Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 18-08-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:5317, AWB - 15 _ 7818

2.1.

Belanghebbende woonde in de onderhavige jaren in Nederland. Belanghebbende is vanaf 5 juni 2012 werkzaam op het binnenschip [naam schip] dat eigendom is van [A BV] (hierna: [A BV] ) gevestigd te [vestigingsplaats] (NL). Aan [A BV] is in 2010 een rijnvaartverklaring afgegeven.

2.2.

In 2012 staat belanghebbende op de loonlijst van [B SA] te Luxemburg. In 2013 staat hij op de loonlijst van [C Ltd] (hierna: [C Ltd] ) te Cyprus.

2.3.

De Liechtensteinse autoriteiten hebben op 22 mei 2014 een A1-verklaring afgegeven die geldend is vanaf 1 mei 2014 en het Liechtensteinse socialeverzekeringsrecht van toepassing verklaart (hierna: A1-LI-verklaring). De SVB – die daarvan niet op de hoogte was – heeft op 24 juni 2014 een A1-verklaring afgegeven waarin staat dat vanaf 1 januari 2013 tot en met 31 december 2014 de Nederlandse sociale wetgeving van toepassing is met betrekking tot de werkzaamheden van belanghebbende voor [C Ltd] (hierna: A1-verklaring). Tegen deze A1-verklaring is bezwaar gemaakt dat de SVB heeft afgewezen. Tegen die afwijzing is beroep ingesteld. Bij uitspraak van 30 maart 2016, zaaknummer LEE 16/49, heeft de rechtbank Noord-Nederland op het beroep beslist. Onder ‘Procesverloop’ heeft de rechtbank Noord-Nederland de A1-verklaring aangeduid als het primaire besluit en de uitspraak op bezwaar als het bestreden besluit. Onder ‘Beslissing’ is vermeld, voor zover van belang, dat de rechtbank het bestreden besluit vernietigt en verweerder [dit is de SVB] opdraagt een nieuw besluit te nemen op het bezwaar. De SVB heeft tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland hoger beroep aangetekend bij de Centrale Raad van Beroep. Hierop is nog niet beslist.

2.4.

In afwijking van de ingediende aangiften ib/pvv 2012 en 2013 heeft de inspecteur bij het vaststellen van de aanslagen ter zake van de periode 5 juni 2012 tot en met 31 december 2013 geen rekening gehouden met de verzochte vrijstelling voor premie volksverzekeringen ten aanzien van het loon ontvangen van [B SA] en [C Ltd] . Na hiertegen bezwaar te hebben gemaakt, zijn de bezwaren bij uitspraken op bezwaar afgewezen.

2.5.

Voor beide jaren is in geschil of de aanslagen tot het juiste bedrag zijn vastgesteld. Meer in het bijzonder is daarbij in geschil het antwoord op de vraag of belanghebbende vanaf 5 juni 2012 in Nederland belasting- en premieplichtig was. Met betrekking tot het jaar 2012 is voorts in geschil of het beroep wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk is.

2.7.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat op belanghebbende het Cypriotische socialeverzekeringsrecht van toepassing is nu belanghebbende in 2013 voor een Cypriotische werkgever heeft gewerkt. De A1-verklaring is volgens belanghebbende afgegeven op grond van de Overeenkomst krachtens artikel 16, eerste lid van verordening (EG) 883/2004 betreffende de vaststelling van de op rijnvarenden toepasselijke wetgeving 883/2004 (hierna: de Overeenkomst). De A1-verklaring is ongeldig nu Cyprus de Overeenkomst niet heeft ondertekend. Verder is de A1-verklaring afgegeven op basis van onjuiste feiten en is deze door de rechtbank Groningen [rechtbank: bedoeld is de rechtbank Noord-Nederland] vernietigd. Belanghebbende heeft verder aangevoerd dat de A1-verklaring ten onrechte een ingangsdatum heeft die is gelegen vóór de datum van afgifte. Ook acht belanghebbende het gelet op het arrest Herbosch Kiere niet toelaatbaar dat de SVB een A1-verklaring afgeeft nadat de A1-LI-verklaring is afgegeven. Belanghebbende stelt dat hij in 2013 hoofdzakelijk werkzaam is geweest in de haven van Antwerpen. Hij betwist dat [A BV] de exploitant van het schip is. Voorts acht belanghebbende artikel 6 van het EVRM, het zorgvuldigheidsbeginsel en het gelijkheidsbeginsel geschonden. Tot slot heeft belanghebbende ter zitting nog aangevoerd dat op basis van het belastingverdrag Nederland-België de belastingheffing over het loon van belanghebbende is toegewezen aan België, zodat hij ook geen belasting is verschuldigd in Nederland.

