Rechtbank Noord-Holland, 29-04-2022, ECLI:NL:RBNHO:2022:3713, AWB - 18 _ 1792

Op grond van artikel 212bis in samenhang met artikel 21 van het CDW onderscheidenlijk artikel 86, zesde lid, van het DWU, wordt onder omstandigheden een schorsing van rechten bij invoer ook toegepast wanneer voor de betrokken goederen een douaneschuld ontstaat overeenkomstig artikel 204 van het CDW onderscheidenlijk artikel 79 van het DWU. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat artikel 212bis van het CDW en artikel 86, zesde lid, van het DWU in het onderhavige geval toepassing missen.

Voor de onderhavige hoeveelheden was de vergunning van eiseres niet toereikend. De toepassing van de gunstige tariefbehandeling, een ontheffing of een gehele of gedeeltelijke vrijstelling van de in- of uitvoerrechten is afhankelijk gesteld van de in de artikelen 291 tot en met 300 van de UCDW onderscheidenlijk artikel 211 van het DWU juncto artikel 239 van de GVo bepaalde voorwaarden, waaronder het hebben van een schriftelijke vergunning ‘bijzondere bestemmingen’. In die omstandigheden moet worden geconstateerd dat de wetgever het recht op de gunstige tariefbehandeling, ontheffing of een gehele of gedeeltelijke vrijstelling uitdrukkelijk en specifiek aan de voorwaarde van afgifte van een dergelijke vergunning heeft onderworpen. Toepassing van artikel 212 bis van het CDW dan wel artikel 86, zesde lid, van het DWU in het geval als het onderhavige met de overweging dat de goederen hun bestemming hebben bereikt, zou er op neerkomen dat het opleggen van bedoelde voorwaarde van een voorafgaande vergunning iedere betekenis verliest (vgl HvJ 29 juli 2010, Isaac International Ltd, C-371/09, r.o. 41 en 42). Aangezien deze bepalingen in een vrijstelling van rechten voorziet en derhalve strikt moeten worden uitgelegd (naar analogie, met betrekking tot de uitlegging van artikel 239 van het douanewetboek, arrest van het HvJ van 11 november 1999, Söhl & Söhlke, C48/98, Jurispr. blz. I7877, punt 52), dient bij de uitlegging van artikel 212 bis van het CDW en artikel 86, zesde lid, van het DWU dus rekening te worden gehouden met deze voorwaarde.

37. Eiseres stelt dat als een douaneschuld zou zijn ontstaan de schuld teniet zou moeten gaan omdat er sprake is van een verzuim zonder werkelijke gevolgen voor de juiste werking van de regeling ex artikel 859 van de UCDW dan wel artikel 124, eerste lid, onder h, van het DWU. Eiseres stelt dat de onderhavige situatie niet is genoemd in artikel 859 van de UCDW maar dat die bepaling een niet-limitatieve opsomming bevat. Artikel 859 van de UCDW is een te beperkte uitleg van artikel 204 van het CDW.

38. Verweerder voert aan dat artikel 859 van de UCDW en artikel 124 van het DWU toepassing missen. Artikel 859 van de UCDW bevat een uitputtende regeling. Eiseres heeft niet gesteld dat er sprake is van een situatie als is bedoeld in dat artikel. Ook is er geen sprake van een situatie van artikel 124 van het DWU juncto artikel 103 van de GVo.

39. Onder verwijzing naar rechtsoverweging 43 van het arrest van het HvJ van 11 november 1999 in zaak C-48/98 inzake Firma Söhl & Söhlke stelt de rechtbank voorop dat artikel 859 van de UCDW een uitputtende regeling bevat inzake de verzuimen in de zin van artikel 204, eerste lid, aanhef en onder a, van het CDW, waarvan vaststaat dat zij zonder werkelijke gevolgen zijn gebleven voor de werking van de betrokken douaneregeling. Een situatie als de onderhavige wordt niet genoemd in de limitatieve opsomming van artikel 859 van de UCDW, zodat voor zover de douaneschuld is ontstaan vóór 1 mei 2016 geen sprake kan zijn van een verzuim zonder werkelijke gevolgen in de zin van artikel 204 van het CDW. Ook voor zover de douaneschuld is ontstaan na 1 mei 2016 is geen sprake van een verzuim zonder werkelijke gevolgen. Dergelijke verzuimen zijn op grond van artikel 126 van het DWU opgenomen in artikel 103 van de GVo. Artikel 103 van de GVo noemt niet een situatie als de onderhavige, zodat geen sprake kan zijn van een verzuim zonder werkelijke gevolgen in de zin van artikel 124 van het DWU. De grief van eiseres faalt derhalve.

