Rechtbank Den Haag, 05-07-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:9386, AWB - 17 _ 8601

5.1.

Eiser stelt dat de uitspraak op bezwaar slechts twee pagina’s omvat en dat verweerder geen rechtsmiddelverwijzing heeft opgenomen in de uitspraak op bezwaar. Daarmee is volgens eiser sprake van schending van artikel 6.23, eerste en tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Daarnaast heeft verweerder zijn beslissing genomen zonder eiser over zijn bezwaar te horen. Daardoor stelt eiser niet de gelegenheid te hebben gekregen de gronden schending van het gelijkheidsbeginsel, rechtszekerheidsbeginsel en vertrouwensbeginsel nader toe te lichten. Verweerder verwijst in zijn uitspraak op bezwaar naar uitspraken van de rechtbank, het Gerechtshof en de Hoge Raad waaruit zou volgen dat eiser in het ongelijk is gesteld. De uitspraak op bezwaar bevat echter geen zaak- of uitspraaknummers. Daardoor ontbreekt de juridische basis van de uitspraak op bezwaar, aldus eiser. De uitspraak op bezwaar legt niet uit wat een BO-status is. De uitspraak op bezwaar is daarmee niet begrijpelijk.

5.2.

5.3.

Eiser doet voorts een beroep op de toelichting bij de Circulaire Gemeentefonds van 30 mei 2001 (de Toelichting 2001). Daaruit blijkt volgens eiser dat de Staatssecretaris van Financiën bepaalt dat personeelsleden van internationale organisaties na 10 jaar in Nederland werkzaam te zijn geweest door het Ministerie van Buitenlandse zaken als duurzaam in Nederland verblijf houdend dienen te worden beschouwd. Eiser verwijst hierbij naar rechtsoverweging 3.6.2 van de uitspraak van de Hoge Raad van 6 juni 2008 (ECLI:NL:HR:2008:BD3187). Wanneer de Minister van Buitenlandse zaken niet-Nederlandse bij indiensttreding uit het buitenland afkomstige EOB-werknemers na 10 jaar in Nederland werkzaam te zijn geweest niet aanduidt als in Nederland duurzaam verblijf houdend (rechtbank: geen DV-status toekent) dan wordt de rechtszekerheid geschonden. Het mag van de minister van Buitenlandse zaken namelijk verwacht worden dat hij handelt in overeenstemming met wat de staatssecretaris van Financiën hem in de Toelichting 2001 voorschrijft. Als hij dat niet doet, dan heeft dat tot gevolg dat eiser ongelijk behandeld wordt ten opzichte van niet-Nederlandse bij indiensttreding uit het buitenland afkomstige EOB-werknemers na 10 jaar in Nederland werkzaam te zijn geweest. Derhalve steunt de schending van het gelijkheidsbeginsel eveneens op de schendig van het rechtszekerheidsbeginsel. De uitspraak van het Hof inzake het jaar 2010 (ECLI:NL:GHDHA:2016:3314) is in zoverre niet relevant omdat niets is gezegd over de schending van het rechtszekerheidsbeginsel en de daaruit voortvloeiende schending van het gelijkheidsbeginsel, aldus eiser.

5.4.

6. Eiser verzoekt de aanslagen te verminderen tot nihil dan wel te vernietigen op grond van de door hem genoemde schendingen.

7. Verweerder heeft de standpunten van eiser gemotiveerd weersproken en daarbij onder meer verwezen naar de uitspraak van het Gerechtshof Den Haag (ECLI:NL:GHDHA:2016:3314), het arrest van de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2017:2885) en de uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden ((ECLI:NL:GHARL:2013:7499). Ook heeft verweerder gesteld dat hetgeen in 5.2 hiervoor is weergegeven over wat de inspecteur bij rechtbank Arnhem heeft gezegd niet juist is, omdat die inspecteur de situatie verkeerd heeft uitgelegd. Een en ander is bij het Hof en de Hoge Raad rechtgetrokken.

8. Artikel 6:23 van de Awb schrijft voor dat bij de bekendmaking van de beslissing op bezwaar melding wordt gemaakt dat beroep kan worden ingesteld. Nu vaststaat dat de onderhavige beslissingen op bezwaar geen rechtsmiddelverwijzing bevatten, wordt niet voldaan aan dit voorschrift. Artikel 6:23 van de Awb verbindt evenwel geen gevolgen aan het ontbreken van de rechtsmiddelverwijzing. Dit zou wel een reden kunnen zijn een termijnoverschrijding verschoonbaar te achten, maar dat is hier niet nodig omdat tijdig beroep is ingesteld. Eiser is door het ontbreken van de rechtsmiddelverwijzing niet in zijn belang geschaad. Anders dan eiser meent, heeft het ontbreken van de rechtsmiddelverwijzing in de uitspraken op bezwaar niet tot gevolg dat de aanslagen moeten worden verminderd of vernietigd.

