Rechtbank Noord-Holland, 26-01-2022, ECLI:NL:RBNHO:2022:1347, HAA - 20/ 4332

-

een lagere waardering van de verhuurde woning [adres 2] op grond van het daadwerkelijke rendement;

-

een lagere waarde voor de investering in [bedrijf 1] en een lagere waarde voor de investering in [bedrijf 2] N.V. vanwege het incourant en niet of moeilijk verhandelbaar zijn van deze investeringen waardoor 20% respectievelijk 10% afslag zou moeten worden toegepast;

-

een € 185.947 lagere waarde voor de investering in [bedrijf 3] N.V. vanwege het incourant en niet of moeilijk verhandelbaar zijn van deze investeringen waardoor 30% afslag zou moeten worden toegepast;

-

het buiten aanmerking laten van een bedrag van € 4.000 op een bankrekening van eiser bij [bank] -bank omdat dit saldo tot het ondernemingsvermogen van zijn eenmanszaak gerekend zou zijn en moeten worden.

Tenslotte bepleit eiser dat hij – ondanks dat [naam 1] dit bedrag reeds in aanmerking heeft genomen – aanspraak kan maken op het heffingsvrije vermogen van € 24.437. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van zijn beroep, vermindering van de aanslag ib/pvv 2016 in overeenstemming met zijn standpunten, en veroordeling van verweerder in de integrale kosten van de procedure en het toekennen van een schadevergoeding vanwege de wijze van optreden van verweerder.

9. Verweerder heeft alle stellingen van eiser gemotiveerd weersproken. Hij stelt dat op grond van de toepasselijke wettelijke regeling [naam 1] en eiser in 2016 elkaars fiscale partners zijn, dat geen sprake is van dwaling, en dat de bezittingen van eiser juist zijn gewaardeerd bij het vaststellen van de grondslag uit sparen en beleggen, dit met uitzondering van de verhuurde woning [adres 2] . Verweerder concludeert dat de waarde van deze woning bepaald dient te worden op € 211.950 in plaats van € 292.020, dat het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen dienovereenkomstig verlaagd moet worden en dat het beroep in zoverre gegrond is. Verder is verweerder van oordeel dat voor een proceskostenvergoeding geen reden is omdat geen sprake is van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand.

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

11. Artikel 5a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) luidt voor zover hier van belang als volgt:

12. Artikel 2 lid 6 van de AWR luidt:

“Bepalingen van de belastingwet die rechtsgevolgen verbinden aan het aangaan, het bestaan, de beëindiging of het beëindigd zijn van een huwelijk zijn van overeenkomstige toepassing op het aangaan, het bestaan, de beëindiging onderscheidenlijk het beëindigd zijn van een geregistreerd partnerschap.”

13. Vaststaat dat gedurende geheel 2016 [naam 1] en eiser geregistreerde partners zijn. Daarmee zijn zij op grond van de hiervoor vermelde bepalingen van de AWR in 2016 elkaars fiscale partners, ongeacht dat zij niet op hetzelfde adres staan ingeschreven in BRP en geen gezamenlijke huishouding voeren. Voor zover eiser meent dat uit de wettelijke bepalingen zou volgen dat voor fiscaal partnerschap sprake moet zijn of zijn geweest van een gemeenschappelijke huishouding of inschrijving op hetzelfde adres in BRP gaat hij uit van een onjuiste rechtsopvatting. Het enkel registreren van het partnerschap leidt op grond van de artikelen 5a lid 1 onder a juncto 2 lid 6 van de AWR tot fiscaal partnerschap.

14. Eiser heeft zich erop beroepen dat hij gedwaald heeft met betrekking tot de gevolgen van het aangaan van het geregistreerd partnerschap. Hij stelt dat als hij van tevoren had geweten dat dit tot gevolg zou hebben dat zij elkaars fiscale partners zouden worden hij en [naam 1] het partnerschap niet geregistreerd zouden hebben, en dat de overheid c.q. de Belastingdienst onvoldoende voorlichting hebben gegeven over dit gevolg van het registreren van het partnerschap.