2.8.

2.10.

De rechtbank stelt voorop dat bij een verzoek om een vrijstelling van premie volksverzekeringen de bewijslast op belanghebbende rust. Belanghebbende dient dan aannemelijk te maken dat hij niet in Nederland sociaal verzekerd is. De rechtbank verwijst hiervoor naar het arrest van de Hoge Raad van 24 oktober 2014, nr. 14/01601, ECLI:NL:HR:2014:3016, BNB 2014/264. Uit dat arrest in samenhang bezien met r.o. 2.19 en 2.20 van de uitspraak van de rechtbank in die zaak (uitspraak van Rechtbank Arnhem 20 maart 2012, nr. AWB 09/4493, 09/4494, 09/4495, 10/2345 en 10/2686, ECLI:NL:RBARN:2012:BW0470) blijkt dat ook in die procedure in de aangifte om vrijstelling was verzocht, zodat belanghebbendes stelling dat het arrest in zijn geval niet van toepassing is, niet opgaat. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet aan zijn bewijslast heeft voldaan en overweegt daartoe als volgt.

2.11.

De rechtbank stelt op basis van het voorgaande en de processtukken vast dat op grond van artikel 16 van de Vo 987/2009 door de SVB bij besluit van 24 juni 2014 een A1-verklaring is afgegeven, waarin is vastgesteld dat op basis van artikel 13 van de Vo 883/2004 de Nederlandse sociale wetgeving van toepassing is. Anders dan belanghebbende meent, volgt uit de uitspraak van rechtbank Noord-Nederland van 30 maart 2016 niet dat deze A1-verklaring is vernietigd. Het vernietigde besluit betreft alleen de uitspraak op bezwaar (het bestreden besluit) tegen deze A1-verklaring (het primaire besluit) (zie ook hiervóór, onder 2.3). Dit betekent dat de A1-verklaring nog steeds geldig is; deze staat alleen nog niet onherroepelijk vast.

2.12.

De rechtbank ziet zich vervolgens gesteld voor de vraag naar de bindendheid van een A1-verklaring zoals die is afgeven door de SVB voor het jaar 2013. Daarmee verschilt de onderhavige situatie van die waarop de tekst van artikel 5 van de Vo 987/2009 ziet en van die waarover het Hof van Justitie EU (HvJ EU van 10 februari 2000, C-2002/97 (Fitzwilliam), HvJ EU 30 maart 2000, nr. C-178/97 (B. Banks e.a.), HvJ EU van 26 januari 2006 C-2/05 (Herbosch Kiere NV) en de Hoge Raad (HR 28 maart 2001, nr. 33567, BNB 2002/395, ECLI:NL:HR:2001:AB0987) hebben beslist. Blijkens voornoemd artikel en voornoemde rechtspraak is de ontvangende staat gebonden aan de verklaring van de andere staat. In deze procedure gaat het om de vraag of andere instanties van de lidstaat van afgifte de bindendheid van de verklaring kunnen inroepen. De rechtbank ziet geen aanleiding de A1-verklaring in een geval als het onderhavige niet bindend te achten voor de instanties van de lidstaat van afgifte. De Vo 987/2009 verzet zich daar niet tegen en het is onwenselijk dat een werknemer alsmede enerzijds de inspecteur en de belastingrechter en anderzijds de SVB en de algemene bestuursrechter worden belast met twee procedures over in wezen één en hetzelfde geschil. Ook zou dan het gevaar voordoen dat de twee (rechterlijke) procedures zouden leiden tot verschillende (rechterlijke) beslissingen inzake hetzelfde geschil. De rechtbank sluit derhalve voor de toepasselijke sociale wetgeving aan bij A1-verklaring zoals die door de SVB is vastgesteld, in dit geval de Nederlandse sociale wetgeving. De stelling van de belanghebbende, wat daar ook verder van zij, dat de SVB niet met terugwerkende kracht de toepasselijke sociale wetgeving door middel van de A1-verklaring kan toepassen en zeker niet nadat er reeds een A1-verklaring is afgegeven door Liechtenstein, leidt niet tot een ander oordeel, nu de Liechtensteinse A1-verklaring is afgegeven voor het jaar 2014 en niet voor het jaar 2013. Daarnaast is de datum van afgifte van de A1-verklaring niet relevant. De overige grieven van belanghebbende die zich richten tegen de afgegeven A1-verklaring, kan de rechtbank niet beoordelen, nu niet de belastingrechter doch slechts de bestuursrechter bevoegd is om hiervan kennis te nemen.

