Rechtbank Noord-Holland, 26-10-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:9185, AWB - 18 _ 712

1. Eiser hield zich bezig met het in- en verkopen van tickets via internet voor concerten, (sport-)evenementen en theater. Klanten betaalden voor een ticket middels een website ( [F] , [G] ). Zij verrichtten via iDEAL een betaling. De betaalde gelden kwamen op een account bij een zogenoemde payment provider. De payment providers betaalden onder inhouding van kosten de ontvangsten uit op een of meerdere bankrekeningen ten name van eiser in privé (bankrekening van eiser). Eiser kocht de tickets in via Marktplaats of bij ticketbedrijven. De inkoop van de kaarten liep via de bankrekening van eiser. Ook andere kosten gemaakt voor de activiteiten (zoals kosten van webdiensten) werden van de bankrekening van eiser betaald. De tickets werden per post of digitaal aan de klanten toegezonden. Indien terugbetalingen plaatsvonden aan klanten, bijvoorbeeld omdat tickets niet konden worden geleverd, gebeurde dat via de account bij de payment providers. Gelden daarvoor hielden de payment providers in op de op de account binnengekomen betalingen dan wel werden door eiser gestort vanaf de bankrekening van eiser op het account.

2. In het jaar 2012 is eiser gestopt met het in- en verkopen van tickets.

3. Tot 10 februari 2010 dreef eiser onder de handelsnamen [H] en [I] een eenmanszaak.

4. Op 10 februari 2010 is in het handelsregister van de Kamer van Koophandel (het handelsregister) de inschrijving van de eenmanszaak van eiser gewijzigd in de commanditaire vennootschap (cv) [H] CV (CV 1). De beherend vennoot van CV 1 is [J] Ltd. Van die vennootschap is eiser enig aandeelhouder en directeur. De commanditaire vennoot is [K] ( [K] ), vertegenwoordigd door [L] ( [L] ). Op 9 augustus 2010 is de statutaire naam van CV 1 gewijzigd in [M] CV. CV 1 is volgens het handelsregister op 17 januari 2011 ontbonden.

5. De tot het dossier behorende schriftelijke oprichtingsovereenkomst van CV 1 bevat onder meer de volgende bepalingen:

6. Tot het dossier behoort een schriftelijke overeenkomst van opdracht met dagtekening 10 februari 2010 tussen CV 1 en eiser als opdrachtnemer. De werkzaamheden van de opdrachtnemer bestaan volgens deze overeenkomst uit:

“Het verrichten van werkzaamheden welke benodigd zijn voor de commanditaire vennootschap [H] alsmede de eventueel hieraan gekoppelde beherende vennoot(en). Deze werkzaamheden zullen aanvangen op 10 februari 2010 voor onbepaalde tijd. […] De vergoeding voor deze werkzaamheden bedraagt € 21,59 per uur exclusief BTW.”

7. Per 9 augustus 2010 wordt onder de handelsnaam [H] een nieuwe cv (CV 2) ingeschreven in het handelsregister. Als beherend vennoot wordt [N] Ltd. opgegeven. Daarvan is eiser enig aandeelhouder en directeur. Op 27 augustus 2010 wordt met terugwerkende kracht tot 9 augustus 2010 [J] Ltd. als beherend vennoot van CV 2 ingeschreven. Een commanditaire vennoot is niet ingeschreven. Per 17 januari 2011 is de statutaire naam van CV 2 gewijzigd in [E] CV. Op 6 juli 2011 is CV 2 volgens het handelsregister ontbonden.

8. Op 16 februari 2011 is volgens informatie in het handelsregister [O] CV (CV 3) opgericht. Beherend vennoot is volgens die informatie [N] Ltd. Een commanditaire vennoot is niet ingeschreven. Als inbrengbedrag van de commanditaire vennoot is een bedrag van € 1.000 vermeld. Op 14 januari 2014 is CV 3 failliet verklaard. Het faillissementsverslag behoort tot de gedingstukken. In dit verslag staat dat de curator niet beschikt over een overeenkomst van de cv, dat de commanditair vennoot tot op heden [18 mei 2017] onbekend is, maar dat eiser tegenover de Belastingdienst heeft verklaard dat dit [K] is.

9. Op 13 augustus 2012 is volgens informatie in het handelsregister [P] CV (CV 4) opgericht. Beherend vennoot is volgens deze informatie [Q] Ltd. Eiser is enig aandeelhouder en directeur van laatstgenoemde vennootschap. Een commanditaire vennoot is niet ingeschreven. CV 4 is volgens het handelsregister op 11 maart 2014 opgeheven.

10. Tot het dossier behoren “inkoopverklaringen gebruikte goederen”. Daarin staat dat “ [H] ” (2010 en 2011) dan wel “ [O] ” (2011 en 2012) tickets koopt van eiser. De inkoopverklaringen betreffen door eiser ingekochte tickets over een bepaalde periode en zijn ondertekend door eiser (al dan niet mede namens de betreffende cv).

