Rechtbank Oost-Brabant, 13-11-2018, ECLI:NL:RBOBR:2018:5698, 18_168

1. De rechtbank stelt vast dat de gemachtigde bij het instellen van beroep een machtiging van eiser heeft overgelegd, gedateerd 2 oktober 2017. Op grond van deze machtiging staat voor de rechtbank vast dat de gemachtigde bevoegd is eiser in beroep te vertegenwoordigen.

2. In beroep is in geschil of verweerder het bezwaar van eiser terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

3. De rechtbank stelt, gelet op de gedingstukken, vast dat het namens eiser ingestelde beroep betrekking heeft op een naheffingsaanslag die niet aan eiser, maar aan [bedrijf] B.V. is opgelegd. Gelet op het uit artikel 26a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) voortvloeiende gesloten stelsel van rechtsmiddelen, dat ingevolge artikel 231 van de Gemeentewet ook op de heffing van gemeentelijke belastingen van toepassing is, kan in beginsel alleen degene aan wie de belastingaanslag is opgelegd, daartegen beroep (en daaraan voorafgaand bezwaar) instellen. Hoewel het namens eiser ingestelde beroep betrekking heeft op een belastingaanslag die niet aan hem is opgelegd en in beroep onduidelijk is wat het belang van eiser bij die aanslag is, waardoor dit beroep in beginsel niet-ontvankelijk is, zal de rechtbank de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar door verweerder toch inhoudelijk beoordelen. Daarvoor bestaat in dit geval aanleiding, omdat de rechtbank voor de beoordeling van de ontvankelijkheid van het beroep de gang van zaken in de bezwaarfase mede van belang acht. Met name acht de rechtbank in dat verband van belang of eiser voldoende gelegenheid heeft gehad om in de bezwaarfase kenbaar te maken waarom hij meent wel tegen de aan [bedrijf] B.V. opgelegde naheffingsaanslag in rechte op te kunnen komen.

4. Eiser is van mening dat het bezwaar ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard en voert daarvoor – samengevat – het volgende aan. De herstel-verzuimbrief is per e-mail aan de gemachtigde van eiser verzonden, terwijl de gemachtigde de elektronische weg niet had opengesteld voor dit soort berichtenverkeer. Daarbij komt dat verweerder heeft verzocht om een machtiging van [bedrijf] B.V., terwijl de gemachtigde het bezwaar heeft gemaakt namens eiser. Ook stelt eiser niet bekend te zijn met de e-mail met daarbij de herstel-verzuimbrief.

5. Verweerder stelt zich daarentegen op het standpunt dat hij bevoegd was om de herstel-verzuimbrief via de elektronische weg, en door verzending naar het opgegeven e-mailadres gemert@salusjusristen.nl, aan de gemachtigde te doen toekomen.

6. In artikel 2:14, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is opgenomen dat een bestuursorgaan een bericht dat tot een of meer geadresseerden is gericht elektronisch kan verzenden voor zover de geadresseerde kenbaar heeft gemaakt dat hij langs deze weg voldoende bereikbaar is.

7. Naar het oordeel van de rechtbank is in dit geval voldaan aan de in artikel 2:14, eerste lid, van de Awb neergelegde voorwaarde voor het toezenden van berichten via de elektronische weg. In dit verband verwijst de rechtbank naar de uitspraak van de HR van 19 oktober 2018 (ECLI:NL:HR:2018:1967). De rechtbank leidt uit de parlementaire geschiedenis af dat het kenbaar maken in de zin van artikel 2:14 van de Awb zowel impliciet als expliciet kan geschieden.