2.13.

Ter zitting heeft belanghebbende zijn beroepsgronden uitgebreid en aangevoerd dat belanghebbende geen inkomstenbelasting verschuldigd is over zijn loon, aangezien niet Nederland doch België op basis van het belastingverdrag bevoegd is om te heffen over het loon.

2.14.

De inspecteur heeft gesteld dat deze uitbreiding van de gronden van het beroep ter zitting tardief is. Subsidiair stelt de inspecteur dat belanghebbende ook hier de bewijslast heeft en niet aannemelijk heeft gemaakt op basis van welk artikel van het belastingverdrag belanghebbende in Nederland geen inkomstenbelasting verschuldigd is.

2.15

2.16.

De rechtbank ziet gelet op hetgeen hierna wordt overwogen geen aanleiding om belanghebbende aan te rekenen dat zijn gemachtigde eerst zeer kort voor de zitting kennis heeft opgedaan over de plaats waar belanghebbende werkt en daarom niet eerder dan ter zitting heeft gesteld dat belanghebbende geen belasting in Nederland is verschuldigd. Belanghebbende bij wie de bewijslast ligt, heeft tegenover de gemotiveerde betwisting van de inspecteur geen feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt waaraan de conclusie kan worden verbonden dat de plaats van de werkelijke leiding van de exploitant van het schip in België is gelegen. Gelet hierop is het wereldinkomen van belanghebbende terecht in Nederland in de belastingheffing betrokken.

2.17.

Belanghebbende heeft ter zitting erop gewezen dat hij een nettoloonafspraak met zijn werkgever is overeengekomen. Het faillissement van zijn werkgever maakt het verhalen van de onderhavige aanslag op zijn werkgever lastig of zelfs onmogelijk. De rechtbank realiseert zich dat belanghebbende in een zeer lastige positie verkeert, zowel op bewijstechnisch als op financieel vlak, en dat dit zwaar ingrijpt in zijn persoonlijk leven. De wetgeving voorziet er echter niet in dat de rechtbank op basis van dergelijke omstandigheden kan afwijken van geldende rechtsregels.

2.18.

Ook de stelling van belanghebbende dat de belasting- en premieheffing in strijd is met artikel 6 van het EVRM, is niet juist, nu artikel 6 EVRM niet van toepassing is op de heffing van belasting en premies. Met betrekking tot het beroep van belanghebbende op het zorgvuldigheidsbeginsel en het gelijkheidsbeginsel stelt de rechtbank vast dat in het dossier geen aanknopingspunten te vinden zijn die de conclusie rechtvaardigen dat sprake is van schending van (één van) deze beginselen. Alle overige door belanghebbende aangevoerde stellingen leiden niet tot een ander oordeel

2.19.

Nu gelet op het voorgaande de aanslag ib/pvv 2013 niet tot een te hoog bedrag is vastgesteld, is het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard.

2.20.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;