Rechtbank Gelderland, 19-03-2018, ECLI:NL:RBGEL:2018:1211, AWB - 16 _ 3675

1. Eiseres drijft een onderneming die zich toelegt op transport van voedingsmiddelen voor mens en dier.

2. Stichting [C] , onderdeel van het [D] (hierna: het [D] ) en eiseres hebben op[2011] een overeenkomst gesloten. Artikel 1 van de overeenkomst vermeldt de navolgende doelen. “Doel van deze overeenkomst is het verhogen van de kennis, vaardigheden en bewustzijn van de chauffeur in het kader van veiligheid, imago en CO2 reductie. Daarnaast is het doel binnen een opleidingstraject (maatwerk BBL) van 1 jaar te voldoen aan de 35 uur nascholingsuren in het kader van de Richtlijn Vakbekwaamheid binnen de gestelde eisen van het CCV, waarbij de WVA van toepassing is.”

3. In artikel 5 van de overeenkomst staat over de inhoud van de opleiding onder meer het volgende vermeld.

“Artikel 5. Uitgangspunten en inhoud van de opleiding

-

De beroepscontext van de chauffeur is uitgangspunt van het leren.

-

De trainingen zijn gekoppeld aan de onbekostigde BBL opleiding Chauffeur Goederenvervoer, bekend onder crebonummer 91830, niveau 2 MBO.(…)

4. In artikel 6 van de overeenkomst staat over de omvang van de opleiding het volgende vermeld.

“ Omvang niveau 2”

5. Zevenenveertig werknemers van eiseres hebben deelgenomen aan de opleiding.

6. Tot de stukken van het geding behoort voorts de onderwijs- en praktijkovereenkomst tussen het [D] en de individuele werknemer (hierna: de POK). Daarin staat onder meer dat de werknemer een deel van de opleiding Chauffeur goederenvervoer, niveau 2 gaat volgen. Deze opleiding is opgenomen in het Centraal Register Beroepsopleidingen (Crebo) onder nummer 91830.

7. Geen van de werknemers heeft de opleiding afgesloten met een diploma. Na het volgen van de trainingen hebben de werknemers een bewijs van deelname ontvangen en als bewijs voor het volgen van het de beroepspraktijkvorming (hierna: BPV) is een formulier “eindbeoordeling praktijkdeel” opgemaakt.

8. Gedurende het naheffingstijdvak heeft eiseres voor de opleiding de afdrachtvermindering onderwijs als bedoeld in artikel 14, eerste lid, onder a, van de Wet Vermindering Afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (hierna: WVA) toegepast. Het bedrag dat aan afdrachtvermindering is geclaimd bedraagt voor 2011 € 36.665 en voor 2012 € 89.528.

9. Naar aanleiding van een bij eiseres ingesteld boekenonderzoek heeft verweerder de hiervoor genoemde naheffingsaanslag aan eiseres opgelegd. De bevindingen van het boekenonderzoek zijn neergelegd in een tot de gedingstukken behorend controlerapport van 4 maart 2015.

10. In geschil is het antwoord op de vraag of op de gevolgde opleiding de afdrachtvermindering onderwijs als bedoeld in artikel 14 van de WVA van toepassing is.

11. In artikel 14, eerste lid, onder a, van de WVA (tekst 2011 en 2012) is bepaald dat de afdrachtvermindering onderwijs van toepassing is met betrekking tot de werknemer die de BPV volgt van de beroepsbegeleidende leerweg van een in artikel 7.2.2, eerste lid, onderdelen a tot en met e, van de Wet educatie en beroepsonderwijs (hierna: WEB) bedoelde beroepsopleiding, op de grondslag van een in artikel 7.2.8 van die wet bedoelde overeenkomst, gesloten door de in artikel 7.2.9 van die wet genoemde partijen en mede ondertekend door het bestuur van het desbetreffende kenniscentrum beroepsonderwijs bedrijfsleven.

