Rechtbank 's-Gravenhage, 09-12-2009, ECLI:NL:RBSGR:2009:23251 BK6797, AWB 09/1028

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

Afdeling 4, enkelvoudige kamer

Procedurenummer: AWB 09/1028 IW

Uitspraakdatum: 9 december 2009

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak ingevolge artikel 8:67 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de ontvanger van de Belastingdienst [te P], verweerder.

De bestreden uitspraak op bezwaar

De uitspraak van verweerder van 31 december 2008 op het bezwaar van eiser tegen de beschikking aansprakelijkstelling van 18 februari 2008, nr. [nummer].

I ZITTING

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 25 november 2009. Namens eiser is daar verschenen mr. [A]. Namens verweerder zijn verschenen [B] en mr. [C].

IIBESLISSING

IIIOVERWEGINGEN

3.1.Het geschil betreft de aansprakelijkstelling van eiser op de voet van artikel 36 van de Invorderingswet 1990 (hierna: de Wet) voor elf aan [X] Holding B.V. (hierna: de B.V.) opgelegde naheffingsaanslagen over tijdvakken, gelegen in de periode 1 januari 2006 tot en met 30 september 2007. Eiser is aansprakelijk gesteld voor loonbelasting/premie volksverzekeringen, boetes, invorderingsrente en invorderingskosten.

3.2.Eiser neemt het standpunt in (pt. 4.1 en 4.2 pleitnotities) dat het door hem op 27 juli 2007 gedane verzoek om verrekening van teruggaven inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen met een openstaande belastingschuld van de B.V. moet worden aangemerkt als een melding van betalingsonmacht, omdat daaruit blijkt dat de B.V. niet in staat is tot betaling van haar belastingschulden. De rechtbank volgt eiser hierin niet. Het betreffende verzoek is als bijlage 7 bij het verweerschrift gevoegd. In het verzoek is niets gesteld omtrent de betalingscapaciteit van, of betalingsmoeilijkheden bij, de B.V. Het enkele feit dat eiser verzoekt om verrekening acht de rechtbank onvoldoende voor het oordeel dat de B.V. niet in staat is de belastingschulden waarvoor eiser aansprakelijk is gesteld, te voldoen. Eisers stelling dat verweerder ten onrechte de gevraagde verrekening heeft geweigerd, faalt reeds omdat verweerder daartoe niet verplicht was. Er is immers geen sprake van een door de belastingschuldige (de B.V.) gedaan verzoek en zonder een dergelijk verzoek bestaat er volgens de tekst van artikel 24, tweede lid, van de Wet geen verplichting om te verrekenen. Feiten of omstandigheden die nopen tot een andersluidend oordeel zijn niet gesteld of gebleken.

3.3.Eiser betoogt verder (pt. 2.11-2.13 aanvullend beroepschrift en pt. 2.13-2.15 pleitnotities) dat de in artikel 36, tweede lid, van de Wet bedoelde meldingsplicht is vervallen, omdat verweerder reeds op de hoogte was van de betalingsonmacht van de B.V. Hij voert daartoe het volgende aan. De B.V. drijft geen eigen onderneming. Het betreft een zuivere houdstermaatschappij wier enige werkzaamheid bestaat uit het verrichten van houdsterwerkzaamheden voor haar werkmaatschappijen, achtereenvolgens [D] B.V. (tot 13 april 2004) en [E] B.V. (van 22 juni 2004 tot 8 augustus 2006). De enige inkomstenbron van de B.V. bestond uit de met de werkmaatschappijen overeengekomen managementfee. Nu verweerder reeds lang bekend was, in elk geval sinds begin 2006 althans 8 augustus 2006 (de dag van het faillissement van [E] B.V.), met de betalingsonmacht van de werkmaatschappij(en), was hij ook bekend met de betalingsonmacht van de B.V. Eiser verwijst in dezen naar de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 5 juli 2006, nr. 05/0410, LJN AY3771, V-N 2006/50.18.

