Rechtbank Noord-Nederland, 09-09-2014, ECLI:NL:RBNNE:2014:4426, LEE AWB-13_47

De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

In geschil is het antwoord op de vragen of verweerder aan eiseres terecht en tot het juiste bedrag onderhavige aanslag leges heeft opgelegd.

Eiseres is primair van mening dat de gemeente Tynaarlo met het verstrekken van de onder 1.1 vermelde vergunning geen dienst heeft verricht in de zin van artikel 229b, eerste lid van de Gemeentewet, omdat naar haar oordeel het private belang van de bouw van een woonzorgcentrum ondergeschikt is aan het publieke belang, de ouderenzorg in het bijzonder.

Verweerder is van mening dat in dit verband getoetst moet worden met welk belang de door de gemeente verrichte werkzaamheden inzake het verlenen van de omgevingsvergunning verband houden en dat de gemeente met het in behandeling nemen van de ingediende aanvraag tot het verkrijgen van een omgevingsvergunning een dienst heeft verleend.

Eiseres is subsidiair van mening dat zij niet heeft kunnen beoordelen of de geraamde baten van de op basis van de legesverordening en de tarieventabel geheven leges de geraamde lasten ter zake hebben overschreden, omdat verweerder onvoldoende inzicht heeft verschaft in de betreffende ramingen.

Verweerder is van mening dat geen sprake is van overschrijding van de opbrengstlimiet van artikel 229b, eerste lid, van de Gemeentewet en verwijst daartoe naar de, eerst op 6 februari 2014, toegezonden stukken (zie 1.3).

De rechtbank overweegt dat in het kader van de toetsing aan de opbrengstlimiet pas dan plaats is voor een correctie van de omvang van de volgens de gemeentelijke begroting geraamde bedragen aan opbrengsten en lasten, indien verweerder deze opbrengsten en lasten niet in redelijkheid op die bedragen heeft kunnen ramen. Verweerder heeft bij zijn brief van 6 februari 2014 het onder 1.3 genoemd kostendekkingsoverzicht van baten en lasten overgelegd, alsmede de begroting voor het jaar 2011. Uit het overzicht kan worden afgeleid dat in het jaar 2011 de totale geraamde lasten hoger zijn dan de totale geraamde baten, welke conclusie eiseres ter zitting heeft bevestigd. Nu eiseres voorts niet, althans onvoldoende heeft gesteld dat de door verweerder gebruikte gegevens onjuist zijn en dat deze zouden leiden tot een onjuist beeld van de door verweerder gestelde lasten en/of baten, gaat de rechtbank uit van de juistheid van de door verweerder gepresenteerde feiten (vgl. Hoge Raad 4 april 2014, nr. 12/02475, ECLI:NL:HR:2014:777 en Hoge Raad 18 april 2014, nr. 13/00469, ECLI:NL:HR:2014:938). Daarvan uitgaande is de rechtbank van oordeel dat de opbrengstlimiet niet is overschreden.

Eiseres is tenslotte, onder verwijzing naar de conclusie van de Advocaat-Generaal IJzerman van 20 september 2013 behorende bij het arrest van het Hoge Raad nr. 12/05118 (ECLI:NL:PHR:2013:978) van mening dat verweerder met het opleggen van de onderhavige aanslag leges geen redelijke verhouding in acht heeft genomen met de aan het verlenen van de betreffende vergunning verbonden kosten. Het onderling scheefliggen van de verdeling van de legesdruk leidt tot een onredelijke en willekeurige belastingheffing, aldus eiseres.

Verweerder is op dit punt van mening dat volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad er geen rechtstreeks verband hoeft te bestaan tussen de hoogte van de leges en de omvang van de ter zake van gemeentewege verstrekte diensten, en ook dat geen verband hoeft te bestaan tussen de hoogte van de leges en de voor die dienst door de gemeente gemaakte kosten. Verweerder kan de door eiseres aangehaalde conclusie van de Advocaat-Generaal niet rijmen met de hiervoor vermelde vaste jurisprudentie.

De rechtbank overweegt dat de Hoge Raad in het arrest van 4 april 2014 met nr. 12/05118 (ECLI:NL:HR:2014:780) de door eiseres aangehaalde conclusie van de Advocaat-Generaal (zie punt 9) niet heeft gevolgd en dat uit het arrest volgt dat het hanteren van een vast, bescheiden percentage niet kan worden aangemerkt als onredelijk of willekeurig. Nu in dit geval sprake is van een vast percentage van 2,2% (zie 1.4) is de rechtbank van oordeel dat eiseres’ grief op dit punt faalt.

Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot de conclusie dat het beroep ongegrond moet worden verklaard.

Wat betreft een proceskostenveroordeling overweegt de rechtbank dat verweerder ter zitting heeft verklaard dat hij de eerst op 6 februari 2014 toegezonden stukken (1.3) eerder aan eiseres had moeten doen toekomen en dat om die reden een vergoeding van proceskosten van twee punten op basis van het Besluit proceskosten bestuursrecht niet onredelijk zou zijn. De rechtbank ziet geen aanleiding om deze conclusie niet te volgen en veroordeelt verweerder aldus in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 974 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1).