12. Verweerder stelt dat het niet de bedoeling van eiseres is geweest om een BBL-opleiding Chauffeur goederenvervoer overeen te komen. Eiseres heeft slechts beoogd om een scholing te verzorgen die voldoet aan de zogenoemde code-95 verplichting om op die wijze te voldoen aan de verplichte nascholing op grond van de Richtlijn Vakbekwaamheid. Daarnaast stelt verweerder dat niet aannemelijk is dat de BPV van een beroepsopleiding is gevolgd. Dit blijkt volgens verweerder onder meer uit de omstandigheid dat de onderwijsinstelling nauwelijks betrokken is geweest bij de beroepsopleiding, de opleiding niet wordt bekroond met een certificaat en dat voor de Nederlandse taal, de Engelse taal, een andere vreemde taal en de educatie voor Loopbaan en Burgerschap geen onderwijs is gevolgd, terwijl dit wel verplichte onderdelen zijn in het kader van de beroepsopleiding Chauffeur Goederenvervoer met Crebo nummer 91830. Daar komt bij dat niet aannemelijk is gemaakt dat de vereiste studiebelastingsuren van minimaal 60% van de 1600 per jaar zijn gemaakt. Er is dan ook geen volwaardige BBL beroepsopleiding gevolgd, aldus verweerder. Verder stelt verweerder dat er een gebrek kleeft aan de POK, dat in de weg staat aan een recht op afdrachtvermindering onderwijs. Op de POK staat geen praktijkbegeleider van het leerbedrijf vermeld. Tenslotte stelt verweerder zich op het standpunt dat als de opleiding toch kwalificeert voor afdrachtvermindering onderwijs er teveel afdrachtvermindering is toegepast. Er is gedurende een tijdvak afdrachtvermindering onderwijs toegepast, terwijl er geen BPV meer plaatsvond. Daarnaast is er voor vijf werknemers ten onrechte afdrachtvermindering toegepast, omdat ten aanzien van deze werknemers de POK ontbreekt. Gelet hierop dient volgens verweerder in ieder geval de toegepaste afdrachtvermindering onderwijs met € 13.656 te worden verlaagd.

13. Eiseres stelt zich op het standpunt dat haar werknemers een BBL-opleiding Chauffeur goederenvervoer met Crebo nummer 91830 hebben gevolgd en dat zij om die reden recht heeft op afdrachtvermindering onderwijs. Zij erkent dat over één tijdvak ten onrechte afdrachtvermindering is toegepast en dat van vijf werknemers de POK ontbreekt. Zij kan zich dan ook verenigen met de door verweerder gestelde verlaging van de afdrachtvermindering met € 13.656.

18. Artikel 7.2.8, tweede lid, van de WEB luidde in de jaren 2011 tot en met 2012:

21. Tussen partijen is niet in geschil dat over één tijdvak ten onrechte afdrachtvermindering is toegepast en dat eiseres voor vijf werknemers het recht op afdrachtsvermindering niet aannemelijk kan maken. Evenmin is in geschil dat om die reden de toegepaste afdrachtvermindering met € 13.656 dient te worden verlaagd. De rechtbank zal partijen hierin volgen.

22. Gelet op het voorgaande dient het beroep gegrond te worden verklaard en dient de naheffingsaanslag te worden verminderd tot € 13.656.

23. Nu eiseres geen afzonderlijke gronden tegen de beschikkingen heffingsrente en belastingrente heeft aangevoerd, zal de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente dienen te worden verminderd overeenkomstig de vermindering van de aanslag.

24. Ingevolge artikel 67f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen kan de inspecteur een vergrijpboete opleggen aan de inhoudingsplichtige indien het aan diens opzet of grove schuld is te wijten dat te weinig belasting is afgedragen. De boete bedraagt maximaal 100% van de nageheven belasting. Verweerder stelt zich op het standpunt dat sprake is van grove schuld, omdat eiseres over één tijdvak ten onrechte een bedrag van € 8.942 aan afdrachtvermindering geclaimd. Verweerder heeft een boete van 25% van € 8.942 opgelegd, te weten € 2.235.

25. Op verweerder rust de bewijslast aannemelijk te maken dat het aan grove schuld van eiseres is te wijten dat zij te weinig belasting heeft afgedragen. Verweerder stelt zich op het standpunt dat door afdrachtvermindering te claimen voor een tijdvak waarin geen BPV meer heeft plaatsgevonden, sprake is van grove schuld omdat eiseres redelijkerwijs had moeten of kunnen begrijpen dat er te weinig belasting zou worden afgedragen. Zij heeft nagelaten de zorgvuldigheid te betrachten die objectief gezien mag worden verwacht.

26. Eiseres stelt zich op het standpunt dat abusievelijk over één loontijdvak te veel afdrachtvermindering is toegepast. Dit is geen reden om een vergrijpboete vanwege grove schuld op te legen, mede omdat er sprake is van een pleitbaar standpunt.

