Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 05-04-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:2388, BRE - 15 _ 2502

2.1.

Belanghebbende is aansprakelijk gesteld voor omzetbelastingschulden van de [Stichting] (hierna: [Stichting]). Het betreft een aan [Stichting] opgelegde naheffingsaanslag over het tijdvak 2011 (€ 13.641 omzetbelasting), gedagtekend 28 september 2013 en een aan [Stichting] opgelegde naheffingsaanslag over het tijdvak 1 januari 2013 tot en met 30 juni 2013 (omzetbelasting € 46.206 waarvan nog openstond € 30.645), gedagtekend 25 juli 2013. Belanghebbende is tevens aansprakelijk gesteld voor de heffingsrente ad € 642 die [Stichting] was verschuldigd bij de naheffingsaanslag over het tijdvak 2011.

2.2.

[Stichting] is opgericht op [datum] 2010 en hield zich bezig met het ontwikkelen en verkopen van duurzame-energieproducten. Belanghebbende stond bij de Kamer van Koophandel geregistreerd als bestuurder vanaf de oprichting tot [datum] 2013. Uit de stukken blijkt dat [Stichting] handelde in onder meer eco-lampen.

2.4.

Tussen partijen zijn de volgende punten in geschil:

1. Is het beroep van belanghebbende ontvankelijk?

2. Is [Stichting] aan de heffing van vennootschapsbelasting onderworpen zodat artikel 36 van de IW 1990 van toepassing is?

3. Is de naheffingsaanslag over het tijdvak 1 januari 2013 tot en met 30 juni 2013 terecht opgelegd?

4. Kan de (gewezen) bestuurder aansprakelijk worden gehouden voor een belastingschuld die eerst na afloop van zijn bestuursperiode formeel verschuldigd is geworden?

5. Kan de (gewezen) bestuurder verweten worden dat geen informatie is verstrekt naar aanleiding van de melding dat sprake is van betalingsonmacht?

Tussen partijen is niet in geschil dat de naheffingsaanslag over het tijdvak 2011 terecht en naar een juist bedrag is opgelegd.

2.7.

Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit de stukken van het geding en uit het verklaarde ter zitting dat de uitspraak op bezwaar met dagtekening 4 maart 2015 als gevolg van een fout van de ontvanger is verstuurd naar een verkeerd adres. De uitspraak op bezwaar is dan niet eerder rechtsgeldig bekendgemaakt dan op 18 maart 2015, zijnde de dag waarop de gemachtigde van belanghebbende van de uitspraak kennis heeft kunnen nemen. De beroepstermijn is dan aangevangen op 18 maart 2015. Deze termijn eindigde op 29 april 2015. Het beroepschrift met dagtekening 17 april 2015, dat op 21 april 2015 door de rechtbank is ontvangen, is derhalve tijdig. De rechtbank is van oordeel dat het beroep ontvankelijk is.

2.8.

Aansprakelijkstelling op grond van artikel 36 van de IW 1990 is alleen mogelijk voor belastingschulden van [Stichting], voor zover [Stichting] aan de vennootschapsbelasting (hierna: vpb) is onderworpen. Belanghebbende stelt dat [Stichting] was vrijgesteld van vpb op grond van het bepaalde in artikel 6 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: Wet Vpb 1969) en dat dit de aansprakelijkstelling belemmert. Naar het oordeel van de rechtbank moet de vraag of [Stichting] onderworpen was aan vpb worden beoordeeld naar het tijdstip waarop de belastingschuld waarvoor de bestuurder aansprakelijk is gesteld materieel is ontstaan. De rechtbank zal dat dus toetsen aan de wettekst van 2011.

2.9.

2.10.

Uit de stukken van het geding blijkt dat de activiteiten van [Stichting] bestonden uit het ontwikkelen en de verkoop van met name ledverlichting, eco-lampen, eco-lamp-servicekits, duurzame rolluiken en dubbel glas. Deze activiteiten worden ook uitgevoerd door ondernemingen gedreven door natuurlijke personen, dan wel door lichamen, vermeld in artikel 2, eerste lid, onderdelen a, b, c en d van de Wet Vpb 1969. [Stichting] trad dus door haar activiteiten in concurrentie met dergelijke ondernemers.