40. Eiseres stelt dat de utb is uitgereikt in strijd met het vertrouwensbeginsel ex

artikel 220, tweede lid, onder b, van het CDW dan wel artikel 119 van het DWU. In dat kader stelt eiseres dat er sprake is van meerdere vergissingen van verweerder die eiseres redelijkerwijs niet heeft kunnen ontdekken terwijl zij te goeder trouw heeft gehandeld. Eiseres wist niet en kon niet weten dat de in de vergunning genoemde hoeveelheden vergunningvoorwaarden dan wel maximale hoeveelheden zijn. Het beleid van verweerder is altijd geweest dat hoeveelheden die zijn vermeld in de vergunning bijzondere bestemming geen maximale hoeveelheden zijn. Eiseres stelt dat verweerder ook tijdens de eerder uitgevoerde controles heeft gecontroleerd of de hoeveelheden die onder de regeling zijn gebracht terecht daaronder zijn gebracht en nooit opmerkingen heeft gemaakt. Eiseres heeft ook vertrouwen mogen ontlenen aan de op basis van de daadwerkelijke volumes opgehoogde zekerheid.

41. Verweerder voert aan dat sinds de invoering van het DWU artikel 220 van het CDW geen rol meer speelt. Er is geen sprake van overgangsrecht. Verweerder voert voorts aan dat in de onderhavige beroepsprocedure geen plaats is voor toetsing aan artikel 119 van het DWU of een ongeschreven vertrouwensbeginsel. Verweerder verwijst naar de uitspraak van rechtbank Noord-Holland van 10 februari 2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:722.

42. Op feiten die zich vóór het van toepassing worden van het DWU (op 1 mei 2016) hebben voorgedaan, zijn in het algemeen de materiële voorschriften van het CDW van toepassing, terwijl doorgaans de procedurevoorschriften van het DWU van toepassing zijn (vgl. het arrest van het HvJ 23 februari 2006, nr. C-201/04, Molenbergnatie NV, punt 31 en aldaar aangehaalde rechtspraak). In specifieke gevallen kan een regel van materieel recht ook worden toegepast op vóór de inwerkingtreding ervan bestaande situaties. Dit is slechts mogelijk voor zover er blijkens de bewoordingen, de doelstellingen of de opzet ervan zulke gevolgen aan de desbetreffende bepaling dienen te worden toegekend (vgl. het arrest van het HvJ 9 maart 2006, C-293/04, Beemsterboer Coldstore Services BV, punt 21 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Het Unierechtelijk vertrouwensbeginsel is een regel van materieel recht en daaruit volgt dat voor het deel van de douaneschuld dat is ontstaan vóór 1 mei 2016 artikel 220 van het CDW van toepassing is.

Volgens artikel 220, tweede lid, aanhef en onder b, van het CDW gaan de douaneautoriteiten niet tot boeking achteraf van douanerechten over indien aan de volgende drie cumulatieve voorwaarden is voldaan. Op de eerste plaats moet inning van de rechten achterwege zijn gebleven ten gevolge van een vergissing van de bevoegde autoriteiten zelf, vervolgens moet de belastingschuldige deze vergissing redelijkerwijze niet hebben kunnen ontdekken, en ten slotte moet laatstbedoelde te goeder trouw zijn en aan alle bepalingen inzake de douaneaangifte hebben voldaan. Wat de eerste voorwaarde betreft heeft het HvJ diverse keren beslist dat artikel 220, tweede lid, aanhef en onder b, van het CDW de bescherming beoogt van het gewettigd vertrouwen van de belastingschuldige in de juistheid van alle factoren die een rol spelen bij het besluit om al dan niet tot navordering van douanerechten over te gaan. Het gewettigd vertrouwen van de belastingschuldige is slechts vatbaar voor bescherming uit hoofde van dat artikel, indien het de bevoegde autoriteiten ‘zelf’ zijn geweest die de grondslag hebben gecreëerd voor dat gewettigd vertrouwen. Enkel de vergissingen die aan een actieve gedraging van de bevoegde autoriteiten zijn toe te schrijven, geven recht op niet-navordering van douanerechten (vgl. Hoge Raad 20 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1468).