9. Verweerder stelt dat hij eiser niet heeft gehoord in de bezwaarfase omdat er sprake was van een kennelijk ongegrond bezwaar gelet op de uitspraak van Hof Den Haag (ECLI:NL:GHDHA:2016:3314) en het arrest van de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2017:2885) waarin over eisers beroep met betrekking tot het jaar 2010 is geoordeeld. In zijn bezwaarschriften met betrekking tot de onderhavige aanslagen heeft eiser geschreven dat de gronden voor zijn bezwaar zijn: schending van het vertrouwensbeginsel en het gelijkheidsbeginsel en dat deze gronden dezelfde zijn als de gronden die eiser in de procedure over het jaar 2010 heeft aangevoerd. In voornoemd arrest van 17 november 2017 (ECLI:NL:HR:2017:2885) heeft de Hoge Raad het cassatieberoep tegen de uitspraak van Hof Den Haag (ECLI:NL:GHDHA:2016:3314) met toepassing van artikel 81 Wet RO afgedaan. De uitspraken op bezwaar zijn met dagtekening 24 november 2017, zonder dat eiser is gehoord, gedaan. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder bij het doen van deze uitspraken af kunnen zien van het horen van eiser, omdat de bezwaren, gelet op hetgeen eiser heeft aangevoerd en gelet op voornoemde Hofuitspraak en arrest, kennelijk ongegrond waren (zie artikel 7:3, sub b, van de Awb).

10. De rechtbank is van oordeel dat de uitspraken op bezwaar niet onbegrijpelijk of onvoldoende zijn gemotiveerd. Eiser voert in zijn bezwaar twee gronden aan. Op die beide gronden is verweerder ingegaan in de uitspraken op bezwaar. Gelet op de eerder gevoerde procedure over 2010 en eisers eigen verwijzing daarnaar in zijn bezwaar, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank kunnen volstaan met de motivering zoals hij die heeft gegeven. Deze beroepsgrond van eiser faalt derhalve.

11. Het is vaste rechtspraak van de Hoge Raad dat indien een belastingplichtige in het kader van een beroep op niet gepubliceerd begunstigend beleid, waarvan te zijnen aanzien zou zijn afgeweken, wijst op gevallen waarin met hem vergelijkbare belastingplichtigen een gunstiger behandeling ten deel is gevallen dan hij zelf ondervindt, het op de weg ligt van de inspecteur die ongelijke behandeling te verklaren en daarbij aannemelijk te maken dat die niet voortvloeit uit een door hem gevoerd of op een hoger niveau gecoördineerd begunstigend beleid (zie Hoge Raad 23 april 2004, ECLI:NL:PHR:2004:AL8260, rechtsoverweging 3.5).

12. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van ongelijke behandeling van gelijke gevallen ten gevolge van door verweerder gevoerd begunstigend beleid. De gevallen waar eiser op wijst worden niet in de box 3 heffing betrokken omdat de Minister van Buitenlandse zaken aan hen geen zogenoemde DV-status heeft toegekend (zie ook rechtsoverwegingen 2.3.6 en 2.2.2 van het arrest van de Hoge Raad van 9 januari 2015, ECLI:NL:LJN HR2015:22). Eiser heeft, tegenover de gemotiveerde betwisting van verweerder, niet aannemelijk gemaakt dat verweerder, conform begunstigend beleid, personen die wel over een DV-status hadden, geen aangifteformulier heeft toegestuurd. Gelet hierop is geen sprake van schending van het gelijkheidsbeginsel. Deze beroepsgrond van eiser faalt derhalve.

13.1.

13.2.

13.3.

Uit de in 13.1. en 13.2. vermelde arresten van de Hoge Raad volgt dat de Minister van Buitenlandse Zaken beoordeelt of iemand duurzaam in Nederland verblijf houdt. De Hoge Raad oordeelt in het arrest uit 2015 vervolgens ook dat de Minister van Buitenlandse Zaken beoordeelt of een werknemer van de EOB (met rang A4) duurzaam verblijf houdt in Nederland en dat deze beoordeling plaats vindt op het moment voor aanvang van de werkzaamheden. Indien de Minister van Buitenlandse Zaken ten onrechte geen DV-status heeft toegekend, is dat niet aan verweerder toe te rekenen. Verweerder dient slechts die status te volgen. Gelet hierop is geen sprake van schending van het rechtszekerheidsbeginsel door verweerder.

14. De rechtbank verwerpt het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel. Een beroep op het vertrouwensbeginsel kan slechts slagen indien aannemelijk is dat er ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezeggingen tegenover eiser zijn gedaan, waaraan eiser het gerechtvaardigd vertrouwen mocht ontlenen dat hij over zijn box 3-vermogen geen inkomstenbelasting verschuldigd zou zijn. Naar het oordeel van de rechtbank zijn er geen in rechte te honoreren toezeggingen aan eiser gedaan dat hij in 2012 en 2013 over zijn box 3-vermogen geen inkomstenbelasting verschuldigd is. Te minder, wanneer de omstandigheden waaronder en het moment waarop de uitspraak in 2000 bij de behandeling van het Wetsvoorstel in algemene bewoordingen is gedaan, in ogenschouw worden genomen. Het is naar het oordeel van de rechtbank voldoende duidelijk dat de bedoeling van de uitspraak niet is – zoals eiser de uitspraak ten onrechte interpreteert – dat niemand er meer, ook jaren na dato, op achteruit kan gaan. Daarnaast heeft te gelden dat de Zetelovereenkomst tot stand is gekomen na de uitspraak van Minister Zalm en de uitspraak om die reden ook geen betrekking kan hebben op de Zetelovereenkomst.

15. Gelet op wat hiervoor is overwogen dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

16. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.