11. De vier cv’s zijn niet bij de Belastingdienst aangemeld voor de vennootschapsbelasting en ten name van de cv’s is geen aangifte vennootschapsbelasting gedaan. Dit geldt voor wat betreft CV 2, CV 3 en CV 4 ook voor de omzetbelasting. CV 1 is wel aangemeld bij de Belastingdienst voor de omzetbelasting en heeft over 2010 ook aangiften omzetbelasting ingediend.

12. Van CV 2, CV 3 en CV 4 zijn in de periode tot aan de zitting bij de rechtbank geen oprichtingsovereenkomsten overgelegd. Ook zijn geen overeenkomsten van opdracht tussen die cv’s en eiser overgelegd. Ter zitting bij de rechtbank heeft eiser (via een e-mail) alsnog een oprichtingsovereenkomst van CV 2 overgelegd, met oprichtingsdatum 3 januari 2011. Volgens deze overeenkomst is [N] Ltd. de beherende vennoot en is [J] Ltd. de commanditaire vennoot. Ten opzichte van de onder 5 vermelde bepalingen van CV 1, wijkt de overeenkomst als volgt af:

13. Verweerder heeft eiser uitgenodigd, herinnerd en aangemaand tot het doen van aangifte ib/pvv 2010 tot en met 2013 op de data zoals hieronder is weergegeven.

14. Eiser heeft ten aanzien van de belastingjaren 2010 tot en met 2013 geen aangifte gedaan binnen de door verweerder gestelde termijn.
Voor de jaren 2010 en 2011 heeft eiser aangifte gedaan nadat de aanslagen voor die jaren waren opgelegd. In de jaren 2012 en 2013 heeft eiser de aangiften gedaan voordat de aanslagen waren opgelegd.

15. Verweerder heeft de aangifte ib/pvv 2014 binnen de uitsteltermijn, op 30 augustus 2015, ontvangen.

16. Verweerder heeft een boekenonderzoek uitgevoerd naar onder meer de aanvaardbaarheid van de aangiften ib/pvv in de jaren 2010 tot en met 2014 van eiser. Het rapport van dit onderzoek met datum 12 november 2015 behoort tot de gedingstukken (het rapport). De in dit rapport genoemde resultaten zijn berekend aan de hand van de ontvangsten op en uitgaven van de bankrekening van eiser.

17. De belastbare inkomens in de genoemde uitspraken op bezwaar zijn als volgt opgebouwd:

18. In geschil is of eiser terecht in de belastingheffing is betrokken voor de inkomsten uit de activiteiten met in- en verkoop van tickets en de (navorderings)aanslagen terecht en tot het juiste bedrag zijn opgelegd, dan wel of de verliesvaststellingsbeschikking het juiste bedrag beloopt. Meer specifiek is in geschil of:

1. de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard omdat de vereiste aangiften niet zijn gedaan (jaren 2010 tot en met 2013);

2. sprake is van een samenwerkingsverband in de vorm van een open commanditaire vennootschap;

3. of eiser ten aanzien van die kwalificatie een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel toekomt, en

4. (subsidiair) of verweerder een juist bedrag aan kosten in aftrek op het resultaat heeft toegelaten.

19. Eiser betoogt wat betreft geschilpunt a) dat hij zijn activiteiten sinds 10 februari 2010 steeds uitvoerde in de vorm van een vennootschapsbelastingplichtige open cv, waarvan eiser steeds de beherend vennoot was. Aan eiser komt daarom geen winst uit onderneming toe uit die activiteiten, maar hoogstens een resultaat uit overige werkzaamheden ter zake van de uit de overeenkomsten van opdracht genoten inkomsten. Ware het niet dat tegenover die inkomsten volgens eiser kosten staan, zodat per saldo geen positief inkomen te belasten is.

20. Verweerder stelt zich wat betreft geschilpunt a) op het standpunt dat eiser de activiteiten als eenmanszaak is blijven uitvoeren. De cv’s bestaan uitsluitend op papier en hebben geen reële economische en fiscale betekenis. Verweerder heeft daarbij gewezen op gebreken in de cv-overeenkomst, voor zover al aanwezig, het ontbreken van overeenkomsten van opdracht, het ontbreken van aparte administraties voor de cv’s en de omstandigheid dat betalingen verliepen via de privébankrekening van eiser.

21. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

22. Na het voorstellen van de op de zitting aanwezige personen, maakt eiser bezwaar tegen de aanwezigheid van [B ] ( [B ] ) aan de zijde van verweerder om de reden dat zij onderzoeksrapporten heeft opgesteld en daarom volgens eiser niet onafhankelijk is.

