Rechtbank Gelderland, 14-10-2014, ECLI:NL:RBGEL:2014:6406, AWB-14_1758

Eiseres is een fiscale eenheid in de zin van artikel 7, vierde lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB). Tot de fiscale eenheid behoren de volgende vennootschappen: [Y] B.V., [X] B.V. (hierna: [X] B.V.), [D] B.V., [E] B.V., [F] B.V. en [G] B.V. De bedrijfsactiviteiten van eiseres bestaan uit de exploitatie van hotels, restaurants en cafés. [H] (hierna: [H]) is directeur en groot-aandeelhouder van eiseres.

[H] heeft in 2008 € 950.000 geleend aan een zakenrelatie, [I] (hierna: [I]). Ter zekerheid van de vordering heeft [I] ten gunste van [H] hypotheek verleend op het stalen motorjacht “[K]”.

In 2008 is [I] in financiële problemen geraakt. In december 2008 heeft [X] B.V. het stalen motorjacht “[K]” gekocht van [I] (hierna: [I]) en [J]. De koopprijs bedroeg € 400.000. Het jacht is bij notariële akte van [2009] aan [X] B.V. geleverd.

Aan eiseres is ter zake van de levering geen omzetbelasting in rekening gebracht. [X] B.V. heeft het motorjacht opgenomen op haar balans en de kosten met betrekking tot het onderhoud, de stalling en de verzekering van het motorjacht ten laste van het resultaat gebracht. Eiseres heeft de aan haar ter zake van de aanschaf en het bezit van het motorjacht in rekening gebrachte omzetbelasting niet in aftrek gebracht.

Op [2011] heeft eiseres het motorjacht geleverd aan [H] voor een bedrag van € 330.000. In de akte van levering is opgenomen dat de levering is te kwalificeren als een levering in de zin van artikel 3, derde lid, onderdeel a, van de Wet OB en dat geen omzetbelasting verschuldigd is. Eiseres heeft aan [H] ter zake van de levering geen omzetbelasting in rekening gebracht en zij heeft evenmin omzetbelasting op aangifte voldaan. [H] heeft het jacht doorverkocht aan een derde, eveneens voor € 330.000.

Het jacht is in de periode dat het in eigendom was van eiseres niet gebruikt. Het heeft op de kade gestaan.

Verweerder heeft de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd met dagtekening 26 augustus 2013. Eiseres heeft daartegen tijdig bezwaar gemaakt.

In geschil is of de onderhavige naheffingsaanslag, beschikking heffingsrente en boetebeschikking terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd.

Eiseres bestrijdt de door verweerder opgelegde naheffingsaanslag, beschikking heffingsrente en boetebeschikking, en verzoekt om een integrale proceskostenvergoeding. Ter motivering van haar standpunten heeft eiseres – zakelijk weergegeven – het volgende aangevoerd:

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag, beschikking heffingsrente en boetebeschikking terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Ter motivering van zijn standpunten heeft verweerder – zakelijk weergegeven – het volgende aangevoerd:

De artikelen 2a en 3 van de Wet OB (tekst 2011) luiden, voor zover hier van belang, als volgt:

Vaststaat dat eiseres in 2011 ondernemer was in de zin van artikel 7 van de Wet OB. Daarnaast staat vast dat de normale bedrijfsactiviteiten van eiseres bestaan uit de exploitatie van hotels, restaurants en cafés en dat de aan- en verkoop van een jacht niet tot de normale bedrijfsactiviteiten behoort. In zijn arrest van 13 juni 2013 (Galin Kostov, C-62/12, ECLI:NL:XX:2013:CA4061) heeft het Hof van Justitie beslist dat ook incidentele activiteiten van een ondernemer tot zijn economische activiteiten worden gerekend. Hieruit volgt naar het oordeel van de rechtbank dat eiseres de aan- en verkoop van het jacht in beginsel als ondernemer heeft verricht.

Uit jurisprudentie van het Hof van Justitie volgt naar het oordeel van de rechtbank voorts dat ten aanzien van vennootschappen slechts bij wijze van uitzondering van het hiervoor onder 12. genoemde uitgangspunt wordt afgeweken. Het gaat hierbij onder meer om handelingen die om niet worden verricht en handelingen inzake aandelen en obligaties. Vaststaat dat van een handeling om niet geen sprake is. Eiseres heeft voorts ter zitting onweersproken gesteld dat zij het jacht heeft gekocht met het oog op het behalen van winst bij verkoop. Onder die omstandigheid kan de aan- en verkoop van het jacht niet op één lijn worden gesteld met het houden van aandelen en obligaties.

Uit het arrest van het Hof van Justitie van 12 februari 2009 (VNLTO, C-515/07, ECLI:NL:XX:2009:BH3639) en meer in het bijzonder de rechtsoverwegingen 32 en 37 tot en met 40 volgt naar het oordeel van de rechtbank voorts dat investeringsgoederen tevens buiten het btw-stelsel kunnen worden gehouden, indien zij geheel of gedeeltelijk voor privédoeleinden zijn bestemd. Eiseres heeft verklaard dat het jacht door haar is gekocht omdat [H] over onvoldoende liquide middelen beschikte. Eiseres meende dat zij voor het jacht een goede (lage) prijs had betaald en dat zij het jacht met winst zou kunnen verkopen. Eiseres heeft ter zitting onweersproken verklaard dat het jacht niet is gebruikt, door haar, door de directeur-grootaandeelhouder van [X] B.V., noch door derden. Onder deze omstandigheden is de aankoop van een jacht met het oog op behalen van winst bij verkoop en de daadwerkelijke verkoop van dat jacht naar het oordeel van de rechtbank een economische activiteit verricht door een handelaar, als bedoeld in artikel 9 van de Btw-richtlijn. De in het arrest VNLTO beschreven situatie dat een investeringsgoed geheel of gedeeltelijk voor privédoeleinden is bestemd, doet zich hier niet voor.

