Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 31-01-2013, CA1938, 12/3535

Zittingsplaats: 's-Hertogenbosch

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Belanghebbende is op 28 februari 2011 uitgenodigd tot het doen van aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen over het jaar 2010 (de aangifte) vóór 1 april 2011. Bij brief van 30 juni 2011 heeft de inspecteur belanghebbende eraan herinnerd om de aangifte alsnog in te dienen. In die brief is belanghebbende in de gelegenheid gesteld tot uiterlijk 14 juli 2011 de aangifte te doen. Vervolgens heeft de inspecteur belanghebbende bij brief van 2 september 2011 aangemaand uiterlijk 16 september 2011 aangifte te doen. In de herinnering en de aanmaning is belanghebbende erop gewezen dat een boete zou worden opgelegd indien de aangifte niet binnen de gestelde termijn zou worden ingediend.

2.2. Belanghebbende heeft de aangifte in december 2011 ingediend. Met dagtekening 18 mei 2012 heeft de inspecteur de aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen over het jaar 2010 (de aanslag) conform de aangifte opgelegd en gelijktijdig bij beschikking een verzuimboete vastgesteld van € 226. Daartegen heeft belanghebbende bij brief met dagtekening 14 mei 2012, door de inspecteur ontvangen op 16 mei 2012, bezwaar gemaakt. In de uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de bij beschikking vastgestelde verzuimboete van € 226 gehandhaafd.

2.4. De gemachtigde van belanghebbende heeft bij brief van 30 mei 2011 een verzoek om ‘uitstel 2010’ voor het indienen van aangiften van ‘nieuwe cliënten’ in het kader van de beconregeling ingediend. Daarbij is de naam en het fiscaalnummer van belanghebbende genoemd. De gemachtigde heeft gesteld dat zij geen afwijkend bericht van de Belastingdienst heeft ontvangen en dat zij daaruit mocht afleiden dat voor het indienen van de aangifte inkomstenbelasting voor het jaar 2010 van belanghebbende uitstel was verleend tot 1 mei 2012. Als gevolg daarvan en gelet op de openstaande vordering op belanghebbende vanwege verrichte diensten, heeft de gemachtigde geen gehoor aan de herinnering en aanmaning gegeven. De gemachtigde heeft verklaard dat nimmer aan belanghebbende kenbaar is gemaakt dat de aangifte niet zou worden ingediend. Derhalve kan volgens de gemachtigde belanghebbende geen enkel verwijt worden gemaakt ten aanzien van het te laat indienen van de aangifte. De inspecteur heeft onweersproken gesteld dat de brief van 30 mei 2011 niet kwalificeert als een verzoek om uitstel dat binnen de daarvoor geldende termijn en op de voorgeschreven wijze is gedaan. Voorts heeft de inspecteur onweersproken gesteld dat er voor de betreffende aangifte geen uitstel is verleend op grond van de uitstelregeling belastingconsulenten.

2.5. Het beroep van belanghebbende op avas slaagt indien hij stelt en bij betwisting aannemelijk maakt dat hij alle in de gegeven omstandigheden van hem in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht om te bewerkstelligen dat de aangifte tijdig zou worden ingediend (vgl. HR 15 juni 2007, nr. 42.687, BNB 2007/251).

2.6. De rechtbank overweegt als volgt. Belanghebbende was met de onder 2.1. genoemde herinnerings- en aanmaningsbrief tijdig en in voldoende mate op de hoogte gesteld van zijn verplichting tot het (tijdig) doen van aangifte en de gevolgen van de niet-nakoming daarvan. Uit de gedingstukken blijkt niet wanneer en of belanghebbende voornoemde brieven aan zijn gemachtigde heeft verstrekt. Indien hij dat wel tijdig heeft gedaan, is uit de gedingstukken ook niet af te leiden of belanghebbende voldoende maatregelen heeft getroffen zijn gemachtigde aan te sporen om de aangifte voor de door de inspecteur gestelde termijn in te dienen. Het ligt op de weg van belanghebbende om zich (actief en zelfstandig) ervan te vergewissen dat de aangifte ook daadwerkelijk tijdig werd ingediend. Bijvoorbeeld door er zelf op toe te zien dat de in te dienen aangifte tijdig aan hem ter verzending naar de Belastingdienst werd voorgelegd, dan wel vóór afloop van de termijn een kopie van de ingevulde aangifte te verlangen waaruit de tijdige verzending bleek. Door zulks na te laten heeft belanghebbende niet de van hem in redelijkheid te vergen zorg betracht om te bewerkstelligen dat de aangifte tijdig zou worden ingediend (vgl. Hof Amsterdam van 6 september 2012, nr. 12/00090, LJN BX8220). Nu gesteld noch aannemelijk is geworden dat belanghebbende dit heeft gedaan, kan niet worden gezegd dat belanghebbende de van hem in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht.