Op eiseres rust de bewijslast haar stelling aannemelijk te maken dat de voorwaarden voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel zijn vervuld. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een vergissing van de douaneautoriteiten. De rechtbank stelt voorop dat de onderhavige utb is opgelegd naar aanleiding van de onder overweging 15 opgenomen controle. Tijdens deze controle is de hoeveelheid goederen die onder de regeling is geplaatst gecontroleerd. Anders dan eiseres betoogt, blijkt uit de onder de overwegingen 10, 11, en 12 opgenomen eerdere administratieve controles niet dat de hoeveelheid een onderwerp van controle is geweest zodat geen sprake is van actieve gedraging van de douaneautoriteiten in de hiervoor onder overweging 43.1 bedoelde zin. Immers in controlerapport I van de onder overweging 10 opgenomen controle is enkel vermeld dat er is onderzocht of er bij de goederen een geldige vergunning bijzondere bestemming aanwezig was en of de goederen hun bestemming hebben bereikt. In controlerapport II van de onder overweging 11 opgenomen controle is voorts expliciet vermeld dat die controle niet ziet op de hoeveelheid goederen die onder de regeling bijzondere bestemming is geplaatst. Voorts vormt de enkele verhoging van de zekerheid onder deze omstandigheden geen actieve gedraging in de zin van de rechtspraak van het HvJ. Ook overigens is niet gebleken dat er sprake is van een actieve gedraging van de douaneautoriteiten jegens eiseres. Eiseres heeft daartoe haar stellingen onvoldoende onderbouwd. Nu aan de eerste voorwaarde voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel niet is voldaan, komt de rechtbank niet toe aan de beoordeling van de overige voorwaarden.

44. Voor het deel van de douaneschuld dat is ontstaan na 1 mei 2016 worden gronden voor terugbetaling of kwijtschelding getoetst aan de hand van een verzoek dat daartoe wordt ingediend en vervolgens wordt behandeld volgens de procedure van artikel 121 van het DWU. Deze gronden kunnen niet worden getoetst in een beroepsprocedure als de onderhavige, die is gestart met een bezwaar tegen een utb (zie de uitspraak van rechtbank Noord-Holland van 10 februari 2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:722, r.o. 24 tot en met 26). Voor een verzoek om terugbetaling of kwijtschelding staat voor eiseres de procedure van artikel 121 van het DWU open. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat eiseres reeds een verzoek om terugbetaling heeft ingediend en dat de behandeling van dit verzoek is aangehouden - mede - in afwachting van de uitkomst van de onderhavige procedure.

45. Eiseres stelt dat verweerder het verdedigings- en motiveringsbeginsel heeft geschonden. In dat kader stelt eiseres dat verweerder heeft verzuimd gemotiveerd aan te geven wat de wettelijke basis is van de voorgenomen navordering. Het enkel verwijzen naar artikel 204 van het CDW en artikel 79 van het DWU is daartoe onvoldoende. Voorts heeft verweerder nagelaten een berekening te geven van de aangekondigde rente op achterstallen.

46. Verweerder voert aan dat er een voornemen is uitgereikt dat met redenen is omkleed nu is verwezen naar de wetsartikelen en controlebevindingen en is aangegeven waarom het voorgaande tot verschuldigdheid zou leiden. Daarnaast is het voornemen toegelicht en heeft eiseres hierop gereageerd. Met betrekking tot de rente op achterstallen voert verweerder aan dat het terecht is dat in het voornemen geen berekening staat. Rente op achterstallen ontstaat ingevolge artikel 114, tweede lid, van het DWU vanaf de dag waarop de douaneschuld is ontstaan en wordt berekend tot de dag waarop de schuld is medegedeeld. Nu de douaneschuld is medegedeeld op 21 juli 2017 kan het bedrag niet eerder worden berekend.