15. Artikel 6:228 van het Burgerlijk Wetboek (BW) luidt, voor zover te dezen relevant, als volgt:

16. Een beroep op dwaling met betrekking tot het objectieve recht - inzake het bestaan of de inhoud van een rechtsregel -, waarvan volgens eiser sprake is, zal doorgaans ingevolge het tweede lid van artikel 6:228 BW moeten worden afgewezen omdat die dwaling aan eigen schuld van de dwalende is te wijten en/of voor risico van de dwalende komt (vgl. de arresten Hoge Raad, 15 november 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2198 en Hoge Raad, 10 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AE9398). Dit is slechts anders ingeval van bijzondere omstandigheden, welke in casu echter niet zijn gesteld of gebleken. In de onderhavige zaak had het op de weg van eiser gelegen zich voor het aangaan van een geregistreerd partnerschap te verdiepen of te doen voorlichten met betrekking tot alle relevante aspecten, waaronder de fiscale, daarvan. Dat hij dat heeft nagelaten of dat hij onjuist is voorgelicht dient voor zijn rekening en risico te blijven. Dat de overheid of verweerder in dezen iets te verwijten is, is noch aannemelijk gemaakt, noch gebleken. Bovendien heeft nog het volgende te gelden. Er was in 2016 een geregistreerd partnerschap. Ook indien dit naderhand met terugwerkende kracht rechtsgeldig vernietigd zou zijn (hetgeen overigens niet het geval is), is de rechtbank van oordeel dat voor de toepassing van de fiscale wetgeving in het onderhavige jaar sprake is geweest van een geregistreerd en dus fiscaal partnerschap, en dat aan een latere vernietiging van dat geregistreerd partnerschap eerst alsdan fiscale gevolgen kunnen worden verbonden. In het fiscale recht geldt immers in beginsel dat met de civielrechtelijke vernietiging van rechtshandelingen geen rekening wordt gehouden - en dat die vernietiging mitsdien geen fiscale gevolgen heeft - indien en zolang zij niet is ingetreden (zie Hoge Raad, 10 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:1 en Hoge Raad, 21 november 2014, ECLI:NL:HR:2014:3323). De belastingheffing knoopt immers aan bij hetgeen feitelijk heeft plaats gevonden. Uitzonderingen op deze regel zijn door belanghebbende niet of onvoldoende onderbouwd gesteld. Het beroep op dwaling wordt op deze grond verworpen.

17. Eiser heeft nog aangevoerd dat de notaris die het partnerschap met [naam 1] heeft geregistreerd hem er niet op heeft gewezen dat dit tot gevolg zou hebben dat zij fiscaal partners zouden worden. Verder heeft eiser nog naar voren gebracht dat ook de informatie op de website van de Belastingdienst onvolledig is en hem daaruit niet duidelijk is geworden dat het registreren van dit partnerschap het nadeel zou hebben dat voor beide partners gezamenlijk er maar één woning fiscaal als eigen woning kwalificeert. Voor zover eiser daarmee een beroep doet op het vertrouwensbeginsel wordt dit beroep door de rechtbank verworpen. Een notaris kan geen voor de Belastingdienst bindende inlichtingen verstrekken. De informatie op de website van de Belastingdienst dient ter voorlichting en is algemeen van aard en kan in beginsel niet worden aangemerkt als een uitdrukkelijke standpuntbepaling door verweerder waaraan vertrouwen kan worden ontleend. Verweerder wordt als uitgangspunt door onjuistheden of onvolledigheden in die voorlichting niet gebonden. Hiervan kan worden afgeweken indien een belastingplichtige de onjuistheid of onvolledigheid niet had hoeven te beseffen en hij, afgaande op - achteraf bezien onjuiste - informatie, een handeling heeft verricht of nagelaten ten gevolge waarvan een hoger bedrag van hem wordt geheven dan hij op basis van die informatie meende als gevolg van die handeling of dat nalaten te moeten betalen (vgl. Hoge Raad, 5 november 2021, ECLI:NL:HR:2021:1654). Eiser stelt niet dat de informatie op de website onjuist is, maar onvolledig. Daaruit kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden afgeleid dat sprake is van een onjuiste inlichting dan wel te honoreren opgewekt vertrouwen. Dit geldt te meer nu op de website uitdrukkelijk is vermeld dat het registreren van het partnerschap leidt tot het worden van fiscale partners. Het beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt mitsdien niet.