3.4.De rechtbank verwerpt dit betoog. Verweerder heeft de door eiser gestelde feiten betwist en eiser heeft daartegenover geen bewijs bijgebracht van de door hem gestelde feiten dat de B.V. uitsluitend werkzaamheden voor haar werkmaatschappijen verrichtte en dat haar enige inkomstenbron bestond uit de overeengekomen managementfee. De rechtbank acht deze gestelde feiten daarom niet aannemelijk gemaakt. Daarnaast is niets gesteld of gebleken omtrent de vermogenspositie van de B.V. Tot slot heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat in de contacten tussen verweerder en de werkmaatschappijen ook de financiële positie van de B.V. aan de orde is geweest. De onderhavige zaak verschilt daarmee wezenlijk van het door het Gerechtshof te Amsterdam berechte geval, zodat er geen reden is de uitspraak in die zaak te volgen. Eiser heeft ook niet anderszins aannemelijk gemaakt dat verweerder op een zodanig tijdstip op de hoogte was van de betalingsonmacht van de B.V. dat de meldingsplicht was komen te vervallen.

3.5.Eiser neemt het standpunt in (pt. 2.10-2.12 pleitnotities) dat het beroep van verweerder op het ontbreken van een melding van betalingsonmacht in strijd is met het doel en de strekking van de regeling van de bestuurdersaansprakelijkheid - meer in het bijzonder met de meldingsverplichting als bedoeld in artikel 36, tweede lid, van de Wet -, met het zorgvuldigheidsbeginsel en met het verbod van détournement de pouvoir. Volgens eiser komt verweerder dit beroep niet toe, omdat vaststaat dat er geen sprake kan zijn van onbehoorlijk bestuur en verweerder niet de moeite heeft genomen om te onderzoeken of sprake is van onbehoorlijk bestuur. Onder deze omstandigheden kan verweerder zich niet verschuilen achter het bewijsvermoeden van artikel 36, vierde lid, eerste volzin, van de Wet, aldus eiser.

3.7.Eiser heeft - onder verwijzing naar HR 10 juli 2009, nr. 08/01578, LJN BG4156, V-N 2009/33.7 - aangevoerd dat het bepaalde in artikel 36, vierde lid, tweede volzin, van de Wet onverbindend is wegens strijd met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM (hierna: het Protocol).

3.8.Het bepaalde in artikel 1 van het Protocol brengt mee dat iedere maatregel die het ongestoorde genot van eigendom aantast, vergezeld moet gaan van procedurele garanties die de betrokkene een redelijke mogelijkheid bieden tot effectieve betwisting van de rechtmatigheid van die maatregel (vgl. EHRM 24 november 2005, no. 49429/99, Capital Bank AD tegen Bulgarije, paragraaf 134). Bij de beoordeling of een invorderingsmaatregel redelijk is en evenredig aan het nagestreefde doel komt de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toe.

3.9.Gegeven deze ruime beoordelingsvrijheid voldoet het bepaalde in artikel 36, vierde lid, tweede volzin, van de Wet naar het oordeel van de rechtbank aan de hiervoor bedoelde procedurele garanties. Anders dan het geval was in het door de Hoge Raad berechte geval en anders dan eiser stelt, behelst deze bepaling geen categorische uitsluiting van tegenbewijs, maar wordt aan de mogelijkheid tot tegenbewijs de voorwaarde verbonden dat eiser aannemelijk maakt dat het niet melden van de betalingsonmacht niet aan hem is te wijten. Eiser heeft aldus een redelijke mogelijkheid tot effectieve betwisting van de aansprakelijkstelling. Van strijd met artikel 1 van het Protocol is derhalve geen sprake.

