Rechtbank Oost-Brabant, 04-03-2019, ECLI:NL:RBOBR:2019:1256, 18_423

1. Het onderhavige beroep betreft een beroep ‘niet-tijdig-beslissen’, terwijl verweerder inmiddels een beslissing heeft genomen op het bezwaar tegen de aanslagen van 30 juni 2017, inhoudende dat het bezwaar gegrond is verklaard en de aanslagen zijn verminderd. Onder verwijzing naar het bepaalde in artikel 6:20, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) stelt de rechtbank vast dat eiser niettemin belang heeft bij de beoordeling van zijn beroep, nu, gelet op eisers standpunt zoals verwoord in zijn fax van 22 juli 2018, met het door verweerder genomen besluit niet geheel wordt tegemoet gekomen aan het beroep.

2. De rechtbank overweegt dat het beroep, gelet op het bepaalde in artikel 4:19 van de Awb, van rechtswege mede betrekking heeft op de (afwijzende) dwangsombeschikking. De rechtbank verwijst naar het arrest van de Hoge Raad (HR) van 6 januari 2017 (ECLI:NL:HR:2017:1).

3. Partijen verschillen van mening over het antwoord op de vraag of verweerder te laat heeft beslist op het bezwaar en in verband daarmee een dwangsom verschuldigd is.

4. Op 8 juli 2017 heeft eiser een bezwaarschrift bij de gemeente Helmond ingediend, dat nadien door verweerder is ontvangen. Uit artikel 236, tweede lid, van de Gemeentewet volgt dat op een bezwaarschrift tegen de heffing van gemeentelijke belastingen uitspraak moet worden gedaan in het kalenderjaar waarin het bezwaarschrift is ontvangen, tenzij het bezwaarschrift is ingediend in de laatste zes weken van het kalenderjaar. In dat geval dient uitspraak op bezwaar te worden gedaan overeenkomstig het bepaalde in artikel 7:10, eerste lid, van de Awb. Dit betekent dat in deze zaak verweerder in beginsel voor 1 januari 2018 uitspraak had moeten doen.

5. Verweerder heeft gesteld dat hij de beslistermijn per brief van 29 december 2017 heeft verlengd tot 13 februari 2018, waardoor deze termijn ten tijde van de ingebrekestelling van 5 januari 2018 nog niet verstreken was. Eiser ontkent de ontvangst van de brief van 29 december 2017.

6. Het ligt op de weg van verweerder om, nu eiser de ontvangst van de brief strekkende tot verlenging van de beslistermijn ontkent, zijn stelling dat hij deze brief voor het einde van 2017 heeft verzonden, aannemelijk te maken. Ter zitting heeft gemachtigde Stommels dienaangaande het volgende verklaard. Omdat aan het einde van het kalenderjaar de beslistermijnen van bezwaren tegen WOZ-beschikkingen en belastingaanslagen verlopen, wordt telkenjare in de laatste helft van december systematisch gecontroleerd welke bezwaren uit de termijn dreigen te lopen. Met betrekking tot die bezwaren wordt dan een verdagingsbrief aangemaakt en verzonden. Dat is ook aan het einde van 2017 gebeurd. Stommels heeft de verdagingsbrieven zelf afgeleverd bij de postkamer van de gemeente, die ze op 29 december 2017 ter post heeft bezorgd. Geen enkele andere geadresseerde dan eiser heeft laten weten dat hij de verdagingsbrief niet heeft ontvangen. De rechtbank hecht geloof aan de verklaring van Stommels. Hierin brengt de enkele stelling van eiser dat hij de verdagingsbrief niet heeft ontvangen, geen verandering. Derhalve heeft verweerder aannemelijk gemaakt dat hij de verdagingsbrief voor het einde van 2017 heeft verzonden. In de verdagingsbrief is de beslistermijn verdaagd tot 13 februari 2018, zodat de ingebrekestelling van 5 januari 2018 prematuur is. Verweerder heeft zich in de dwangsombeschikking terecht op het standpunt gesteld dat hij geen dwangsom verschuldigd is.

7. Gelet op het feit dat de ingebrekestelling prematuur is, wordt niet voldaan aan de in artikel 6:12, tweede lid, van de Awb neergelegde vereisten voor een beroep wegens niet tijdig beslissen. Het beroep, voor zover gericht tegen het niet tijdig beslissen, is reeds daarom niet-ontvankelijk. Nu, zoals reeds is overwogen, inmiddels door verweerder op het bezwaar is beslist, beoordeelt de rechtbank wat eiser tegen die beslissing heeft aangevoerd.

8. Verweerder is in de uitspraak op bezwaar tegemoetgekomen aan het bezwaar van eiser door de aanslagen te verminderen. Eiser heeft daartegen geen beroepsgronden aangevoerd, zodat ervan moet worden uitgegaan dat verweerder met deze vermindering volledig tegemoet is gekomen aan de bezwaren van eiser. Dat betekent dat in beroep geen materieel geschil meer bestaat tussen partijen. Verwijzend naar de uitspraak van het gerechtshof Den Haag van 27 november 2018 (ECLI:NL:GHDHA:2018:3478) en de uitspraak van het gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 24 februari 2017 (ECLI:NL:GHSHE:2017:707) overweegt de rechtbank dat de hoorplicht in bezwaar, gelet op het bepaalde in artikel 7:3, onderdeel e, van de Awb, niet geldt als het bestuursorgaan, zoals verweerder in deze zaak heeft gedaan, volledig tegemoet komt aan de bezwaren van een belanghebbende. Zoals het hof Den Haag overweegt, kan het bezwaar zich alleen richten tegen het primaire besluit, omdat de kostenbeslissing op dat moment nog niet is genomen. Dat is ook in de onderhavige zaak het geval. De rechtbank concludeert dat verweerder de hoorplicht niet heeft geschonden.

9. Gelet op het voorgaande is het beroep ongegrond.

10. De rechtbank oordeelt dat geen aanleiding bestaat verweerder in de proceskosten te veroordelen, die eiser in verband met het beroep wegens niet tijdig beslissen heeft gemaakt, nu, zoals onder 7. is overwogen, niet aan de wettelijke vereisten voor het instellen van een dergelijk beroep is voldaan. Ook overigens bestaat geen aanleiding voor een proceskostenvergoeding.