23. Na een korte schorsing heeft de rechtbank eiser laten weten dat zij geen bezwaar heeft tegen de aanwezigheid van [B ] en haar aanwezigheid ter zitting zal toelaten. In de bezwaarfase gelden weliswaar bepaalde waarborgen ten aanzien van namens het bestuursorgaan betrokken personen, maar die waarborgen zijn er omdat in de bezwaarfase juist datzelfde bestuursorgaan het besluit moet heroverwegen. In de beroepsfase gaat het om de beoordeling van de zaak door een ander instituut, namelijk de onafhankelijke rechter. Daarbij treedt het bestuursorgaan als verwerende partij op ter toelichting en verdediging van het genomen besluit. De rol van de in beroep betrokken personen van verweerder is daarom een andere dan in de bezwaarfase. In deze rol stelt de rechtbank er juist prijs op dat er personen ter zitting aanwezig zijn die het dossier goed kennen, zodat zij desgevraagd de nodige inlichtingen kunnen verschaffen. Het recht op een eerlijk proces, waaronder het recht op de behandeling van de zaak door een onafhankelijke rechter, wordt met de aanwezigheid van [B ] ter zitting niet geschonden.

24. De rechtbank merkt ten aanzien van het beroep inzake het jaar 2012 het volgende op. Een beroep moet niet-ontvankelijk worden verklaard als de indiener van het beroep daarbij geen belang heeft. Daarvan is sprake als het aanwenden van het rechtsmiddel, ongeacht de gronden waarop het steunt, hem niet in een betere positie kan brengen met betrekking tot het bestreden besluit en eventuele bijkomende (rechterlijke) beslissingen. De aanslag zvw 2012 heeft verweerder bij uitspraak op bezwaar reeds vernietigd. Eiser heeft bij zijn beroep tegen deze uitspraak dus geen belang. Aangezien de aanslag ib/pvv 2012 sinds de uitspraak op bezwaar een negatief bedrag beloopt, heeft eiser ook geen belang bij een beroep tegen de uitspraak op bezwaar voor deze aanslag. Wel is bij het doen van uitspraak op het bezwaar door verweerder een verliesvaststellingsbeschikking genomen, zo blijkt uit de tot het dossier behorende schermprint “beschikking vermindering definitieve aanslag” en zo is ook ter zitting door verweerder bevestigd. Eisers beroep wordt daarom geacht op de hoogte van het vastgestelde verlies betrekking te hebben, voor zover hij stelt dat een hoger bedrag aan kosten in aanmerking genomen moet worden dan door verweerder is gedaan. Gelet daarop wordt eiser geacht een belang te hebben bij het ingestelde beroep tegen de verliesvaststellingsbeschikking voor 2012.

25. Artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht bepaalt dat de termijn voor het indienen van een beroepschrift zes weken bedraagt. De beroepstermijn vangt op grond van artikel 26c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) in beginsel aan met ingang van de dag na die van dagtekening van de uitspraak van de inspecteur. Op grond van artikel 6:9, eerste lid, van de Awb is een beroepschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen.

26. Eiser heeft zijn bezwaar tegen de navorderingsaanslag ib/pvv 2010 mede gericht tegen de aanslag zvw 2010. De aanslag zvw 2010 is opgelegd met dagtekening 28 maart 2012 en het bezwaar van eiser is door verweerder ontvangen op 22 januari 2016. Nu niet is gesteld, noch is gebleken dat de aanslag niet door eiser is ontvangen, is het op 22 januari 2016 ingekomen bezwaar derhalve buiten de termijn van zes weken ingediend en mitsdien te laat.

27. Eiser stelt in zijn beroepschrift dat hij al veel eerder, binnen de bezwaartermijn, aan verweerder kenbaar heeft gemaakt dat hij het niet eens is met de aanslag zvw, dat hij ook uitstel van betaling had gekregen en kondigt aan nog een stuk te overleggen waaruit dit zal blijken. Een dergelijk stuk heeft de rechtbank niet van eiser ontvangen. Desgevraagd ter zitting laat eiser weten dat hij geen stuk heeft waaruit blijkt dat eerder bezwaar is ingesteld. Verweerder vult aan dat eiser de aanslag zvw 2010 in 2013 betaald heeft, zodat niet aannemelijk is dat eiser dacht dat hij bezwaar had ingesteld.

28. Het bezwaar is naar het oordeel van de rechtbank terecht wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk verklaard. Eiser heeft het beloofde bewijsstuk niet overgelegd en heeft ook geen nadere onderbouwing gegeven van zijn stelling dat binnen de termijn bezwaar is gemaakt tegen de aanslag zvw 2010. Dat dit wel zou zijn gebeurd acht de rechtbank daarom niet aannemelijk.

29. Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest. Eiser heeft geen redenen aangevoerd ter verklaring van de termijnoverschrijding en er is aldus geen sprake van een reden die de te late indiening verschoonbaar zou kunnen maken.

30. Voor zover het beroep gericht is tegen de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar tegen de aanslag zvw 2010 is het daarom ongegrond.

31. Nu uit de inhoud van eisers beroep kan worden afgeleid dat hij vindt dat de aanslag zvw 2010 lager moet zijn, kan dit tevens worden opgevat als een bezwaar tegen de afwijzing van het verzoek om ambtshalve vermindering. De rechtbank moet daarom het beroepschrift in zoverre doorzenden aan verweerder om het als bezwaarschrift in behandeling te nemen. De mededeling hiervan aan eiser is hierbij gegeven. Nu het beroepschrift reeds in bezit is van verweerder zal de rechtbank het beroepschrift niet daadwerkelijk opnieuw aan hem sturen.

