Rechtbank Den Haag, 22-08-2023, ECLI:NL:RBDHA:2023:12568, 22_4703

1. Eiser is in de periode van juli 2014 tot februari 2017 door zijn werkgever [bedrijfsnaam] B.V. (de werkgever) voor een project uitgezonden naar Oman.

2. Op 25 maart 2017 heeft eiser de aangifte IB/PVV 2016 ingediend naar een verzamelinkomen van € 275.107. Daarin heeft eiser een bedrag aan loon uit dienstbetrekking aangegeven van € 269.076 en een bedrag aan ingehouden loonheffing van € 131.444.

3. Verweerder heeft met dagtekening 18 mei 2017 de aanslag IB/PVV 2016 (de aanslag) conform de ingediende aangifte opgelegd, resulterende in een te betalen bedrag van € 1.777.

4. Bij brief van 15 december 2020 (het verzoek) verzoekt eiser ten aanzien van de ingehouden loonheffing op grond van het belastingverdrag tussen Nederland en Oman om voorkoming van dubbele belastingheffing (de voorkoming). Meer specifiek verzoekt eiser om herziening van de aanslag.

5. Met dagtekening 13 januari 2021 heeft verweerder een verminderingsbeschikking IB/PVV 2016 aan eiser doen toekomen waarin voor een bedrag van € 121.955 aan loonheffing voorkoming van dubbele belastingheffing is verleend

6. Bij brief van 28 juni 2021 heeft verweerder kenbaar gemaakt voornemens te zijn een navorderingsaanslag op te leggen van € 121.955. In de brief merkt verweerder op dat het verzoek een verzorgde indruk gaf en daarom aan het verzoek tegemoet is gekomen. Ook was er op dat moment geen aanleiding om de loongegevens nader te controleren. Verweerder geeft tevens aan dat hem gebleken is dat op het moment van de indiening van het verzoek reeds sprake was van door de werkgever herziene loongegevens voor het jaar 2016. Uit die herziene loongegevens, welke bij verweerder in februari 2018 zijn ingediend, blijkt dat de werkgever slechts € 9.490 aan loonheffing heeft ingehouden en met de correctie loonaangiften de voorkoming reeds toegepast heeft in de loonadministratie. Ten aanzien van de in rekening te brengen belastingrente schrijft verweerder:

7. Tussen partijen is vervolgens gecorrespondeerd. Bij brief van 20 december 2021 zendt verweerder aan eiser de mededeling navordering. Ten aanzien van de belastingrechte schrijft verweerder:

8. Met dagtekening 30 december 2021 is de navorderingsaanslag IB/PVV 2016 opgelegd naar een te betalen bedrag van € 124.569, waarvan € 120.178 ziet op de na te heffen belasting. Op de aanslag is tevens een bedrag van € 18.404 aan in rekening gebrachte belastingrente vermeld en een bedrag van € 15.789 aan verrekenbare bronbelasting. Gelet op hetgeen in voorgaande overweging is opgenomen, bedraagt het bedrag aan in rekening gebracht belastingrente € 2.615.

9. Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder de navorderingsaanslag en de daarbij in rekening gebracht belastingrente gehandhaafd.

11. Eiser stelt – samengevat – dat de navorderingsaanslag ten onrechte is opgelegd, omdat geen sprake is van een voor navordering rechtvaardigend nieuw feit. Ook voor toepassing van de kenbare fout is volgens eiser geen plaats, omdat de hiervoor vastgestelde tweejaarstermijn voor het opleggen van de navorderingsaanslag reeds was verstreken. Tevens heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat de inhouding van de loonheffing door de werkgever aan eiser ongedaan is gemaakt, zodat volgens eiser navordering op grond van artikel 16, tweede lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) niet kan plaatsvinden. Ten aanzien van de in rekening gebrachte belastingrente stelt eiser dat verweerder in ieder geval tot 13 januari 2021 de gelden van de teruggaaf onder zich heeft gehad, zodat de renteberekening niet over deze periode had kunnen plaatsvinden. Eiser verzoekt tevens tot een integrale proceskostenvergoeding, omdat verweerder evident onjuiste rechtsopvattingen heeft ingebracht en niet op de argumenten van eiser is ingegaan.

