Rechtbank Noord-Nederland, 08-09-2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:5292, 16-2870 en 16-2871 en 16-2872

Per 1 januari 2009 is eiser de eenmanszaak [naam 1] begonnen. Het is een handelsbedrijf in richtmiddelen voor schietsportwapens, in messen en in luchtdrukwapens.

Op 9 mei 2009 heeft verweerders controlemedewerker E.H. Kuilman een bedrijfsbezoek afgelegd bij eiser. Op 26 mei 2009 heeft Kuilman hiervan een rapport opgesteld.

In september 2015 heeft adviseur H. Renken namens eiser berekeningen aan verweerder toegezonden.

Verweerder heeft geen hoorgesprek laten plaatsvinden nadat eiser te kennen had gegeven dat dit geen zin zou hebben.

In de uitspraken op bezwaar heeft verweerder naheffingsaanslagen opgelegd tot een totaal van € 41.909.

2. In geschil is of de naheffingsaanslagen terecht en tot de juiste bedragen aan eiser zijn opgelegd. Voorts is in geschil of de vergrijpboete terecht en tot het juiste bedrag aan eiser is opgelegd.

3. Ingevolge artikel 15, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (Wet OB) kan een ondernemer de aan hem door een ondernemer in het tijdvak van aangifte op een op de voorgeschreven wijze opgemaakte factuur in rekening gebrachte omzetbelasting in aftrek brengen, een en ander voor zover de goederen en de diensten door de ondernemer worden gebruikt voor belaste handelingen.

4. Zoals het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft overwogen in de uitspraak van 30 augustus 2016, ECLI:NL:GHARL:2016:6922, rust op de ondernemer de last om aannemelijk te maken dat hij terecht en tot het juiste bedrag omzetbelasting in aftrek heeft gebracht.

De rechtbank oordeelt dat eiser niet is geslaagd in deze last. Eiser heeft gesteld dat hij begin 2014 zijn administratie per ongeluk samen met oud papier heeft laten afvoeren. Wat daar ook van zij, eiser heeft hiermee niet aangetoond dat de bevinding in verweerders rapport van 5 januari 2015 dat de primaire administratie vrijwel geheel ontbreekt, onjuist is. Eiser kan geen facturen tonen die op de voorgeschreven wijze zijn opgemaakt. Dit betekent dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij terecht en tot het juiste bedrag omzetbelasting in aftrek heeft gebracht.

De rechtbank oordeelt voorts dat eiser ten onrechte vermindering heeft geclaimd op grond van de KOR. Eiser voldeed niet aan de voorwaarde die voortvloeit uit artikel 25, eerste lid, van de Wet OB dat de betreffende ondernemer meer omzetbelasting afdraagt dan hij in vooraftrek brengt.

Zoals hierboven vermeld, heeft verweerder naheffingsaanslagen opgelegd tot een totaal van € 41.909. Ter zitting van 29 mei 2017 heeft verweerder desgevraagd het standpunt kenbaar gemaakt dat de brief van Holtman van 29 oktober 2015, genoemd onder 1.5., een compromisvoorstel was en dat eiser dit heeft afgewezen. Om die reden is verweerder op de oorspronkelijke berekening teruggevallen.

Op grond van het voorgaande gaat de rechtbank uit van een omzetbelastingschuld van eiser over de jaren 2009 tot en met 2013 van € 24.305. De rechtbank zal de naheffingsaanslagen overeenkomstig de brief van Holtman van 29 oktober 2015 verminderen. Dit betekent dat de naheffingsaanslag over het jaar 2009 verminderd wordt tot € 2.962, dat de naheffingsaanslag over de jaren 2010 en 2011 verminderd wordt tot € 15.768 en dat de naheffingsaanslag over de jaren 2012 en 2013 verminderd wordt tot € 5.575.

Ingevolge artikel 67f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen vormt, indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige of de inhoudingsplichtige is te wijten dat belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn is betaald, dit een vergrijp ter zake waarvan de inspecteur hem een bestuurlijke boete kan opleggen van ten hoogste 100 percent van de in het tweede lid omschreven grondslag voor de boete.

