Rechtbank Noord-Nederland, 21-08-2014, ECLI:NL:RBNNE:2014:4273, 13_1263

1.

De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

1.

De naheffingsaanslag [nummer] d.d. 28-12-2011.

2.

De brief van de Belastingdienst d.d. 2-4-2013 met als kenmerk [kenmerk].

3.

De brief van de Belastingdienst d.d. 29-3-2013 met als kenmerk [kenmerk] (rb: bedoeld zal zijn de brief van 20 maart 2013).”

2.

In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder het bezwaar van eiseres terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard. Tevens is in geschil of de onderhavige naheffingsaanslag, alsmede de boetebeschikking en de beschikking heffingsrente terecht en tot het juiste bedrag zijn opgelegd en of aan eiseres terecht een bedrag van € 11.377 aan kosten in rekening is gebracht.

3.

Alvorens de rechtbank toekomt aan de beantwoording van de bovengenoemde geschilpunten, dient zij eerst te beoordelen of de wettelijke termijn voor het indienen van beroep in acht is genomen.

4.

Ingevolge artikel 6:7 en 6:9, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), juncto artikel 26c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) bedraagt de termijn voor het indienen van een beroepschrift zes weken met ingang van de dag na die van dagtekening van de uitspraak op bezwaar en is een beroepschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen. Het tweede lid van dit artikel bepaalt dat een beroepschrift bij verzending per post tijdig is ingediend, indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen.

5.

Uit de inhoud van het beroepschrift (zie 1.7. en 1.8.) begrijpt de rechtbank dat eiseres onder meer beroep instelt tegen de uitspraak op bezwaar tegen de onderhavige naheffingsaanslag. De rechtbank overweegt dat zij de brief met dagtekening 6 juli 2012 (zie 1.2.) aanmerkt als de bestreden uitspraak op bezwaar en dat de brief van verweerder met dagtekening 14 juni 2012 moet worden aangemerkt als een motivering van de uitspraak op bezwaar. Door eiseres is niet gesteld dat voormelde uitspraak op bezwaar ná 6 juli 2012 bekend is gemaakt. De termijn voor het indienen van het beroepschrift eindigde daardoor op 17 augustus 2012. Het beroepschrift heeft als dagtekening 17 april 2013 en is door de rechtbank ontvangen op 19 april 2013. De rechtbank oordeelt daarom dat eiseres’ beroep – gelet op het voorgaande – niet tijdig is ingediend.

6.

Bij brief van 29 november 2012 heeft eiseres – opnieuw – bezwaar gemaakt tegen de onderhavige naheffingsaanslag. De rechtbank overweegt dat het stelsel van wettelijke bepalingen die het beroep in belastingzaken regelt meebrengt dat met het doen van uitspraak op een bezwaarschrift de behandeling op bezwaar eindigt (vgl. Hoge Raad 20 januari 2012, nr. 10/02678, ECLI:NL:HR:2012:BT1516) en dat een belastingplichtige verder slechts door middel van beroep zijn bezwaren kan doen gelden. Nu de brief van 29 november 2012 geen andere uitlegging toelaat dan dat eiseres na de uitspraak op bezwaar nog verder bezwaar had tegen de onderhavige naheffingsaanslag, had verweerder ingevolge artikel 6:15, tweede lid, van de Awb deze brief zo spoedig mogelijk als beroepschrift moeten doorzenden aan de rechtbank (vgl. Hoge Raad 2 april 2011, nr. 38.123, ECLI:NL:HR:2004:AL6905). Hetgeen hiervoor is overwogen, doet echter niets af aan de niet-tijdigheid van eiseres in beroep. Immers, ook de brief van 29 november 2012, binnengekomen bij verweerder op 4 december 2012, is niet binnen de bij 5. vermelde beroepstermijn ingediend.

7.

Op grond van artikel 6:11 van de Awb blijft niet-ontvankelijkverklaring van het beroep wegens termijnoverschrijding achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest. In het geval een boete in geschil is, heeft de Hoge Raad, onder andere, in zijn arrest van 21 april 1993 (nr. 28 099, ECLI:NL:HR:1993:ZC5327) als regel gegeven dat, als een belastingplichtige stelt dat de termijnoverschrijding is te wijten aan een omstandigheid die haar niet is toe te rekenen, de niet-ontvankelijkheid in dat geval slechts kan worden uitgesproken indien de onjuistheid van deze stelling wordt bewezen. De rechtbank is van oordeel dat eiseres niets heeft aangevoerd op basis waarvan de niet tijdige indiening van het beroepschrift haar niet zou zijn toe te rekenen.

8.

Eiseres heeft ook anderszins geen feiten en omstandigheden gesteld die kunnen leiden tot het oordeel dat het te laat indienen van het beroepschrift verschoonbaar is. De rechtbank is dan ook van oordeel dat het beroep van eiseres voor zover het zich richt tegen de uitspraak op bezwaar van 6 juli 2012 wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk verklaard dient te worden.

9.

Eiseres heeft daarnaast beroep ingesteld tegen de brief van 2 april 2013 van verweerder (zie 1.6 en 1.8). Het onder 6. overwogene brengt naar het oordeel van de rechtbank tevens mee dat de op de brief van 29 november 2012 volgende correspondentie, waaronder de door eiseres genoemde brief van verweerder van 2 april 2013, niet plaatsvond in het kader van de behandeling van het bezwaar. Dit betekent dat deze brief van verweerder – wat er overigens van zij – niet is aan te merken als een beslissing waartegen op grond van artikel 7:1, tweede lid, van de Awb beroep kan worden ingesteld. Voor zover het beroep zich dan ook richt tegen deze brief van verweerder, dient het beroep niet-ontvankelijk te worden verklaard.

10.

Ten slotte heeft eiseres beroep ingesteld tegen de kennisgeving van vervallen van uitstel van betaling van 20 maart 2013 (zie 1.4. en 1.8). De rechtbank overweegt hieromtrent dat een beslissing van de ontvanger om het uitstel van betaling te beëindigen of om geen uitstel van betaling (meer) te verlenen niet in een procedure tegen de (niet-ontvankelijkheid van het bezwaar tegen de) naheffingsaanslag omzetbelasting aan de orde kan komen nu de rechter in belastingzaken niet bevoegd is te oordelen over de rechtmatigheid van de door de ontvanger genomen invorderingsmaatregelen of het uitblijven van dergelijke maatregelen.

11.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de beroepen van eiseres niet-ontvankelijk dienen te worden verklaard. Dit brengt mee dat de rechtbank niet toekomt aan een beoordeling van de bij 2. vermelde geschilpunten.