18. Het vorenstaande betekent dat [naam 1] en eiser slechts één woning tot hun hoofdverblijf en voor fiscale doeleinden als eigen woning kunnen aanmerken. Nu zij beiden hun ‘eigen’ woning in hun aangiften als eigen woning hebben aangemerkt en geen gezamenlijke keuze hebben uitgebracht voor een van beide woningen is de rechtbank van oordeel dat op grond van artikel 3.111, negende lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) de woning van degene die als eerste zijn aangifte heeft ingediend als eigen woning moet worden aangemerkt (vgl. Hof Arnhem-Leeuwarden 16 juli 2019, ECLI:NL:GHARL:2019:5833). Immers, in de Parlementaire Geschiedenis bij deze bepaling is het volgende vermeld:

19. De grief van eiser dat het niet aanmerken van zijn woning als eigen woning in strijd zou zijn met het evenredigheidsbeginsel wordt door de rechtbank verworpen. Verweerder heeft, met inachtneming van de wettelijke regeling, de eigen woning regeling op juiste wijze toegepast. Voor zover eiser erover klaagt dat de wettelijke regeling in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM overweegt de rechtbank als volgt. Iedere inbreuk op het recht op ongestoord genot van eigendom dient een legitiem doel in het algemeen belang na te streven. Een inbreuk op het recht op ongestoord genot van eigendom slechts is toegestaan indien er een redelijke mate van evenredigheid bestaat tussen de gebruikte middelen en het doel dat ermee wordt nagestreefd. Dit vereist het bestaan van een redelijke verhouding ('fair balance') tussen voormeld algemeen belang en de bescherming van individuele rechten. Van een dergelijke redelijke verhouding is geen sprake indien de betrokken persoon wordt getroffen door een individuele en buitensporige last. Waar het gaat om de beoordeling van wat in het algemeen belang is en de keus van de middelen om dit belang te dienen, komt de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toe. Met de onderhavige wetsbepalingen die ertoe leiden dat fiscale partners gezamenlijk slechts één eigen woning kunnen hebben is de wetgever niet getreden buiten de ruime beoordelingsmarge die hem toekomt onder artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM.

20. Eiser stelt dat nu deze woning niet juridisch gesplitst is van de woning [adres 1] deze niet afzonderlijk verkoopbaar is en dat de waarde gebaseerd dient te worden op grond van het daadwerkelijk door hem behaalde lage rendement. Onbetwist is dat de woning een eigen WOZ-objectnummer en een eigen WOZ-waarde van € 471.000 heeft. De grief dat de woning niet verkocht zou kunnen worden, wordt door de rechtbank verworpen. De woning wordt als zelfstandige eenheid aan een derde verhuurd, en gesteld noch gebleken is dat in geval van een eventuele verkoop de woning niet alsnog juridisch gesplitst kan worden van [adres 1] .

21. Op grond van artikel 5.20 van de Wet IB 2001 dient de waarde van de woning gesteld te worden op de WOZ-waarde, waarbij voor verhuurde woningen rekening wordt gehouden met een lagere waarde vanwege de verhuurde staat. Teneinde deze waarde te berekenen wordt de WOZ-waarde vermenigvuldigd met de in artikel 17a, tweede lid, Uitvoeringsbesluit inkomstenbelasting 2001 (UBIB 2001) opgenomen leegwaarderatio. Vaststaat dat de WOZ-waarde van de woning per 1 januari 2016 € 471.000 bedroeg. Bij de aanslag en in bezwaar had verweerder de waarde in verhuurde staat berekend op € 292.500. Verweerder heeft zich nader op het standpunt gesteld dat de leegwaarderatio als volgt dient te worden bepaald: € 493 (huur) x 12 / € 471.000 x 100% = 1,26%. Dit leidt tot een leegwaarderatio van 45% en een waarde van de woning van (45% x € 471.000 =) € 211.950.

