Gerechtshof Den Haag, 29-10-2024, ECLI:NL:GHDHA:2024:2637, BK-23/936 tot en met BK-23/942

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

7. Artikel 10, van de op 27 juni 2006 tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Europese Octrooiorganisatie gesloten overeenkomst betreffende het EOB[1] (de Zetelovereenkomst) luidt, voor zover relevant, als volgt:

a. (…)

b. in rang A4, mits zij langer dan twee jaar in die rang zijn geweest en een basissalaris niet lager dan A5 periodiek 1 hebben, vanaf 1 januari van het jaar volgend op het jaar waarin aan beide eisen is voldaan

8. In het arrest van de Hoge Raad van 6 juni 2008[2] is ten behoeve van de uitleg aan het begrip ‘duurzaam verblijf’ in de Regeling diplomatieke en internationale vrijstellingen gemeentelijke belastingen 1997 van 20 december 1996 (de Regeling)[3] aandacht besteed aan de toelichting die in de Circulaire Gemeentefonds van 30 mei 2001 door de Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, mede namens de Staatssecretaris van Financiën (Toelichting 2001) is gegeven. Daarbij overwoog de Hoge Raad (voor zover hier van belang):

9. In het arrest van de Hoge Raad van 9 januari 2015[4] lag de uitleg van het begrip ‘duurzaam verblijf’ in het kader van de Zetelovereenkomst voor bij een werknemer van het EOB met rang 4. De Hoge Raad overwoog (voor zover hier van belang):

10. Tussen partijen is niet in geschil dat toepassing van artikel 10, eerste lid, onderdeel b, van de Zetelovereenkomst ertoe leidt dat het personeelslid in Nederland is vrijgesteld van de heffing van inkomstenbelasting en dus ook geen belasting is verschuldigd over een eventueel box 3-inkomen. Op grond van artikel 10, zesde lid, van de Zetelovereenkomst is deze vrijstelling echter niet op eiser van toepassing, omdat eiser de Nederlandse nationaliteit bezit. Op grond van artikel 10, zesde lid, van de Zetelovereenkomst geldt de vrijstelling ook niet voor personen die duurzaam verblijf houden in Nederland.

11. Eiser betoogt dat hij op grond van het gelijkheidsbeginsel geen belasting is verschuldigd over zijn box 3-inkomen, net als personen die duurzaam verblijf houden in Nederland, zoals genoemd in artikel 10, zesde lid, van de Zetelovereenkomst, en ten onrechte niet door verweerder in de belastingheffing worden betrokken. Volgens eiser is namelijk sprake van duurzaam verblijf houdend in Nederland (DV-status) indien een werknemer die niet de Nederlandse nationaliteit heeft meer dan tien jaar in Nederland werkzaam is. Eiser beroept zich daarbij op de Toelichting 2001 en het arrest van de Hoge Raad van 6 juni 2008.

12. De rechtbank overweegt als volgt. Uit voormelde arresten van de Hoge Raad volgt dat de Minister van Buitenlandse Zaken beoordeelt of iemand duurzaam in Nederland verblijf houdt. De Hoge Raad oordeelt in voornoemd arrest uit 2015 vervolgens ook dat de Minister van Buitenlandse Zaken beoordeelt of een werknemer van de EOB duurzaam verblijf houdt in Nederland en dat deze beoordeling plaats vindt op het moment voor aanvang van de werkzaamheden. De Hoge Raad heeft bij dat oordeel meegenomen dat de Zetelovereenkomst op dezelfde wijze uitgelegd moet worden als de Regeling. Nu de Toelichting 2001 kan worden aangemerkt als een nadere verduidelijking van de Regeling, is hetgeen daarin is opgenomen (impliciet) meegenomen bij de uitleg die volgens de Hoge Raad aan het begrip duurzaam verblijf moet worden gegeven in de situatie dat sprake is van een werknemer van het EOB die onder de reikwijdte van de Zetelovereenkomst valt.