8. De gemachtigde van eiser – als geadresseerde in de zin van artikel 2:14 van de Awb – heeft impliciet kenbaar gemaakt dat hij voldoende bereikbaar is op het e-mailadres vangemert@salusjusristen.nl door dit e-mailadres te vermelden op het ‘Contactformulier Belastingen’ dat door hem gebruikt is om bezwaar te maken namens eiser. De gemachtigde heeft daarbij niet aangegeven dat hij niet (langer) op dat e-mailadres bereikbaar is. De rechtbank neemt daarbij verder in aanmerking dat op de website van verweerder, waarnaar op de naheffingsaanslag wordt verwezen, staat vermeld dat ook schriftelijk, dus per post, bezwaar kan worden gemaakt. Dat de gemachtigde dit heeft nagelaten, duidt erop dat hij er bewust voor heeft gekozen digitaal, dat wil zeggen via de elektronische weg, bezwaar te maken. De rechtbank wijst er in dit kader voorts op ambtshalve bekend te zijn met het feit dat deze gemachtigde in een andere procedure en namens een andere eiser gebruik heeft gemaakt van hetzelfde e-mailadres. De rechtbank heeft in die zaak onherroepelijk geoordeeld dat deze gemachtigde op dat e-mailadres ten tijde daar van belang voldoende bereikbaar was (zie de uitspraak van deze rechtbank van 14 december 2015, ECLI:NL:RBOBR:2015:7069). In de onderhavige zaak heeft de gemachtigde hetzelfde e-mailadres vermeld. De gemachtigde heeft dit e-mailadres dus al een aantal jaren in gebruik. Voornoemde feiten en omstandigheden, bezien in onderlinge samenhang, leiden tot het oordeel dat de gemachtigde aan verweerder impliciet kenbaar heeft gemaakt dat hij voldoende bereikbaar is op voornoemd e-mailadres. Ook in een eventueel tijdsverloop tussen het kenbaar maken van het e-mailadres van de gemachtigde en de reactie daarop van verweerder kan geen reden worden gevonden te betwijfelen of de gemachtigde op dat e-mailadres nog wel bereikbaar was, nu verweerder al na 20 dagen op de e-mail van de gemachtigde heeft gereageerd. Verweerder mocht de gemachtigde dus bereikbaar achten op het genoemde e-mailadres.

9. Ten aanzien van de stelling van de gemachtigde van eiser dat hij het e-mailbericht van 6 oktober 2017 van verweerder niet heeft ontvangen, overweegt de rechtbank als volgt. De rechtbank acht aannemelijk dat verweerder het e-mailbericht van 6 oktober 2017 heeft verzonden naar het e-mailadres vangemert@salusjusristen.nl en dat dit e-mailbericht ontvangen is. Daartoe acht de rechtbank redengevend dat tot de gedingstukken afschriften van dit e-mailbericht met de bijbehorende herstelverzuim-brief behoren, waarop datum en tijdstip van verzending zijn opgenomen. Dit levert naar het oordeel van de rechtbank het vermoeden op dat dit bericht verzonden en ontvangen is. De blote ontkenning door eiser acht de rechtbank onvoldoende om dit vermoeden te ontzenuwen. De rechtbank acht dus aannemelijk dat verweerder bevoegd was om eiser via de elektronische weg, door middel van een e-mailbericht verzonden naar vangemert@salusjusristen.nl, een termijn te bieden om een machtiging over te leggen. Verweerder heeft eiser in de gelegenheid gesteld het geconstateerde verzuim te herstellen, maar eiser heeft hiervan geen gebruik gemaakt.

10. Op grond van artikel 2:1, tweede lid, van de Awb, kan verweerder van de gemachtigde een schriftelijke machtiging verlangen. Het niet overleggen van een dergelijke machtiging leidt er naar het oordeel van de rechtbank toe dat sprake is van een gebrek, omdat niet is voldaan aan wat ingevolge artikel 6:5 van de Awb is vereist. Vanwege dit gebrek was verweerder op grond van artikel 6:6, aanhef en onderdeel a, van de Awb bevoegd om het bezwaar niet-ontvankelijk te verklaren. De rechtbank is van oordeel dat verweerder terecht van deze bevoegdheid gebruik heeft gemaakt, waarbij zij het volgende mede in aanmerking neemt.

11. Op grond van artikel 26a, eerste lid, van de AWR, welke wet overeenkomstig artikel 231 van de Gemeentewet op de heffing van gemeentelijke belastingen van toepassing is, kan het beroep, in afwijking van artikel 8:1, van de Awb, slechts worden ingesteld door:

a. de belanghebbende aan wie de belastingaanslag is opgelegd;

b. de belanghebbende die de belasting op aangifte heeft voldaan of afgedragen of van wie de belasting is ingehouden, of

c. degene tot wie de voor bezwaar vatbare beschikking zich richt.