22. Eiser heeft niet betwist dat de waarde van de woning [adres 2] van

€ 211.950 in overeenstemming met de wettelijke bepalingen bepaald is. Van een belastingplichtige die zich op onverbindendheid van artikel 17a UBIB 2001 in zijn geval beroept, mag worden verlangd dat hij stelt en - in geval van gemotiveerde betwisting door verweerder - ook aannemelijk maakt dat de waarde die voortvloeit uit de toepassing van artikel 17a UBIB 2001 in betekenende mate hoger is dan de werkelijke waarde in het economisch verkeer van de woning in verhuurde staat op de WOZ-waardepeildatum (vgl. Hoge Raad, 3 april 2015, ECLI:NL:HR:2015:812). Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser dit, met de enkele stelling dat na belasting een negatief rendement zou zijn behaald, niet aannemelijk gemaakt. De waarde van de woning dient derhalve bepaald te worden op € 211.950 en het beroep zal in zoverre gegrond worden verklaard.

23. Volgens de door deze entiteiten verstrekte jaaropgaves hebben deze bezittingen per 1 januari 2016 een waarde van € 20.000 ( [bedrijf 1] ) respectievelijk € 37.225 ( [bedrijf 2] N.V.). Eiser heeft ter zitting bepleit dat hij de waarde per 1 januari 2016 op 80% ( [bedrijf 1] ) respectievelijk 90% ( [bedrijf 2] N.V.) daarvan mag bepalen vanwege de beperkte verhandelbaarheid en het hoge risico van deze bezittingen.

24. De betreffende entiteiten hebben zelf de waarde van de door eiser in die entiteiten gedane investeringen per 1 januari 2016 bevestigd. Voor zover eiser een lagere waarde per die datum wil bepleiten rust op hem de bewijslast om dit aannemelijk te maken. Daaromtrent heeft eiser echter geen concrete feiten en omstandigheden gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt. De rechtbank is op die grond dan ook van oordeel dat er geen aanleiding is een lagere waarde voor deze bezittingen in aanmerking te nemen dan de door die entiteiten bevestigde bedragen van eisers investeringen.

25. Door eiser is niet betwist dat uit de goedgekeurde en door een accountant gecontroleerde jaarrekening 2016 van [bedrijf 3] N.V. blijkt dat 1 aandeel op 1 januari 2016 een intrinsieke waarde heeft van USD 130 en dat tegen een omrekenkoers van USD 1 =

€ 0,92056 per 1 januari 2016 de door eiser gehouden 5.033 aandelen [bedrijf 3] N.V. op 1 januari 2016 een intrinsieke waarde hebben van € 602.313.

26. Eiser bepleit dat 70% van deze waarde in aanmerking zou mogen worden genomen vanwege de beperkte verhandelbaarheid van de aandelen en de slechte gang van zaken bij [bedrijf 3] N.V. Hij verwijst ter onderbouwing naar de overgelegde e-mailcorrespondentie uit 2011 met de grootaandeelhouder van [bedrijf 3] N.V. waarin deze een voorstel om de aandelen van eiser te kopen op door eiser gestelde voorwaarden heeft afgewezen. Verder heeft eiser gesteld dat de grootaandeelhouder ook recent nog een aanbod tot verkoop van de aandelen door eiser heeft afgewezen.

27. De door verweerder bepaalde waarde van de aandelen [bedrijf 3] N.V. is de intrinsieke waarde van deze aandelen ingevolge een door de accountant van deze vennootschap gecontroleerde jaarrekening 2016. De rechtbank is van oordeel dat op eiser de bewijslast rust om een door hem gestelde lagere waarde aannemelijk te maken. Met het verwijzen naar e-mail correspondentie uit 2011 waaruit overigens een lagere waarde niet volgt, en de enkele stelling dat de grootaandeelhouder recent de aandelen niet zou hebben willen kopen, heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat de door eiser gehouden aandelen [bedrijf 3] N.V. per

1 januari 2016 een lagere waarde dan € 602.313 hebben. Ook deze grief van eiser wordt verworpen.

28. Eiser heeft aangevoerd dat de forfaitaire wijze van belasting heffen in box 3 van de inkomstenbelasting strijdig is met artikel 1 van het Eerste Protocol in samenhang met artikel 14 EVRM. Deze grief faalt. Zoals de Hoge Raad in het arrest van 2 juli 2021, ECLI:NL:HR:2021:1047 heeft overwogen leidt eventuele strijdigheid van de box 3 heffing met het EVRM voor het jaar 2016 – op de gronden vermeld in het arrest van de Hoge Raad van 14 juni 2019, ECLI:NL:HR:2019:816 met betrekking tot de jaren 2013 en 2014 – niet tot vernietiging of verlaging van de aanslag ib/pvv 2016. Daarnaast heeft eiser niet gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt, dat hij met betrekking tot het jaar 2016 is geconfronteerd met een individuele en buitensporige last.