27. Niet in geschil is dat eiseres voor één tijdvak ten onrechte afdrachtvermindering heeft geclaimd. Van een pleitbaar standpunt kan ten aanzien van die afdrachtvermindering geen sprake zijn. Het claimen van afdrachtvermindering na het beëindigen van de BPV is dermate onzorgvuldig, dat de handelwijze van de belastingplichtige als grove schuld is aan te merken, dat wil zeggen als een in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid moet worden gekwalificeerd. De vergrijpboete is derhalve terecht opgelegd. De rechtbank acht een vergrijpboete van 25% passend en geboden.

28. Wel constateert de rechtbank dat zij niet binnen twee jaar nadat de boete aan eiseres is aangekondigd uitspraak heeft gedaan. Om die reden dient de boete te worden verminderd. Er vanuit gaande dat de boete bij de bespreking van het controlerapport op 7 november 2014 is aangekondigd dan is de redelijke termijn met minder dan twee jaar overschreden. Gelet hierop wordt de boete verminderd met 15% tot € 1.900.

29. Eiseres heeft verzocht om toekenning van een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn in de bezwaar- en beroepsfase.

30. Geschillen over de heffing van belastingen behoren binnen een redelijke termijn te worden beslecht. Daarvoor geldt als uitgangspunt voor de bezwaar- en beroepsfase tezamen een termijn van twee jaar. Bij overschrijding van de redelijke termijn in belastingzaken wordt, behoudens bijzondere omstandigheden, verondersteld dat de belanghebbende immateriële schade heeft geleden in de vorm van spanning en frustratie. Van bijzondere omstandigheden is de rechtbank niet gebleken. Voor de schadevergoeding geldt als uitgangspunt een tarief van € 500 per halfjaar dat die termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond (vergelijk Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252).

31. De omstandigheid dat een aantal belanghebbenden samen een procedure voert of zaken van verschillende belanghebbenden gezamenlijk zijn behandeld kan een zodanig matigende invloed hebben op de spanning, het ongemak en de onzekerheid die worden ondervonden door een te lang durende procedure, dat dit een reden kan vormen om de wegens schending van de redelijke termijn toe te kennen schadevergoeding te matigen. Bij dit laatste blijft vooropstaan dat iedere belanghebbende een zelfstandig recht op schadevergoeding heeft. Het feit dat de verschillende belanghebbenden, te weten eiseres en [F] B.V. (AWB 16/3673), gezamenlijk een procedure voeren heeft in dit geval een dermate matigende invloed op de spanning, het ongemak en de onzekerheid die worden ondervonden door een te lang durende procedure, dat de rechtbank reden ziet om de wegens schending van de redelijke termijn toe te kennen schadevergoeding te matigen. De rechtbank zal gelet op het voorgaande een vergoeding wegens immateriële schade toekennen aan eiseres en [F] B.V. ieder voor de helft.

32. Tussen de ontvangst van het bezwaarschrift op 1 juli 2015 en deze uitspraak van heden is een periode van 2 jaar en 9 maanden verstreken, zodat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn met 9 maanden. Dit leidt tot een schadevergoeding van € 500 (50% van € 1.000). Van deze overschrijding is 6 maanden toe te rekenen aan de bezwaarfase en 3 maand aan de beroepsfase. Hierin ziet de rechtbank aanleiding, met inachtneming van de uitgangspunten van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:252), verweerder te veroordelen tot vergoeding van 6/9 van € 500 oftewel € 333 en de Staat tot vergoeding van 3/9 van € 500 oftewel € 167.

33. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in bezwaar vastgesteld op € 498 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 249 en een wegingsfactor 1) en in beroep op € 1.002 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 501 en een wegingsfactor 1). De door eiseres ingediende conclusie van repliek is door de rechtbank aangemerkt als nader stuk, omdat eiseres niet desgevraagd door de rechtbank in de gelegenheid is gesteld te repliceren. Om die reden ziet de rechtbank geen aanleiding een vergoeding toe te kennen voor de conclusie van repliek. De rechtbank beschouwt in dit verband de beroepen van eiseres en de beroepen van [F] B.V. als samenhangende zaken, zodat ieder ten aanzien van de proceskostenvergoeding de helft van de vergoeding wordt toegekend.