32. De inspecteur kan degene die vermoedelijk belastingplichtig is, uitnodigen tot het doen van aangifte (artikel 6, eerste lid, van de Awr). Ieder die aldus is uitgenodigd, is gehouden om duidelijk, stellig en zonder voorbehoud die aangifte te doen binnen de daartoe gestelde termijn (artikel 8, eerste lid, onder a, en artikel 9, eerste lid, Awr). Indien de vereiste aangifte niet is gedaan, moet de rechtbank het beroep ongegrond verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast, artikel 27e, eerste lid, Awr).

33. De rechtbank stelt vast dat niet in geschil is dat eiser de uitnodigingen, herinneringen en aanmaningen tot het doen van aangifte ib/pvv 2010 tot en met 2013 heeft ontvangen en dat hij geen aangifte heeft gedaan binnen de aan hem gestelde termijnen (zie onder 13). Voor zover eiser betoogt dat hij geen aangifte hoefde te doen omdat er geen belastbaar inkomen door hem werd genoten in de jaren 2010 tot en met 2013 kan hem – wat er ook zij van dat standpunt – niet redden Uit vaste jurisprudentie van de Hoge Raad volgt dat ook in dergelijke gevallen de belastingplichtige actie moet ondernemen om aan de inspecteur duidelijk te maken waarom hij meent dat hij geen aangifte hoeft te doen (Hoge Raad 27 maart 1996, ECLI:NL:HR:1996:AA2004 en Hoge Raad 26 augustus 1998, ECLI:NL:HR:1998:AA2529). Eiser kon dus, zelfs veronderstellenderwijze uitgaande van de juistheid van zijn opvatting over het ontbreken van bij hem te belasten inkomen, niet volstaan met niets doen. Er zijn geen andere redenen door eiser gegeven voor het niet doen van de vereiste aangifte, zodat hem kan worden aangerekend dat hij pas bij zijn bezwaarschriften de ingevulde aangiftebiljetten heeft ingediend.

34. Dit betekent dat op eiser de (verzwaarde) bewijslast rust om te doen blijken dat de uitspraken op bezwaar inzake de navorderingsaanslag ib/pvv 2010, de aanslag ib/pvv 2011 en de aanslag zvw 2011 onjuist zijn. De omstandigheid dat de inspecteur bij het vaststellen van de navorderingsaanslag ib/pvv 2010 rekening kon houden met de inmiddels wel ingediende aangifte, brengt hierin geen verandering (Hoge Raad 2 maart 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ9676).

35. Voor de jaren 2012 en 2013 ligt dit anders, omdat eiser weliswaar te laat aangifte heeft gedaan, maar nog wel voordat de aanslagen voor die jaren waren vastgesteld. Verweerder heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat sprake was van een situatie als bedoeld in het arrest van de Hoge Raad van 23 december 1959, ECLI:NL:HR:1959:AY0549, waarbij de inspecteur de aangiften op een zodanig tijdstip kreeg dat hij daarmee bij het regelen van de aanslagen redelijkerwijze rekening kon houden. Daarom kan niet op de enkele grond dat de aangiften te laat (na het verstrijken van de termijn vermeld in de aanmaning) waren ingediend, worden geconcludeerd dat de vereiste aangifte niet is gedaan. Dit is slechts het geval als de verschuldigde ib/pvv/zvw op basis van de gedane aangiften aanzienlijk te laag waren, in zowel absoluut als relatief opzicht. Verweerder stelt dat hiervan in de jaren 2012 en 2013 sprake is.

36. De rechtbank zal aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast vaststellen of sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde ib/pvv/zvw verhoudingsgewijs en op zichzelf beschouwd aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde ib/pvv/zvw. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan belasting of premies niet zou worden geheven (Hoge Raad 17 augustus 2018, ECLI:NL:HR:2018:1358).

37. Bij uitspraak op bezwaar voor het jaar 2012 heeft verweerder geconcludeerd dat sprake was van een negatief belastbaar inkomen (zie onder Procesverloop). Het door eiser ingestelde beroep mag niet leiden tot een voor hem ongunstiger resultaat (geen reformatio in peius), zodat het belastbaar inkomen niet op een hoger bedrag mag worden vastgesteld of het te verrekenen verlies op een minder groot bedrag dan bij de uitspraak op bezwaar is komen vast te staan. Eiser heeft aangifte ib/pvv voor het jaar 2012 gedaan naar een bedrag van nihil. Gelet hierop kan geen sprake zijn van het niet doen van de vereiste aangifte, waarbij de volgens de aangifte verschuldigde ib/pvv/zvw verhoudingsgewijs en op zichzelf beschouwd aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde ib/pvv/zvw. De rechtbank is derhalve van oordeel dat de bewijslast voor het jaar 2012 niet kan worden omgekeerd en verzwaard.

