Rechtbank Noord-Holland, 19-07-2023, ECLI:NL:RBNHO:2023:14233, AWB - 22 _ 6039

11. Eiser stelt zich op het standpunt dat de advocaatkosten in aftrek moeten worden toegelaten. Ter motivering van zijn standpunt heeft eiser – zakelijk weergegeven – aangevoerd dat ten tijde van de verkoop van de nachtclub er nog een gerede kans was dat de exploitatie van de nachtclub weer voor zijn rekening zou komen. Dit zou het geval zijn als [naam 4] voor betreft het betalen van de koopsom in gebreke zou blijven. Volgens eiser is de vordering op [naam 4] daarom tot het ondernemingsvermogen blijven behoren. Eiser stelt dat een en ander ook uitdrukkelijk is afgesproken met verweerder en eiser verwijst daartoe naar het in 7 geciteerde e-mailbericht van verweerder. Verder heeft eiser aangevoerd dat eventuele betalingen die van [naam 4] zouden worden ontvangen, zouden worden aangewend voor de financiering van de nieuwe onderneming van eiser. In dit verband doet eiser een beroep op artikel 3.64 Wet IB 2001.

12. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en, naar de rechtbank begrijpt, vermindering van de belastingaanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 8.619.

13. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de advocaatkosten niet in aftrek kunnen worden toegelaten en heeft daarvoor – kort weergegeven – aangevoerd dat de onderneming van eiser is gestaakt en dat de vordering op [naam 4] daarom behoort tot het privévermogen van eiser. De op de vordering betrekking hebbende kosten en lasten kunnen daarom niet in aftrek worden gebracht.

14. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

15. Ter zitting heeft eiser bevestigd dat hij zijn eerder bij bezwaar ingenomen standpunt dat hij recht heeft op zelfstandigenaftrek en startersaftrek in beroep niet aanvoert. Het geschil ziet dus uitsluitend op de vraag of de advocaatkosten in aftrek kunnen worden toegelaten als ondernemingskosten.

16. Verweerder heeft het standpunt ingenomen dat de vordering op [naam 4] na de verkoop van de onderneming verplicht is overgegaan naar het privévermogen van eiser en dat de gemaakte advocaatkosten om die vordering te innen dan ook niet aftrekbaar zijn.

17. In het arrest van de Hoge Raad van 2 april 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO6956, waarnaar verweerder ook heeft verwezen, is het volgende overwogen:

“De tegenprestatie voor de overdracht van een onderneming of een gedeelte daarvan behoort in de regel verplicht tot het privévermogen. Dit geldt ook indien de koopsom in termijnen moet worden betaald en aan de kredietwaardigheid van de koper kan worden getwijfeld, aangezien dit een omstandigheid is waarmee de verkoper bij de waardering van zijn vordering op de koper rekening dient te houden (vgl. HR 11 maart 1981, nr. 20196, BNB 1981/143). Nu voor het Hof niet is gesteld dat een gerede kans aanwezig is dat ten gevolge van bijzondere bij de verkoop gemaakte en met de betaling verband houdende bedingen de exploitatie van de onderneming in de toekomst weer voor rekening van de verkoper zal geschieden, heeft het Hof ten onrechte geoordeeld dat de onderhavige vordering in afwijking van voornoemde regel na de staking van de onderneming tot het ondernemingsvermogen is blijven behoren.”

18. Gelet op het hiervoor aangehaalde arrest is de vordering op [naam 4] in beginsel verplicht overgegaan naar het privévermogen van eiser. Alleen in het geval op grond van een bij de overdracht gemaakt en met betaling verband houdend beding een gerede kans bestond dat de onderneming weer voor rekening van eiser zou komen, kan de rechtbank tot het oordeel komen dat de vordering van eiser op [naam 4] tot het ondernemingsvermogen is blijven behoren. In de in 2 aangehaalde koopovereenkomst is een dergelijk beding evenwel niet opgenomen en ook overigens is van een dergelijk beding niet gebleken, zodat er geen reden bestaat om af te wijken van de regel dat de vordering met de verkoop van de onderneming verplicht is overgegaan naar het privévermogen. Uit het voorgaande volgt dat de stelling van eiser dat er een gerede kans was dat de nachtclub weer voor zijn rekening zou worden geëxploiteerd, niet tot een ander oordeel kan leiden. Daarmee is immers nog niet voldaan aan de door de Hoge Raad gestelde voorwaarde dat sprake moet zijn van een bij de overdracht gemaakt en met betaling verband houdend beding. Ten overvloede merkt de rechtbank nog op dat van een gerede kans dat de onderneming weer voor rekening van eiser zou worden geëxploiteerd ook geen sprake is. Eiser heeft ter zitting verklaard dat sprake was van een goed lopend café en dat er dus ten tijde van de verkoop een goede kans bestond dat de koopsom betaald zou worden. Uit de stukken komt verder naar voren dat eiser – naar hij zelf heeft verklaard – na het geweldsincident in 2015 zijn vergunning voor het exploiteren van de nachtclub definitief was kwijtgeraakt. Deze omstandigheid maakte het schier onmogelijk dat de nachtclub ooit weer voor rekening van eiser zou kunnen worden geëxploiteerd.

