Rechtbank Gelderland, 23-11-2017, ECLI:NL:RBGEL:2017:5956, AWB - 16 _ 8014

1. Eiseres heeft in de onderhavige jaren opleidingen verzorgd op het gebied van beschermingsbewind, schuldhulpverlening en budgetcoaching, waaronder een opleiding voor het praktijkdiploma boekhouden. Opleider is de heer [persoon A] (hierna: [persoon A] ).

2. Eiseres is een commanditaire vennootschap, is opgericht op [datum] en opgeheven op [datum] . De beherend vennoot is [vennoot] , met als enig aandeelhouder is [persoon A] .

3. Verweerder heeft een boekenonderzoek ingesteld naar de aanvaardbaarheid van de aangiften omzetbelasting over het tijdvak 1 januari 2013 tot en met 31 december 2014. Van de uitkomsten daarvan is met dagtekening 17 december 2015 een rapport opgemaakt.

4. Eiseres heeft de volgende bedragen opgenomen in de aangiften omzetbelasting 2013 en 2014:

5. Verweerder heeft tijdens het boekenonderzoek geconstateerd dat de door eiseres ingediende aangiften niet aansluiten bij de gevoerde administratie. De aansluitingsverschillen en de daaruit voorvloeiende correcties heeft verweerder als volgt berekend:

6. Verweerder heeft onder meer geconstateerd dat over de omzet 19% in plaats van 21% omzetbelasting is berekend, een factuur van [bedrijf] niet is geboekt en bankontvangsten niet in de administratie en niet in de aangiften zijn verantwoord. Een deel van de in aftrek gebrachte omzetbelasting is nageheven omdat:

-

Geen factuur aanwezig is;

-

Sprake is van een onjuiste tenaamstelling;

-

Sprake is van privé-uitgaven;

-

Facturen dubbel zijn verwerkt of ook in aftrek zijn gebracht door een andere rechtspersoon;

-

Geen btw is vermeld op de factuur;

-

Het btw-bedrag fout is verwerkt in de boekhouding;

-

De factuur aanwezig is in de administratie maar niet in de boekhouding;

-

De factuur is overgebracht naar [bedrijf] .

7. Verweerder heeft ter zake van de hiervoor onder 5. en 6. genoemde correcties naheffingsaanslagen opgelegd.

8. In geschil is of de onderhavige naheffingsaanslagen omzetbelasting, beschikkingen belastingrente en boetebeschikkingen terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Meer in het bijzonder is in geschil:

-

of de bewijslast kan worden omgekeerd en verzwaard;

-

bij bevestigende beantwoording, of sprake is van een redelijke schatting en of eiseres heeft voldaan aan haar verzwaarde bewijslast;

-

bij ontkennende beantwoording, of verweerder de correcties aannemelijk heeft gemaakt.

9. Voor elke vanaf 1 juli 2011 gedane uitspraak op bezwaar heeft te gelden dat verweerder zich slechts op de in artikel 25, lid 3, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) voorziene omkering van de bewijslast kan beroepen indien de vereiste aangifte niet is gedaan of sprake is van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a, eerste lid, van de AWR (vergelijk Hoge Raad 2 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:2903). Er moet van worden uitgegaan dat, in overeenstemming met de bewoordingen van de wettekst, ook ten aanzien van de verplichting van artikel 52 van de AWR de omkering van de bewijslast afhankelijk is van een informatiebeschikking (Hoge Raad 9 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:2987). Nu verweerder geen informatiebeschikking heeft genomen kan het standpunt van verweerder dat niet is voldaan aan artikel 52 van de AWR niet leiden tot omkering van de bewijslast. Van omkering en verzwaring van de bewijslast kan dus slechts sprake zijn indien de vereiste aangifte niet is gedaan.

10. Naar vaste jurisprudentie geldt dat bij inhoudelijke gebreken in een aangifte slechts dan kan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van deze gebreken niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd, aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale bewijsregels van stelplicht en bewijslast (Hoge Raad 30 oktober 2009, ECLI:NL:HR:2009:BH1083).

11. Eiseres was volgens haar eigen administratie over het jaar 2013 en het eerste kwartaal van 2014 per saldo respectievelijk € 659 en € 1.096 omzetbelasting verschuldigd. In haar aangiften heeft zij echter € 2.850 respectievelijk € 2.888 teruggevraagd. Het bedrag van de belasting dat hierdoor niet is geheven is naar het oordeel van de rechtbank zowel in absoluut als relatief opzicht aanzienlijk. Gelet op de kennis van [persoon A] op het gebied van boekhoudingen, die aan eiseres moet worden toegerekend, moet eiseres zich hiervan bewust zijn geweest. Eiseres heeft dus niet de vereiste aangifte gedaan. Op eiseres rust de last overtuigend aan te tonen dat de uitspraak op bezwaar onjuist is.

12. Het standpunt van eiseres dat zij het kasstelsel mocht toepassen wordt verworpen omdat gesteld noch gebleken is dat eiseres een verzoek heeft gedaan als bedoeld in artikel 26 van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968. Eiseres heeft voorts gesteld dat ten onrechte omzetbelasting is nageheven over een factuur die zij heeft uitgereikt aan [bedrijf] , omdat de afnemer het bedrag niet heeft voldaan en voor een gedeelte van het bedrag geen prestatie is geleverd. Eiseres miskent daarbij dat de omzetbelasting reeds verschuldigd is op grond van artikel 37 van de Wet OB omdat daarvan op de factuur melding is gemaakt. Ook met hetgeen eiseres overigens nog heeft aangevoerd is zij niet in de op haar rustende bewijslast geslaagd.

13. Beoordeeld dient dan te worden of de naheffingsaanslagen berusten op een redelijke schatting. De rechtbank stelt voorop dat in dit kader van verweerder slechts kan worden verlangd dat de schatting redelijk is, dat wil zeggen niet naar willekeur is vastgesteld (zie Hoge Raad 13 november 2015, ECLI:NL:HR:2015:3291). Verweerder heeft de hiervoor onder 5. en 6. genoemde correcties rechtstreeks ontleend aan de administratie van eiseres. Van een schatting, laat staan een onredelijke schatting, is geen sprake. Hetgeen eiseres naar voren heeft gebracht leidt niet tot een ander oordeel. De naheffingsaanslagen blijven dus in stand.

14. Nu eiseres geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente heeft aangevoerd, dienen ook de beroepen inzake de beschikkingen belastingrente ongegrond te worden verklaard.

15. Aan eiseres zijn boetes wegens grove schuld opgelegd op grond van artikel van artikel 67f van de AWR. In paragraaf 25, tweede lid, van het BBBB is bepaald dat de boete in het geval van grove schuld (maximaal) 25 procent bedraagt van de nageheven belasting. De bewijslast dat sprake is van grove schuld rust - ook nu de bewijslast ter zake van de naheffingsaanslagen omzetbelasting moet worden omgekeerd en verzwaard - op verweerder. Verweerder heeft gesteld dat ondanks dat eiseres enige kennis van boekhouden bezit er serieuze gebreken kleven aan de administratie. Ook na de gelegenheid te hebben gekregen om de boekhouding opnieuw te boeken is controle erg moeilijk gebleken. De handelwijze van eiseres is volgens verweerder ten aanzien van de ingediende aangiften zo slordig, achteloos en onverschillig dat het bijna onvermijdelijk was dat te weinig omzetbelasting zou worden voldaan.

18. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.