38. Voor de jaren 2013 en 2014 komt de rechtbank niet toe aan de vraag of de bewijslast kan worden omgekeerd en verzwaard, omdat de aanslagen reeds met toepassing van de normale bewijslastregels vernietigd moeten worden (zie onder 44 hieronder).

39. De rechtbank zal aan de hand van de normale bewijslastverdeling beoordelen of eiser niet voor de ondernemingsresultaten in de belastingheffing moet worden betrokken, aangezien sprake is van een open cv waarbij de cv zelf en eventueel eiser als de beherend vennoot in de belastingheffing moeten worden betrokken, zoals eiser betoogt. Of dat eiser rechtstreeks voor winst uit die onderneming in de belastingheffing moet worden betrokken, zoals verweerder voorstaat. Tussen partijen is niet in geschil dat, zo er een cv is, deze fiscaalrechtelijk als ‘open cv’ gekwalificeerd moet worden.

40. De rechtbank stelt voorop dat voor de beantwoording van deze vraag voor de toepassing van de belastingwet als regel de civielrechtelijke vorm beslissend is. Daarom dient – allereerst – te worden beoordeeld of de tussen deelnemende (rechts)personen bestaande situatie naar civielrechtelijke maatstaven getypeerd dient te worden als een cv.

41. Anders dan eiser stelt, kan het bestaan van een cv niet worden beoordeeld aan de hand van de regels zoals opgenomen in het Besluit kwalificatie buitenlandse samenwerkingsverbanden van de Staatssecretaris van Financiën (Besluit kwalificatie buitenlandse samenwerkingsverbanden van 11 december 2009,
nr. CPP 2009/519M, Stcrt. 2009, 19749), maar moet dit aan de hand van civielrechtelijke regels worden beoordeeld.

42. Civielrechtelijk is de cv een gekwalificeerde vorm van een maatschap. Daarom zijn op een cv, onder meer, toepasselijk de bepalingen van de maatschap in artikel 7A:1655 van het Burgerlijk Wetboek en verder, voor zover daarvan in het Wetboek van Koophandel niet is afgeweken. De cv wordt aangegaan tussen een of meer hoofdelijk verbonden vennoten en een of meer andere personen als geldschieters (artikel 19, eerste lid, van het Wetboek van Koophandel). Bij de overeenkomst verbinden twee of meer personen zich om iets in gemeenschap te brengen, met het oogmerk om het daaruit ontstaande voordeel met elkaar te delen. Dit betekent dat een cv ziet op de samenwerking van twee of meer personen waarbij een als geldschieter fungeert, gericht op het behalen van vermogensrechtelijk voordeel ten behoeve van alle vennoten, zulks door middel van inbreng door ieder van de vennoten (artikelen 7A:1655 en 7A:1672, eerste lid, BW, zie ook Hoge Raad 15 oktober 2004, ECLI:NL:HR:2004:AI0676).

43. Een overeenkomst tot het aangaan van een cv kan op verschillende wijzen ingericht worden. Dat wat tussen de participanten geldt, wordt bepaald door wat hen bij het aangaan van de overeenkomst voor ogen stond en door de wijze waarop zij feitelijk aan de overeenkomst uitvoering hebben gegeven en aldus daaraan inhoud hebben gegeven. Aan de hand van de op deze wijze vastgestelde inhoud van de overeenkomst kan de rechter vervolgens bepalen of de overeenkomst behoort tot een van de in de wet geregelde bijzondere overeenkomsten (Hoge Raad 14 november 1997, ECLI:NL:HR:1997:ZC2495 (Groen/Schoevers).

44. In dit kader heeft eiser ter zitting desgevraagd, kort en zakelijk weergegeven, het volgende verklaard ten aanzien van de totstandkoming van CV 1:
Eiser was vanwege de groei van zijn eenmanszaak op zoek naar een andere rechtsvorm en wilde een besloten vennootschap (BV) oprichten. Dat vond hij vanwege het voor een BV benodigde startkapitaal van € 18.000 destijds te duur. Advieskantoor [R] bood eiser toen een zogenoemde ‘euro-BV’ aan, een goedkopere structuur, die in feite functioneerde als een BV, aldus eisers verklaring ter zitting. En die ‘euro-BV’ was de onderhavige cv-structuur. Eiser heeft voor het verkrijgen van het totaalpakket van de structuur een bedrag van ongeveer € 850 aan [R] betaald. Verder hoefde eiser geen geld te storten. [L] is een medewerker van [R] , hij verzorgde via zijn kantoor de jaarrekening voor de Engelse Ltd. Desgevraagd naar de strekking van artikel 6 van de overeenkomst van CV 1 heeft eiser verklaard dat het niet de bedoeling was dat [L] of [K] winst zou krijgen van eisers onderneming. [R] kreeg jaarlijks een kleine vergoeding voor zijn administratieve werkzaamheden ten aanzien van het in stand houden van de structuur. [L] of [K] heeft ook geen geld gestort. Het was gewoon een lege euro-BV, aldus eiser en hij verklaart ook ‘ik was de cv’. Toen eiser na CV 1 een nieuwe structuur nodig had, heeft hij er de Ltd.’s bijgekocht van [R] en zo zijn de volgende cv’s ontstaan.