19. Eiser heeft gesteld dat met verweerder uitdrukkelijk was afgesproken (overeen gekomen) dat de vordering op [naam 4] als dubieuze vordering op de balans zou worden opgenomen en dat de advocaatkosten in aftrek zouden worden toegelaten. Eiser verwijst daartoe naar het in 7 geciteerde emailbericht van verweerder. De rechtbank volgt eiser hierin niet. In het e-mailbericht is een voorstel (aanbod) tot een schikking gedaan dat eiser wel of niet in zijn geheel kon aanvaarden. Uit de in 8 geciteerde reactie van eiser blijkt dat eiser het aanbod niet als geheel heeft aanvaard, maar dat hij slechts de voor hem gunstige onderdelen van het aanbod wilde aanvaarden. Dat betekent in dit geval dat geen overeenkomst tot stand is gekomen. Voor zover eiser stelt dat hij gedeeltelijk akkoord is gegaan, heeft die gedeeltelijke akkoordverklaring te gelden als een nieuw aanbod. Dat zou alleen tot een overeenkomst hebben kunnen leiden als verweerder daarop instemmend zou hebben gereageerd. Dat is echter niet gebeurd. De door eiser gestelde overeenkomst is dus niet tot stand gekomen.

20. Voor zover eiser heeft aangevoerd dat de onderneming met de verkoop daarvan op 15 januari 2016 niet is gestaakt, maar is voortgezet met de adviespraktijk en met eisers pogingen een nieuwe horecaonderneming op te zetten, volgt de rechtbank eiser hierin niet. Na de verkoop van de nachtclub is eiser nieuwe activiteiten gaan ontplooien die bestonden uit het begeleiden van, bemiddelen bij en adviseren aan potentiële kopers van horecaondernemingen. Deze bedrijfsactiviteiten zijn wezenlijk anders dan de exploitatie van een nachtclub en zijn niet aan te merken als de voorzetting daarvan. Uit de stukken en hetgeen ter zitting is toegelicht komt verder naar voren dat eiser heeft geprobeerd een nieuwe horecaonderneming op te zetten, maar dat dit niet is gelukt. Met hetgeen eiser daartoe heeft aangevoerd heeft hij niet aannemelijk gemaakt dat hierbij sprake is van de voortzetting van de onderneming die bestond uit de exploitatie van de nachtclub. De rechtbank neemt daarbij ook in aanmerking dat eiser over 2018 in het geheel geen omzet en geen bedrijfskosten heeft aangegeven.

21. Eiser heeft voorts een beroep gedaan op artikel 3.64 Wet IB 2001 (doorschuiffaciliteit stakingswinst). In het eerste lid van dit artikel is onder meer bepaald dat de winst die is behaald bij de staking van een onderneming en die is toe te rekenen aan bedrijfsmiddelen, op verzoek van de belastingplichtige afzonderlijk wordt bepaald en behandeld als te conserveren inkomen, indien aannemelijk wordt gemaakt dat die in het jaar van staking of binnen een periode van twaalf maanden wordt geherinvesteerd in een onderneming waaruit de belastingplichtige winst geniet. Op grond van de tekst van dit artikellid dient het verzoek bij de aangifte te worden gedaan. Dat betekent dat indiening van het verzoek nog mogelijk is zolang de aanslag over het desbetreffende jaar nog niet onherroepelijk vaststaat. Dat eiser bij de aangifte IB/PVV over 2016 een dergelijk verzoek heeft gedaan, is gesteld noch gebleken. In 2016 is zelfs geen staking of stakingswinst aangegeven. De aanslag IB/PVV voor het jaar 2016 is gedagtekend 10 augustus 2018. Dat tegen die aanslag bezwaar is gemaakt is eveneens gesteld noch gebleken, zodat de aanslag op 22 september 2018 onherroepelijk is komen vast te staan zonder dat een verzoek als bedoeld in artikel 3.64 Wet IB 2001 is gedaan. Daarom faalt het beroep van eiser op deze bepaling al, nog daar gelaten of de toepassing daarvan tot het door eiser gewenste resultaat zou leiden. De rechtbank merkt nog op dat ook niet aannemelijk is geworden dat, zo al sprake is geweest van het opzetten van een nieuwe onderneming, de winst die is behaald bij de verkoop van de bedrijfsmiddelen van de nachtclub binnen twaalf maanden is geherinvesteerd in bedrijfsmiddelen van de nieuwe onderneming. Toepassing van artikel 3.64 Wet IB 2001 is dus hoe dan ook niet mogelijk.

22. Het vorenstaande brengt de rechtbank tot het oordeel dat de vordering op [naam 4] behoort tot het privévermogen van eiser, zodat de in verband daarmee gemaakte advocaatkosten niet aftrekbaar zijn.

23. Tegen de belastingrente heeft eiser geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd. Dat de belastingrente in strijd met de daartoe strekkende wettelijke bepalingen of in strijd met enige regel van ongeschreven recht in rekening is gebracht, is gesteld noch gebleken.

24. Gelet op het vorenstaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

25. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding.