Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 07-02-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:377, AWB - 18 _ 4731

2.1.

Belanghebbende is vanaf 1 januari 2004 ondernemer voor de omzetbelasting. In maart 2011 heeft hij op zijn privé-woning zonnepanelen laten plaatsen. De daarbij in rekening gebrachte omzetbelasting heeft belanghebbende in 2011 niet in zijn aangifte(n) omzetbelasting als voorbelasting in aftrek gebracht.

2.2.

Bij brief van 29 december 2017 heeft belanghebbende het verzoek gedaan “de omzetbelasting voor het jaar 2011 te herzien” en heeft hij teruggave gevraagd van het betaalde bedrag aan omzetbelasting ter zake van zonnepanelen van € 1.982,92.

2.3.

Het biljet van 12 mei 2018 vermeldt een teruggaaf van nihil en als motivering dat het verzoek niet binnen de gestelde termijn is ingediend. Hiertegen heeft belanghebbende bezwaar gemaakt. Bij uitspraak op bezwaar van 11 juni 2018 heeft de inspecteur gemeld dat het verzoek om ambtshalve vermindering terecht niet-ontvankelijk is verklaard en heeft de inspecteur het bezwaar afgewezen.

2.4.

Belanghebbende komt tegen de beslissing op met verschillende argumenten.

2.5.

De rechtbank is van oordeel dat zij niet aan een inhoudelijke beoordeling kan toekomen. De rechtbank motiveert dit als volgt.

2.6.

Het voorgaande betekent niet dat de rechtbank niet bevoegd is om deze beroepszaak te behandelen. Aangezien een beslissing op grond van artikel 65 van de AWR een ingevolge de belastingwet genomen besluit is en ter zake daarvan een uitspraak op bezwaar is gedaan, is de rechtbank wel bevoegd om te oordelen of die uitspraak op bezwaar juist is (vgl. HR 13 april 2018, ECLI:NL:HR:2018:505, rov. 2.6.1). De rechtbank is van oordeel dat de bestreden uitspraak op bezwaar niet juist is. Het bezwaar is namelijk op inhoudelijke gronden afgewezen, terwijl het niet-ontvankelijk had moeten worden verklaard (vgl. HR 13 april 2018, ECLI:NL:HR:2018:505, rov. 2.6.3). Dat is de reden waarom het beroep gegrond is, en de rechtbank het bezwaar alsnog niet-ontvankelijk heeft verklaard.

2.7.

Hiervoor is bij 2.5.1 opgemerkt dat niet bestreden is dat de inspecteur het verzoek van belanghebbende heeft aangemerkt als een verzoek om ambtshalve vermindering. Volledigheidshalve merkt de rechtbank op dat een kwalificatie van het verzoek als bezwaar tegen de voldoening op aangifte in 2011 (of tegen een eventuele teruggaafbeschikking die in 2011 is gegeven), belanghebbende evenmin had kunnen helpen. In dat geval zou immers het bezwaar wegens overschrijding van de bezwaartermijn van zes weken niet-ontvankelijk zijn. Daaraan zou niet kunnen afdoen de aangevoerde omstandigheid dat ten tijde van de aanschaf van de zonnepanelen het volgens de Belastingdienst niet mogelijk was om de omzetbelasting ter zake daarvan als vooraftrek in aanmerking te nemen. Die omstandigheid belet niet dat belanghebbende bezwaar had kunnen maken binnen de bezwaartermijn; belanghebbende had dat standpunt van de Belastingdienst kunnen bestrijden.

2.8.

De omstandigheid dat het beroep gegrond is, geeft aanleiding om de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. De kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 256 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 512 en een wegingsfactor 0,5). De rechtbank is van oordeel dat een wegingsfactor 0,5 hier gepast is, omdat hier sprake is van een “dictum”-fout van de inspecteur en deze situatie op een lijn valt te stellen met de gevallen waarvoor de wegingsfactor 0,5 als richtsnoer wordt gehanteerd in de overzichtsuitspraak van Gerechtshof ’s-Hertogenbosch 15 november 2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:4638. Tevens krijgt belanghebbende het griffierecht vergoed.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;