47. Uit de rechtspraak van het HvJ volgt dat de verplichting van de lidstaten om de rechten van de verdediging te eerbiedigen een beginsel van Unierecht is, dat geldt wanneer bezwarende besluiten worden genomen die binnen het toepassingsgebied van het recht van de Europese Unie vallen. In dit verband wordt in het bijzonder verwezen naar de arresten van het HvJ EU van 3 juli 2014, gevoegde zaken Kamino International Logistics B.V. en Datema Hellmann Worldwide Logistics B.V., C129/13 en C130/13, ECLI:EU:C:2014:2041, BNB 2014/231. Het beginsel brengt in het bijzonder mee dat eenieder het recht heeft om te worden gehoord alvorens een besluit wordt genomen dat zijn belangen op nadelige wijze kan beïnvloeden en vereist dat de adressaten van besluiten die hun belang aanmerkelijk raken in staat worden gesteld naar behoren hun standpunt kenbaar te maken over de elementen waarop de administratie haar besluit wil baseren. Bezwarende besluiten zoals een utb vallen binnen het toepassingsgebied van het recht van de Unie.

48. Verweerder heeft eiseres bij brief van 7 april 2017 op de hoogte gesteld van het voornemen de onderhavige utb op te leggen en ook zijn de elementen waarop dat voornemen is gebaseerd voorafgaand aan het uitreiken van de utb aan haar kenbaar gemaakt. In het voornemen is voorts opgenomen dat over het na te vorderen bedrag met ingang van 1 mei 2016 op grond van artikel 114, tweede lid, van het DWU rente op achterstallen is verschuldigd. Eiseres is in de gelegenheid gesteld om daarop te reageren en heeft daarvan ook gebruik gemaakt. Van een schending van het verdedigingsbeginsel is derhalve geen sprake. Dat het bedrag aan rente op achterstallen niet bekend is gemaakt bij het voornemen, maakt het voorgaande niet anders. Verweerder kan niet eerder dan bij het mededelen van de douaneschuld - middels het uitreiken van de utb - dat bedrag bekend maken omdat het bedrag aan rente op achterstallen wordt berekend over de periode vanaf de dag waarop de douaneschuld is ontstaan tot de dag waarop de schuld is medegedeeld. Overigens heeft eiseres evenwel niet gepreciseerd hoe een eerdere bekendmaking van het bedrag aan rente op achterstallen tot een andere uitkomst had kunnen leiden. De rechtbank merkt hierbij op dat eiseres geen afzonderlijke argumenten heeft ingebracht tegen de hoogte van deze rente.

49. Van een schending van het motiveringsbeginsel door verweerder is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. Verweerder heeft het uitreiken van de utb gebaseerd op de uitkomsten van de onder overweging 15 opgenomen controle. In controlerapport IV worden het doel van het onderzoek en de onderzochte en vastgestelde feiten en omstandigheden duidelijk beschreven. Ook is in de utb voldoende gemotiveerd aangegeven wat de wettelijke grondslag is van de navordering en is verweerder ingegaan op de reactie van eiseres op het voornemen.

Berekening utb

50. Eiseres stelt dat de berekening van de utb niet juist is nu iedere aangifte een eigen aanvaardingsdatum heeft en op grond daarvan een schuld ontstaat. Een douaneschuld mag niet worden berekend door het optellen van invoeraangiften.

51. Verweerder voert aan dat de berekening van de utb juist is. In dat kader voert verweerder aan dat alle aangiften worden meegeteld om te bepalen hoeveel van een bepaald product in een bepaald vergunningjaar onder de regeling bijzondere bestemming is geplaatst. Indien de in de vergunning genoemde hoeveelheid wordt overschreden dan ontstaat op dat moment pas een douaneschuld voor de aangiften waarvoor de vergunde hoeveelheid is overschreden.

