Rechtbank Noord-Nederland, 05-06-2014, ECLI:NL:RBNNE:2014:2859, AWB-13_3435

De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

Ten aanzien van de ontvankelijkheid van eiseres’ bezwaarschrift, merkt de rechtbank vooraf het volgende op. Eiseres’ brief van 8 juli 2013, ontvangen door verweerder op 9 juli 2013, is door verweerder aangemerkt als bezwaarschrift. De bestreden aanslag heeft als dagtekening 25 juli 2013. Nu partijen ter zitting desgevraagd hebben verklaard dat eiseres ten tijde van het versturen van haar brief van 8 juli 2013 redelijkerwijs in de veronderstelling verkeerde dat de aanslag IB/PVV 2010 reeds was vastgesteld, ziet de rechtbank geen aanleiding om eiseres’ bezwaarschrift op grond van artikel 6:10 van de Algemene wet bestuursrecht niet-ontvankelijk te verklaren.

Eiseres heeft aangevoerd dat zij zich moreel verplicht voelde om de kosten die zij maakte in het kader van de weekendbezoeken van haar dochter, niet te verhalen op haar dochter en dat deze kosten daarom ten onrechte niet door verweerder in aftrek zijn toegelaten. Eiseres heeft gesteld dat haar dochters maandelijkse kosten hoger zijn dan haar inkomen, zodat zij inteert op haar spaargeld. Daarbij is volgens eiseres onder meer van belang dat er onzekerheid bestaat over de in de nabije toekomst verschuldigde eigen bijdrage voor haar dochter in verband met haar zorgkosten. Vanwege die onzekerheid wil eiseres zoveel mogelijk voorkomen dat haar dochter inteert op haar spaargeld. Ter zitting heeft eiseres zich beroepen op de onder 1.6 genoemde brief van de Staatssecretaris van Financiën.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat eiseres niet heeft voldaan aan haar bewijslast ten aanzien van het antwoord op de vraag of de uitgaven die zij in het kader van het weekendbezoek van haar dochter heeft gemaakt, op haar drukken en of zij zich redelijkerwijs gedrongen heeft kunnen voelen tot het doen van die uitgaven. Gezien het inkomen en met name het vermogen van eiseres’ dochter is dit volgens verweerder niet het geval. Verweerder heeft hierbij verwezen naar een uitspraak van de Hoge Raad van 23 september 1998 (ECLI:NL:HR:1998:AA2383), waarin is bepaald dat de grens voor eigen vermogen, zoals bepaald in de wetgeving op het gebied van bijstandsuitkeringen, bepalend is voor het antwoord op de vraag of de kosten op eiseres drukten en of zij zich redelijkerwijs gedrongen kon voelen tot het doen van de betreffende uitgaven. Verweerder is ten slotte van mening dat de onder 1.6 genoemde brief van de Staatssecretaris van Financiën niet als wetgeving kwalificeert en bovendien de toepasselijkheid daarvan op eiseres’ situatie onduidelijk is.

De rechtbank stelt voorop dat het hebben van eigen inkomsten en vermogen van gehandicapte kinderen in zijn algemeenheid niet direct aan aftrek in de weg staat, maar dat, indien het gehandicapte kind niet behoeftig is, er geen is reden voor aftrek. De belastingplichtige kan zich in die situatie ook niet redelijkerwijs gedrongen voelen tot het doen van de uitgaven. Slechts als sprake is van bijzondere omstandigheden kan aanleiding bestaan om geen rekening te houden met de inkomsten of het vermogen van het kind. In de onder 1.6 genoemde brief van de Staatssecretaris van Financiën is aangegeven dat van deze omstandigheden bij de weekendzorg voor een gehandicapte doorgaans sprake is, waardoor het zeer bezwaarlijk kan zijn de kosten van opvang op de gehandicapte te verhalen. De brief geeft slechts een algemene visie van de Staatssecretaris in zijn hoedanigheid van uitvoerder van de belastingwet op de uitwerking van de begrippen “drukken” en “redelijkerwijs gedrongen voelen” waaraan voor dit specifieke geval geen gevolgen kunnen worden verbonden. Dat “doorgaans” sprake zou zijn van bijzondere omstandigheden, geeft aan dat dit niet het geval is voor alle situaties waarin sprake is van uitgaven voor weekendbezoek van gehandicapte kinderen.

Het beroep is ongegrond.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.