Rechtbank Noord-Nederland, 23-02-2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:665, AWB - 16 _ 1692

1.1

1.2

1.3

De tenaamstelling van de auto in Nederland heeft plaatsgevonden op 16 juli 2015.

1.4

2.1

Verweerder heeft, in afwijking van zijn in het verweerschrift ingenomen standpunt, ter zitting verklaard dat:

- de door eiser bij het doen van de aangifte voor de BPM aangegeven historische

consumentenprijs van de auto van € 53.025 juist is en bij nader inzien van een koerslijstwaarde van € 31.873 dient te worden uitgegaan en dat verweerder bij het opleggen van de naheffingsaanslag is uitgegaan van foutieve bedragen;

- bij het bepalen van de vermindering van de gezochte handelsinkoopwaarde in verband met kosten van herstel van schade, uitgegaan dient te worden van het bedrag van de herstelkosten inclusief BTW;

- verweerder bij het opleggen van de naheffingsaanslag ten onrechte geen rekening heeft gehouden met een leeftijdskorting;

- de opgelegde vergrijpboete van € 969 dient te worden vernietigd.

2.2

De rechtbank zal hierna de resterende geschilpunten bespreken en daarbij ingaan op wat partijen dienaangaande hebben aangedragen.

3. Eiser heeft gesteld dat de naheffing volgens verweerder is gebaseerd op een

4. Verweerder heeft aangevoerd dat een (mogelijk) onderscheid tussen een schouw en

5. De rechtbank is van oordeel dat de stelling van eiser dat de naheffingsaanslag moet

6. Eiser heeft gesteld dat kopers van een auto afkomstig uit het buitenland als gevolg

7. Verweerder heeft aangevoerd dat bij het opleggen van de naheffingsaanslag geen

8. De rechtbank overweegt als volgt. Het is vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie

9. Eiser heeft aangevoerd dat de naheffingsaanslag te laat is opgelegd. Er dient volgens hem zo snel mogelijk te worden nageheven, omdat naheffing ook niet mogelijk is bij (her)registratie van Nederlandse gebruikte auto’s. Er wordt dan immers geen BPM van de koper geheven, en dus ook niet van hem nageheven. In de gegeven situatie beschikte verweerder kort na de aangifte voor de BPM over alle relevante gegevens, zodat er geen legitieme reden bestaat om pas geruime tijd daarna een naheffingsaanslag op te leggen. Volgens eiser is in elk geval de naheffingstermijn van vijf jaar te lang. Ter onderbouwing van die stelling heeft hij gewezen op een arrest van de Hoge Raad van 10 februari 1993 (ECLI:NL:HR:1993:ZC5258). Eiser heeft verder gewezen op een e-mailbericht van verweerder, waarin hij het streven uitspreekt om de aangifte van eiser te controleren binnen zes maanden na de tenaamstelling van de auto. Eiser mocht er dus in elk geval op vertrouwen dat verweerder dit zou doen. Deze termijn kan ook als redelijk worden beschouwd, aldus eiser. Ter zitting heeft hij daaraan toegevoegd dat eigenlijk zou moeten worden uitgegaan van een termijn van zes maanden na indiening van de aangifte voor de BPM.

10. Verweerder heeft aangevoerd dat hij de naheffingsaanslag heeft opgelegd binnen twaalf maanden nadat eiser zijn aangifte voor de BPM heeft gedaan. Die periode valt volgens verweerder ruimschoots binnen de wettelijke termijn en is nodig geweest om tot een zorgvuldige beslissing te komen.

11. De rechtbank overweegt het volgende. Op grond van artikel 20, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) vervalt de bevoegdheid tot het opleggen van een naheffingsaanslag door het verloop van vijf jaren na het einde van het kalenderjaar waarin de belastingschuld is ontstaan of teruggave is verleend. De rechtbank stelt vast dat in de gegeven situatie de naheffingsaanslag is opgelegd binnen deze termijn. Verder is de rechtbank van oordeel dat de verwijzing naar het onder 9. genoemde arrest van de Hoge Raad geen doel treft. Aan het betreffende arrest lag een feitencomplex ten grondslag dat sterk afwijkt van de feiten en de belastingsoort in deze zaak, en betreft bovendien het vertrouwensbeginsel. In dat verband overweegt de rechtbank tot slot dat de verwijzing naar het e-mailbericht van verweerder eiser evenmin kan baten. Verweerder heeft de naheffingsaanslag immers daadwerkelijk opgelegd binnen zes maanden na de tenaamstelling van de auto en daarmee dus uitvoering gegeven aan zijn in het e-mailbericht geuite streven. Het voorgaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat verweerder bij de oplegging van de naheffingsaanslag het zorgvuldigheids- noch het vertrouwensbeginsel heeft geschonden. Hetgeen eiser overigens nog heeft gesteld, leidt niet tot een ander oordeel. De systematiek van de aangiftebelastingen, zoals de onderhavige, voorziet erin dat de belastingplichtige zelf de juiste belastingschuld uitrekent en op aangifte voldoet.

