Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 28-08-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:4230, BRE - 17 _ 688

2.0.

Het bezwaarschrift is ingediend vóórdat de bezwaartermijn is aangevangen. Beide partijen gaan (niettemin) impliciet uit van ontvankelijkheid van het bezwaar. De rechtbank is het daarmee eens. Gelet op wat is vermeld in de brief van de inspecteur van 10 november 2016 (bijlage 8 bij het verweerschrift) gaat de rechtbank ervan uit dat op het moment van de ontvangst van het bezwaarschrift de naheffingsaanslag reeds tot stand was gekomen als bedoeld in artikel 6:10 van de Awb. Zo dat niet het geval zou zijn, dan zou overigens niet-ontvankelijkverklaring met overeenkomstige toepassing van artikel 6:11 van de Awb achterwege moeten blijven gelet op de inhoud van de voormelde brief.

2.1.

Belanghebbende is gehuwd met [echtgenoot] (hierna: de echtgenoot). Belanghebbende staat vanaf 12 juli 2010 onafgebroken ingeschreven als ingezetene van Nederland in de basisregistratie personen (hierna: de BRP) en de echtgenoot vanaf 20 juni 2011.

2.2.

Op 25 mei 2016 is geconstateerd dat belanghebbende als bestuurder van een personenauto in Nederland gebruik maakte van de weg in de zin van de Wegenverkeerswet 1994 (hierna: de WVW). Het betrof een in Polen geregistreerde personenauto (hierna: de auto) die op naam van de echtgenoot is gesteld. Voor de auto is ter zake van het gebruik op de Nederlandse weg geen mrb betaald.

2.3.

Vast staat dat belanghebbende in de bezwaarfase niet in de gelegenheid is gesteld om te worden gehoord. De hoorplicht is daarmee geschonden. Voor zover de inspecteur met zijn stelling dat het horen van belanghebbende niet tot een ander resultaat had geleid, heeft willen betogen dat aan deze schending kan worden voorbijgegaan met toepassing van artikel 6:22 van de Awb, overweegt de rechtbank dat zij daarvoor geen aanleiding ziet. Daarbij verdient opmerking het niet aannemelijk is dat belanghebbende door het niet-horen niet is benadeeld, in aanmerking genomen dat het hier ook gaat om een forse verzuimboete. Het beroep is daarom gegrond en de uitspraak op bezwaar dient te worden vernietigd. Gelet op wat ter zitting is besproken, voorziet de rechtbank zelf in de zaak.

2.4.

De inspecteur heeft de naheffingsaanslag op grond van artikel 34, lid 1, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: de Wet) aan belanghebbende opgelegd. Voor de beoordeling van de naheffingsaanslag moeten diverse stappen worden doorlopen gelet op het arrest van de Hoge Raad 5 april 2019, ECLI:NL:HR:2019:483, BNB 2019/107 (hierna: het arrest BNB 2019/107). Opmerking verdient dat uit het arrest BNB 2019/107 volgt dat belanghebbende in het beroepschrift op onderdelen is uitgegaan van een onjuiste bewijslastverdeling met name wat betreft de periode waarover de naheffingsaanslag is berekend. Verder verdient opmerking dat voor zover belanghebbende in de brief van 27 mei 2019 heeft aangevoerd zich niet te kunnen verenigen met het arrest BNB 2019/107, de rechtbank in wat belanghebbende heeft aangevoerd geen aanleiding heeft gezien af te wijken van dat arrest.

2.5.

Hier doet zich de situatie voor dat geconstateerd is dat een als ingezetene van Nederland ingeschreven persoon gebruik van de weg in Nederland heeft gemaakt met een auto met buitenlands kenteken zonder dat daarvoor Nederlandse mrb is betaald. Gelet op artikel 34 van de Wet is het opleggen van de naheffingsaanslag daarvoor als uitgangspunt terecht. Dat belanghebbende niet, maar de echtgenoot, de eigenaar althans de houder was van de auto, maakt het oordeel niet anders.

2.6.

De inspecteur heeft de naheffingsaanslag berekend over de periode 1 januari 2012 tot en met 24 mei 2016. Deze berekeningsperiode is als uitgangspunt niet te lang. De naheffingsaanslag mag namelijk als uitgangspunt worden berekend over een periode die aanvangt op de dag waarop belanghebbende is ingeschreven als ingezetene in de BRP en die eindigt de dag voorafgaand aan de dag waarop het gebruik van de weg wordt geconstateerd. Dit volgt uit artikel 34 in combinatie met artikel 13, lid 2, van de Wet. Verder is het moment van de aanvang van de periode gelegen binnen de vijfjaarstermijn als omschreven in rechtsoverweging 5.6.3. van het arrest BNB 2019/107.

2.7.

De berekeningsperiode houdt in de kern een soort van bewijsvermoeden in met betrekking tot de periode waarin belanghebbende houder was van de auto in Nederland in de zin van de Wet. Belanghebbende heeft de mogelijkheid om tegenbewijs te leveren. Hier is niet in geschil dat belanghebbende in de berekeningsperiode haar hoofdverblijf in Nederland had. Er zijn dan twee tegenbewijsmogelijkheden. Belanghebbende heeft de mogelijkheid om aannemelijk te maken (i) dat de auto belanghebbende in Nederland ter beschikking heeft gestaan met ingang van een latere dag dan 1 januari 2012, en (ii) dat de auto belanghebbende in een of meer tussenliggende tijdvakken niet in Nederland ter beschikking heeft gestaan. Gelet op rov. 5.1.9, slotzin, en 5.7.2 van het arrest BNB 2019/107, moet onder ‘in Nederland ter beschikking staan’ worden verstaan ‘in Nederland feitelijk en niet geheel voorbijgaand ter beschikking staan’.

