Rechtbank Rotterdam, 15-09-2023, ECLI:NL:RBROT:2023:8800, ROT 22/1403

2.1.

a. vaste informatieverwerkingskosten;

b. variabele informatieverwerkingskosten;

c. kosten van afschrijving;

d. kosten van interest;

e. personeelskosten;

f. overheadkosten, welke ten hoogste 50% van de personeelskosten mogen bedragen.

2.2.

2.3.

Verweerder vermeldt dat het Besluit met ingang van 1 juli 2019 is gewijzigd. Het begrip ‘rechtstreeks voortvloeien uit’ is vervangen door het begrip ‘’samenhangen met’’. Verweerder wijst op de toelichting van het Verzamelbesluit openbaar bestuur 2019 waarin wordt aangegeven dat kosten verhaalbaar zijn indien ze samenhangen met de inning van niet-betaalde parkeerbelastingen. Verweerder licht de kostenposten waarvan eiser de samenhang me de inning in twijfel trekt als volgt toe:

- telefonie publiekszaken: telefoniekosten naar aanleiding van opgelegde naheffingsaanslagen en info met betrekking tot de indiening en de status van bezwaren. Telefoniekosten met betrekking tot straatparkeren, zoals het aan- en afmelden van parkeertransacties.

- sim-kaarten parkeerautomaten: sim-kaarten maken communicatie met het naheffingssysteem mogelijk, waardoor kan worden vastgesteld of er parkeerbelasting is voldaan.

- schoonmaakwerkzaamheden: schoonmaken van parkeerautomaten is onderdeel van de infrastructuur waarbij invoer van een juist kenteken van belang is.

- niet geïnde naheffingsaanslagen: de gemeente raamt op voorhand, aan de hand van ervaringscijfers, het bedrag aan naheffingsaanslagen dat niet wordt geïnd.

- beheer parkeermiddelen (externe leveranciers): de kosten van 06-providers zijn onderdeel van de infrastructuur die het betalen van parkeerbelastingen en naheffing mogelijk maakt.

- personeelskosten: opleidingskosten en kosten van bedrijfskleding houden verband met inning.

- stafbureau parkeervoorzieningen: uitsluitend personele kosten die toe te rekenen zijn aan het straatparkeren zijn meegenomen in tariefberekening. De personeelskosten hebben betrekking op beheer en ondersteuning van de parkeervoorzieningen, zoals oplossen van problemen met parkeerautomaten. Kosten van overheadfuncties zijn hier niet meegenomen.

2.4.

Verweerder voert “niet geinde naheffingsaanslagen” op als kosten. Eiser stelt, dat het Besluit daarvoor geen ruimte laat, nu het hier niet gaat om één van de categorieën in artikel 2, eerste lid, en artikel 2, tweede lid, van het Besluit verwijst naar de (alle) naheffingen.

3. Eiser voert aan dat hij niet geparkeerd heeft, maar dat hij onmiddellijk is vertrokken na het instappen van een passagier. Na het instappen van de passagier heeft eiser enige tijd achter de scanauto aangereden. Voorts betoogt eiser dat de foto van de scanauto een momentopname is en dat niet het gehele voertuig op de foto is te zien. Eiser heeft bij de hoorzitting toegelicht dat hij enkele minuten heeft gewacht op het instappen van een passagier.

4. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Verweerder heeft in zijn verweerschrift toegelicht dat op de scanfoto geen sprake was van direct in- en uitstappen. Er zijn geen activiteiten waarneembaar. Volgens verweerder is er - nu eiser erkent enige minuten te hebben gewacht - geen sprake van onmiddellijk in- en uitstappen. Verweerder verwijst hiervoor naar de uitspraak van 24 maart 2004 van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch (ECLI:NL:GHSHE:2004:AO7625).

5.1.

Op grond van artikel 225, tweede lid, van de gemeentewet wordt onder parkeren verstaan ”het gedurende een aaneengesloten periode doen of laten stilstaan van een voertuig, anders dan gedurende de tijd die nodig is voor en gebruikt wordt tot het onmiddellijk in- of uitstappen van personen dan wel onmiddellijk laden of lossen van zaken, op binnen de gemeente gelegen voor het openbaar verkeer openstaande terreinen of weggedeelten, waarop dit doen of laten staan niet ingevolge een wettelijk voorschrift is verboden.’’ De Verordening parkeerregulering en parkeerbelastingen 2021 (de Verordening) kent eenzelfde definitiebepaling.

5.2.

De wettelijke omschrijving van parkeren zondert het stoppen voor het enkel in- of uitstappen van personen uit. Daar kan geen betaald parkeren belasting voor worden geheven. De uitzondering wordt strikt uitgelegd. Onder het begrip ”onmiddellijk in- en uitstappen’’ worden slechts handelingen verstaan die een daadwerkelijk in- of uitstappen vormen. Indien naast het in- en/of uitstappen activiteiten plaatsvinden die daarmee geen direct verband houden en waardoor de periode van het stilstaan wordt verlengd, is geen sprake van het onmiddellijk in- en uitstappen. De bewijslast dat sprake was van in- en/of uitstappen rust op eiser.

5.3.

Vaststaat dat eiser zijn auto op een parkeerplaats neerzette om een passagier op te halen. Volgens vaste rechtspraak is ook stilstaan op een fiscale parkeerplaats met een draaiende motor – anders dan voor het onmiddellijk in- of uitstappen – aan te merken is als parkeren in de zin van artikel 225, tweede lid, van de Gemeentewet (ECLI:NL:GHSE:2004:AO7625). De rechtbank is van oordeel dat het gedurende enkele minuten stilstaan in een auto in afwachting van een passagier onvoldoende verband houdt met onmiddellijk in- of uitstappen om het daaronder te laten vallen. Eiser heeft geen omstandigheden aangevoerd die een aanknopingspunt geven om in deze situatie toch te spreken van onmiddellijk instappen. Dat eiser nog enige tijd achter de scanauto is aan gereden maakt geen verschil voor het oordeel dat in dit geval geen sprake was van onmiddellijk instappen.