2.11.

Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat werd voldaan aan de eis van artikel 1 van het Besluit van 20 augustus 1971, houdende vrijstelling van vennootschapsbelasting voor lichamen bij welke de behartiging van een algemeen maatschappelijk belang op de voorgrond staat (tekst 2011, verder: het Besluit). Het Besluit, dat is gebaseerd op artikel 6 van de Wet Vpb 1969, bepaalt onder meer dat voor vrijstelling is vereist dat eventueel behaalde winst uitsluitend kan worden aangewend ten bate van een ingevolge het Besluit vrijgesteld lichaam of een algemeen belang. Belanghebbende heeft niet gesteld en ook is de rechtbank niet gebleken dat aan deze voorwaarde is voldaan. Dat betekent dat [Stichting] in 2011 in beginsel onderworpen was aan vpb zodat voor de naheffingsaanslag over dat tijdvak aansprakelijkstelling op grond van artikel 36 van de IW 1990 mogelijk is.

2.12.

Vaststaat dat het bedrag van de naheffingsaanslag over het tijdvak 2011 niet is aangegeven en betaald. [Stichting] had, op grond van het bepaalde in artikel 36, tweede lid, van de IW 1990 onverwijld nadat was gebleken dat zij niet in staat was het bedrag te betalen, de betalingsonmacht moeten melden. Belanghebbende heeft gesteld dat er geen sprake is geweest van betalingsonmacht zodat een melding dat sprake is van betalingsonmacht niet noodzakelijk was. Ter zitting heeft de heer [A] echter verklaard dat [Stichting] in 2011 niet aan haar huurverplichtingen kon voldoen. De rechtbank is van oordeel dat daarmee aannemelijk is dat in 2011 sprake was van betalingsonmacht van [Stichting] zodat de betalingsonmacht toen gemeld had moeten worden. Namens [Stichting] is pas betalingsonmacht gemeld op 8 augustus 2013.

2.13.

Er is sprake van een situatie waarin de nageheven belasting meer beloopt dan die welke overeenkomstig de aangifte had moeten worden voldaan. Artikel 7, tweede lid, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 bepaalt voor die situatie dat de melding van betalingsonmacht kan worden gedaan uiterlijk twee weken na de vervaldatum van de aanslag, mits het niet aan opzet of grove schuld van [Stichting] is te wijten dat die belasting niet was aangegeven en voldaan.

2.14.

Eerst moet dan beoordeeld worden of het aan opzet of grove schuld van [Stichting] is te wijten dat de verschuldigde belasting meer beloopt dan die welke overeenkomstig de aangifte is dan wel had moeten worden voldaan. De rechtbank beantwoordt die vraag bevestigend. Uit het controlerapport blijkt dat de naheffing betrekking heeft op niet in de aangiften en administratie verwerkte facturen. Ter zitting is verklaard dat een persoon die bij [Stichting] was betrokken maar niet tot het formele bestuur behoorde, de administratie bijhield en dat de formele bestuursleden ervan uitgingen dat dat goed ging. Er is geen controle uitgeoefend op de juistheid van de administratie. De accountant heeft de fouten blijkbaar pas in 2013 gecorrigeerd. De rechtbank acht aannemelijk dat het niet in 2011 opnemen van de facturen in de administratie en het als gevolg daarvan doen van onjuiste aangiften omzetbelasting over 2011 aan de grove schuld van degene die de administratie bijhield is te wijten. Die grove schuld moet worden toegerekend aan [Stichting]. De uitzondering van artikel 7, tweede lid, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 is dan niet van toepassing.

2.15.

