Gerechtshof Den Haag, 22-02-2017, ECLI:NL:GHDHA:2017:425, BK-16/00442

3.10.

Bij zijn brief van 31 december 2016 heeft belanghebbende onder meer fotokopieën van bijlagen bij zijn aangiften IB/PVV voor de jaren 2002, 2003 en 2004 gevoegd, waarin de “Aftrekbare kosten en lasten ten gevolge van ter beschikking gestelde vermogensbestanddelen (vraag 9b)” zijn gespecificeerd. Deze specificaties zijn gelijk aan de specificatie van kosten en lasten, opgenomen in bijlage II bij de aangifte IB/PVV voor het jaar 2008 (zie onder 3.8).

4.1.

4.2.

4.3.

De Inspecteur heeft de standpunten van belanghebbende gemotiveerd bestreden.

4.4.

Voor de (verdere) onderbouwing van de standpunten van partijen verwijst het Hof naar de stukken van het geding.

4.5.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, de uitspraak op bezwaar, de navorderingsaanslag en de beschikking heffingsrente.

4.6.

De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

5. De Rechtbank heeft, voor zover in hoger beroep van belang, het volgende overwogen, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder.

“TBS-kosten

15. Naar het oordeel van de rechtbank is ook ten aanzien van het geschilpunt over de TBS-kosten het gelijk aan verweerder. De rechtbank overweegt daarbij dat voor het onderhavige jaar niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan anders moet worden geoordeeld dan is gedaan voor het jaar 2010 in de uitspraak van Hof Den Haag van 19 augustus 2015 (ECLI:NL:GHDHA:2015:2309), overwegingen 7.3 en 7.4, waarin het hoger beroep van eiser ten aanzien van hetzelfde geschilpunt ongegrond is verklaard.

Uitkering kapitaalverzekeringspolis

16. Vast staat dat eiser ervoor heeft gekozen de lijfrenteclausule van de kapitaalverzekering niet uit te voeren, maar het kapitaal te laten uitbetalen. Deze keuze heeft hij voorafgaand aan de expiratiedatum, bij brief van 19 september 2008, aan de verzekeringsmaatschappij kenbaar gemaakt. De uitkering is door de verzekeringsmaatschappij uitgevoerd door storting van een tweetal bedragen op de door eiser aangewezen bankrekening van [C] B.V.

17. De uitkering bij expiratie vormt als afkoop van de kapitaalverzekering met lijfrenteclausule een belastbaar feit op grond van artikel 3.133, tweede lid, onder d, van de Wet IB 2001 (tekst 2008) met als gevolg dat de betaalde premies en het daarmee behaalde rendement als negatieve uitgaven voor inkomensvoorzieningen zijn belast (vergelijk Hof Arnhem-Leeuwarden 19 november 2013, nr. 13/00192, ECLI:NL:GHARL:2013:8747). Koersverliezen kunnen niet op de uitkering in mindering worden gebracht. Die koersverliezen staan immers los van de uitkering als zodanig nu deze – althans zo begrijpt de rechtbank – zijn voortgekomen uit de herbeleggingen in [C] B.V. Eiser brengt daartegen in dat de koersverliezen zijn ontstaan door het uitblijven van een tijdige reactie van de belastingdienst op zijn vragen over hoe om te gaan met deze uitkering uit kapitaalverzekering. De rechtbank gaat daaraan voorbij nu eiser eerst ten tijde van de expiratie daarover schriftelijk vragen heeft gesteld aan de belastingdienst. Dat eiser daarmee had gewacht omdat hij meermalen had getracht zijn vragen eerst telefonisch beantwoord te krijgen, dient voor eisers risico te blijven. Bovendien zijn er geen toezeggingen over de fiscale behandeling door verweerder gedaan waaraan eiser in rechte te beschermen vertrouwen heeft kunnen ontlenen. Verweerder heeft de uitkering dan ook terecht naar de waarde op expiratiedatum in de heffing kunnen betrekken. Derhalve faalt ook deze beroepsgrond.

18. Eiser heeft geen zelfstandige gronden aangevoerd tegen de in rekening gebrachte heffingsrente. Nu de rechtbank ook overigens niet is gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast, is het beroep ook in zoverre ongegrond.

19. Gelet op wat hiervoor is overwogen dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Proceskosten

20. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

6.1.

Niet in geschil is dat het door de verzekeringsmaatschappij op verzoek van belanghebbende aan de pensioen-b.v. overgemaakte bedrag van € 86.856,78 op de voet van artikel 3.133, eerste lid en tweede lid, aanhef en onderdeel d, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (tekst 2008, hierna: de Wet IB) tot het door belanghebbende in 2008 genoten inkomen uit werk en woning dient te worden gerekend. Hierin ligt, gelet ook op artikel 3.137 van de Wet IB, besloten dat het bedrag van € 86.856,78 naar de opvatting van partijen gelijk is aan de waarde in het economische verkeer van de aanspraak op basis van de onder 3.2 genoemde lijfrentepolis nummer [A] op het tijdstip dat onmiddellijk aan de expiratie van die polis voorafgaat. Het Hof sluit zich aan bij dit gezamenlijke, naar zijn oordeel juiste, standpunt van partijen.

6.2.

Het Hof volgt belanghebbende niet in diens standpunt dat de Inspecteur op de door hem tot het belastbare inkomen uit werk en woning gerekende negatieve uitgaven voor inkomensvoorzieningen van € 86.856 een bedrag van € 20.150 in mindering had moeten brengen. Bij dit oordeel overweegt het Hof het volgende.