52. In overweging 27 heeft de rechtbank overwogen dat op grond van artikel 204, eerste lid, aanhef en onder b, van het CDW onderscheidenlijk artikel 79, eerste lid, onder c, van het DWU een douaneschuld is ontstaan. Op grond van artikel 204, tweede lid, van het CDW onderscheidenlijk artikel 79, tweede lid, onder b, van het DWU ontstaat de douaneschuld op het tijdstip waarop de goederen onder de betrokken regeling werden geplaatst, indien achteraf blijkt dat in feite niet was voldaan aan een voorwaarde voor de plaatsing onder de regeling of de toekenning van een vrijstelling of van een verlaagd invoerrecht uit hoofde van de bijzondere bestemming van de goederen. Op grond van deze bepalingen heeft verweerder met juistheid vastgesteld vanaf welke aangifte niet meer werd voldaan aan de voorwaarden van de vergunning. Op het moment dat de toegestane vergunde hoeveelheid werd overschreden, is een douaneschuld ontstaan. Dat verweerder bij het bepalen hiervan de hoeveelheden die zijn opgenomen in de aangiften die terecht onder de regeling zijn gebracht wel heeft meegeteld bij de bepaling of de vergunde hoeveelheid van een bepaald product in een bepaalde vergunningjaar is overschreden, is naar het oordeel van de rechtbank niet onjuist, en maakt het voorgaande niet anders. Voor deze hoeveelheden is geen douaneschuld ontstaan en heeft verweerder niet nagevorderd. Verweerder heeft derhalve de utb op juiste gronden berekend.

53. Voor zover eiseres stelt dat verweerder niet zonder te waarschuwen had mogen overgaan tot het strenger controleren van vergunningen wijst de rechtbank erop dat het de verantwoordelijkheid van eiseres is om zich aan de voorwaarden van haar vergunningen te houden, ongeacht de mate van controle door verweerder. Dat vergunninghouders zich strikt dienen te houden aan de voorwaarden van hun vergunningen heeft het HvJ benadrukt in zijn arresten van 6 september 2012, nrs. C-262/10, Döhler Neukirchen GmbH, r.o. 40 en C-28/11, Eurogate Distribution GmbH, ro 31, 32.

54. Uit al het hiervoor overwogene volgt dat ten aanzien van de door eiseres onder de regeling geplaatste goederen waarvoor eiseres niet beschikte over een vergunning bijzondere bestemming een douaneschuld is ontstaan, zodat verweerder daarvoor terecht, en in beginsel tot een juist bedrag, de utb heeft uitgereikt.

55. Eiseres stelt dat er geen rente op achterstallen is verschuldigd voor zover de douaneschuld is ontstaan op grond van het CDW. In dat kader stelt eiseres dat er geen sprake is van verschuldigdheid van rente op achterstallen op grond van artikel 114, tweede lid, van het DWU voor zover de douaneschuld die voortvloeit uit een aangifte is ontstaan op grond van het CDW. Rente op achterstallen is een materiële bepaling. Het rechtszekerheids- en het legaliteitsbeginsel verzetten zich ertegen dat nieuwe regelgeving van toepassing is op aangiften gedaan voor de invoering daarvan.

56. Verweerder voert aan dat op grond van artikel 114, tweede lid, van het DWU rente op achterstallen in rekening is gebracht. Dit artikel is zonder overgangsrecht in werking getreden per 1 mei 2016. Dat betekent dat ook voor de lopende douaneschulden die zijn ontstaan vóór 1 mei 2016 met ingang van 1 mei 2016 deze nieuwe procedurele bepaling van toepassing is.

57. De rechtbank stelt vast dat in de utb ook is begrepen rente op achterstallen in de zin van artikel 114, tweede lid, van het DWU over douaneschulden die zijn ontstaan voor 1 mei 2016. Het vóór 1 mei 2016 geldende CDW kende geen rente op achterstallen. De rechtbank is van oordeel dat rente op achterstallen in de zin van artikel 114, tweede lid, van het DWU uitsluitend kan worden berekend over douaneschulden die onder het DWU, dat wil zeggen vanaf 1 mei 2016, zijn ontstaan en overweegt daartoe als volgt. Naar het oordeel van de rechtbank kwalificeert de verschuldigdheid van rente op achterstallen ten aanzien van een douaneschuld als een materiële bepaling, omdat hiermee een aan de douaneschuld gekoppelde betalingsverplichting ontstaat. Gelet op het onder 42 overwogene gelden volgens vaste rechtspraak van het HvJ procedureregels voor alle bij de inwerkingtreding ervan aanhangige geschillen, in tegenstelling tot materiële regels, die doorgaans worden geacht niet te gelden met betrekking tot vóór de inwerkingtreding ervan verworven rechtsposities (HvJ nr. C-201/04, Molenbergnatie N.V., 23 februari 2006, r.o. 31). Daarbij komt dat artikel 114, tweede lid, van het DWU, verwijst naar - voor zover hier relevant - douaneschulden die zijn ontstaan op basis van artikel 79 van het DWU. Deze verwijzing kan niet worden gelezen als een verwijzing naar artikel 204 van het CDW, reeds omdat belastbare feiten bij uitstek materiële regels zijn die niet in elkaars plaats kunnen worden gelezen (vlg. de uitspraken van de rechtbank van 1 april 2021, HAA 17/5451, ECLI:NL:RBNHO:2021:2900, HAA 17/5661, ECLI:NL:RBNHO:2021:2901, HAA 17/5662, ECLI:NL:RBNHO:2021:2902 en HAA 19/1092, ECLI:NL:RBNHO:2021:2903)

58. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep uitsluitend gegrond te worden verklaard voor wat betreft de rente op achterstallen die is berekend over de douaneschuld die is ontstaan vóór 1 mei 2016.

59. Eiseres heeft verzocht om een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn waarbinnen zaken moeten worden behandeld.

60. Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad (zie HR 19 februari 2016, 14/03907, ECLI:NL:HR:2016:252) kan in belastingzaken aanspraak bestaan op schadevergoeding met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 (oud) van de Awb, indien het belastinggeschil niet binnen een redelijke termijn wordt beslecht. De redelijke termijn is overschreden als na indiening van het bezwaar meer dan twee jaren zijn verstreken voordat op dat bezwaar en, indien vervolgens beroep is ingesteld, op dat beroep is beslist. Er kunnen zich bijzondere omstandigheden voordoen die aanleiding geven tot verkorting of verlenging van die termijnen. Als de bezwaar- en beroepsfase samen te lang hebben geduurd, vindt de toerekening als volgt plaats. De bezwaarfase heeft onredelijk lang geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt. Als uitgangspunt voor de hoogte van de schadevergoeding hanteert de Hoge Raad een bedrag van € 500 per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.

61. Op grond van voornoemd arrest vangt de redelijke termijn aan met het indienen van het bezwaarschrift. De redelijke termijn is aangevangen op 26 juli 2017 en eindigt met de datum van de uitspraak van de rechtbank (29 april 2022). Dat is een tijdsverloop van (afgerond) 58 maanden. De redelijke termijn is derhalve in beginsel met 34 maanden overschreden. De rechtbank is van oordeel dat sprake is van bijzondere omstandigheden die verlenging van de redelijke termijn rechtvaardigen. De rechtbank heeft de behandeling van de onderhavige zaak die in eerste instantie gepland stond op 1 april 2021 moeten uitstellen door de handelswijze van eiseres. Eiseres heeft immers bij brieven van 15 maart 2021, 16 maart 2021, 17 maart 2021 en 21 maart 2021 ongeveer 700 bladzijden nadere stukken waarvan 95 bladzijden (aanvullende)gronden/nadere motivering ingediend. Gelet op het tijdstip van indienen van deze stukken en de omvang hiervan heeft de rechtbank de behandeling met 3 maanden moeten uitstellen nu door deze handelswijze van eiseres de goede procesorde in het gedrang is gekomen. De redelijke termijn dient daarom te worden verlengd met 3 maanden. De redelijke termijn is derhalve met 31 maanden overschreden. Daarmee correspondeert een vergoeding van de immateriële schade van € 3.500. Van dit tijdsverloop dient een periode 29 maanden te worden toegerekend aan de beroepsfase. Dat betekent dat de redelijke termijn in de bezwaarfase met 2 maanden is overschreden. De termijnoverschrijding is daarom voor 2/31e deel toerekenbaar aan de bezwaarfase en voor 29/31e deel aan de beroepsfase. Verweerder dient € 226 aan eiseres te vergoeden en de Staat (de Minister van Justitie en Veiligheid) € 3274.

62. De rechtbank veroordeelt verweerder gelet op hetgeen onder overweging 58 is overwogen in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.518 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 759 en een wegingsfactor 1).

63. De rechtbank ziet aanleiding verweerder op te dragen het door eiseres betaalde griffierecht van € 338 te vergoeden.