Rechtbank Noord-Holland, 28-02-2023, ECLI:NL:RBNHO:2023:3226, HAA 21/1079, 21/1082 en 21/1084

Aangezien de aanslag is ingetrokken, ga ik ervan uit dat u het door u ingediende beroep intrekt. U heeft immers geen belang meer bij het doorzetten van het beroep. Dit moet u zelf schriftelijk doen omdat u degene bent die beroep heeft aangetekend.”

9. Eiser heeft zijn beroep gehandhaafd, omdat hij van mening was recht op een proceskostenvergoeding te hebben.

10. De rechtbank heeft het beroep bij uitspraak van 18 december 2020 gegrond verklaard en verweerder veroordeeld in de proceskosten van eiser.

11. Verweerder is bij het vaststellen van de WOZ-beschikkingen en aanslagen OZB voor de jaren 2019 en 2020 in eerste instantie uitgegaan van twee objecten (het pand (exclusief het Deel Fysio) en het Deel Fysio). Verweerder heeft vervolgens alle WOZ-beschikkingen en aanslagen OZB voor de jaren 2018, 2019, 2020 vernietigd en de onderhavige beschikkingen opgelegd, waarbij telkens van één object is uitgegaan.

14. De taxateur van de gemeente heeft het pand op 9 augustus 2018 inpandig opgenomen en de taxatierapporten op 8 respectievelijk 9 februari 2022 opgemaakt. Tijdens de behandeling van het bezwaar waren deze taxatierapporten dus nog niet beschikbaar. Voor zover het betoog van eiser ziet op de taxatieverslagen overweegt de rechtbank als volgt. Het bepaalde in artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ bevat de verplichting tot het op verzoek verstrekken (lees: toezenden of digitaal beschikbaar stellen) van de gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde. Naar het oordeel van de rechtbank gaat het daarbij om het verslag als bedoeld in artikel 6, derde lid, van de Uitvoeringsregeling instructie waardebepaling Wet WOZ, en de daarbij behorende bijlage 6. De rechtbank stelt vast dat de bij uitspraken op bezwaar verstrekte taxatieverslagen in overeenstemming zijn met het in deze bijlage opgenomen model. Verweerder heeft overigens gesteld, en de rechtbank acht dit aannemelijk, dat het taxatieverslag, in weerwil van hetgeen de gemachtigde stelt, ook digitaal beschikbaar is gesteld. Indien belanghebbende of zijn gemachtigde van mening is dat het verstrekte taxatieverslag onvoldoende gegevens bevat om tot een goede beoordeling van de vastgestelde waarde te kunnen komen, kan hij in de bezwaarfase gebruik maken van zijn inzagerecht als bedoeld in artikel 7:4 van de Algemene wet bestuursrecht (zie Hof Amsterdam van 22 februari 2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:499).

15. Voor zover eiser heeft beoogd te stellen dat het Deel Fysio niet bestaat en dat er geen praktijk voor fysiotherapie in het pand is gevestigd, overweegt de rechtbank als volgt. De rechtbank is van oordeel dat verweerder voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat in het pand een praktijk voor fysiotherapie is gevestigd en dat het Deel Fysio fysiek onderdeel uitmaakt van het pand. De rechtbank baseert dit oordeel op de ter zitting getoonde KvK stukken waaruit blijkt dat op het adres van het pand ook een praktijk voor fysiotherapie is gevestigd en de ter zitting gedane geloofwaardige verklaring van de taxateur, [naam 4] , dat hij tijdens de inpandige opname heeft geconstateerd dat er een praktijk voor fysiotherapie in het pand gevestigd is. Bovendien schrijft eiser in zijn bezwaar van 21 maart 2019 gericht tegen de op 31 januari 2019 vaststelde WOZ-beschikking ten aanzien van het Deel Fysio zelf hierover dat de praktijk voor fysiotherapie geen huurder van hem is, maar een huurder van [gebruiker 2]

16. De rechtbank stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat het Deel Fysio niet over een eigen toiletgelegenheid en keuken beschikt. De rechtbank is van oordeel dat het Deel Fysio aldus een onzelfstandig gedeelte vormt en dat het pand, inclusief het Deel Fysio, als één object moet worden afgebakend en gewaardeerd. Het voorgaande brengt mee dat verweerder bij het vaststellen van de aan de onderhavige beschikkingen voorafgaande beschikkingen is uitgegaan van een onjuiste objectafbakening.

19. Voor zover eiser zich op het standpunt stelt dat verweerder had moeten volstaan met het vernietigen van de beschikkingen en aanslagen ten aanzien van het Deel Fysio en de waarde van het pand (exclusief het Deel Fysio) bij de nieuwe hier aan de orde zijnde beschikkingen en aanslagen niet op een hogere waarde heeft kunnen vaststellen dan de (totale) waarde van de eerder opgelegde beschikkingen, heeft het volgende te gelden.

20. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder op grond van het zogenoemde ‘Schipholarrest’ van de Hoge Raad van 9 mei 2003 (ECLI:NL:HR:2003:AD6058) terecht overgegaan tot vernietiging van de eerder opgelegde beschikkingen. Bij het geven van deze beschikkingen was immers uitgegaan van een onjuiste objectafbakening in die zin dat ten onrechte verschillende objecten zijn onderscheiden, terwijl één beschikking had moeten worden gegeven. In een dergelijke situatie is sprake van te klein afgebakende objecten wat tot gevolg heeft dat de afzonderlijke WOZ-beschikkingen alle moeten worden vernietigd. Aanslagen OZB die zijn vastgesteld op basis van dergelijke onjuiste WOZ-beschikkingen gelden als ten onrechte vastgestelde aanslagen in de zin van artikel 18a, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en moeten eveneens vernietigd worden. Verweerder kan vervolgens voor het juist afgebakende object nieuwe WOZ-beschikkingen en aanslagen OZB vaststellen. Een dergelijke nieuwe WOZ-beschikking is derhalve niet aan te merken als een herzieningsbeschikking op de voet van artikel 27, eerste lid, van de Wet WOZ. Voor het geven van beschikkingen ten aanzien van objecten die niet eerder als zodanig waren afgebakend, maar waren opgenomen in een eerder, niet volgens de wettelijke regels bepaald, object, is geen nieuw feit benodigd. Verweerder dient daarbij de waarde van het aldus correct afgebakende object opnieuw vast te stellen.

21. Eisers standpunt dat verweerder had moeten volstaan met het vernietigen van de WOZ-beschikkingen en aanslagen ten aanzien van het Deel fysio vindt mitsdien geen steun in het recht. Voorts staat het verweerder in beginsel vrij om bij het opleggen van de nieuwe beschikking een hogere waarde vast te stellen.

22. Voor het jaar 2018 heeft in dit verband het volgende te gelden. Voor het jaar 2018 is op 28 februari 2018 een WOZ-beschikking vastgesteld waarin het pand als één object is gewaardeerd en waarin dus is uitgegaan van de juiste objectafbakening. De waarde van het pand is hierbij vastgesteld € 1.000.000. Verweerder heeft vervolgens ten onrechte deze beschikking vernietigd en een tweetal nieuwe beschikkingen opgelegd waarbij werd uitgegaan van twee aparte objecten, namelijk het pand (exclusief het Deel Fysio) en het Deel Fysio. Hierna is geconstateerd dat de objectafbakening van de twee aparte objecten onjuist was. De WOZ-beschikkingen en de aanslagen zijn daarop vernietigd en vervolgens is de onderhavige beschikking opgelegd waarbij eigenlijk weer teruggekeerd is naar de situatie zoals deze was ten tijde van de eerste beschikking. Verweerder heeft daarbij echter de waarde van het pand hoger vastgesteld, namelijk op € 1.126.000.

23. Nu de objectafbakening van de WOZ-beschikking van 28 februari 2018 achteraf juist bleek te zijn en niet gesteld of gebleken is dat sprake is van een nieuw feit, komt het naar het oordeel van de rechtbank in strijd met het doel en de strekking van artikel 27, eerste lid, van de Wet WOZ dat in een geval als het onderhavige een hogere waarde wordt vastgesteld dan bij de oorspronkelijke beschikking is gedaan. Er is ten aanzien van deze beschikking immers uiteindelijk geen sprake van herstel van een onjuiste objectafbakening en deze beschikking is dan ook ten onrechte vernietigd.

24. De rechtbank is voorts van oordeel dat het rechtszekerheids- en het zorgvuldigheidsbeginsel zich in het onderhavige geval ertegen verzetten dat de waarde hoger wordt vastgesteld dan de waarde bij de oorspronkelijke beschikking. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat het aan onzorgvuldig handelen van verweerder is te wijten dat de eerste beschikking – waarin was uitgegaan van de juiste objectafbakening – ten onrechte is vernietigd en vervolgens ten onrechte afzonderlijke beschikkingen zijn opgelegd voor het pand (exclusief het Deel Fysio) en het Deel Fysio. Het rechtszekerheids- en zorgvuldigheidsbeginsel brengen onder deze omstandigheden mee dat een eiser ervan mag uitgaan dat indien hij opkomt tegen deze op onzorgvuldige wijze vastgestelde onjuiste beschikkingen en hij in het gelijk wordt gesteld er – in beginsel – wordt teruggekeerd naar de waarde in de eerste – achteraf bezien juiste – beschikking. Verweerder heeft desgevraagd ook niet nader kunnen onderbouwen waarom de waarde in de onderhavige beschikking hoger is vastgesteld dan in de eerste beschikking, anders dan te volstaan met een verwijzing naar zijn taxatierapport. De taxateur heeft ter zitting hierbij ook erkend dat hij de eerdere waarde vaststelling in het geheel niet in zijn beoordeling heeft betrokken.

