Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 07-09-2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:5734, AWB - 16 _ 4591

2.1.

Het beroepschrift is gelet op zowel de aanhef als de inhoud alleen gericht tegen de aanslagen. Ter zitting heeft [persoon A] bevestigd dat in deze procedure de WOZ-waarden van de bospercelen niet aan de orde worden gesteld. De beroepen hebben derhalve geen betrekking op de WOZ-waarden. De rechtbank stelt vast dat de berekening van de aanslagen als zodanig evenmin in geschil is.

2.2.

Belanghebbenden stellen dat zij niet als gebruiker voor de onroerende-zaakbelastingen van de bospercelen zijn aan te merken, omdat deze zijn opengesteld voor het publiek en dat de personen die de bospercelen bezoeken als feitelijke gebruikers daarvan zijn aan te merken. Het perceel met kadastraal nummer [#1] zou bovendien worden verhuurd aan het Ministerie van Defensie, zodat de Staat als feitelijke gebruiker van dit perceel zou zijn aan te merken.

2.3.

De rechtbank overweegt dat belanghebbenden – op wie in dit opzicht de bewijslast rust – tegenover de betwisting door de heffingsambtenaar niet aannemelijk hebben gemaakt dat het Ministerie van Defensie of de Staat als gebruiker voor de onroerende-zaakbelastingen van het perceel met kadastraal nummer [#1] moet worden aangemerkt.

2.4.

Op grond van artikel 220 van de Gemeentewet en de daarmee overeenstemmende bepaling van artikel 1, eerste lid, onderdeel a, van de Verordeningen onroerende-zaakbelastingen [X] 2014 en 2015 (hierna: de Verordeningen), wordt onder de naam onroerende-zaakbelastingen ter zake van binnen de gemeente gelegen onroerende zaken onder meer een gebruikersbelasting geheven van degene die bij het begin van het kalenderjaar een onroerende zaak die niet in hoofdzaak tot woning dient, al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt recht of persoonlijk recht, gebruikt.

2.5.

Op grond van artikel 220b, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet en artikel 1, tweede lid, onderdeel b, van de Verordeningen wordt het ter beschikking stellen van een onroerende zaak voor volgtijdig gebruik aangemerkt als gebruik door degene die de onroerende zaak ter beschikking heeft gesteld. Onder volgtijdig gebruik dient te worden verstaan het kortstondig ter beschikking stellen van een onroerende zaak aan wisselende gebruikers.

2.6.

Ter zitting is namens belanghebbenden verklaard dat de bospercelen ook door belanghebbenden zelf worden gebruikt voor wandelen, etc. Nu de percelen beschikbaar zijn voor gebruik door belanghebbenden als gezamenlijk eigenaar (onverdeelde boedel), en bovendien door hen ook worden gebruikt, zijn belanghebbenden aan te merken als gebruiker. Dat ook anderen de bospercelen gebruiken (de bospercelen zijn vrij toegankelijk), doet daaraan niet af. Bovendien, voor zover anderen de bospercelen gebruiken, is, gelet op de in 2.4 en 2.5 genoemde bepalingen, sprake van volgtijdig gebruik ter zake waarvan belanghebbenden als gebruiker hebben te gelden. De heffingsambtenaar heeft dan ook terecht belanghebbenden als gebruiker van de bospercelen aangemerkt en hen hiervoor aangeslagen.

2.7.

Belanghebbenden stellen verder dat het gelijkheidsbeginsel is geschonden. Zij wijzen er in dit verband op dat:

1. andere eigenaren van kleine bospercelen in dezelfde gemeente niet worden aangeslagen;

2. eigenaren van NSW-landgoederen worden vrijgesteld (artikel 4, eerste lid, aanhef en onderdeel d, van de Verordeningen);

3. rechtspersonen die natuurterreinen bezitten worden vrijgesteld (artikel 4, eerste lid, aanhef en onderdeel e, van de Verordeningen);

4. de bospercelen te koop en/of te huur staan en dat bedrijven voor onroerende zaken die te koop en/of te huur staan niet worden aangeslagen;

5. onroerende zaken die door bedrijven worden gebruikt ook het tarief voor niet-woningen betalen, terwijl een bedrijf anders dan belanghebbenden wel een positief resultaat met de onroerende zaak kan behalen.

2.8.

Van schending van het gelijkheidsbeginsel als beginsel van behoorlijk bestuur kan sprake zijn indien a) de heffingsambtenaar een begunstigend beleid voert, b) ten aanzien van een (groep) belastingplichtige(n) sprake is van een oogmerk van begunstiging, of c) de zogenoemde meerderheidsregel is geschonden. Naar het oordeel van de rechtbank hebben belanghebbenden – op wie in dit opzicht de bewijslast rust – niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een begunstigend beleid of een oogmerk van begunstiging en evenmin is gesteld of aannemelijk geworden dat sprake is van het achterwege blijven van een juiste wetstoepassing in de meerderheid van de met belanghebbenden vergelijkbare gevallen (meerderheidsregel).

