Rechtbank Noord-Holland, 11-09-2018, ECLI:NL:RBNHO:2018:7741, AWB - 17 _ 2947

Daarnaast houdt partijen verdeeld of de op eiser verhaalde loonheffing als voorheffing mag worden verrekend met de aanslag ib/pvv. Evenzo is in geschil of het gelijktijdig met de naheffingsaanslag loonheffing in rekening gebrachte bedrag aan belastingrente als voorheffing mag worden verrekend.

25. Eiser betoogt primair – zakelijk weergegeven – dat de aandelen [A BEDRIJF] in oktober 2013 zijn gewaardeerd en een waarde vertegenwoordigden van € 225.000. [A BEDRIJF] heeft in de omzet over het jaar 2014 ten opzichte van het jaar 2013 een stijging van 24 percent laten zien. De omzet is gestegen van € 3.438.000 in 2013 naar € 4.268.00 in 2014. Dit betreft de gerealiseerde omzet en niet, zoals verweerder stelt, (toekomst)verwachtingen.

26. Verweerder stelt - eveneens zakelijk weergegeven - dat de aandelen [A BEDRIJF] ten tijde van de overdracht niets waard waren. Bepalend is de waarde op basis van de verwachtingen op 22 april 2014. Grote betekenis komt toe aan het besluit d.d. 23 april 2014 (7 dagen voor het einde van het boekjaar) om de activiteiten [A BEDRIJF] te staken. Voor de (meerderheid van de) aandeelhouders moet op dat moment duidelijk zijn geweest dat [A BEDRIJF] in de nabije toekomst niet voldoende vrije geldstromen zou opleveren. Dat betekent dat voor het vaststellen van de waarde van de onderneming kan worden volstaan met het vaststellen van de intrinsieke waarde / het eigen vermogen. Uit de geconsolideerde balans van [A BEDRIJF] volgt dat het eigen vermogen van [A BEDRIJF] per 30 april 2014 was gedaald tot € 3.626.000 negatief. De aandelen [A BEDRIJF] vertegenwoordigden derhalve geen waarde.

27. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

28. Eiser heeft in eerste instantie beroep ingesteld tegen het niet (tijdig) nemen van een beslissing door verweerder. Hangende het beroep heeft verweerder alsnog beslist en bij voor bezwaar vatbare beschikking van 10 juli 2017 het verzoek om ambtshalve vermindering afgewezen. Nu verweerder alsnog, hangende het beroep, heeft beslist, dient het beroep voor zover gericht tegen het niet (tijdig) nemen van een beslissing niet-ontvankelijk te worden verklaard nu eiser bij dit beroep in zoverre geen belang meer heeft.

29. Eiser heeft geen bezwaarschrift ingediend tegen de beschikking, hetgeen op grond van artikel 7:1 van de Awb had moeten gebeuren alvorens beroep kan worden ingesteld. De rechtbank begrijpt evenwel dat eiser, met toestemming van verweerder d.d. 21 augustus 2017, ervoor heeft gekozen het geschil op de voet van artikel 7:1a van de Awb via prorogatie rechtstreeks aan de rechtbank voor te leggen. Nu partijen om proceseconomische redenen deze eensluidende wens hebben, volgt de rechtbank partijen hierin (vgl. HR 25 november 2011, nr. 10/01510, ECLI:NL:HR:2011:BP3053), mede gelet op het bepaalde in artikel 6:20, derde lid, van de Awb.

30. Eiser heeft zich – zakelijk weergegeven – op het standpunt gesteld dat de nageheven loonheffing groot € 117.000 met de door hem op aanslag verschuldigde ib/pvv kan worden verrekend. Vaststaat immers dat het nageheven bedrag door zijn (voormalige) werkgever op hem is verhaald via verrekening met de hem toegekende ontslagvergoeding en aldus te zijnen laste is gekomen. Het gegeven dat geen looninkomsten in zijn belastbare inkomen uit werk en woning zijn begrepen, doet aan het vorenstaande niet af.