Derhalve geldt de hoofdregel dat de betalingsonmacht had moeten worden gemeld binnen twee weken na het ontstaan daarvan, dus uiterlijk 14 februari 2012. De betalingsonmacht is dan niet tijdig gemeld zodat het uitgangspunt geldt dat belanghebbende als bestuurder van [Stichting] niet wordt toegelaten tot het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan hem is te wijten, tenzij hij aannemelijk maakt dat het niet aan hem te wijten is dat niet aan de meldingsplicht is voldaan (artikel 36, vierde lid, van de IW 1990). Het niet uitoefenen van controle op degene die de administratie deed (zie 2.14), is weliswaar onvoldoende voor het oordeel dat het niet tijdig melden aan belanghebbende als bestuurder te wijten is, maar dat geldt alleen indien de bestuurder degene die de administratie deed voor voldoende deskundig mocht houden en hij aan diens zorgvuldige taakvervulling niet hoefde te twijfelen (Hoge Raad 25 maart 2016, nr. 15/02764, ECLI:NL:HR:2016:480). De bewijslast daarvoor rust op belanghebbende. Over de derde die de administratie deed is noch in de stukken, noch ter zitting iets gezegd. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat niet aan hem te wijten is dat [Stichting] niet aan haar meldingsplicht heeft voldaan.

2.16.

2.17.

Het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld voor de naheffingsaanslag omzetbelasting over 2011. Dat geldt dan ook voor de heffingsrente voor zover het belopen daarvan aan belanghebbende is te wijten. Naar het oordeel van de rechtbank had belanghebbende als medebestuurder er zorg voor moeten dragen dat de administratie werd gecontroleerd. Nu belanghebbende geen enkele controle heeft uitgeoefend op de administratie en er ook niet voor heeft gezorgd dat een ander bestuurslid dat deed, is het naar het oordeel van de rechtbank mede aan belanghebbende te wijten dat de belastingschuld niet in 2011 of 2012 is voldaan maar pas veel later is vastgesteld in de naheffingsaanslag en dat daarbij heffingsrente verschuldigd is geworden.

2.18.

De rechtbank zal in het midden laten of [Stichting] op grond van het bepaalde in artikel 6 van de Wet Vpb 1969 (tekst 2013) in 2013 was vrijgesteld van vpb, omdat de aansprakelijkheid reeds moet vervallen op grond van het hierna overwogene.

2.19.

De naheffingsaanslag over het tijdvak 1 januari 2013 tot en met 30 juni 2013 is opgelegd omdat en voor zover [Stichting] niet binnen twee jaar na 5 mei 2011 het op de factuur van die datum verschuldigde bedrag had betaald. Artikel 29, tweede lid, van de Wet OB 1968 bepaalt dat, bij niet betaling van een vergoeding, de daarover afgetrokken voorbelasting verschuldigd wordt op het tijdstip waarop redelijkerwijs moet worden aangenomen dat het bedrag niet zal worden betaald. De uiterste termijn daarvoor wordt gesteld op twee jaren na de opeisbaarheid van de vergoeding, voor zover deze nog niet is voldaan.

2.20.

De inspecteur heeft de naheffingsaanslag gebaseerd op het verstrijken van die twee jaren na dagtekening van de factuur. Blijkens de factuur van 5 mei 2011 gold echter een betalingstermijn van 90 dagen. De vordering is dan opeisbaar geworden op 5 mei 2011 plus 90 dagen, derhalve op 3 augustus 2011. De uiterste termijn waarop redelijkerwijs moet worden aangenomen dat het bedrag niet meer zal worden betaald is dan 3 augustus 2013, derhalve later dan 30 juni 2013. Dit betekent dat de naheffingsaanslag is opgelegd over een onjuist tijdvak en moet worden vernietigd (Hoge Raad 22 mei 1991, nr. 26 960, BNB 1991/209).

2.21.

2.22.

Gelet op het vorenstaande moet het bedrag waarvoor belanghebbende aansprakelijk is gesteld worden verminderd tot € 13.641 plus € 642 (zie voor deze bedragen 2.1) is € 14.283.

2.23.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;