Eiseres heeft zich subsidiair op het standpunt gesteld dat zij eerst een onttrekking heeft verricht, als bedoeld in artikel 3, derde lid, onderdeel a, van de Wet OB, gevolgd door een onbelaste levering op grond van artikel 3, eerste lid, van de Wet OB, aan [H]. Eiseres heeft daarbij verwezen naar het arrest van het Hof van Justitie van 8 maart 2001 (Bakcsi, C-415/98, ECLI:NL:XX:2001:AV2186).

De rechtbank verwerpt het standpunt van eiseres. Vaststaat dat het jacht door eiseres is geleverd op grond van artikel 3, eerste lid, onderdeel a, van de Wet OB. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat het jacht voorafgaand aan deze levering voor privédoeleinden aan het bedrijfsvermogen is onttrokken.

Meer subsidiair heeft eiseres zich op het standpunt gesteld dat op de levering van het jacht de margeregeling van toepassing is. Eiseres heeft daarbij verwezen naar het arrest van het Hof van Justitie van 8 december 2005 (Jyske Finans, C-280/04, ECLI:NL: XX:2005: LJN BE8587).

Uit het arrest Jyske Finans volgt dat het Hof van Justitie een ruime toepassing van het begrip ‘wederverkoper’ voorstaat teneinde het risico van dubbele heffing en schending van het neutraliteitsbeginsel te voorkomen. Naast de ondernemer van wie de activiteiten geheel of ten dele bestaan uit de wederverkoop van gebruikte goederen, kunstvoorwerpen, voorwerpen voor verzamelingen of antiquiteiten, kan ook een ondernemer waarvan de wederverkoop secundair is aan zijn overige bedrijfsactiviteiten onder omstandigheden ook als wederverkoper worden aangemerkt. De wederverkoop moet dan, zo blijkt uit rechtsoverweging 42 van het arrest, deel uitmaken van de normale bedrijfsactiviteit. Vaststaat dat de verkoop van jachten niet tot de normale bedrijfsactiviteiten van eiseres behoort. Voor een (nog) ruimere toepassing van het begrip wederverkoper, zodanig dat ook een eenmalige verkoop van een investeringsgoed onder de margeregeling kan worden gerangschikt, is naar het oordeel van de rechtbank geen plaats. De margeregeling is derhalve niet van toepassing.

Op basis van artikel 20, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan de inspecteur, indien belasting die op aangifte behoort te worden voldaan of afgedragen, geheel of gedeeltelijk niet is betaald, de te weinig geheven belasting naheffen. Ingevolge artikel 67c, eerste lid, van de AWR vormt het niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn betalen van belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen een verzuim ter zake waarvan de inspecteur de belastingplichtige een bestuurlijke boete van ten hoogste € 4.920 kan opleggen. Op grond van paragraaf 24, tweede lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (BBBB) legt de inspecteur in geval er niet, gedeeltelijk niet dan wel niet binnen de termijn is betaald, een verzuimboete op van 10 procent van de verschuldigde belasting tot het wettelijk maximum van artikel 67c, eerste lid, van de AWR.

Verweerder neemt het standpunt in dat de boete terecht en naar het juiste bedrag is opgelegd.

Eiseres stelt zich op het standpunt dat de verzuimboete moet worden vernietigd omdat sprake is van een pleitbaar standpunt.

Nu eiseres geen afzonderlijke beroepsgrond tegen de in rekening gebrachte heffingsrente heeft aangevoerd, dient het beroep inzake de beschikking heffingsrente ongegrond te worden verklaard.

Eiseres heeft verzocht om een werkelijke proceskostenvergoeding omdat het geschil ziet op nationale wetgeving die is gebaseerd op Europese wetgeving en jurisprudentie. Eiseres verwijst daarbij naar de conclusie van A-G Ruiz Jarabo Colomer (C-376/03, ECLI:NL:PHR:2004: LJN BH9595).

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat bij een gegrond beroep een forfaitaire proceskostenveroordeling op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht volstaat.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. De vergoeding wordt in beginsel bepaald volgens de forfaitaire normen van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). Artikel 2, derde lid, van het Besluit biedt de mogelijkheid om in bijzondere omstandigheden een integrale proceskostenvergoeding toe te kennen. Voor een dergelijke vergoeding is plaats ingeval een bestuursorgaan een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in de daartegen ingestelde procedure geen stand zal zouden (Hoge Raad 13 april 2007, nr. 41 235, BNB 2007, 260, LJN BA2802). Daarvoor kan ook aanleiding zijn indien verweerder in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld (Hoge Raad 4 februari 2011, nr. 09/02123, BNB 2011, 103, LJN BP2975). Zodanige bijzondere omstandigheden zijn hier niet aan de orde, nu slechts het beroep inzake de verzuimboete gegrond is verklaard en niet kan worden gesteld dat reeds op voorhand vaststond dat eiseres een pleitbaar standpunt innam. De rechtbank wijst het verzoek om een integrale proceskostenvergoeding daarom af.