3.10.Eiser voert aan dat hij voortijdig aansprakelijk is gesteld, omdat ten tijde van de aansprakelijkstelling de B.V. nog niet in gebreke was met de betaling van de verschuldigde loonbelasting/premie volksverzekeringen in de zin van artikel 49, eerste lid, van de Wet.

3.14.Ter zitting is vastgesteld dat ten tijde van de aansprakelijkstelling (18 februari 2008) de betalingstermijn voor de naheffingsaanslag over september 2007 (dagtekening 14 februari 2008) nog niet was verstreken. Ook voor die naheffingsaanslag geldt derhalve dat de B.V. nog niet in gebreke was in de zin van artikel 49, eerste lid, van de Wet. De enkele door verweerder ter zitting gestelde omstandigheid dat ten tijde van de aansprakelijkstelling 'al duidelijk was dat de naheffingsaanslag toch niet zou worden betaald' leidt niet tot een ander oordeel.

3.15.Het overwogene onder 3.10 tot en met 3.14 brengt mee dat de aansprakelijkstelling voor de naheffingsaanslagen over de tijdvakken in 2006 en over de tijdvakken januari, februari en september van 2007 alsmede voor de op die naheffingsaanslagen betrekking hebbende boetes, invorderingsrente en invorderingskosten niet in stand kan blijven. Anders dan eiser stelt brengen de voorgaande overwegingen niet mee dat de aansprakelijkstelling in zijn geheel moet vervallen. De tekst noch doel en strekking van artikel 49 dwingt tot die gevolgtrekking en verweerder heeft onweersproken aangevoerd dat voor de overige zes naheffingsaanslagen waarvoor eiser aansprakelijk is gesteld nimmer uitstel van betaling is gevraagd.

3.16.Eiser heeft het standpunt ingenomen dat de naheffingsaanslagen die betrekking hebben op de periode 1 januari 2006 tot 22 juni 2007 ten onrechte zijn opgelegd, omdat de naheffingsaanslagen uitsluitend zijn gebaseerd op de gebruikelijk-loonregeling van artikel 12a van de Wet op de loonbelasting 1964 terwijl er, gezien de doorlopend slechte financiële positie en het faillissement van [E] B.V., geen loon is betaald en eiser ook geen werkzaamheden heeft verricht voor de B.V., zoals voormeld artikel 12a eist.

3.17.Mede gelet op hetgeen is overwogen onder 3.4 maakt eiser tegenover de betwisting door verweerder niet aannemelijk dat hij geen werkzaamheden heeft verricht voor de B.V. en evenmin dat moet worden uitgegaan van een lager loon dan dat artikel 12a voorschrijft. Er is daarom geen reden voor het oordeel dat de naheffingsaanslagen ten onrechte of tot een te hoog bedrag zijn vastgesteld.

3.18.Eiser heeft verder aangevoerd dat hij ten onrechte aansprakelijk is gesteld voor de boetes, invorderingsrente en invorderingskosten, onder meer omdat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat het belopen daarvan aan eiser is te wijten.

3.19.Deze grief slaagt. Verweerder verdedigt het standpunt dat het belopen van de boetes, invorderingsrente en invorderingskosten aan eiser is te wijten, omdat hij de enige bestuurder van de B.V. was en hij dus als enige verantwoordelijk was voor het doen van aangiften loonbelasting/premie volksverzekeringen en de inhouding en afdracht van loonbelasting/premie volksverzekeringen. De rechtbank acht deze enkele omstandigheid zonder nadere onderbouwing, die ontbreekt, evenwel onvoldoende om te concluderen dat eiser ter zake van het belopen van de boetes, invorderingsrente en invorderingskosten een verwijt kan worden gemaakt (vgl. Hof Arnhem 27 december 2006, nr. 06/00013, LJN AZ6620).

Aldus vastgesteld door mr. E.E. Schotte, in tegenwoordigheid van de griffier mr. L.M. Holdert.

Uitgesproken in het openbaar op 9 december 2009.

RECHTSMIDDEL

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te 's-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.