29. Eiser stelt dat van een bankrekening van hemzelf bij [bank] -bank op 1 januari 2016 een bedrag van € 4.000 uit zijn bezittingen geëlimineerd zou moeten worden omdat dit bedrag tot het vermogen van zijn eenmanszaak zou behoren. Eiser heeft deze stelling echter op geen enkele wijze nader onderbouwd. De enkele verwijzing naar zijn aangifte ib/pvv 2016 is daarvoor onvoldoende, nu op grond van de tot de gedingstukken behorende aangifte ib/pvv 2016 niet is vast te stellen dat € 4.000 van een [bank] -bankrekening tot de bezittingen van de onderneming is gerekend. Op die grond wordt deze grief door de rechtbank verworpen.

30. Eiser heeft ter zitting gesteld dat de door hem bepleite lagere waarde voor de hiervoor onder 23 tot en met 27 en 29 vermelde bezittingen door hem ook werd toegepast in de aangiften voor de jaren tot en met 2015 en dat die aangiften door verweerder altijd gevolgd zijn. Voor zover eiser daarmee een beroep op het vertrouwensbeginsel doet geldt het volgende. Voor het doen slagen van een beroep op een in rechte te beschermen vertrouwen is meer vereist dan de enkele omstandigheid dat de aangifte(n) gedurende een aantal jaren bij het vaststellen van de aanslag is gevolgd (vgl. onder meer Hoge Raad,

13 oktober 1999, ECLI:NL:HR:1999:BI6540). Eiser heeft geen omstandigheden gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt, die bij hem de indruk hebben kunnen wekken dat verweerder zich in de jaren voorafgaand aan het jaar 2016 bewust op het standpunt heeft gesteld dat een niet onderbouwde afslag van 10, 20 of 30% op deze bezittingen mag worden toegepast. Op deze grond wordt het beroep op het vertrouwensbeginsel verworpen.

31. Eiser stelt dat hij aanspraak kan maken op toepassing van het heffingsvrije vermogen van € 24.437 ondanks dat zijn fiscale partner [naam 1] reeds het heffingsvrije vermogen voor haarzelf en eiser in aanmerking heeft genomen. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt.

32. Ingevolge artikel 2.17, tweede lid, van de Wet IB 2001 worden gemeenschappelijke inkomensbestanddelen en gemeenschappelijke bestanddelen van de rendementsgrondslag van de belastingplichtige en zijn partner geacht bij hen op te komen respectievelijk tot hun bezit te behoren, in de onderlinge verhouding die zij daarvoor ieder jaar bij het doen van aangifte kiezen. Het derde lid van dit artikel bepaalt dat de gezamenlijke grondslag voor sparen en beleggen wordt geacht bij de belastingplichtige en zijn partner voor de helft tot hun bezit te horen voor zover zij daarvoor geen onderlinge verhouding hebben gekozen. Het vierde lid van genoemd artikel bepaalt dat de gekozen onderlinge verhouding door de belastingplichtige en zijn partner gezamenlijk kan worden gewijzigd tot het moment waarop hun aanslagen onherroepelijk vaststaan.

33. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit de door [naam 1] en eiseres ingediende aangiften welke onderlinge verhouding zij hebben gekozen. Daarbij heeft [naam 1] het heffingsvrije vermogen voor haarzelf en eiser in aanmerking genomen. Verweerder mocht er daarbij terecht van uitgaan dat dit de gezamenlijke keuze van de fiscale partners was. Dat betekent dat eiser niet daarenboven aanspraak kan maken op heffingsvrij vermogen. Ter zitting heeft eiser bevestigd dat hij de door hem en zijn fiscale partner gekozen verdeling ook niet wil herzien. Voor zover eiser erover klaagt dat in de toelichting bij de elektronische aangifte staat vermeld dat indien er een fiscale partner is het heffingsvrije vermogen wordt verdubbeld en dit onjuist is omdat de heffingsvrije delen worden samengeteld en naar eigen inzicht kunnen worden verdeeld faalt deze grief. Zoals verweerder terecht aangeeft wordt in de elektronische aangifte ib/pvv 2016 gevraagd hoe belastingplichtigen de gezamenlijke grondslag sparen en beleggen willen verdelen. Bij deze vraag is informatie opgenomen hoe deze verdeling plaatsvindt bij fiscale partners en daaruit is duidelijk dat het heffingsvrije vermogen van beide partners wordt opgeteld en verdeeld, en niet dat dit voor iedere fiscale partner wordt verdubbeld. Voor zover eiser een beroep doet op bij hem opgewekt vertrouwen vanwege de toelichting bij het aangiftebiljet gaat dat beroep op deze grond niet op.