13. Anders dan eiser (kennelijk) betoogt, heeft verweerder geen zelfstandige bevoegdheid om te beoordelen of iemand al dan niet een DV-status heeft. Verweerder volgt de status die is toegekend door de Minister van Buitenlandse Zaken. Dit volgt ook uit de arresten van 6 juni 2008 en 9 januari 2015. Ook indien het arrest van de Hoge Raad 9 januari 2015 ten onrechte uitgaat van een werknemer in de zin van het eerste lid van artikel 10, in plaats van het tweede lid van artikel 10, kan dit eiser niet baten. Het gaat immers om de vraag hoe “duurzaam verblijf houdend” bepaald moet worden. Dit betekent dat het arrest ook relevant is voor personen als eiser, die onder artikel 10, eerste lid, van de Zetelovereenkomst vallen. Van een ongelijke behandeling van vergelijkbare gevallen door verweerder is dan ook geen sprake. Niet gebleken is dat verweerder, conform begunstigend beleid, personen die wel een DV-status hadden, geen aangifteformulier heeft toegestuurd. Gelet hierop is geen sprake van schending van het gelijkheidsbeginsel. Deze beroepsgrond van eiser faalt derhalve.[5]

14. Eiser stelt dat Minister Zalm in de Tweede Kamer op 26 januari 2000 bij de behandeling van het wetsvoorstel de Wet inkomstenbelasting 2001 en het wetsvoorstel Invoeringswet Wet inkomstenbelasting 2001[6] de toezegging heeft gedaan dat niemand, en derhalve ook eiser niet, er op achteruit zal gaan. Eiser stelt dat zijn fiscale positie wel degelijk slechter is geworden in verband met het wegvallen van de anti-cumulatieregeling.

15. De rechtbank verwerpt het beroep op het vertrouwensbeginsel. Een beroep op het vertrouwensbeginsel kan slechts slagen indien aannemelijk is dat er ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezeggingen zijn gedaan, waaraan eiser het gerechtvaardigd vertrouwen mocht ontlenen dat hij over zijn box 3-vermogen geen inkomstenbelasting verschuldigd is. Aangezien hiervan geen sprake is en het slecht een toezegging betreft in algemene zin aan de Tweede Kamer, slaagt het beroep niet. De uitleg van eiser zou er toe leiden dat de belastingheffing zes (voor het jaar 2006) tot achttien (2018) jaar later niet nadeliger uit zou mogen pakken dan in 2000. Eiser heeft niet redelijkerwijs kunnen verwachten dat daar sprake van zou zijn.

16. Van een schending van het rechtszekerheidsbeginsel is geen sprake.

17. Eiser heeft niet in een andere EU-lidstaat gewoond of gewerkt, waardoor hij geen gebruik heeft gemaakt van de verkeersvrijheden. Hierdoor is sprake van een zuiver interne situatie waarop artikel 45 VWEU geen betrekking heeft.[7] Reeds daarom kan het beroep op artikel 45 VWEU niet slagen.

18. Anders dan eiser betoogt, heeft verweerder geen beleidsvrijheid om af te wijken van de beoordeling van de Minister van Buitenlandse Zaken en is hij gehouden om deze beoordeling te volgen. Bovendien heeft de Hoge Raad in zijn arrest van 17 november 2017, reeds over het jaar 2010 eiser in het ongelijk gesteld met betrekking tot dezelfde gronden, zodat verweerder voor zijn motivering terecht heeft verwezen naar dat arrest. De omstandigheid dat belanghebbende zich niet kan vinden in de uitspraken op bezwaar en de daarin gebezigde motivering voor de afwijzing van zijn bezwaren, doet niet af aan het feit dat de uitspraken zijn voorzien van een (voldoende) motivering. Gelet hierop heeft verweerder voldaan aan zijn motiveringsplicht.

19. Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat in verband met de ontwikkelende jurisprudentie omtrent het rechtsherstel naar aanleiding van het zogenaamde Kerst-arrest[8] nog niet is beoordeeld of eiser recht heeft op een teruggaaf voor de jaren 2017 en 2018. Gesteld noch gebleken is dat het rechtsherstel zou leiden tot een lagere belastingheffing over het box 3-inkomen in 2017 en 2018. Verweerder heeft ter zitting toegezegd dat de aanslagen 2017 en 2018 alsnog ambtshalve zullen worden verminderd indien op basis van het rechtsherstel recht bestaat op een teruggaaf.

20. Tegen de rentebeschikkingen zijn geen afzonderlijke gronden aangevoerd. Gesteld noch gebleken is dat verweerder de belastingrente of heffingsrente ten onrechte of op een onjuist bedrag heeft berekend.

21. Gelet op wat hiervoor is overwogen, zijn de beroepen ongegrond.

22. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.