12. Verweerder heeft de stellingen van eiser gemotiveerd weersproken.

13. Op grond van artikel 16, tweede lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen kan navordering plaatsvinden in alle gevallen waarin te weinig belasting is geheven doordat een voorlopige aanslag, een voorheffing, een voorlopige teruggaaf of een voorlopige verliesverrekening ten onrechte of tot een onjuist bedrag is verrekend. De strekking van deze bepaling is dat fouten die bij verrekening van een voorheffing ten nadele van de fiscus zijn gemaakt, door navordering kunnen worden hersteld zonder dat daarvoor een nieuw feit is vereist.¹ In het geval bij het opleggen van de primitieve aanslag door de inspecteur vertrouwen is gewekt waarop belanghebbende zich in redelijkheid mag beroepen, kan geen navordering plaatsvinden op grond van vorengenoemd artikel.²

14. De rechtbank stelt vast – en ook niet in geschil is – dat de loonheffing is aan te merken als een voorheffing. Gelet op voorgaande overweging was voor het opleggen van de navorderingsaanslag dan ook geen nieuw feit vereist. De navorderingsaanslag is dan ook terecht opgelegd. Aan de overige grieven van eiser komt de rechtbank derhalve niet meer toe. Voorts is noch gesteld, noch gebleken, dat de inspecteur bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2016 vertrouwen bij eiser heeft gewekt waarop eiser zich in redelijkheid kon beroepen.

15. Dat de werkgever, zoals eiser stelt, de te veel ingehouden en afgedragen loonheffing niet aan eiser heeft doen toekomen, maakt het voorgaande niet anders. Voor oplegging van de navorderingsaanslag was slechts vereist dat de voorheffing tot een onjuist bedrag was verrekend. De belastingrechter is ook alleen bevoegd zich over de juistheid van de onderhavige navorderingsaanslag uit te laten. De teruggave van de te veel ingehouden loonheffing door de werkgever aan eiser is een aangelegenheid waarvoor eiser zich tot de burgerlijke rechter dient te wenden.

16. De belastingrente wordt op grond van artikel 30fc, tweede lid, van de Awr in rekening gebracht over het tijdvak dat aanvangt zes maanden te rekenen vanaf het einde van het tijdvak waarover de belasting wordt geheven en eindigt op de dag voorafgaand aan de dag waarop de navorderingsaanslag invorderbaar is. De belastingrente wordt berekend over het bedrag aan te betalen belasting.

17. Verweerder heeft – zoals ter zitting is verduidelijkt – de belastingrente conform vorengenoemd artikel berekend over de periode 1 juli 2017 tot en met 30 januari 2022 over een bedrag van € 118.401, zijnde het bedrag aan na te heffen belasting van € 120.178 verminderd met het bij de aanslag reeds betaalde bedrag van € 1.777. Deze berekening resulteerde in een bedrag aan in rekening te brengen belastingrente van € 20.525. Vervolgens heeft verweerder de rente die ziet op de periode tussen februari 2021 en januari 2022, zijnde een bedrag van € 15.789, in mindering gebracht op het vastgestelde bedrag aan de in rekening te brengen belastingrente. Dit is de periode tussen het uitbetalen van de verminderingsbeschikking en de uiterste betaaldatum van de navordering. In de navorderingsaanslag is dit bedrag, zoals ook is te lezen in overweging 7 van deze uitspraak, opgenomen onder de naam “Dividendbelasting en/of kansspelbelasting”. De bij eiser in rekening gebrachte belastingrente resulteert gelet op deze vermindering in een bedrag van € 4.736. De rechtbank is van oordeel dat de in rekening gebrachte belastingrente niet tot een te hoog bedrag is vastgesteld.

18. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

19. Nu het beroep ongegrond is verklaard, bestaat geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. Aan het behandelen van de gronden inzake de integrale proceskostenvergoeding komt de rechtbank dan ook niet toe.