34. Eiser heeft erover geklaagd dat het afwijzen van een door hem gedaan schikkingsvoorstel en het selecteren van zijn aangifte voor controle op grond van project-1043 in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Deze klachten van eiser worden door de rechtbank verworpen. Verweerder heeft het schikkingsvoorstel gemotiveerd afgewezen en dit staat hem vrij. De stelling van eiser dat de aangifte van eiser gecontroleerd zou zijn vanwege het toepassen van de code 1043 vindt geen steun in de feiten. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat geen sprake is van code 1043 maar dat de aangifte aan controle is onderworpen vanwege de giftenaftrek, de in de aangifte opgenomen van de WOZ-waarde afwijkende bedragen voor onroerende zaken en de schenking die eiser gedaan heeft aan Stichting [stichting] .

35. Tenslotte heeft eiser verzocht verweerder te veroordelen tot betaling van een schadevergoeding van € 16.391 vanwege schending van rechten van [naam 1] en hemzelf. Artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) (oud) geeft de rechtbank bij een gegrond beroep de mogelijkheid een partij te veroordelen tot schadevergoeding. Het beroep is op grond van hetgeen hiervoor onder 21. en 22. is overwogen gegrond. De rechtbank wijst het verzoek tot schadevergoeding echter af nu eisers klachten dat door verweerder in strijd zou zijn gehandeld met algemene beginselen van behoorlijk bestuur door de rechtbank ongegrond worden verklaard en ook overigens niet is gebleken van enig handelen van verweerder dat aanleiding zou kunnen geven voor het toekennen van een schadevergoeding.

36. Voor zover eiser een schadevergoeding verzoekt voor juridische kosten van Stichting [stichting] komen die in deze procedure niet voor vergoeding in aanmerking omdat Stichting [stichting] geen partij is in deze procedure.

37. De slotsom luidt dat het beroep op grond van hetgeen hiervoor onder 21. en 22. is overwogen gegrond dient te worden verklaard. Het verzamelinkomen zal worden bepaald op € 117.867, waarin begrepen een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 31.908 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 85.959 (in plaats van € 89.162).

38. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). Slechts door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand komt voor vergoeding in aanmerking. Daarvan is uitsluitend sprake wat betreft het indienen van het bezwaarschrift. De kosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand stelt de rechtbank derhalve vast op € 269 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met waarde per punt van € 269, en een wegingsfactor 1 vanwege drie samenhangende zaken). Van de toe te kennen proceskostenvergoeding zal de helft, € 134,50, worden toegekend in deze zaak, en de andere helft in de zaken met nummers HAA 20/4333 en HAA 20/4334 van [naam 1] .

39. Het verzoek van eiser om een integrale proceskostenvergoeding toe te kennen wordt afgewezen. Ingevolge artikel 8:75 van de Awb juncto artikel 2, derde lid van het Besluit kan ingeval van bijzondere omstandigheden worden afgeweken van toekenning van een kostenvergoeding op grond van de forfaitaire bedragen van het Besluit. In zijn arrest van 13 april 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA2802, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat voor de toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit grond bestaat indien het bestuursorgaan terecht het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden. Dat daarvan in dit geval sprake is, is door eiser niet aannemelijk gemaakt, en is dat evenmin overigens gebleken. De door verweerder bij de aanslag aangebrachte correcties worden op goede gronden gehandhaafd, en de aanslag wordt slechts vernietigd vanwege door verweerder ambtshalve aangedragen andere gronden (vermindering van het box 3-vermogen).

40. De rechtbank zal verweerder opdragen het betaalde griffierecht aan eiser te vergoeden tot een bedrag van € 48.