Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 16-08-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:5471, AWB - 17 _ 263

2.1.

Belanghebbende heeft bij brief van 16 januari 2017, door de rechtbank ontvangen op 17 januari 2017, beroep ingesteld tegen de uitspraak op bezwaar van de inspecteur die is gedagtekend 4 februari 2016. De gemachtigde van belanghebbende heeft gesteld dat hij de uitspraak op bezwaar niet eerder heeft ontvangen dan op 14 december 2016. Bij gebrek aan wetenschap betwist hij daarom de verzending van de uitspraak op bezwaar door de inspecteur op of omstreeks 4 februari 2016.

2.2.

De rechtbank overweegt dat het aan de inspecteur is om te stellen en bij betwisting aannemelijk te maken dat de uitspraak op bezwaar op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. In dat kader kan hij volstaan met bewijs van verzending naar het juiste adres. De inspecteur heeft verklaard dat dit bewijs niet voorhanden is. Gelet daarop heeft hij naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat hij de uitspraak op bezwaar op of omstreeks de dagtekening daarvan ter post heeft bezorgd. Dat betekent dat niet vaststaat dat de uitspraak op bezwaar op of rond 4 februari 2016 op de juiste wijze is bekendgemaakt. De rechtbank gaat er daarom vanuit dat de uitspraak op bezwaar niet eerder op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt dan kort voor de ontvangst door de gemachtigde op 14 december 2016. Dat betekent dat de beroepstermijn nog niet was verstreken op het moment van indiening van het beroepschrift. Het beroep is ontvankelijk.

2.3.

Belanghebbende, geboren op [datum] 1986 in Turkije, is op [datum] 2010 voor studiedoeleinden naar Nederland gekomen. In december 2012 behaalde hij zijn Master of Science Automotive Technology aan [naam school] ( [naam school] ).

2.4.

Sinds [datum] 2013 is belanghebbende in loondienst bij [werkgever 1] B.V. (hierna: werkgever) die hem tewerkstelt bij [werkgever 2] N.V. Belanghebbende en de werkgever zijn daartoe op [datum] 2013 een arbeidsovereenkomst aangegaan.

2.5.

Op 5 december 2014 hebben belanghebbende en de werkgever een verzoek gedaan om toepassing van de 30%-regeling per 1 januari 2015 (hierna: verzoek). Nadat de inspecteur bij brief van 13 januari 2015 aan de werkgever heeft medegedeeld voornemens te zijn afwijzend te beschikken op het verzoek, heeft belanghebbende zijn verzoek met dagtekening 29 juni 2015, 8 juli 2015 en 13 juli 2015 nader onderbouwd.

2.6.

De inspecteur heeft op 17 juli 2015 een beschikking afgegeven waarin het verzoek wordt afgewezen. In de bezwaarfase heeft belanghebbende het verzoek verder aangevuld. Bij uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de afwijzende beschikking gehandhaafd.

2.7.

In geschil is of belanghebbende recht heeft op toepassing van de 30%-regeling.

2.8.

e. extra kosten van tijdelijk verblijf buiten het land van herkomst in het kader van de dienstbetrekking (extraterritoriale kosten), met dien verstande dat voor bij of krachtens algemene maatregel van bestuur aan te wijzen groepen werknemers die door een inhoudingsplichtige van buiten Nederland in dienstbetrekking worden genomen of buiten Nederland worden uitgezonden, onder daarbij te stellen voorwaarden, geldt dat vergoedingen van kosten en verstrekkingen van verblijf buiten het land van herkomst – voor van buiten Nederland in dienstbetrekking genomen werknemers gedurende ten hoogste acht jaar – ten minste worden beschouwd als vergoeding voor extraterritoriale kosten tot ten hoogste 30% van het daarbij aan te wijzen gedeelte van het loon, alsmede tot het bedrag van de daarbij aan te wijzen schoolgelden;”

b. ingekomen werknemer: door een inhoudingsplichtige uit een ander land aangeworven, of naar een inhoudingsplichtige gezonden werknemer in de zin van artikel 2 van de wet:

2.9.

Wat partijen verdeeld houdt, is of belanghebbende ‘uit het buitenland is aangeworven’ in voornoemde zin. Daarvoor is vereist dat belanghebbende op het moment van totstandkoming van de arbeidsovereenkomst, in dit geval dus op [datum] 2013, nog geen woonplaats in Nederland had in de zin van artikel 4 van de AWR. Als belanghebbende op dat moment wel al (in die zin) een woonplaats in Nederland had, dan is hij niet ‘uit een ander land aangeworven’ (vgl. ov. 3.4 van Hoge Raad 28 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AW4065, BNB 2006/265) en heeft hij geen recht op toepassing van de 30%-regeling.

2.10.

In artikel 4, eerste lid, van de AWR is opgenomen dat naar de omstandigheden wordt beoordeeld waar iemand woont. De bepaling van de fiscale woonplaats moet aan de hand van de feitelijke omstandigheden worden bepaald. Dit betekent dat niet het civiele recht en formele criteria, zoals inschrijvingen in gemeentelijke registers, beslissend zijn, maar de materiële werkelijkheid. Daarbij moeten alle omstandigheden van het geval in aanmerking worden genomen. Er is sprake van een woonplaats in Nederland als die omstandigheden van dien aard zijn dat er een duurzame band van persoonlijke aard bestaat tussen de betrokkene en Nederland. Die band hoeft niet sterker te zijn dan met enig ander land, zo blijkt uit het arrest van de Hoge Raad van 12 april 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ6824, BNB 2013/123. In dit arrest is voorts tot uitdrukking gebracht dat het niet noodzakelijk is dat het middelpunt van iemands maatschappelijk leven zich in Nederland bevindt zodat de mogelijkheid bestaat dat iemand zowel in Nederland als in een ander land woont in de zin van artikel 4 van de AWR.

2.11.

De rechtbank overweegt als volgt. Omdat belanghebbende in dit geval gebruik wil maken van een gunstige regeling, rust de bewijslast dat hij bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst niet in Nederland woonde en dus uit het buitenland is aangeworven op hem.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;