31. Verweerder betoogt met verwijzing naar het arrest van 26 september 2003, nr. 38532, ECLI:NL:HR:2003:AL2130, dat verrekening met de aanslag ib/pvv niet is toegestaan omdat het loon waarop de naheffingsaanslag ziet, niet in de aanslag ib/pvv is betrokken. De rechtbank overweegt het navolgende.

32. Op grond van artikel 9.2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) wordt als voorheffing in aanmerking genomen de geheven loonbelasting met uitzondering van de als eindheffing geheven loonbelasting. Indien tegelijk premie volksverzekeringen is geheven, wordt op grond van het zesde lid van genoemd wetsartikel die ingehouden premie ook als voorheffing aangemerkt. Ingevolge artikel 15 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) wordt de geheven loonbelasting/premie volksverzekeringen verrekend met de aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

Tussen partijen is in confesso dat de loonbelasting/premie volksverzekeringen waarover het geschil gaat, is nageheven van de BV en vervolgens via verrekening met een ontslagvergoeding op eiser is verhaald en dat deze derhalve niet als eindheffing is geheven. Onder deze omstandigheden heeft eiser zich op het rechtens juiste standpunt gesteld dat – los van het antwoord op de vraag of de waarde van de afgestane aandelen [A BEDRIJF] een waarde in het economisch verkeer representeren – hij de nageheven loonbelasting/premie volksverzekeringen mag verrekenen met de verschuldigde ib/pvv. In zoverre is het gelijk aan eiser.

33. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 26 september 2003, nr. 38532, ECLI:NL:HR:2003:AL2130, BNB 2004/65, overwegingen 3.5 tot en met 3.10, zijn oordeel gegeven over de vraag wanneer nageheven loonbelasting verrekenbaar is met de aanslag in de ib/pvv. De nageheven loonbelasting/premie volksverzekering ter zake van het in de aanslag begrepen loon komt aldus de Hoge Raad voor verrekening in aanmerking. Het arrest maakt in rechtsoverweging 3.7 duidelijk dat loonbelasting niet alleen verrekenbaar is met de inkomstenbelasting als zij is ingehouden of nageheven, maar ook als zij anderszins is betaald door de inhoudingsplichtige.

Dit geldt zelfs als het loon niet tot het belastbare inkomen in de inkomstenbelasting wordt gerekend. Hierdoor wordt het tekort gecompenseerd dat voor de betreffende ‘werknemer’ is ontstaan doordat ten onrechte loonheffing op zijn loon is ingehouden. Uit de in de onderdelen 3.7 tot en met 3.9 geciteerde jurisprudentie volgt dat nageheven loonheffing verrekenbaar is. Met het karakter van de loonheffing is strijdig dat indien deze ten laste van de werknemer (eiser) is nageheven en feitelijk zoals in het voorliggende geval te zijnen laste is gekomen, niet voor verrekening met de verschuldigde ib/pvv in aanmerking komt. De rechtbank wijst er in dit verband op dat in artikel 9.2 van de Wet IB 2001, anders dan in artikel 63 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964, niet de voorwaarde wordt gesteld dat de geheven loonbelasting betrekking heeft op bestanddelen van het (onzuivere) inkomen.

34. Voor zover nodig merkt de rechtbank nog op dat uit het voormelde arrest moet worden afgeleid dat de voorwaarde dat het loonbestanddeel in de aanslag ib/pvv moet zijn betrokken, alleen wordt gesteld indien de loonheffing niet is afgedragen. Indien de loonheffing wel is ingehouden en afgedragen respectievelijk is nageheven en afgedragen, is de loonheffing derhalve verrekenbaar als voorheffing.

35. Anders dan eiser heeft bepleit, ziet de rechtbank geen wettelijke mogelijkheid om het in samenhang met de naheffing in rekening gebrachte bedrag aan belastingrente groot

€ 3.133 welke door de voormalige werkgever is verrekend met de ontslagvergoeding, als voorheffing met de verschuldigde ib/pvv te verrekenen. In zoverre faalt het standpunt van eiser.