45. Uit eisers verklaring blijkt zijn intentie. Eiser zocht geen samenwerking met een geldschieter of participant, hij was op zoek naar een goedkopere vorm van een BV, een leeg vehikel om zelfstandig zijn onderneming in te blijven uitoefenen. Ook werd geen vermogensrechtelijk voordeel voor de vennoten beoogd door inbreng door elke vennoot. Naar deze intentie heeft eiser ook gehandeld, zo blijkt uit het dossier en de hiervoor vermelde verklaring van eiser. Er is door hem, noch door de als commandiet aangeduide rechtspersoon enige inbreng in geld in een van de cv’s gedaan en er kwam aan niemand een winstaandeel toe, behalve aan eiser zelf. Er zijn dus, wat er ook zij van de overeenkomsten die op papier zijn gezet, civielrechtelijk geen cv’s tot stand gekomen.

46. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat de ter zitting overgelegde overeenkomst van CV 3 niet bijdraagt aan de onderbouwing van eisers standpunt, maar juist aan de geloofwaardigheid daarvan afdoet. De rechtbank acht aannemelijk dat eiser aan verweerder (zie het rapport) en aan de curator van CV 3 (zie het faillissementsverslag) geen oprichtingsovereenkomst van CV 3 heeft verstrekt, en daarom bevreemdt het dat tijdens de mondelinge behandeling van de beroepen deze overeenkomst nu wel tevoorschijn is gekomen. Ook de inhoud van de overeenkomst draagt daar niet aan bij. Immers aan verweerder heeft eiser bij het bedrijfsgesprek van 23 april 2015 verklaard dat de cv’s allemaal op dezelfde manier zijn geconstrueerd, met [K] als commanditaire vennoot, terwijl in de overgelegde overeenkomst [J] Ltd. als commanditaire vennoot vermeld is. Verder draagt de overeenkomst de datum 3 januari 2011, terwijl CV 3 op

16 februari 2011 zou zijn opgericht volgens de inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Ook vermeldt de overeenkomst een stortingsbedrag van € 250, terwijl verweerder onbestreden heeft gesteld dat volgens informatie afkomstig van de Kamer van Koophandel
€ 1.000 door de commandiet had moeten worden ingebracht.

47. De rechtbank acht gelet op het bovenstaande onder 36 tot en met 45 aannemelijk dat civielrechtelijk geen cv’s tot stand zijn gekomen en ook geen andere samenwerkingswerkingsvorm, maar dat eiser zijn eenmanszaak is blijven voortzetten. De resultaten die zijn behaald met de in- en verkoop van tickets zijn daarom terecht door verweerder bij eiser als winst uit onderneming in aanmerking genomen.

48. Eiser stelt dat de cv-constructie in de jaren 2010-2011 met verweerder is besproken en akkoord is bevonden. Tegenover de gemotiveerde weerspreking van deze stelling door verweerder (zie bijvoorbeeld 7.2.3. van het verweerschrift in de zaken over 2010), heeft eiser ter ondersteuning van zijn stelling geen nadere onderbouwing gegeven. Bij een dergelijke toezegging had het voor de hand gelegen dat de inhoud zou zijn vastgelegd. De rechtbank acht daarom niet aannemelijk dat verweerder aan eiser de toezegging heeft gedaan om akkoord te gaan met de cv-structuur wat betreft de kwalificatie van het door eiser genoten inkomen. Eisers beroep op het vertrouwensbeginsel faalt.

49. Uit de oordelen onder 36 tot en met 45 volgt dat geen sprake is van een cv-structuur, maar van een eenmanszaak. Bij het opleggen van de (navorderings)aanslagen over de jaren 2010, 2011 en 2012 is verweerder van het bestaan van een eenmanszaak uitgegaan. In zoverre is er geen reden om aan deze conclusie gevolgen te verbinden voor de (navorderings)aanslagen voor de jaren 2010, 2011 en 2012.

50. Wat betreft het jaar 2013 heeft verweerder zowel een resultaat uit overige werkzaamheden als een ondernemingsverlies in aanmerking genomen. Verweerder heeft dit ter behoud van rechten gedaan. Het ondernemingsverlies ziet op de primair door verweerder voorgestane situatie dat er een eenmanszaak zou zijn geweest tot in 2012 en daaruit door eiser in 2013 nog nagekomen baten en lasten zijn ontvangen. Verweerder is immers uitgegaan van winstbepaling op basis van het kasstelsel. Het resultaat uit overige werkzaamheden ziet op het subsidiaire standpunt van verweerder. Dit ziet op de situatie dat er wel een cv-structuur zou bestaan en eiser via een overeenkomst van opdracht (zie onder 6) werkzaamheden heeft verricht voor de desbetreffende cv. In dat geval zou aan eiser een arbeidsbeloning voor die werkzaamheden moeten toekomen. Verweerder is voor de hoogte van die beloning uitgegaan van het bedrag dat eiser in zijn aangifte als (bruto) resultaat heeft aangegeven.