12. Eiser heeft gesteld dat artikel 8, achtste lid, van de Uitvoeringsregeling van de Wet BPM (hierna: uitvoeringsregeling) onverbindend moet worden verklaard. In artikel 10, tiende lid, van de Wet BPM (tekst 2015) is slechts bepaald dat een termijn kan worden gesteld waarbinnen het motorrijtuig in ongewijzigde staat beschikbaar moet worden gehouden. De bepaling in de Uitvoeringsregeling dat de auto op een bepaalde plaats moet worden getoond is dan ook te ruim geformuleerd en is strijdig met het recht, aldus eiser.

13. Verweerder heeft het standpunt van eiser weersproken.

14.1

De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 10, tiende lid, van de Wet BPM luidt als volgt:

14.2

Aan de in de eerste volzin genoemde bepaling is uitvoering gegeven met de in de Uitvoeringsregeling neergelegde bepalingen, waaronder de bepaling neergelegd in artikel 8, achtste lid, die luidt:

14.3

Naar het oordeel van de rechtbank geeft de eerste, ruim geformuleerde volzin in artikel 10, tiende lid, van de Wet BPM de bevoegdheid tot het stellen van de eis dat het motorrijtuig op een door verweerder aan te wijzen plaats en tijdstip moet worden getoond. Dat daarbij een termijn kan worden vastgesteld is, al gelet op het gebruik van het woord ‘voorts’ in de laatste volzin van dat lid, geen beperking, maar een aanvulling van de bevoegdheid nadere regels te stellen. Ook geeft de wettekst geen beperkingen aan, waaraan de te stellen nadere regels onderhevig zouden zijn (vgl. in dit verband artikel 19 van de Wet BPM, waar wél gesproken wordt over een 'nabij gelegen plaats'). Anders dan eiser acht de rechtbank de bepaling dat een auto moet worden getoond te Soesterberg ook proportioneel en vanuit het oogpunt van een doelmatige controle gerechtvaardigd. In hetgeen eiser in zijn beroepschrift ter zake van dit punt naar voren brengt ziet de rechtbank geen aanleiding anders te oordelen. Niet valt in te zien waarom eiser wel in staat is een auto vanuit het buitenland naar Nederland te (laten) transporteren, maar het vervolgens op onoverkomelijke bezwaren stuit de auto ter controle naar Soesterberg te (laten) transporteren. Het kan ook niet van verweerder worden verlangd dat hij binnen zes dagen alle motorrijtuigen waarvoor in Nederland BPM-aangifte is gedaan ter plaatse schouwt. Dat Domeinen onder omstandigheden ook auto's op locatie schouwt, doet daar niet aan af.

15. Eiser heeft daarnaast aangevoerd dat artikel 8, achtste lid, van de Uitvoeringsregeling in strijd komt met de artikelen 28 en 110 van het VWEU.

16. Verweerder heeft deze stelling betwist.

17. De rechtbank verwerpt de stelling van eiser op dit punt. Naar het oordeel van de rechtbank brengt de regeling in artikel 8, achtste lid, van de Uitvoeringsregeling BPM niet met zich dat, in strijd met artikel 28 in verbinding met 110 van het VWEU, ter zake van auto’s uit andere lidstaten een hogere belasting wordt geheven dan ter zake van gelijksoortige binnenlandse auto’s.

18. Eiser stelt dat de oproeping om de auto in Soesterberg te tonen, in strijd is met het evenredigheidsbeginsel. Het transport van de auto naar Soesterberg vergt een niet te veronachtzamen tijdsinvestering en brengt de nodige kosten met zich. Eiser heeft verweerder daarom uitgenodigd om de auto op locatie te bezichtigen, maar op dat aanbod is niet gereageerd. Andere belastingplichtigen zijn echter wel op hun woon- of vestigingsadres bezocht, aldus eiser. Eiser meent dan ook dat hij door deze gang van zaken onevenredig zwaar is belast. Eiser heeft tot slot bepleit dat verweerder een geobjectiveerd bedrag van

€ 525 aan hem dient te vergoeden, voor de kosten die hij heeft gemaakt om de auto in Soesterberg te laten onderzoeken.