36. Partijen houdt verdeeld of aan het aandelenpakket [A BEDRIJF] een waarde in het economische verkeer moet worden toegekend, in het bijzonder of deze waarde overeenkomt met een bedrag van € 225.000. Voorts houdt hen verdeeld of aan het daartegenover ontvangen pakket certificaten van aandelen [G BEDRIJF] eveneens een waarde in het economische verkeer kan worden toegekend. Daarbij heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat een eventueel voordeel uit de aandelenswap als loon uit dienstbetrekking bij eiser in aanmerking dient te worden genomen. Voor de onderbouwing van de wederzijdse standpunten verwijst de rechtbank naar hetgeen hiervoor onder 25 en 26 is vermeld.

37. De kern van verweerders betoog is dat op 23 april 2014 het besluit tot staking van de activiteiten van [A BEDRIJF] is genomen, dat is één dag na de aandelenswap. Dan kan niet worden gezegd dat de waarde moet worden bepaald op basis van winstverwachtingen, maar is louter het eigen vermogen van [A BEDRIJF] van belang. Vaststaat dat het eigen vermogen op 30 april 2014 € 3.626.000 negatief was. Evenzo staat vast dat [A BEDRIJF] in de voorliggende boekjaren louter verliezen heeft geleden, met uitzondering van het (korte) boekjaar van 1 januari 2011 tot en met 31 januari 2011. De rechtbank is van oordeel dat nu eiser stelt dat de afgestane aandelen een waarde in het economische verkeer vertegenwoordigen, op hem de bewijslast rust.

Naar het oordeel van de rechtbank is eiser niet in zijn bewijslast geslaagd. Daarbij merkt de rechtbank ter onderbouwing nog nader het volgende op.

38. De (deel)vraag die hierbij moet worden beantwoord, is welke datum bepalend is voor de vaststelling van de waarde in het economische verkeer van de afgestane aandelen: oktober 2013, zoals eiser in zijn primaire standpunt verdedigt waarbij naar zeggen van eiser het aandelenpakket [A BEDRIJF] een waarde in het economische verkeer vertegenwoordigde van

€ 225.000, of de datum van de aandelenoverdracht, 22 april 2014, zoals verweerder betoogt. De rechtbank is van oordeel dat deze laatste datum beslissend is. Immers op 22 april 2014 hebben eiser en zijn werkgever overeenstemming bereikt over de aandelenswap. Bijgevolg gaat de rechtbank voorbij aan de door [K BEDRIJF] vervaardigde waardebepaling van de aandelen [A BEDRIJF] (bijlage 12 bij het beroepschrift). Verweerder heeft zich op het feitelijk juiste standpunt gesteld dat op de transactiedatum van 22 april 2014 een document ontbreekt waaruit de gestelde waarde van € 225.000 van de afgestane aandelen [A BEDRIJF] kan worden herleid. Een zodanig bescheid is niet in geding gebracht. Voor wat betreft de waarde in het economische verkeer van de afgestane aandelen is het gelijk daarom aan verweerder. Voor de daaraan te verbinden gevolgen voor de aanslag ib/pvv zal de rechtbank hierna ingaan op de vraag welke waarde aan het als tegenprestatie ontvangen pakket van certificaten van aandelen [G BEDRIJF] moet worden toegekend.