2.7. De omstandigheden dat de gemachtigde sedert 2008 de aangifte van belanghebbende heeft verzorgd en dat aan belanghebbende nooit kenbaar is gemaakt de onderhavige aangifte niet te zullen indienen, maken dat niet anders. Ook bij een vertrouwensrelatie dient belanghebbende, als de omstandigheden daartoe aanleiding geven zoals in het onderhavige geval, erop bedacht te zijn dat zijn gemachtigde de werkzaamheden niet verricht zoals gewenst. Redenen om (extra) beducht te zijn voor vertraging bij het indienen van de aangifte zijn hier gelegen in de omstandigheid dat de gemachtigde blijkbaar de aangifte van het voorgaande jaar evenmin tijdig heeft ingediend. De inspecteur heeft namelijk onweersproken gesteld dat aan belanghebbende een verzuimboete is opgelegd ter zake het niet dan wel niet tijdig indienen van zijn aangifte voor het jaar 2009. Een tweede reden om extra beducht te zijn voor vertraging is gelegen in de schuld die belanghebbende bij de gemachtigde had openstaan.

2.8. De conclusie van de rechtbank uit het voorgaande is dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij in de gegeven omstandigheden de van hem in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht om te bewerkstelligen dat de aangifte tijdig zou worden ingediend. Zijn beroep op avas dient te worden verworpen.

2.9. Hiermee wijkt de rechtbank af van de uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch van 22 juni 2012, nr. 11/00749, LJN BX0070, waarop belanghebbende zich heeft beroepen. Volgens het Hof hoefde de betreffende belanghebbende niet verder toe te zien op de werkzaamheden van haar gemachtigde en mocht zij volstaan met het doorzenden van de herinnering en de aanmaning aan haar gemachtigde. Naar de rechtbank begrijpt, baseert het Hof dit standpunt op de arresten van de Hoge Raad van 12 februari 2009, nr. 07/12891, BNB 2009/114 en 15 mei 2009, nr. 08/01277, BNB 2009/170. De rechtbank interpreteert deze arresten anders, namelijk in die zin dat bij de beoordeling van een vergrijpboete die is opgelegd aan een belastingplichtige die zich laat bijstaan door een adviseur die hij voor voldoende deskundig mocht houden, er geen aanleiding is tot het stellen van de algemene eis dat de belastingplichtige zich ter voorkoming van fouten ook zelf in de inhoudelijke aspecten van de op hem toepasselijke belastingregelingen verdiept. Die situatie doet zich hier niet voor. Naar het oordeel van de rechtbank gelden voor de vraag of sprake is van avas bij verzuimboetes niet dezelfde maatstaven als bij vergrijpboetes.

2.10. Ook de uitspraak van Rechtbank ’s-Gravenhage van 25 oktober 2011, nr. 11/4945, LJN BV1140, waarop belanghebbende zich heeft beroepen, kan hem niet baten. Anders dan in die procedure is hier immers gesteld noch aannemelijk geworden dat de gemachtigde op vragen van belanghebbende naar aanleiding van de herinnering respectievelijk de aanmaning beide keren antwoorden heeft gegeven die bij belanghebbende de gerechtvaardigde indruk hebben gewekt dat de aangifte tijdig zou worden ingediend.

2.11. Belanghebbende verdedigt subsidiair het standpunt dat aanleiding is tot matiging van de verzuimboete. Dit gelet op zijn financiële positie. Nu belanghebbende zijn stelling niet nader heeft onderbouwd en het belastbaar inkomen uit werk en woning over het jaar 2010 op € 38.334 is vastgesteld ziet de rechtbank in de financiële positie van belanghebbende geen enkele reden voor matiging van de boete. De rechtbank acht een boete van € 226 in het onderhavige geval passend en geboden.

2.12. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 12 februari 2013

Rechtsmiddel