Rechtbank Gelderland, 15-12-2016, ECLI:NL:RBGEL:2016:6682, AWB - 16 _ 5596 VoVo

1. Verzoekster heeft het verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening ingetrokken, omdat uit het verweerschrift blijkt dat uitstel van betaling is verleend en dat de kosten van de aanmaning en het dwangbevel ter zake van de naheffingsaanslag zijn komen te vervallen. Verzoekster heeft bij de intrekking van het verzoek om een voorlopige voorziening verzocht om een vergoeding van de proceskosten. Zij heeft ter onderbouwing hiervan aangevoerd dat materieel is tegemoetgekomen aan het verzoek. Het was voor verzoekster noodzakelijk om een verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening in te dienen, omdat op het uitstelverzoek dat zij op 29 augustus 2016 had ingediend niet werd gereageerd.

2. Verweerder stelt primair dat de voorzieningenrechter onbevoegd is om het onderhavige verzoek in behandeling te nemen, omdat het (kort gezegd) een invorderingskwestie betreft, waarvoor geen beroep bij de belastingrechter openstaat. Subsidiair stelt verweerder dat de ontvanger binnen een redelijke termijn uitstel van betaling heeft verleend en er dus geen aanleiding bestaat voor een vergoeding van de proceskosten. Meer subsidiair betwist verweerder dat is tegemoetgekomen aan het verzoek.

3. De voorzieningenrechter stelt vast dat het verzoek om een voorlopige voorziening nadrukkelijk is gericht tegen de rechtsgevolgen van de naheffingsaanslag en de boetebeschikking. Verzoekster heeft beroep ingesteld tegen de afwijzende uitspraak op bezwaar inzake deze naheffingsaanslag en de boetebeschikking. De belastingrechter is bevoegd om dit beroep in behandeling te nemen. Gelet hierop is de voorzieningenrechter, op de voet van artikel 8:81, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) bevoegd om te oordelen over het verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening. De voorzieningenrechter onderkent dat het verzoek om de rechtsgevolgen van de naheffingsaanslag voorlopig te schorsen in feite neerkomt op een verzoek om uitstel van betaling. Hoewel een uitstel van betaling een invorderingskwestie betreft, waarvoor op grond van bijlage 2 bij de Awb de belastingrechter niet bevoegd is (zie ook Hoge Raad 2 december 2016, ECLI:NL:HR:2016:2735), is de voorzieningenrechter van oordeel dat hij wel de mogelijkheid heeft tot het treffen van de gevraagde voorlopige voorziening, nu deze is verwoord als een verzoek om schorsende werking van de naheffingsaanslag (aldus ook Rechtbank Noord-Nederland 31 maart 2015, ECLI:NL:RBNNE:2015:1496). Dit betekent ook dat de voorzieningenrechter op de voet van de artikelen 8:75a en artikel 8:84, vijfde lid, van de Awb bevoegd is verweerder te veroordelen in de proceskosten. Als de voorlopige voorziening was toegewezen, zou dit immers evenzeer mogelijk zijn geweest.

4. De stelling van verweerder dat de ontvanger binnen een redelijke termijn is tegemoetgekomen aan het verzoek om uitstel van betaling leidt niet tot afwijzing van het verzoek om een proceskostenvergoeding. Verzoekster heeft op 29 augustus 2016 verzocht om uitstel van betaling. Zij had op dat moment reeds een aanmaning ontvangen, gedateerd 30 augustus 2016. De uiterste betaaldatum op de aanmaning was 13 september 2016. Niet valt in te zien waarom verzoekster, toen zij op die datum nog niets van verweerder had vernomen, geen nadere stappen zou mogen nemen. Zij was naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet gehouden nader contact met de ontvanger op te nemen en mocht gebruikmaken van het middel van de voorlopige voorziening om het beoogde uitstel van betaling te bewerkstelligen (vergelijk ook Hoge Raad 30 augustus 1996, ECLI:NL:HR:1996:AA2060).

5. Het tijdens de voorlopigevoorzieningenprocedure alsnog verlenen van uitstel komt materieel neer op een tegemoetkoming aan het verzoek om een voorlopige voorziening. Het gaat daarbij in de eerste plaats niet om een materiële tegemoetkoming ter zake van de naheffingsaanslag, nu de voorlopige voorziening slechts schorsende werking beoogde. Het verleende uitstel van betaling brengt mee dat schorsende werking is verleend aan (de rechtsgevolgen van) de naheffingsaanslag. Voor zover verweerder heeft bedoeld te betogen dat niet hij, maar de ontvanger aan het verzoek is tegemoetgekomen, en dit reden zou moeten zijn tot afwijzing van het verzoek om proceskostenvergoeding, volgt de voorzieningenrechter verweerder evenmin. Daarbij is van belang dat - zoals hiervoor is overwogen - indien de voorzieningenrechter het verzoek om het treffen van een voorlopige voorziening had toegewezen, hij evenzeer een proceskostenvergoeding ten laste van verweerder had kunnen uitspreken.

6. Het voorgaande in aanmerking nemend acht de voorzieningenrechter termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb en verweerder te veroordelen in de door verzoekster gemaakte proceskosten. Deze zijn begroot op € 496 (1 punt voor het verzoekschrift met een wegingsfactor 1). Van andere kosten in dit verband is niet gebleken.

7. Wat het betaalde griffierecht betreft, wijst de voorzieningenrechter op artikel 8:82, vierde lid, van de Awb. Nu verweerder is tegemoetgekomen aan het verzoek om voorlopige voorziening, zal de griffier de betaalde griffierechten aan verzoekster terugbetalen.