres ter zake van de directors fees en de kostenvergoedingen informatie bij de Belastingdienst heeft ingewonnen. Door geen nadere informatie in te winnen daar waar dat gelet op de hier aan de orde zijnde problematiek wel op haar weg had gelegen, heeft eiseres naar het oordeel van de rechtbank dan ook dermate lichtvaardig gehandeld dat het aan haar grove schuld is te wijten dat te weinig belasting is geheven. Dat eiseres, naar zij heeft gesteld, een adviseur heeft ingeschakeld, kan aan voormeld oordeel niet afdoen. Dit verwijt treft namelijk eiseres zelf en niet degene die zij heeft ingeschakeld voor het verzorgen van haar loonadministratie en haar aangiften loonheffingen dan wel de advisering inzake fiscale aangelegenheden, zoals de 30%-regeling. De desbetreffende advieskantoren hebben immers geen enkele bemoeienis gehad met het vaststellen van de directors fees en de kostenvergoedingen en de vestigingsplaatsproblematiek. Gesteld noch gebleken is dat eiseres gegevens daaromtrent aan deze kantoren heeft verstrekt, dat deze kantoren ter zake om advies is gevraagd of zich anderszins jegens eiseres hebben uitgelaten over de voorwaarden die verbonden zijn aan het onbelast kunnen uitbetalen van de directors fees en de kostenvergoedingen. Ook de omstandigheid dat de informatie met betrekking tot de belastbaarheid van de kostenvergoedingen alleen in het Nederlands beschikbaar is en de directeur-grootaandeelhouders de Nederlandse taal niet machtig zijn, kan evenmin afdoen aan voormeld oordeel dat sprake is van grove schuld bij eiseres. Eiseres heeft immers zelf de 30%-regeling aangevraagd, zodat het op haar weg lag om na te gaan wat de 30%-regeling nu precies inhield. Eiseres had dan ook redelijkerwijs kunnen weten dat zij, naast de toepassing van de 30%-regeling, de kostenvergoedingen voor de house- en living allowances niet onbelast kon vergoeden. Daarnaast kan aan de opstelling van eiseres tijdens het boekenonderzoek, anders dan eiseres stelt, niet de conclusie worden verbonden dat geen sprake is van grove schuld bij eiseres.

35. De rechtbank volgt eiseres niet in haar stelling dat sprake is van een pleitbaar standpunt. Uit hetgeen eiseres naar voren heeft gebracht kan niet worden afgeleid dat haar standpunt omtrent haar vestigingsplaats, en daarmee de door haar ingediende aangiften loonheffingen, steun vindt in de stand van de jurisprudentie ten tijde van het doen van de aangiften of de toen heersende leer. Niet aannemelijk is geworden dat eiseres, gelet op de omstandigheid dat zij de 30%-regeling toepaste als ook de vaste jurisprudentie omtrent de vestigingsplaats van een lichaam, zoals hiervoor onder 17 is opgenomen, ten tijde van het doen van de aangiften, naar objectieve maatstaven gemeten, redelijkerwijs kon en mocht menen dat haar uitleg juist was.

36. Gelet op het vorenstaande acht de rechtbank de onderhavige vergrijpboetes, die in de uitspraken op bezwaar zijn verminderd tot een totaalbedrag van € 125.000, in overeenstemming met de ernst van het vergrijp en uit een oogpunt van normhandhaving, passend en geboden.

37. Wel ziet de rechtbank aanleiding om de vergrijpboetes ambtshalve te verminderen wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. De vergrijpboetes zijn immers aangekondigd op 26 november 2015 (tijdvak 1 januari 2010 tot en met 31 december 2010) en 18 december 2015 (overige tijdvakken). Sinds deze data tot aan de datum van deze uitspraak zijn ongeveer twee jaar en tien maanden verstreken, zodat de redelijke termijn met negen maanden is overschreden. Gelet hierop zal de rechtbank verweerder opdragen om de vergrijpboetes nader met 10% te matigen (vgl. gerechtshof Amsterdam 2 juli 2009, ECLI:NL:GHAMS:2009:BJ1298).

38. Eiseres heeft tegen de in rekening gebrachte heffings- en belastingrenten geen gronden ingebracht. Nu de beroepsgronden tegen de onderhavige naheffingsaanslagen geen doel treffen, blijven de heffings- en belastingrentebeschikkingen in stand.

39. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

40. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.