6.3.

Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof verklaard dat het bedrag van € 20.150 het verschil is tussen het door de pensioen-b.v. ontvangen bedrag van € 86.856 en de waarde op 26 november 2008 – zijnde de dag waarop belanghebbende de schriftelijke reactie van de Inspecteur op onder meer de onder 3.3 aangehaalde brief van belanghebbende heeft ontvangen - van de met dit bedrag door de pensioen-b.v. aangeschafte effecten. Naar het oordeel van het Hof komt, indien met de uitkering bij de expiratie van een aanspraak uit een lijfrenteverzekering effecten worden aangeschaft en de waarde van deze effecten na de aanschaf daalt, de waardedaling niet in mindering op de op de voet van artikel 3.133,eerste lid en tweede lid, aanhef en onderdeel d, van de Wet IB belaste negatieve uitgaven voor inkomensvoorzieningen, net zomin als een stijging van de waarde van de met de uitkering aangeschafte aandelen na de aanschaf tot een verhoging van de negatieve uitgaven voor inkomensvoorzieningen leidt. Dat de uitkering in het onderhavige geval niet aan belanghebbende maar aan de pensioen-b.v. ten goede is gekomen, doet hieraan niet af. Evenmin brengt hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd over de ongunstige ontwikkelingen op de financiële markten in september/oktober 2008 en het risico op het teloorgaan van het gespaarde kapitaal wijziging in het bedrag van de in aanmerking te nemen negatieve uitgaven voor inkomensvoorzieningen.

6.4.

Voor zover belanghebbende zich op het standpunt stelt dat de wijze waarop de Belastingdienst heeft gereageerd op belanghebbendes verzoeken om informatie bij hem het rechtens te honoreren vertrouwen heeft opgewekt dat hij ter zake het aan de pensioen-b.v. overgemaakte bedrag van € 86.856,78 niet in de belastingheffing zou worden betrokken, volgt het Hof belanghebbende daarin niet. Hierbij overweegt het Hof dat indien het gaat om reacties op een verzoek van een belastingplichtige om inlichtingen aangaande de inhoud van wettelijke, dan wel andere door de fiscus in acht te nemen algemene regels, het belang dat de belastingplichtigen erbij hebben dat de fiscus zijn voorlichtende taak onbelemmerd kan vervullen ertoe noopt te aanvaarden dat het risico van een onjuiste inlichting in de regel voor rekening van de betrokken belastingplichtige blijft (HR 26 februari 1979, nr. 19 250, ECLI:NL:HR:1979:AM4918, BNB 1979/311). Dat een of meer medewerkers van de Belasting hem een concrete toezegging heeft (hebben) gedaan betreffende de belastingheffing over het aan de pensioen-b.v. overgemaakte bedrag van € 86.856,78 heeft belanghebbende, tegenover de ontkenning door de Inspecteur, niet aannemelijk gemaakt.

6.5.

Voor zover de eerste hogerberoepsgrond mede moet worden opgevat als een verzoek om veroordeling van de Inspecteur tot vergoeding van de schade die belanghebbende heeft geleden als gevolg van de navorderingsaanslag, de beschikking heffingsrente en/of (een) andere handeling(en), overweegt het Hof het volgende.

6.6.

Gelet op het bepaalde in artikel IV en V van de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten is op het door belanghebbende gedane verzoek om schadevergoeding het bepaalde in artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), zoals dat luidt tot 1 januari 2013 van toepassing. Ingevolge deze bepaling, gelezen in samenhang met artikel 8:108 van de Awb, is het Hof uitsluitend bevoegd op het verzoek om schadevergoeding te beslissen indien het beroep gegrond wordt verklaard. Nu het Hof, zoals zal blijken, de uitspraak van de Rechtbank bevestigt en de Rechtbank het beroep ongegrond heeft verklaard, is het Hof met betrekking tot belanghebbendes verzoek om schadevergoeding onbevoegd. Met toepassing van artikel 8:71 van de Awb voegt het Hof hieraan toe dat belanghebbende ter zake uitsluitend een vordering bij de burgerlijke rechter kan instellen.

6.7.

Gelet op hetgeen onder 6.1 tot en met 6.6 is overwogen, faalt de eerste hogerberoepsgrond.

6.8.

Met de Rechtbank is het Hof van oordeel dat voor het onderhavige jaar niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan met betrekking tot de tweede hogerberoepsgrond anders moet worden geoordeeld dan is gedaan voor het jaar 2010 in de uitspraak van dit Hof van 19 augustus 2015, nummers BK-14/00842 en BK-14/01367, ECLI:NL:GHDHA:2015:2309 overwegingen 7.3 en 7.4, gelezen in samenhang met de uitspraak van Rechtbank Den Haag van 6 juni 2014, nummer SGR 14/567, overwegingen 11 en 12 (inzake de samenhang van respectievelijk (het niet-aflossen van) de hypothecaire schuld en belanghebbendes krediet in rekening-courant met het door belanghebbende aan zijn echtgenote ter beschikking gestelde bedrag van € 63.529) en overweging 13 (inzake belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel), zoals geciteerd in de zo-even genoemde uitspraak van 19 augustus 2015.

6.9.

6.10.

Gelet op het vorenoverwogene is het hoger beroep ongegrond en dient de uitspraak van de Rechtbank te worden bevestigd.

7. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Evenmin is er aanleiding vergoeding van het griffierecht te gelasten.

1. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

2. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

- de naam en het adres van de indiener;

- de dagtekening;

- de gronden van het beroep in cassatie.

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.