51. Omdat het primaire standpunt van verweerder, dat geen cv-structuur bestond, maar een eenmanszaak, slaagt, moet naar het oordeel van de rechtbank het in de aanslag ib/pvv 2013 opgenomen resultaat uit overige werkzaamheden komen te vervallen. Het kan immers niet allebei juist zijn, zoals verweerder ter zitting heeft toegegeven. Er is ook geen andere grondslag om een resultaat uit overige werkzaamheden voor het jaar 2013 in aanmerking te nemen. Verweerder heeft immers het resultaat van de eenmanszaak bepaald aan de hand van het verloop van de bankrekening van eiser; uit dat verloop blijkt dat aan eiser in 2013 geen andere inkomsten zijn toegevloeid dan het negatieve resultaat uit zijn eenmanszaak. Ook de omstandigheid dat eiser zelf in zijn aangifte ib/pvv voor het jaar 2013 een (bruto) resultaat uit overige werkzaamheden heeft opgenomen (met een daartegenover staand gelijk bedrag aan kosten) biedt geen grond voor het bestaan van deze inkomsten. Dit alles betekent dat de aanslag ib/pvv 2013 moet worden verminderd naar een (negatief) belastbaar inkomen uit werk en woning van € 3.589 (vaststelling ondernemingsverlies) en dat de aanslag zvw 2013 vernietigd moet worden.

52. Wat betreft het jaar 2014 heeft verweerder uitsluitend een resultaat uit overige werkzaamheden in de aanslag ib/pvv begrepen. Dit resultaat heeft geen betrekking op door eiser verrichte werkzaamheden voor de ticketverkoop. De eerder vermelde conclusie over het bestaan van een eenmanszaak heeft daarom voor deze aanslag geen gevolgen.

53. De omkering en verzwaring van de bewijslast laten onverlet dat verweerder gehouden is bij het vaststellen van (navorderings)aanslagen uit te gaan van een redelijke schatting van het inkomen van eiser (Hoge Raad 27 januari 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV0401 en Hoge Raad 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

54. Verweerder heeft zich in eerste instantie gebaseerd op de bankrekening van eiser waarop de inkomsten en uitgaven van de activiteiten binnenkwamen. In het rapport is door verweerder toegelicht hoe deze berekening exact tot stand gekomen is. Dat verweerder hierbij is uitgegaan van het verloop van de bankrekening van eiser acht de rechtbank in het onderhavige geval redelijk. Er waren immers geen jaarstukken van de onderneming als zodanig, maar er was slechts een beperkte vorm van administratie van de onderneming aanwezig, voornamelijk bestaande uit excellijsten met het betalingsverloop van de payment providers. Verder heeft verweerder zich rekenschap gegeven van argumenten van eiser ten aanzien van de inkomsten door in voorkomende gevallen aanpassingen op de geschatte bedragen aan te brengen. In een dergelijk geval kan door verweerder geen nauwkeuriger schatting van het inkomen gemaakt worden dan is gedaan. De schatting van het inkomen in de jaren 2010 en 2011 acht de rechtbank daarom redelijk.

55. De rechtbank zal de (navorderings)aanslagen voor de jaren 2010 en 2011, zoals die zijn komen te luiden na het doen van de uitspraken op bezwaar in stand laten, tenzij eiser overtuigend aantoont dat en in hoeverre deze onjuist zijn. Eiser is in deze verzwaarde bewijslast niet geslaagd. Eiser heeft gesteld dat het redelijk zou zijn om 6% van de omzet aan kosten toe te laten. Verweerder heeft echter met de daadwerkelijk van de bankrekening gedane uitgaven al rekening gehouden en voor de stelling dat er daarnaast nog meer kosten zouden bestaan is door eiser geen begin van bewijs geleverd. Hetzelfde geldt voor eisers standpunt dat rekening gehouden moet worden met schulden die de onderneming nog aan klanten zou hebben vanwege tickets die hij niet meer kon leveren en dat rekening gehouden moet worden met terugbetalingen die via de payment providers zijn gedaan. Verweerder heeft bovendien toegelicht dat met alle daadwerkelijke betalingen en terugstortingen rekening is gehouden op kasstelselbasis. De door eiser bij zijn nadere stuk in september 2020 aangeleverde stukken en cijfermatige gegevens zijn deels al in de controle- en bezwaarfase aangeleverd en dus door verweerder al bij de bepaling van het inkomen meegenomen, deels blanco en dus niets toevoegend, en deels onbekend voor de verweerder, omdat de stukken niet in het digitale controledossier zouden zitten, hetgeen de rechtbank geloofwaardig acht. Van dit laatste vooralsnog onbekende deel van de cijfers is door eiser niet verklaard waarom deze cijfers er nu pas zijn en is niet onderbouwd wat zij zouden moeten betekenen voor de hoogte van de aanslagen. Bij gebrek aan deze verklaring en onderbouwing kunnen deze stukken geen gewicht in de schaal leggen bij de inkomensbepaling. Eiser heeft dus met zijn stellingen niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van te hoge aanslagen, laat staan dat hij dat heeft doen blijken. De (navorderings)aanslagen voor 2010 en 2011 blijven daarom in stand.