19. Verweerder voert aan dat hij, wanneer in een aangifte voor de BPM een handelsinkoopwaarde wordt genoemd die sterk afwijkt van de handelsinkoopwaarde volgens de koerslijst, beslist dat een auto moet worden geïnspecteerd. Daarbij wordt niet gekeken naar (de hoedanigheid van) de aangever. Als verweerder Domeinen verzoekt onderzoek te doen, roept Domeinen belastingplichtigen in beginsel op om de auto in Soesterberg (of op een andere locatie van Domeinen) te tonen. Dit is alleen anders als van één belastingplichtige meerdere auto's moeten worden onderzocht. In dat geval doet Domeinen soms onderzoek op locatie. Dat kan ook het geval zijn als Domeinen meerdere onderzoeken heeft geclusterd. Volgens verweerder is het dan ook een risico van het vak dat eiser is opgeroepen om op locatie te verschijnen. Als er een aangifte voor de BPM wordt gedaan, waarbij gebruik wordt gemaakt van de tegenbewijsregeling, dan moet de Belastingdienst die aangifte nu eenmaal kunnen controleren. Tot slot is voor een vergoeding van (geobjectiveerde) kosten geen plaats, aldus verweerder.

20. De rechtbank is van oordeel dat eiser in de gegeven situatie onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat het in strijd is met het evenredigheidsbeginsel dat Domeinen hem heeft gevraagd de auto in Soesterberg te tonen. De rechtbank heeft bij haar oordeel betrokken dat eiser slechts heeft gesteld dat hij in het kader van het tonen van de auto geconfronteerd is met een geobjectiveerde (en dus: bij benadering geschatte) kostenpost van € 525, zonder daarbij in te gaan op de specifieke feiten en omstandigheden van zijn geval. Verder heeft de rechtbank in ogenschouw genomen dat eiser de auto uiteindelijk wel in Soesterberg heeft getoond, zodat zulks kennelijk in ieder geval niet geheel onoverkomelijk is geweest.

21. Voor zover eiser heeft betoogd dat de naheffingsaanslag dient te worden vernietigd, omdat - kort gezegd - Domeinen niet deskundig, objectief en onafhankelijk is, faalt deze beroepsgrond. Wat er ook zij van de expertise, objectiviteit en onafhankelijkheid van Domeinen, naar het oordeel van de rechtbank staat het verweerder vrij zijn standpunt te onderbouwen op een wijze die hem goeddunkt. Dat de keuze van verweerder eventueel consequenties heeft voor de bewijskracht van zijn stellingen komt daarbij geheel voor zijn risico, maar maakt deze keuze als zodanig niet op voorhand onzorgvuldig of onrechtmatig. Volgens de vrije bewijsleer oordeelt uiteindelijk de belastingrechter over het bijgebrachte bewijsmateriaal, aan wie de keuze, weging en waardering van het bewijsmateriaal is voorbehouden.

22. Tussen partijen is niet in geschil dat de auto meer dan normale gebruiksschade heeft en

23. Eiser, op wie daarvoor de bewijslast rust (zie o.a. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van

24. Verweerder heeft de door belanghebbende getaxeerde kosten van het herstel van de

25.1

De rechtbank is van oordeel dat eiser niet, ook niet na ter zitting in de gelegenheid te zijn gesteld een nadere toelichting te geven, aannemelijk heeft gemaakt welke werkzaamheden worden uitgevoerd in het kader van het volgens de schadecalculatie benodigde 'rijklaar maken' van de auto (omdat die voor verhuur is ingezet geweest). De periode van verhuur kan gelet op het relatief geringe kilometrage ook niet op voorhand een aanzienlijke schadepost rechtvaardigen. Daarmee is evenmin aannemelijk geworden dat deze kosten als kosten van schadeherstel kwalificeren. Hetzelfde geldt naar het oordeel van de rechtbank voor de door eiser opgevoerde schadekosten voor Nederlandstalige onderhoudsboekjes en software. Het voorgaande leidt er al toe dat eiser het beloop van het door hem gestelde schadebedrag niet aannemelijk heeft gemaakt.

25.2.

Naar het oordeel van de rechtbank kan de door verweerder gemaakte schadeberekening evenmin worden gevolgd. Niet alleen heeft verweerder de BTW op de herstelkosten ten onrechte buiten beschouwing gelaten, hij heeft het door hem gehanteerde uurloon en de gehanteerde kortingen op de materiaalkosten - tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door eiser - evenmin gemotiveerd onderbouwd.

