Rechtbank Gelderland, 05-11-2019, ECLI:NL:RBGEL:2019:4954, ARN 18/4351, 18/4353, 18/4354 en 18/4355

1. Eiseres heeft in de jaren 2013 tot en met 2016 kosten gemaakt om werkzoekenden met afstand tot de arbeidsmarkt via re-integratietrajecten te ondersteunen bij het zoeken naar werk.

2. Eiseres heeft verzocht om een bijdrage uit het compensatiefonds voor de btw-kosten die zij heeft gemaakt bij de re-integratietrajecten.

3. Verweerder heeft de bijdragen voor eiseres uit het compensatiefonds voor de jaren 2013 tot en met 2016 bij beschikkingen vastgesteld op respectievelijk € 5.637.427, € 5.110.762, € 4.959.170 en € 5.187.149.

4. Op 9 oktober 2017 heeft een gesprek plaatsgevonden tussen eiseres en verweerder. Tussen partijen is overeenstemming bereikt over de afwikkeling van de door eiseres ingediende bezwaarschriften voor de jaren 2011 tot en met 2016. 5. In een brief van 23 oktober 2017 van verweerder aan eiseres is onder meer het volgende opgenomen:

-

de verzoeken voor de jaren 2013 t/m 2016 zullen op een zelfde wijze worden ingediend;

-

voor de verzoeken 2013 t/m 2016 zal dezelfde afspraak gelden, dus ook 80% compensabel;

-

vanaf het jaar 2017 zal de gemeente e.e.a. juist in haar administratie verantwoorden.

(…).”

6. In een brief van 9 januari 2018 van eiseres aan verweerder stelt eiseres zich – onder verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 24 november 2017 (ECLI:NL:RBDHA:2017:15969) – op het standpunt dat de volledige omzetbelasting die ziet op de re-integratietrajecten compensabel is.

9. Verweerder heeft dit in de uitspraak op bezwaar van 20 juni 2018 afgewezen en de bijdragen uit het compensatiefonds voor de jaren 2013 tot en met 2016 vastgesteld op respectievelijk € 5.648.680, € 5.138.318, € 4.982.374 en € 5.200.826.

10. In een e-mail van de gemachtigde aan verweerder van 20 juli 2018 is onder meer het volgende opgenomen:

“(…)In november 2017 en juni 2018 zijn vervolgens door rechtbank en Hof nieuwe uitspraken gepubliceerd over de btw-compensatie mogelijkheden van re-integratietrajecten. Deze uitspraken stellen dat de btw op re-integratie een ruimere mogelijkheid tot compensatie biedt dan het besluit van de Staatssecretaris. In het licht van deze uitspraken is er dus meer recht op compensatie van de btw inzake re-integratie trajecten dan bekend was op het moment van het ingediende teruggaveverzoek en deels goedgekeurde teruggaveverzoek.

11. In geschil is het antwoord op de vraag of eiseres voor de jaren 2013 tot en met 2016 recht heeft op hogere bijdragen uit het compensatiefonds dan door verweerder toegekend. Meer in het bijzonder is tussen partijen in geschil of eiseres is gebonden aan de gemaakte afspraak over de hoogte van de compensabele omzetbelasting.

12. Eiseres betwist het bestaan van de afspraak over de terugbetaling van 80% van de kosten van de niet-individuele verstrekkingen op re-integratie niet. Wel betwist eiseres dat daarmee sprake zou zijn van het vervallen van rechten op een volledige teruggave. Op grond van de uitspraken van de rechtbank Den Haag van 24 november 2017 (ECLI:NL:RBDHA:2017:15969) en het gerechtshof Den Haag van 15 juni 2018 (ECLI:NL:GHDHA:2018:1474) is sprake van een recht op compensatie van het volledige bedrag aan omzetbelasting dat ziet op de re-integratietrajecten. Volgens eiseres zien alle gemaakte kosten voor individuele en groepsgewijze begeleiding op het algemeen belang. Eiseres stelt recht te hebben op een aanvullende betaling van € 142.167 (2013: € 7.536, 2014: € 36.383, 2015: € 67.641 en 2016: € 30.607).

13. Verweerder bestrijdt het standpunt van eiseres. Primair is eiseres volgens verweerder gebonden aan de gemaakte afspraak over de hoogte van de compensabele omzetbelasting. Subsidiair stelt verweerder zich op het standpunt dat de door eiseres geclaimde kosten voor de re-integratietrajecten niet gecompenseerd kunnen worden uit het compensatiefonds omdat deze kosten op grond van artikel 4, eerste lid, onderdeel a, van de Wet op het BTW-compensatiefonds zijn uitgesloten.

Beoordeling van het geschil

14. Eiseres bestrijdt niet dat zij en verweerder afspraken hebben gemaakt over compensatie van 80% van de omzetbelasting. Niet is gebleken dat eiseres tijdens de bespreking van 9 oktober 2017 een voorbehoud heeft gemaakt voor het meerdere. Ook heeft eiseres niet gereageerd op de schriftelijke vastlegging van de gemaakte afspraken door verweerder in de brief van 23 oktober 2017 waarin is opgenomen dat voor de jaren 2013 tot en met 2016 80% van de omzetbelasting compensabel is. Pas op 9 januari 2018 – na de uitspraak van de rechtbank Den Haag – heeft eiseres contact opgenomen met verweerder.

15. Gelet op deze omstandigheden acht de rechtbank het voldoende aannemelijk dat op

9 oktober 2017 een groter bedrag aan compensatie van omzetbelasting dan tussen partijen is overeengekomen niet aan de orde was. Dit wordt bevestigd door hetgeen eiseres in haar e-mailbericht van 20 juli 2018 heeft vermeld, namelijk dat niet wordt teruggekomen op gemaakte afspraken maar dat in het kader van nieuwe jurisprudentie een aanvullend verzoek wordt gedaan voor meer compensatie van omzetbelasting. Dat – zoals door eiseres wordt gesteld – geen afspraak is gemaakt over het opgeven van rechten voor de resterende 20% compensatie doet hieraan niet af. Het maken van de afspraak dat 80% van gevraagde bedrag wordt teruggegeven behelst automatisch dat de resterende 20% is prijsgegeven. De rechtbank is dan ook van oordeel dat door partijen op 9 oktober 2017 een overeenkomst is gesloten waar eiseres aan is gebonden.

15. Gelet op het voorgaande dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

16. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.