56. Hetgeen de rechtbank onder 51 tot en met 52 heeft overwogen, heeft ook zonder omkering en verzwaring van de bewijslast in dezelfde mate te gelden voor de verliesvaststellingsbeschikking voor het jaar 2012. Maar met dien verstande dat eiser de bewijslast draagt dat het geleden verlies groter is dan zoals door verweerder is vastgesteld. In deze bewijslast is eiser niet geslaagd. Wat betreft de in aanmerking te nemen kosten heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat zij op een hoger bedrag moeten worden gesteld dan door verweerder reeds in aanmerking is genomen. Het is niet aannemelijk dat de verliesvaststellingsbeschikking naar een groter verlies moet worden vastgesteld.

57. Gelet op het onder 13, 14 en 30 overwogene staat vast dat de aangifte ib/pvv voor het jaar 2012 door belanghebbende te laat is gedaan en dat hem dit kan worden aangerekend. Het was in elk geval al een derde verzuim, omdat de aangiften voor de jaren 2010 en 2011 ook te laat waren. De verzuimboete wegens het te laat doen van de aangifte ib/pvv 2012 is daarom terecht opgelegd. Het bedrag van € 49 is niet dermate hoog dat te verwachten valt dat dit betalingsproblemen zal opleveren en eiser heeft hierover ook niets gesteld. Gelet hierop acht de rechtbank de boete passend en geboden.

58. De aanslag ib/pvv 2014 is vastgesteld met een resultaat uit overige werkzaamheden van € 63.871. Dit resultaat bestaat uitsluitend uit inkomsten die bij eiser in aanmerking zijn genomen vanwege aan de onderneming van zijn partner gestuurde facturen voor beweerdelijk door eiser verrichte werkzaamheden voor die onderneming. Verweerder heeft zich echter op het standpunt gesteld dat geen werkzaamheden voor die onderneming zijn verricht en dat geen sprake is van facturen waaraan reële werkzaamheden ten grondslag liggen. De facturen zijn dan ook bij de onderneming van eisers partner niet in aftrek toegelaten. De rechtbank acht op grond van het door verweerder aangevoerde niet aannemelijk dat eiser deze inkomsten genoten heeft. De aanslagen voor het jaar 2014 moeten daarom worden vernietigd. Dat daarover door eisers partner nog wordt geprocedeerd, maakt dit niet anders.

59. Recapitulerend komt de rechtbank tot de volgende slotsom:

-

De navorderingaanslag ib/pvv 2010, de aanslag zvw 2010 en de daarbij gegeven beschikkingen houden stand.

-

De aanslag ib/pvv 2011 en de aanslag zvw 2011 en de daarbij gegeven beschikkingen, zoals deze zijn komen te luiden bij de uitspraak op bezwaar, houden stand.

-

De aanslag ib/pvv 2012, de verliesvaststellingsbeschikking en de boete, zoals deze zijn komen te luiden bij de uitspraak op bezwaar, houden stand. De aanslag zvw 2012 was daarbij reeds vernietigd.

-

De aanslag ib/pvv 2013 en de aanslag zvw 2013 en de daarbij gegeven beschikkingen moeten worden vernietigd. Er dient een ondernemingsverlies
van € 3.589 te worden vastgesteld.

-

De aanslag ib/pvv 2014 en de aanslag zvw 2014 en de daarbij gegeven beschikkingen moeten worden vernietigd.

60. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen in zaaknummers HAA 18/712 (ib/pvv 2010), HAA 18/713 (zvw 2010), HAA 18/714 (ib/pvv en zvw 2011) en HAA 18/715 (ib/pvv 2012) ongegrond te worden verklaard. De beroepen in zaaknummers HAA 18/716 (ib/pvv 2013 en zvw 2013) en HAA 18/717 (ib/pvv 2014 en zvw 2014) dienen gegrond te worden verklaard.

61. Aangezien de beroepen voor de jaren 2013 en 2014 gegrond zijn, kan verweerder worden veroordeeld in de proceskosten van eiser. Wat betreft de kosten van bezwaar heeft verweerder de kosten voor het jaar 2013 reeds vergoed (bedrag van € 246). Aangezien het voor het jaar 2014 om hetzelfde geschrift van een adviseur gaat waarvoor de vergoeding dus reeds is toegekend, bestaat geen aanleiding tot een verdergaande vergoeding van de kosten van bezwaar dan reeds aan eiser is toegekend. Op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht komen verder geen kosten in aanmerking voor vergoeding. Voor een proceskostenveroordeling bestaat in de overige beroepen geen aanleiding.