12. Gelet op het bepaalde in artikel 26a, eerste lid, aanhef en onder a., van de AWR, kan het beroep (en daarmee dus ook het bezwaar) tegen de naheffingsaanslag slechts worden ingesteld door of namens [bedrijf] B.V. Dat is slechts anders als gesteld en zo nodig aannemelijk wordt gemaakt dat degene die beroep heeft ingesteld, daartoe een eigen beroepsrecht heeft. De rechtbank stelt vast dat in bezwaar gesteld noch gebleken is dat het bezwaar door of namens [bedrijf] B.V. werd gemaakt. Ook is in bezwaar gesteld noch gebleken dat zich de situatie als bedoeld in artikel 26a, eerste lid, aanhef en onder b., van de AWR of zoals bedoeld in ECLI:NL:HR:2000:AA6508 voordeed, zodat eiser mogelijkerwijs om die reden een eigen beroepsrecht tegen de naheffingsaanslag toekwam. Juist vanwege het feit dat de naheffingsaanslag is opgelegd aan [bedrijf] B.V., beoordeelt de rechtbank, anders dan eiser, het feit dat verweerder in bezwaar verzocht heeft om een machtiging over te leggen waaruit blijkt dat namens [bedrijf] B.V. wordt opgetreden, dan ook niet als onnodig. Zoals gezegd, als eiser meende dat hij op persoonlijke titel tegen de naheffingsaanslag kon opkomen, dan diende hij zulks in ieder geval te stellen. Nu hij dat heeft nagelaten, is de rechtbank van oordeel dat verweerder het bezwaar terecht als kennelijk niet-ontvankelijk heeft aangemerkt en een hoorzitting achterwege heeft gelaten. Gelet op het bepaalde in artikel 7:3, aanhef en onder a, van de Awb en in artikel 4:17, zesde lid, aanhef en onder c, van de Awb is van een schending van de hoorplicht of verschuldigdheid van een dwangsom derhalve geen sprake.

13. In beroep is evenmin gesteld of gebleken dat beoogd is door of namens [bedrijf] B.V. tegen de naheffingsaanslag parkeerbelasting met nummer [nummer] op te komen. Integendeel, de gemachtigde van eiser heeft in beroep expliciet gesteld dat het bezwaar namens eiser is gemaakt, zoals onder andere moge blijken uit de volgende passage in het beroepschrift: “(…) Namens de vennootschap [bedrijf] B.V. is geen bezwaar gemaakt (…)”. De rechtbank overweegt voorts dat de gemachtigde in het beroepschrift weliswaar schrijft: “(…) Er is echter bezwaar gemaakt namens bestuurder [naam] , een natuurlijk persoon. (…)” en in het aanvullend beroepschrift: “(…) Verweerder behoort te weten dat ook de bestuurder belanghebbende kan zijn bij een naheffingsaanslag. (…)”, maar dit niet nader concretiseert. Zo is onduidelijk gebleven of de gemachtigde bedoeld heeft te stellen dat eiser bestuurder van [bedrijf] B.V. is of dat hij bedoeld heeft te stellen dat eiser de bestuurder van de auto was en, in dat geval, dat mogelijk sprake is van de situatie als bedoeld in ECLI:NL:HR:2000:AA6508 (feitelijk parkeerder of gebruiker van de auto, aan wie de naheffingsaanslag in rekening zal worden gebracht). Nu de naheffingsaanslag niet aan eiser, maar aan [bedrijf] B.V. is opgelegd, ligt het op de weg van eiser de feiten te stellen en zo nodig aannemelijk te maken, die ertoe zouden kunnen leiden dat hij gerechtigd is tegen die naheffingsaanslag in rechte op te komen. De enkele, niet nader geconcretiseerde stellingen in het beroepschrift, zoals hiervoor vermeld, zijn daarvoor onvoldoende.

14. Nu eiser er voorts voor heeft gekozen niet ter zitting van de rechtbank te verschijnen, heeft hij ook niet van de gelegenheid gebruik gemaakt ter zitting alsnog duidelijkheid te verschaffen over zijn belang bij de aan [bedrijf] B.V. opgelegde naheffingsaanslag. Bij deze stand van zaken verklaart de rechtbank het beroep niet-ontvankelijk.

15. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.