Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 14-12-2017, ECLI:NL:GHSHE:2017:5592, 17/00188 en 17/00189

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de voldoening op eigen aangifte van een BPM-bedrag van € 571 ter zake van de registratie van de [automerk 1] .

Belanghebbende heeft in de bezwaarprocedure aangevoerd dat de 12%-regeling, zoals opgenomen in artikel 10, lid 2, van de Wet BPM 1992, in samenhang met artikel 8, lid 1, van de Uitvoeringsregeling belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: de 12%-regeling), in strijd is met artikel 110 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: het VWEU). Voorts heeft belanghebbende zich in de bezwaarfase ter zake van de kosten van rechtskundige bijstand primair op het standpunt gesteld dat er sprake is van een bijzondere omstandigheid als bedoeld in artikel 2, lid 3, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit), waardoor hij, bij gegrondverklaring van het bezwaar, recht heeft op vergoeding van de werkelijk door hem ter zake van de bezwaarprocedure gemaakte kosten. Subsidiair heeft belanghebbende in de bezwaarfase verzocht om een forfaitaire kostenvergoeding.

Voor zover in de onderhavige procedure relevant, heeft de gemachtigde van belanghebbende voorts tijdens de zitting, die in het kader van de verzetprocedure (zie de onderdelen 1.5 en 1.6) op 23 februari 2015 bij Rechtbank Gelderland heeft plaatsgevonden, verzocht om een vergoeding van immateriële schade.

Bij uitspraak van 2 juni 2015 met nr. AWB 12/3247, heeft Rechtbank Gelderland het verzet ongegrond verklaard. Voorts is Rechtbank Gelderland niet tegemoet gekomen aan belanghebbendes verzoek tot vergoeding van immateriële schade, omdat belanghebbende verzuimd heeft om voorafgaande aan het wijzen van de uitspraak van 25 september 2014 met nr. AWB 12/3247 te verzoeken om toekenning van een dergelijke schadevergoeding en, derhalve, het ter zitting van 23 februari 2015 gedane verzoek niet tijdig is ingediend.

Belanghebbende heeft beroep in cassatie ingesteld tegen voornoemde uitspraak van 2 juni 2015 met nr. AWB 12/3247. Voor zover in hoger beroep relevant, heeft de Hoge Raad in het verwijzingsarrest met nr. 15/02922 overwogen dat een verzoek tot vergoeding van immateriële schade ook voor het eerst in een verzetprocedure kan worden gedaan.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de voldoening op eigen aangifte van een BPM-bedrag van € 571 ter zake van de registratie van de [automerk 2] .

Belanghebbende heeft in de bezwaarprocedure aangevoerd dat de 12%-regeling in strijd is met artikel 110 van het VWEU. Voorts heeft belanghebbende aangevoerd dat de regeling zoals opgenomen in artikel 10b van de Wet BPM 1992 niet in alle gevallen voorkomt, dat het per 1 januari 2010 ingevoerde BPM-systeem, waarbij aansluiting wordt gezocht bij de CO2-uitstoot van een voertuig, in strijd is met artikel 110 van het VWEU. Ter zake van de kosten van bezwaar heeft belanghebbende zich in de bezwaarfase primair op het standpunt gesteld dat er sprake is van een bijzondere omstandigheid als bedoeld in artikel 2, lid 3, van het Besluit, waardoor hij, bij gegrondverklaring van het bezwaar, recht heeft op vergoeding van de werkelijk door hem ter zake van de bezwaarprocedure gemaakte kosten. Subsidiair heeft belanghebbende in de bezwaarfase verzocht om een forfaitaire kostenvergoeding.

Voor zover in de onderhavige procedure relevant, heeft de gemachtigde van belanghebbende tijdens de zitting, die in het kader van de verzetprocedure (zie de onderdelen 1.13 en 1.14) op 23 februari 2015 bij Rechtbank Gelderland heeft plaatsgevonden, voorts verzocht om een vergoeding van immateriële schade.

Bij uitspraak van 2 juni 2015 met nr. AWB 12/3252, heeft Rechtbank Gelderland het verzet ongegrond verklaard. Voorts is Rechtbank Gelderland niet tegemoet gekomen aan belanghebbendes verzoek tot vergoeding van immateriële schade, omdat belanghebbende verzuimd heeft voorafgaande aan het wijzen van de uitspraak van 25 september 2014 met nr. AWB 12/3252 te verzoeken om toekenning van een dergelijke schadevergoeding en, derhalve, het ter zitting van 23 februari 2015 gedane verzoek niet tijdig is ingediend.

Belanghebbende heeft beroep in cassatie ingesteld tegen voornoemde uitspraak van 2 juni 2015 met nr. AWB 12/3252. Voor zover in hoger beroep relevant, heeft de Hoge Raad in het verwijzingsarrest met nr. 15/02943, met verwijzing naar de gronden die zijn vermeld in het verwijzingsarrest met nr. 15/02922, overwogen dat een verzoek tot vergoeding van immateriële schade ook voor het eerst in een verzetprocedure kan worden gedaan.

Na verwijzing heeft de Rechtbank overwogen dat de onderhavige zaken ter zake van de vergoeding van immateriële schade samenhangen, aangezien beide zaken in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp en voorts gezamenlijk zijn behandeld door de Rechtbank Gelderland. De Rechtbank is derhalve voor de bepaling van de redelijke termijn uitgegaan van de datum, waarop het eerste rechtsmiddel in deze zaken is aangewend en heeft voor beide zaken slechts éénmaal het tarief van € 500 toegekend per overschrijding van de redelijke termijn met een half jaar. De Rechtbank heeft, gelet op voornoemde uitgangspunten, vastgesteld dat de redelijke termijn met, afgerond, anderhalf jaar is overschreden en dat deze overschrijding geheel aan Rechtbank Gelderland is toe te rekenen. Gelet op het voorgaande heeft de Rechtbank de Minister veroordeeld tot vergoeding van de immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn van € 1.500.

In verband met de toekenning van voornoemde immateriële schadevergoeding heeft de Rechtbank de Minister voorts veroordeeld tot vergoeding van de kosten van het geding bij de Rechtbank Gelderland en de Rechtbank aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op, in totaal, € 742,50, met dien verstande dat de Rechtbank bij de berekening van deze proceskostenvergoeding een wegingsfactor van 0,5 gehanteerd heeft en tot vergoeding van het door belanghebbende bij de Rechtbank Gelderland betaalde griffierecht van € 312 (tweemaal € 156).