Paragraaf 25, eerste tot en met derde lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst luidt als volgt:

1. Vergrijpboeten kunnen alleen worden opgelegd indien sprake is van grove schuld of opzet.

2. In geval van grove schuld legt de inspecteur een vergrijpboete op van 25 procent.

3. In geval van opzet legt de inspecteur een vergrijpboete op van 50 procent.

Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in de uitspraak van 1 november 2016, ECLI:NL:GHARL:2016:8745, het volgende overwogen voor de situatie, die zich in deze zaak ook voordoet, dat de belanghebbende betwist dat er sprake is van (voorwaardelijke) opzet: ‘Het uitgangspunt van de onschuldpresumptie brengt dan mee dat de Inspecteur de feiten moet stellen en aannemelijk maken die de conclusie kunnen dragen dat sprake is van opzet. Opzet houdt in dat belanghebbende zich ervan bewust was dat te weinig belasting is geheven. Opzet omvat mede de bewuste aanvaarding van de aanmerkelijke kans dat te weinig belasting zou worden geheven (voorwaardelijk opzet)’.

Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft voorts in de uitspraak van 30 augustus 2016, ECLI:NL:GHARL:2016:6922, overwogen dat van grove schuld slechts kan worden gesproken indien de handelwijze van de belastingplichtige als een in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid moet worden gekwalificeerd.

De rechtbank overweegt dat eiser niet heeft voldaan aan de administratieve verplichtingen die gelden bij het in aftrek brengen van voorbelasting. Verweerder heeft echter niet aannemelijk kunnen maken dat eiser dit met opzet heeft gedaan. Het dossier bevat hiervoor geen aanknopingspunten. Wel volgt juist uit het ontbreken van de administratie, naar het oordeel van de rechtbank, dat eiser onachtzaam is geweest op een wijze die in laakbaarheid aan opzet grenst.

De rechtbank oordeelt daarom dat het aan grove schuld van eiser is te wijten dat eiser niet terecht en niet tot het juiste bedrag omzetbelasting in aftrek heeft gebracht. De juiste hoogte van de boete is daarom 25% van € 24.305, zijnde € 6.076.

In het arrest van 28 maart 2014, ECLI:NL:HR:2014:685, heeft de Hoge Raad het volgende uitgesproken: Indien een bestuursorgaan een bestuurlijke boete oplegt en daarbij, gelet op het voorgaande, rekening houdt met de draagkracht van de overtreder, moet het daarbij acht slaan op diens financiële positie ten tijde van het besluit tot het opleggen van de boete. Wordt de beslissing van een bestuursorgaan over de hoogte van een boete aan het oordeel van de rechter onderworpen, dan dient deze zijn oordeel dienaangaande te vormen met inachtneming van de te zijnen overstaan aannemelijk geworden omstandigheden waarin de belanghebbende op dat moment verkeert, waaronder diens draagkracht.

Wegens de financiële omstandigheden van eiser heeft verweerder de totale vergrijpboete gematigd tot € 10.000.

In deze zaak is de redelijke termijn aangevangen met de kennisgeving vergrijpboete van 14 november 2014. Deze is, op de dag van deze uitspraak, overschreden met meer dan zes maanden doch niet meer dan twaalf maanden. Bijzondere omstandigheden als in bovengenoemde zin doen zich niet voor. De rechtbank verlaagt de vergrijpboete daarom met 10% tot € 5.466.

10. Nu de met de beschikkingen heffingsrente samenhangende aanslagen zullen worden verminderd, verstaat de rechtbank dat verweerder het bedrag van de heffingsrente dienovereenkomstig zal verminderen.

11. De beroepen zijn gegrond wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht en de rechtbank vernietigt de uitspraken op bezwaar. De rechtbank vermindert de naheffingsaanslagen tot een bedrag van in totaal € 24.304. De rechtbank vermindert de heffingsrente dienovereenkomstig. De boete vermindert de rechtbank tot in totaal € 5.466.

12. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

13. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten, te weten reiskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op € 28,18.