2.9.

2.10.

De beperking van de vrijstelling voor natuurterreinen tot rechtspersonen valt eveneens binnen de in 2.7.2 bedoelde ruime beoordelingsvrijheid van de wetgever. Dit is voor een vergelijkbare bepaling in de Wet WOZ ook al beslist door de Hoge Raad op 28 juni 2013, ECLI:NL:HR:2013:66.

2.11.

De heffingsambtenaar heeft ter zitting bevestigd dat indien een bedrijfsgebouw te koop of te huur staat, geen gebruikersheffing wordt geheven. Desgevraagd heeft de heffingsambtenaar verklaard dat dit alleen het geval is indien het gebouw niet wordt gebruikt; er wordt wel geheven indien een te koop of te huur staand bedrijfsgebouw nog wel wordt gebruikt. De rechtbank merkt op dat nu de onderhavige bospercelen, ook al staan deze te koop en/of te huur, wel worden gebruikt (zie 2.6), geen sprake is van gelijke gevallen. Het gelijkheidsbeginsel is niet geschonden.

2.12.

Met betrekking tot argument 5 geldt het in 2.7.2 overwogene dienovereenkomstig. Dat de Verordeningen voor de gebruikersheffing (i) alleen een onderscheid maken tussen – kort gezegd – woningen (geen gebruikersheffing) en niet-woningen (wel gebruikersheffing), en (ii) binnen de groep ‘niet-woningen’ niet differentiëren tussen de wijze van gebruik van de onroerende zaak (afgezien van de situaties die zijn vermeld in artikel 4 van de Verordeningen), is immers in overeenstemming met wat artikel 220 van de Gemeentewet bepaalt. De rechtbank is van oordeel dat de formele wetgever – en daarmee ook de gemeente – de hem toekomende ruime beoordelingsmarge niet heeft overschreden met deze keuzes wat betreft van wie en met betrekking tot welke onroerende zaken een gebruikersheffing wordt geheven.

2.13.

Tot slot stellen belanghebbenden dat hun eigendomsrecht is geschonden doordat een gebruikersheffing wordt geheven terwijl zij geen inkomsten met de bospercelen verwerven.

2.14.

De rechtbank vat deze stelling op als een beroep op schending van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM. Vooropgesteld wordt dat het vaste rechtspraak is van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens dat belastingheffing is te beschouwen als aantasting van het eigendomsrecht in de zin van voornoemd artikel. Dat artikel houdt in dat elke inbreuk door de overheid op het ongestoorde genot van eigendom in overeenstemming met het nationale recht dient te zijn (lawfulness) en een legitiem doel van algemeen belang (legitimate aim) moet dienen. Bij de keuze van middelen om het algemeen belang te dienen komt de wetgever een zeer ruime beoordelingsmarge toe (an exceptionally wide margin of appreciation). De door dit artikel beoogde bescherming brengt mee dat een redelijke mate van evenredigheid moet bestaan tussen de gebruikte middelen en het doel dat ermee wordt nagestreefd. Dit vereist een redelijke en proportionele verhouding (fair balance) tussen het – legitieme – doel in het algemeen belang en de bescherming van individuele rechten en dat betrokkenen als gevolg daarvan niet worden getroffen met een individuele en buitensporige last (vgl. Hoge Raad 23 december 2016, ECLI:N:HR:2016:2829). Indien een regeling op het niveau van de regelgeving niet in strijd is met de fair-balance-eis, kan van een individuele en buitensporige last bij een belastingplichtige alleen sprake zijn indien en voor zover deze last zich in diens geval sterker laat voelen dan in het algemeen. Dat kan zich alleen voordoen als een buitensporige last ontstaat als gevolg van bijzondere feiten of omstandigheden (vgl. Hoge Raad 2 juni 2017, ECLI:NL:HR:2017:964).

2.15.

Naar het oordeel van de rechtbank faalt het beroep op het eigendomsrecht. Dat ook van belanghebbenden wordt geheven hoewel zij met de bospercelen geen inkomsten genereren, hangt samen met de in 2.12 vermelde keuzes van de wetgever met betrekking tot de gebruikersheffing, die niet van redelijke grond ontbloot zijn. Dat er bijzondere omstandigheden zijn die maken dat in het onderhavige geval niettemin wel sprake is van een individuele en buitensporige last, is niet aannemelijk gemaakt. Van een individuele en buitensporige last zal gelet op de hoogte van de onderhavige heffingen in beginsel geen sprake kunnen zijn. Dat belanghebbenden verlies leiden op de onderhavige bospercelen weegt onvoldoende zwaar om tot een ander oordeel te komen.

2.16.

Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen ongegrond verklaard.

2.17.

De heffingsambtenaar heeft verklaard dat hij het griffierecht aan belanghebbenden wil vergoeden omdat uitspraken op bezwaar zijn gedaan zonder de motivering van de bezwaren af te wachten. De rechtbank heeft dienovereenkomstig beslist.

2.18.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;