5.4.

Nu vaststaat dat eiser geen beroep kan doen op de uitzonderingsregel en dat hij de verschuldigde parkeerbelasting niet heeft voldaan, is de naheffingsaanslag terecht aan hem opgelegd.

6. Het beroep is ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

8. Eiser heeft – na de zitting, in zijn brief van 7 augustus 2023 – verzocht om immateriële schadevergoeding in verband met overschrijding van de redelijke termijn.

8.1.

Op basis van de richtlijnen van de Hoge Raad, zoals omschreven in zijn arrest van 19 februari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:252) behoren geschillen binnen een redelijke termijn te worden berecht. Hierbij geldt dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een zaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien zij niet binnen twee jaar nadat de termijn is aangevangen uitspraak doet, waarbij de behandeling van het bezwaar ten hoogste een half jaar en de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar mag duren. De termijn vangt in beginsel aan op het moment dat verweerder het bezwaarschrift ontvangt.

8.2.

Volgens rechtspraak van de Hoge Raad moet een immateriële schadevergoeding van € 500,- worden toegekend voor elke periode van zes maanden overschrijding van de redelijke termijn, waarbij het totaal van de termijnoverschrijding naar boven wordt afgerond. Deze rechtbank heeft in haar uitspraak van 12 juli 2023 (ECLI:NL:RBROT:2023:6163) aanleiding gezien om hiervan af te wijken bij WOZ-zaken en immateriële schadevergoeding van € 50,- per halfjaar toe te kennen. De rechtbank heeft bepaald dat de forfaitaire vergoeding van € 500,- te grofmazig is omdat dit geen recht doet aan de grote verscheidenheid van zaken die door de bestuursrechter wordt behandeld, de daarmee samenhangende diversiteit van belangen en het verschil tussen de schadevergoeding enerzijds, tegenover een gering financieel belang anderzijds. Hoewel onderhavige zaak geen WOZ-zaak betreft, ziet de rechtbank, gelet op het navolgende, aanleiding om in deze zaak aan te sluiten bij de hierboven genoemde uitspraak van deze rechtbank.

8.3.

Het enige belang dat in deze zaak speelt, is een financieel belang. Het gaat om een eenmalige naheffingsaanslag parkeerbelasting van € 67,86 die los van het te betalen bedrag geen andere (financiële) consequenties met zich meebrengt. De ondervonden spanning en frustratie is daarmee anders, namelijk wezenlijk minder, dan bij bestuursrechtelijke procedures waar andere dan financiële belangen op het spel staan, zoals procedures over een verblijfsvergunning of een (terugvordering van een) uitkering. Bovendien is het financiële belang in deze slechts gering. De rechtbank overweegt daarbij dat het financiële belang in deze zaak (€ 67,86) net als in de uitspraak van deze rechtbank genoemd in rechtsoverweging 8.2. slechts enkele tientallen euro’s bedraagt. De rechtbank acht het financiële belang echter niet dermate gering dat de rechtbank zou kunnen volstaan met het enkel vaststellen dat de redelijke termijn geschonden is.

8.4.

Gelet op de hierboven beschreven aard en omvang van de procedure en de daarbij te verwachten spanning en frustratie bij eiser, is de rechtbank van oordeel dat een vergoeding voor immateriële schadevergoeding van € 50,- per half jaar gerechtvaardigd is.

9. Het bezwaarschrift in deze zaak dateert van 25 juni 2021 en is op 26 juni 2021 door verweerder ontvangen. Deze ontvangstdatum van bezwaar moet als uitgangspunt worden genomen bij het bepalen van de redelijke termijn. Op het moment van uitspraak zijn er sinds het bezwaar twee jaar en twee maanden verstreken. Het bestreden besluit dateert van 9 februari 2022. Verweerder heeft meer dan zeven maanden na ontvangst van het bezwaarschrift een besluit genomen, terwijl een redelijke termijn voor de behandeling van het bezwaar een half jaar bedraagt. Omdat de redelijke termijn met twee maanden overschreden is, valt de volledige overschrijding van de redelijke termijn daardoor toe te rekenen aan de bezwaarfase. Dit maakt dat de gehele overschrijding (€ 50,-) voor rekening komt van verweerder.

10. De rechtbank vindt in de omstandigheid dat het verzoek om immateriële schadevergoeding wordt toegewezen, aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 418,50 (1 punt voor het indienen van het verzoekschrift met een waarde van € 837,- en een wegingsfactor 0,5). Omdat de vergoeding enkel plaatsvindt in verband met de toekenning van een vergoeding van immateriële schade, is de wegingsfactor voor het gewicht van de zaak gesteld op 0,5 (ECLI:NL:HR:2015:660).

11. Het verzoek om immateriële schadevergoeding in verband met de overschrijding van de redelijke termijn heeft eiser gedaan gedurende het beroep. Op grond van artikel 8:94, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is bij onderhavig verzoek om immateriële schadevergoeding zoals bedoeld in artikel 8:91, eerste lid, van de Awb geen griffierecht verschuldigd. Omdat voor het verzoek geen griffierecht is geheven, leidt dit ook niet tot de vergoeding daarvan (ECLI:NL:CRVB:2020:1540).

12. Het beroep is ongegrond. Eiser krijgt het griffierecht niet terug.

12.1.

Verweerder moet aan eiser een immateriële schadevergoeding van € 50,- betalen. Daarnaast moet verweerder de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 418,50 vergoeden.