25.3

Nu geen van partijen de hoogte van de in aanmerking te nemen kosten van schadeherstel aannemelijk heeft gemaakt, zal de rechtbank - conform de jurisprudentie van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (zie o.a. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 7 juni 2016, ECLI:NL:GHARL:2016:4640) - die kosten zelf in goede justitie vaststellen. Met inachtneming van wat partijen over en weer hebben aangevoerd en het gepresenteerde fotomateriaal, bepaalt de rechtbank de kosten van herstel van de schade aan de auto in goede justitie op € 20.000 (inclusief BTW).

25.4

Resteert beantwoording van de vraag over de mate waarin de kosten van herstel van de schade drukken op de handelsinkoopwaarde van de auto. In dat kader overweegt de rechtbank het volgende. In onderdeel 3.5. van bijlage I bij artikel 8, vierde lid, van de Uitvoeringsregeling (hierna: de bijlage) is het volgende bepaald:

25.5

26. Uit het voorgaande volgt dat een herberekening van de verschuldigde BPM dient plaats te vinden. Ter zitting is gebleken dat moet worden uitgegaan van een handelsinkoop-waarde van de auto in onbeschadigde staat van € 31.873 (zie overweging 2.1). Gelet daarop stelt de rechtbank het afschrijvingspercentage vast op 77,61%, te weten 100% - 22,39% (te weten: 100 x (€ 31.873 - € 20.000) ÷ € 53.025). Uitgaande van de bruto BPM van € 5.542, die tussen partijen niet in geschil is, bedraagt de verschuldigde BPM € 5.542 minus € 4.302 (77,61 % van € 5.542) = € 1.240. Tussen partijen is verder niet langer in geschil (zie overweging 2.1) dat dit bedrag nog dient te worden gecorrigeerd met een leeftijdskorting. De rechtbank deelt die visie. Nu verweerder de door eiser voorgestane wijze van het berekenen van de leeftijdskorting niet heeft weersproken, zal de rechtbank die rekenmethodiek volgen. De rechtbank stelt de leeftijdskorting vast op een bedrag van € 220 (te weten: (€ 1.240 -

(€ 1.240 ÷ (100 - 21,25%)) x (100 - 35,22%)). Aldus resteert een bedrag aan verschuldigde BPM van € 1.020. Gezien het op aangifte betaalde bedrag is er dan geen grond voor het opleggen van een naheffingsaanslag. Het beroep is dan ook gegrond en de rechtbank vernietigt in zoverre de uitspraak op bezwaar evenals de naheffingsaanslag.

27. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Nu de met de beschikking belastingrente samenhangende naheffingsaanslag zal worden vernietigd, dient dit eveneens te gelden voor de beschikking belastingrente.

28. De rechtbank is van oordeel dat de boetebeschikking, gelet op wat verweerder ter zitting heeft verklaard (zie 2.1), vernietigd moet worden. Het beroep gericht tegen de boetebeschikking is gegrond en de rechtbank vernietigt de uitspraak op bezwaar ook in zoverre alsmede de boetebeschikking.

29.1

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank op de voet van artikel 8:74 van de Algemene wet bestuursrecht dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

29.2

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Bpb voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.236 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde van € 246 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, beide met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1).

29.3

Eiser heeft daarnaast verzocht om een vergoeding voor de aanwezigheid van een deskundige ter zitting. Eiser heeft, op basis van de ter zitting overgelegde factuur van de deskundige, om een bedrag verzocht van € 81,40 (exclusief BTW), gebaseerd op 1 uur. De rechtbank acht een tijdsbesteding van 1 uur voor het bijwonen van de zitting (inclusief de reistijd) en het voorbereiden daarvan redelijk evenals het uurtarief van € 81,40. De gevraagde kosten, exclusief BTW omdat eiser BTW-ondernemer is, komen dan ook voor vergoeding in aanmerking.

29.4

Voor de door eiser verzochte vergoeding van de geobjectiveerde kosten om de auto in Soesterberg te tonen (zie overweging 18) is geen plaats. De rechtbank komt tot dit oordeel nu zij van oordeel is dat artikel 8, achtste lid, van de Uitvoeringsregeling niet onverbindend is. Daarbij zijn de betreffende kosten in de aanslagregelende fase gemaakt en niet in het kader van de bezwaar- of beroepsfase. Tot slot vallen deze kosten ook overigens niet onder de reikwijdte van het Bpb waarin de voor vergoeding in aanmerking komende kosten limitatief zijn opgesomd.

29.5

Op grond van het voorgaande stelt de rechtbank het totaal van de door verweerder aan eiser te vergoeden proceskosten vast op een bedrag van € 1.317,40 ( € 1.236 + € 81,40).