Rechtbank Den Haag, 22-05-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:5920, AWB - 17 _ 6347

10. De navorderingsaanslagen betreffende de box 1-correcties over de jaren 2004, 2006, 2008, 2009 en 2010 zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn. De navorderingsaanslag betreffende de box 1-correctie over het jaar 2012 is binnen de reguliere navorderingstermijn van vijf jaar opgelegd. De navorderingsaanslag over het jaar 2012 blijft dan ook, gelet op de vaststellingsovereenkomst, gehandhaafd op een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 24.907 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 13.705.

11. De rechtbank stelt allereerst voorop dat de vraag of verweerder in het onderhavige geval bevoegd is om met toepassing van de verlengde navorderingstermijn na te vorderen moet worden beantwoord aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast en niet aan de hand van omkering van de bewijslast, zoals verweerder heeft betoogd (vgl. Hoge Raad 16 maart 2018, ECLI:NL:HR:2018:359). Verweerder heeft met hetgeen hij heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat de verzwegen inkomsten betreffende het resultaat uit overige werkzaamheden op het gebied van de woninginrichting in het buitenland zijn opgekomen. De enkele stelling dat deze inkomsten mogelijk in het buitenland zijn opgekomen, is daarvoor onvoldoende. Aldus dient voor de beoordeling van het geschil er van te worden uitgegaan dat deze verzwegen inkomsten in Nederland zijn opgekomen.

12. Daarnaast stelt de rechtbank voorop dat de verlengde navorderingstermijn niet kan worden toegepast op in Nederland opgekomen inkomsten die daarna op een buitenlandse bankrekening zijn gestort (vgl. Hoge Raad 16 maart 2018, ECLI:NL:HR:2018:303).

Nu de verzwegen inkomsten betreffende het resultaat uit overige werkzaamheden in Nederland zijn opgekomen, is verweerder in het onderhavige geval niet bevoegd om met toepassing van de verlengde navorderingstermijn de box 1-correcties na te vorderen. De navorderingsaanslagen over de jaren 2004, 2006, 2008, 2009 en 2010 dienen dan ook te worden verminderd tot op een belastbaar inkomen uit werk en woning van respectievelijk € 12.819 (2004), € 23.901 (2006), € 22.677 (2008), € 28.834 (2009) en € 41.064 (2010). De belastbare inkomens uit sparen en beleggen over die jaren blijven gehandhaafd op respectievelijk € 1.000 (2004), € 6.777 (2006), € 9.825 (2008), € 11.193 (2009) en € 15.989 (2010). Voorts komen de vergrijpboetes betreffende de box 1-correcties over de jaren 2004 (€ 1.848), 2006 (€ 2.337), 2008 (€ 7.067), 2009 (€ 3.024) en 2010 (€ 5.292) te vervallen.

13. Niet in geschil is dat eiser voor de onderhavige jaren het vermogen van de buitenlandse bankrekeningen opzettelijk niet heeft aangegeven. Hetzelfde heeft te gelden voor het in 2012 in Nederland opgekomen resultaat uit overige werkzaamheden op het gebied van de woninginrichting. Naar het oordeel van de rechtbank zijn de vergrijpboetes in dit geval dan ook terecht op grond van de wettelijke regels opgelegd. Voor een geslaagd beroep op de inkeerregeling van artikel 67n van de Awr is vereist dat de belastingplichtige inkeert vóórdat hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat verweerder met de onjuistheid of onvolledigheid van zijn aangifte bekend is of bekend zal worden. Van belang is dus of eiser ten tijde van de namens hem geschreven brief van 1 oktober 2015 wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat verweerder met zijn buitenlandse bankrekeningen en het resultaat uit overige werkzaamheden bekend was of zou worden. Van belang is daarbij dat niet beslissend is of eiser subjectief gezien vermoedde dat verweerder van de bankrekeningen en het resultaat uit overige werkzaamheden op de hoogte zou komen, maar of hij dit objectief gezien redelijkerwijs moest vermoeden (vgl. Hoge Raad 2 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1375).