27. Op verweerder rust de last aannemelijk te maken dat de door hem vastgestelde waarden niet te hoog zijn. Verweerder heeft ter onderbouwing van zijn standpunt dat de door hem vastgestelde waarden niet te hoog zijn gewezen op de door hem overgelegde taxatierapporten opgemaakt op 8 respectievelijk 9 februari 2022 door [naam 4] , taxateur. Hierin zijn de waarden van het pand op de waardepeildata getaxeerd op € 1.140.000 (2019), respectievelijk € 1.250.000 (2020). Naast gegevens van het pand, bevatten deze taxatierapporten gegevens van een aantal vergelijkingsobjecten.

28. Anders dan eiser betoogt, leidt de omstandigheid dat het taxatierapport niet door ten minste twee registertaxateurs is ondertekend er niet toe dat aan het taxatierapport geen bewijskracht toe komt. In het belastingrecht geldt immers de vrije bewijsleer. Dit betekent dat het verweerder vrij staat ter onderbouwing van zijn standpunt aan te voeren wat hij wil en dat de door verweerder aangevoerde bewijsmiddelen door de belastingrechter op hun inhoud worden beoordeeld.

29. De in het taxatierapport genoemde vergelijkingsobjecten zijn kort vóór of na de waardepeildatum verkocht en wat type, ligging en omvang betreft voldoende vergelijkbaar met het pand. De verkoopprijzen en huurprijzen van de vergelijkingsobjecten kunnen dan ook dienen ter onderbouwing van de waarde van het pand.

30. Weliswaar vertonen de vergelijkingsobjecten verschillen met het pand, maar verweerder heeft aannemelijk gemaakt dat met deze verschillen voldoende rekening is gehouden. Daarom kan niet worden gezegd dat de aan het pand toegekende waarde in een onjuiste verhouding staat tot de huur- en verkoopprijzen van de vergelijkingsobjecten.

31. Nu eiser geen overige inhoudelijke argumenten tegen de waarderingen heeft aangevoerd, is de rechtbank van oordeel dat verweerder met de taxatierapporten de door hem verdedigde waarden aannemelijk heeft gemaakt.

32. Voor zover eiser met zijn verwijzing naar de brief van verweerder van 3 maart 2020 inzake de destijds lopende beroepsprocedure heeft beoogd met betrekking tot de jaren 2019 en 2020 een beroep op het vertrouwensbeginsel te doen overweegt de rechtbank als volgt.

33. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is vereist dat sprake is van een toezegging. Een toezegging is een mondelinge, schriftelijke of elektronische uitlating van verweerder, waaraan eiser het vertrouwen heeft mogen ontlenen dat verweerder, na kennisneming van alle daartoe vereiste bijzonderheden van eiser zelf betreffende het geval, aan wettelijke, dan wel andere door verweerder in acht te nemen algemene regels in zijn geval een bepaalde toepassing zal geven. Een toezegging bindt verweerder, ook indien de nakoming van de toezegging in strijd is met de wet.

34. De rechtbank is van oordeel dat verweerder in voormelde brief niet heeft toegezegd dat enkel de WOZ-beschikking en de aanslag OZB ten aanzien van het object Deel Fysio zou worden vernietigd. In deze brief staat immers vermeld dat de aanslag zal worden vernietigd vanwege de onjuiste objectafbakening en is aangekondigd dat een nieuwe aanslag zal worden opgelegd.

35. Eiser heeft voor het eerst ter zitting de stelling ingenomen dat de taxateur van verweerder, zonder zich als zodanig kenbaar te maken, onbevoegdelijk en dus op onrechtmatige wijze zich de toegang tot het pand heeft verschaft. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder niet aannemelijk gemaakt dat verweerder op ongeoorloofde wijze het pand zou hebben betreden. De rechtbank merkt hierbij op dat eiser nog geen begin van onderbouwing van zijn stelling heeft gegeven. Aan het ter zitting gedane bewijsaanbod wordt daarom niet toegekomen.

36. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep inzake het jaar 2018 gegrond te worden verklaard en de beroepen inzake de jaren 2019 en 2020 ongegrond. Hetgeen eiser overigens heeft aangevoerd brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

37. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.674 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 837 en een wegingsfactor 1). Eiser komt niet in aanmerking komt voor een kostenvergoeding voor de bezwaarfase, omdat eiser daarom niet heeft verzocht voordat verweerder uitspraak op bezwaar had gedaan, zoals vereist is volgens artikel 7:15, derde lid, van de Awb. De rechtbank ziet tevens aanleiding verweerder op te dragen het betaalde griffierecht te vergoeden.