2.8.

Belanghebbende is niet in de tegenbewijslast geslaagd. De gemachtigde van belanghebbende heeft weliswaar in (onder meer) de brief van 27 mei 2019 het standpunt ingenomen dat de auto haar niet de gehele berekeningsperiode ter beschikking heeft gestaan, maar dat standpunt is in de kern met geen andere concrete feitelijke stelling onderbouwd dan dat belanghebbende en de echtgenoot zich in Nederland op de fiets verplaatsten. Het gebruik van de auto is echter niet relevant, maar het ter beschikking staan in Nederland. Los daarvan is het standpunt vreemd, aangezien belanghebbende zelf ter zitting heeft verklaard dat de auto eind 2011 in Polen is gekocht en dat daarna de auto naar Nederland is gebracht. Verder blijkt ook uit het bezwaarschrift eerder wel dan niet dat belanghebbende de auto permanent ter beschikking had in Nederland (zij het wellicht niet vaak gebruikte).

2.9.

De naheffingsaanslag is dus niet op een te hoog bedrag vastgesteld. In alles wat belanghebbende overigens heeft aangevoerd, heeft de rechtbank geen aanleiding gezien om tot een ander oordeel te komen.

2.10.

De boete is in overeenstemming met artikel 37 van de Wet in combinatie met artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) opgelegd. Het beboetbare feit is begaan. Belanghebbende heeft namelijk gebruik gemaakt van de weg in Nederland met een auto met een buitenlands kenteken zonder mrb te hebben voldaan en dit wordt aangemerkt als een betalingsverzuim. Dat belanghebbende niet wist van de verplichting, maakt dat niet anders. Opmerking verdient verder dat opzet of schuld niet vereist is. Wel moet een boete achterwege blijven bij afwezigheid van alle schuld. Belanghebbende heeft met alles wat zij heeft aangevoerd, niet aannemelijk gemaakt dat daarvan sprake is. In het bijzonder met betrekking tot de aangevoerde omstandigheden dat (i) belanghebbende gelet op het belastingstelsel in Polen ervan uitging dat de mrb zou worden geheven via accijns op brandstof, en (ii) informatievoorziening over de mrb in Nederland ontbreekt, verdient opmerking dat deze omstandigheden niet meebrengen dat sprake is van afwezigheid van alle schuld. Belanghebbende had immers (actief) informatie kunnen inwinnen over de regelgeving, waaronder de belastingregelgeving, ter zake van het gebruik van een auto in Nederland.

2.11.

2.12.

De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

2.13.

Tegen de achtergrond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat hier, alle omstandigheden afwegende, een boete van € 2.500 passend en geboden is. Daarbij is onder meer rekening gehouden met de omstandigheid dat belanghebbende niet de kentekenhouder van de auto was. Dat is van belang voor de mate van verwijtbaarheid, met name wat betreft het zich op de hoogte stellen van de Nederlandse regelgeving met betrekking tot auto’s. Ook als wat betreft dit laatste de echtgenoot, zijnde de kentekenhouder, meer te verwijten valt, kan dat als zodanig niet aan belanghebbende worden aangerekend, gelet op het hoogst persoonlijke karakter van een boete. Verder is onder meer meegewogen dat geen concrete feiten of omstandigheden zijn gesteld waaruit blijkt dat bij belanghebbende sprake was van een hogere schuldgradatie dan nalatigheid/onzorgvuldigheid. De rechtbank acht bovendien geloofwaardig de verklaring van belanghebbende dat ze niet op de hoogte was van de fiscale verplichtingen met betrekking tot de auto. Een en ander brengt niet mee dat meegegaan kan worden in de door belanghebbende bepleite verlaging van de boete tot 1% van het belastingbedrag; een dergelijke boete zou onvoldoende hoog zijn gelet op de doeleinden van een boete.

2.14.

De boete, die op 26 oktober 2016 is aangekondigd, moet nog verder worden verminderd omdat de redelijke termijn voor berechtiging is overschreden. Rekening houdend met de omstandigheid dat de zaak is aangehouden van 6 augustus 2018 tot en met 7 mei 2019 (afgerond 9 maanden), is de redelijke termijn met minder dan 6 maanden overschreden. De rechtbank kent hiervoor een korting van 5% toe, overeenkomstig een uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch.¹De boete komt daarmee uit op € 2.375.

2.15.

Het beroep is gegrond. De naheffingsaanslag blijft in stand. De boete wordt verminderd.

2.16.

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.536 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor een reactie op verzoek van de rechtbank na de zitting, 0,5 punt voor de reactie op het arrest van de HR, met een waarde per punt van € 512 en een wegingsfactor 1). De rechtbank kent geen vergoeding toe voor kosten van de bezwaarfase nu niet is gebleken dat daarom is verzocht voordat uitspraak op bezwaar is gedaan (artikel 7:15, derde lid van de Awb).

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.
2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;