Hoge Raad, 16-03-2018, ECLI:NL:HR:2018:303, 17/01663

Belanghebbenden zijn gehuwd en drijven sinds 1992 gezamenlijk een onderneming in de vorm van een vennootschap onder firma (hierna: de vof). Zij exploiteren een ijssalon. De verkopen worden grotendeels contant afgerekend. In hun aangiften voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2005 hebben belanghebbenden winst uit onderneming aangegeven.

Belanghebbenden hebben op 14 april 2014 met toepassing van de inkeerregeling aan de Belastingdienst gemeld dat zij een bedrag in contanten aanhouden, en tevens vermogen op bankrekeningen bij Crédit Agricole te Luxemburg (hierna: de buitenlandse rekeningen). Het vermogen op de buitenlandse rekeningen en de inkomsten daaruit hebben belanghebbenden, totdat zij zijn ingekeerd, niet vermeld in hun aangiften voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

Op een van de buitenlandse rekeningen hebben belanghebbenden op 4 november 2005 een bedrag van € 60.000 in contanten gestort (hierna: de storting). Belanghebbenden bewaarden dit bedrag aanvankelijk in een kluis in Nederland. Het is afkomstig uit contante omzet van de vof. Belanghebbenden hebben die omzet niet in aanmerking genomen bij de berekening van de winst die is aangegeven in hun aangiften voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

Aan belanghebbenden zijn aanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2005 opgelegd in overeenstemming met de door hen voor dat jaar gedane aangiften.

De onderhavige navorderingsaanslagen zijn opgelegd ter zake van (a) het inkomen uit sparen en beleggen (box 3) met betrekking tot de saldi op de hiervoor in 2.1.2 bedoelde bankrekeningen, en (b) de als inkomen uit werk en woning (box 1) aangemerkte bedragen waaruit de storting afkomstig is (€ 30.000 voor iedere belanghebbende).

Het middel betoogt voorts met een beroep op doel en strekking van artikel 16, lid 4, AWR dat niet‑aangegeven winstbestanddelen als de onderhavige met toepassing van de verlengde navorderingstermijn in de heffing kunnen worden betrokken. Die winstbestanddelen zijn immers, aldus het middel, buiten het zicht van de fiscus gehouden door storting op een buitenlandse bankrekening van de contant ontvangen bedragen.

Dit betoog faalt. Uit de hiervoor in 2.2 vermelde, in cassatie niet bestreden, vaststelling van het Hof over de oorsprong van de storting, volgt dat het hier gaat om winstbestanddelen waarvan de verwerving en ontvangst geen enkel aanknopingspunt hadden met een ander land dan Nederland. In een zodanig geval kan niet worden gezegd dat die winstbestanddelen zijn opgekomen in het buitenland in de zin van artikel 16, lid 4, AWR. Dit wordt niet anders indien deze bedragen naderhand buiten het zicht van de Nederlandse belastingdienst op een buitenlandse bankrekening worden gestort. Het tijdsverloop tussen de ontvangst van die bedragen en de storting ervan op de buitenlandse bankrekening is in dit verband niet van belang.

Het middel zoekt voor het hiervoor in 2.4.1 weergegeven betoog tevergeefs steun in rechtsoverweging 3.4 van het arrest van de Hoge Raad van 13 augustus 2004, nr. 39287, ECLI:NL:HR:2004:AQ6911, BNB 2004/367. Met de in die overweging opgenomen verwijzing naar in Nederland verkregen inkomsten die naar een rekening in het buitenland zijn overgeboekt, is niet gedoeld op gevallen als het onderhavige, maar op situaties waarin inkomsten uit in Nederland verrichte activiteiten rechtstreeks worden uitbetaald op een rekening in het buitenland.

Het middel kan ook voor het overige niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu het middel in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.