39. Eisers subsidiaire standpunt, namelijk dat de verkregen certificaten van aandelen in [G BEDRIJF] vijf maanden na de verkrijging € 0 waard waren en derhalve op het moment van de verkrijging al aanzienlijk minder waard waren dan € 225.000, dient eiser met feiten en/of omstandigheden te onderbouwen. Hij heeft daartoe onder meer aangevoerd dat hij zich in een dwangpositie bevond om de voorwaarden van de aandelenswap en de in dat verband gestelde voorwaarden te accepteren. Datzelfde geldt voor de andere werknemers/managers die eveneens een identiek pakket certificaten van aandelen [G BEDRIJF] hebben moeten afnemen; dit in het kader van het behoud van zijn respectievelijk hun dienstbetrekking. Voorts is tussen partijen in geschil of de certificaten van aandelen [G BEDRIJF] een intrinsieke waarde vertegenwoordigden op of omstreeks 22 april 2014 of dat louter sprake is van ongewisse toekomstverwachtingen. Naar het oordeel van de rechtbank staat niet dan wel onvoldoende weersproken vast dat het eigen vermogen van het volledige bedrijf op 30 april 2014 negatief € 3,6 miljoen bedroeg. Daarnaast is van belang dat vaststaat dat de waarde in het economische verkeer van de certificaten van aandelen [G BEDRIJF] per 1 april 2015 (de datum waarop de arbeidsovereenkomst van eiser werd beëindigd) door een onafhankelijke deskundige is vastgesteld op € 0,-. Partijen hebben deze waarde als uitgangspunt genomen bij de financiële afwikkeling van de arbeids- en aandeelhoudersrelatie. Naar het oordeel van de rechtbank staat niet dan wel onvoldoende weersproken vast dat de waarde van de certificaten van aandelen [G BEDRIJF] minder dan een jaar voorafgaand aan de datum waarop de waarde van de certificaten is vastgesteld (substantieel) hoger was. Onder die omstandigheden kan aan de ontvangen certificaten van aandelen [G BEDRIJF] slechts een verwachtingswaarde worden toegekend, uitsluitend ingegeven door de hoop dat de winstgevendheid van het concern weer een stijgende lijn zou gaan vertonen.

40. Per saldo heeft eiser derhalve geen voordeel genoten uit de vorenvermelde aandelenswap. De vraag of een eventueel voordeel tot het belastbaar inkomen uit werk en woning dient te worden gerekend behoeft derhalve geen beantwoording. Ook op dit punt is het gelijk aan eiser.

41. Voor zover eiser heeft betoogd dat verweerder in strijd heeft gehandeld met een of meer algemene beginselen van behoorlijk bestuur, meer in het bijzonder het zorgvuldigheidsbeginsel, het evenredigheidsbeginsel is de rechtbank van oordeel dat eiser deze stelling - gelet op de gemotiveerde weerspreking van verweerder, niet aannemelijk heeft gemaakt. Het enkele gegeven dat partijen langdurig met elkaar in dispuut zijn geweest maakt dat niet anders. Niet kan worden geoordeeld dat het standpunt van verweerder een redelijke grondslag heeft ontbeerd. Dat alles afwegend de rechtbank het beroep gegrond verklaard maakt dat evenmin anders.

42. Eiser heeft zich in zijn tiendagenstuk nader op het standpunt gesteld, onder verwijzing naar artikel 8:73 van de Awb, dat hij recht heeft op een vergoeding van door hem geleden schade in verband met de gestelde renteschade groot € 6.973,30 (rente over het geleende bedrag bij [C BEDRIJF] , namelijk een bedrag van € 69.733, zijnde het saldo van de naheffingsaanslag inclusief belastingrente en de netto ontslagvergoeding van € 50.400). Verweerder heeft dat in zijn pleitnota bestreden en aangegeven dat eiser dit bedrag voor eigen rekening moet nemen omdat de naheffingsaanslag eiser en niet [C BEDRIJF] regardeert. De rechtbank oordeelt dat standpunt als rechtens juist en maakt dat tot het hare.

43. Eiser heeft de rechtbank verzocht om hem schadeloos te stellen met betrekking tot de door hem geleden immateriële schade. Een onderbouwing ontbreekt. Verweerder heeft gemotiveerd bestreden dat er geen aanleiding is om dit verzoek te honoreren.

44. Voor het toekennen van een schadevergoeding in verband met geleden immateriële schade gebaseerd op een overschrijding van de redelijke termijn in de bezwaar- en de beroepsfase bestaat ook geen aanleiding. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Deze procedure is feitelijk aangevangen met het instellen van het beroep nu de bezwaarfase is overgeslagen. Het beroepschrift is op 28 juni 2017 door de rechtbank ontvangen. Sindsdien zijn minder dan 24 maanden verstreken. Hieruit volgt dat geen sprake is van overschrijding van de redelijke termijn zodat geen grond bestaat voor toekenning van een immateriële schadevergoeding.

45. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. De rechtbank acht geen termen aanwezig voor een veroordeling van verweerder in de integrale proceskosten. De kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.002 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 501 en een wegingsfactor 1).