Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-02-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:1278, AWB - 16 _ 9977

2.1.

Belanghebbende woont te [woonplaats] en is tevens eigenaar van de woning, gelegen aan de [adres] te [plaats X] (hierna: de recreatiewoning). Belanghebbende is eigenaar van de recreatiewoning sinds ongeveer 1984. Tot zijn verhuizing – in verband met werk – naar [woonplaats] in 1997 woonde belanghebbende in Goes en diende de recreatiewoning als vakantiewoning voor belanghebbende en zijn gezin. Na de verhuizing is belanghebbende de woning gaan verhuren als vakantiewoning aan derden. Daartoe heeft belanghebbende met Novasol AS een verhuurbemiddelingsovereenkomst gesloten. Deze overeenkomst gold ook in de jaren 2014 en 2015. In de tot de gedingstukken behorende verhuurbemiddelingsovereenkomst van 16 november 2000 is het eigen gebruik van de recreatiewoning voor belanghebbende niet expliciet gelimiteerd. Nadat belanghebbende ermee bekend was geworden dat de heffingsambtenaar zich op het standpunt stelde dat hij forensenbelasting verschuldigd was (zie 2.2) is een “Allonge verhuurovereenkomst” (hierna: de Allonge) op 21 december 2016 overeengekomen. Hierin is een maximering van het eigen gebruik door belanghebbende opgenomen tot 90 dagen per jaar.

2.2.

Belanghebbende is vóór de jaren tot het jaar 2014 niet aangeslagen voor de forensenbelasting met betrekking tot de recreatiewoning. Voor de jaren 2014 en 2015 heeft de heffingsambtenaar aanslagen forensenbelasting met dagtekening 30 juni 2016 aan belanghebbende opgelegd. Het tegen de aanslagen gemaakte bezwaar heeft de heffingsambtenaar ongegrond verklaard.

2.3.

In geschil is of de aanslagen terecht zijn opgelegd.

2.4.

Op grond van artikel 223, eerste lid, van de Gemeentewet kan een forensenbelasting worden geheven van (voor zover van belang) de natuurlijke personen, die, zonder in de gemeente hoofdverblijf te hebben, er gedurende het belastingjaar meer dan negentig dagen van dat jaar voor zich of hun gezin een gemeubileerde woning beschikbaar houden.

2.5.

In de Verordeningen op de heffing en de invordering van een forensenbelasting Middelburg 2014 en 2015 staat onder artikel 2, lid 1, vermeld dat onder de naam ‘forensenbelasting’ een directe belasting wordt geheven van de natuurlijke personen, die, zonder in de gemeente hoofdverblijf te hebben, er op meer dan 90 dagen van het belastingjaar voor zich of hun gezin een gemeubileerde woning beschikbaar houden.

2.6.

2.7.

2.8.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat hij minder dan 90 dagen per jaar gebruik maakt van de recreatiewoning. De rechtbank twijfelt daar niet aan. Het aantal dagen dat belanghebbende of zijn gezin daadwerkelijk gebruik maakt van de recreatiewoning, is echter niet beslissend. Het gaat om het aantal dagen dat de recreatiewoning voor belanghebbende of zijn gezin beschikbaar wordt gehouden. Voor het 90-dagencriterium gaat het om de som van (i) het aantal dagen van het eigen gebruik en (ii) het aantal dagen waarop de recreatiewoning weliswaar niet werd gebruikt door belanghebbende maar waarop dat eigen gebruik niet in verband met verhuur of aan derden toegekende rechten tot verhuur is uitgesloten (zie 2.6).

2.9.

Tussen partijen is niet in geschil dat in de in 2.1 vermelde verhuurbemiddelingsovereenkomst – die naar de rechtbank begrijpt ook in de onderhavige jaren van toepassing was – het eigen gebruik van de recreatiewoning door belanghebbende niet expliciet is gelimiteerd. Anders dan belanghebbende mogelijk betoogt, kan de Allonge van 21 december 2016 niet ‘met terugwerkende kracht’ maken dat alsnog een beperking van het eigen gebruik geacht moet worden te hebben gegolden in de onderhavige jaren (vgl. Hof Amsterdam 17 januari 2017, ECLI:GHAMS:2017:332). Dat feitelijk als gevolg van de Allonge niets verandert, zoals belanghebbende betoogt, doet daaraan niet af. Het feitelijk gebruik is immers niet maatgevend. Dat in perioden waarin de woning niet werd verhuurd, eigen gebruik was uitgesloten in verband met aan Novasol toegekende rechten, is dus niet aannemelijk geworden. De door belanghebbende aangevoerde omstandigheid dat uit de verhuurbemiddelingsovereenkomst niet blijkt dat de verhuuropdracht aan enige beperking onderhevig is geweest buiten de door belanghebbende vooraf gereserveerde periode, geeft geen aanleiding voor een ander oordeel. Dat van een dergelijke beperking geen sprake is, doet niet eraan af dat eigen gebruik niet is uitgesloten in andere periodes dan de door belanghebbende vooraf gereserveerde periode.

2.10.

Van belang is dan het aantal dagen waarop eigen gebruik was uitgesloten in verband met verhuur. De heffingsambtenaar heeft – onbestreden gesteld – dat uit verhuur/bezettingslijsten van Novasol blijkt dat de recreatiewoning in 2014 en 2015 respectievelijk 181 en 197 dagen verhuurd is geweest. Ter zitting is komen vast te staan dat belanghebbende zelf – buiten Novasol om – de recreatiewoning ieder jaar in augustus ongeveer 3 weken aan een bepaald gezin verhuurt. Ook indien rekening wordt gehouden met dat aantal, komt het resterende aantal dagen uit boven 90 dagen in elk van de jaren 2014 en 2015.

2.11.

2.12.

Belanghebbende maakt een vergelijking met een inwoner van de gemeente Middelburg met een eigen woning. Belanghebbende moet niet alleen dezelfde lokale belastingen, zoals onroerende-zaakbelasting, rioolheffing en afvalstoffenheffing, betalen als een dergelijke inwoner, maar ook nog – anders dan een dergelijke inwoner – de forensenbelasting. Daar komt bovendien nog bij dat belanghebbende amper gebruik maakt van de voorzieningen van de gemeente Middelburg. Gelet op een en ander is sprake van strijd met het discriminatieverbod en het evenredigheidsbeginsel, aldus nog steeds belanghebbende.

2.13.

De rechtbank begrijpt dat het vanuit het perspectief van belanghebbende als onrechtvaardig wordt ervaren dat hij meer belasting moet betalen dan een inwoner van de gemeente (vgl. Rechtbank Zeeland-West-Brabant 14 juni 2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:3562), maar juridisch is het verschil in behandeling geoorloofd.

2.14.

Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen ongegrond verklaard.

2.15

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;