14. Vaststaat dat voor het eerst op 27 september 2015 in de Nederlandse media over het groepsverzoek is bericht. Verweerder heeft daartoe diverse op 27 september 2015 op landelijke nieuwswebsites verschenen publicaties, waaronder nos, rtl nieuws, nu.nl, het financieel dagblad, de nrc, het algemeen dagblad en de telegraaf, overgelegd. Gelet op de aandacht die in de Nederlandse media aan het groepsverzoek is besteed, acht de rechtbank het zeer onwaarschijnlijk dat eiser op voormeld tijdstip van 1 oktober 2015 niet van het groepsverzoek op de hoogte was. Eiser heeft dit vermoeden van kennis ook overigens niet weerlegd. Nu het er voor moet worden gehouden dat eiser op 1 oktober 2015 van het groepsverzoek op de hoogte was, kan niet anders worden geconcludeerd dan dat eiser op dat moment reeds bekend was met het feit dat verweerder een onderzoek deed naar Nederlandse zwartspaarders met een Zwitserse UBS-rekening en dat er daardoor een reële mogelijkheid bestond dat verweerder zijn UBS-rekening op het spoor zou komen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser dan ook op 1 oktober 2015 objectief gezien redelijkerwijs moeten vermoeden dat verweerder door het groepsverzoek van zijn UBS-rekening op de hoogte zou komen. Dat op 1 oktober 2015 nog geen zekerheid bestond dat Nederland de gevraagde gegevens van het groepsverzoek van Zwitserland zou (mogen) ontvangen, dat verweerder op 1 oktober 2015 nog niet over informatie beschikte dat eiser onjuiste aangiften had ingediend en een UBS-rekening had, en dat verweerder op 1 oktober 2015 ook nog geen vragenbrief naar eiser over een UBS-rekening had gestuurd, maakt dit niet anders. Dat de gemachtigde ter zitting desgevraagd heeft verklaard dat de publicaties in de media niet de reden was voor eiser om in te keren, als ook de stelling van eiser dat hij naar aanleiding van het groepsverzoek ontvangen gegevens niet als rekeninghouder is geïdentificeerd, kan evenmin aan voormeld oordeel afdoen. Het door eiser aangehaalde arrest van de Hoge Raad van 15 februari 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC4330, leidt de rechtbank ook niet tot een ander oordeel, nu dit arrest op een geheel andere situatie ziet. In die procedure mocht de belanghebbende uit de inhoud van een door het Ministerie van Financiën afgegeven persbericht afleiden dat hij na de publicatie van dat persbericht alsnog kon inkeren. Van een dergelijke situatie is in het onderhavige geval geen sprake. Gelet op het vorenstaande kan eiser ter zake van de UBS-rekening naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen beroep doen op de inkeerregeling.

15. Niet in geschil is dat de gelden van de rekening van de Deutsche Bank naar de UBS-rekening van eiser zijn overgeboekt, waarna eiser zijn rekening bij de Deutsche Bank heeft opgeheven. Voorts is niet in geschil dat het in 2012 in Nederland opgekomen verzwegen resultaat uit overige werkzaamheden in contanten op de UBS-rekening van eiser is gestort. Nu naar hiervoor is geoordeeld dat eiser op 1 oktober 2015 objectief gezien redelijkerwijs heeft moeten vermoeden dat verweerder van zijn UBS-rekening op de hoogte zou komen, brengt dit naar het oordeel van de rechtbank mee dat eiser objectief gezien heeft moeten vermoeden dat verweerder daardoor ook van zijn rekening bij de Deutsche Bank alsmede van het voor het jaar 2012 verzwegen resultaat uit overige werkzaamheden op de hoogte zou komen. Immers indien verweerder bekend zou worden met de UBS-rekening van eiser, zou hij daardoor ook op de hoogte zijn gekomen van de gelden die van de rekening van de Deutsche Bank naar de UBS-rekening van eiser zijn overgeboekt alsmede van de contante storting in 2012 op de UBS-rekening betreffende het in Nederland opgekomen resultaat uit overige werkzaamheden. Aldus kan eiser ook ter zake van de rekening bij de Deutsche Bank alsmede ter zake van het in 2012 in Nederland opgekomen resultaat uit overige werkzaamheden naar het oordeel van de rechtbank geen beroep doen op de inkeerregeling.

16. Nu het beroep van eiser op de inkeerregeling faalt, komt de rechtbank aan de beoordeling van de vraag of sprake is van schending van het legaliteitsbeginsel niet meer toe.

17. Gelet op hetgeen hiervoor onder 12 is overwogen, dienen de vergrijpboetes over de jaren 2004, 2006, 2008, 2009 en 2010 te worden verminderd tot op respectievelijk € 120 (2004), € 291 (2006), € 791 (2008), € 896 (2009) en € 2.142 (2010).

18. Eiser heeft tegen de in rekening gebrachte heffingsrenten geen gronden ingebracht. Nu de navorderingsaanslagen over de jaren 2004, 2006, 2008, 2009 en 2010, gelet op hetgeen hiervoor onder 12 is overwogen, worden verminderd, dienen de in rekening gebrachte heffingsrenten over die jaren overeenkomstig de vermindering van de navorderingsaanslagen te worden verminderd.

19. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, zijn de beroepen, voor zover die zijn gericht tegen de navorderingsaanslagen over de jaren 2004, 2006, 2008, 2009 en 2010, de daarin begrepen vergrijpboetes en heffingsrentebeschikkingen, gegrond. De beroepen zijn voor het overige ongegrond.

20. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Daarbij merkt de rechtbank de zaken SGR 17/6347, SGR 17/6349, SGR 17/6351, SGR 17/6352 en SGR 17/6354 aan als samenhangend in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten (Besluit). Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.876,50 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 249, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 501, wegingsfactor 1 en factor 1,5 voor samenhang).