Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-03-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:1770, AWB - 16 _ 7213

Belanghebbende heeft op 18 maart 2013 aangifte gedaan van de door hem ter zake van de registratie van een personenauto op grond van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: Wet BPM) verschuldigde belasting. Het betreft een personenauto van het merk en type Audi A4 met VIN eindigend op [VIN nummer] met een datum eerste toelating van 17 augustus 2012. Het desbetreffende aangiftebiljet vermeldt een te betalen bedrag aan BPM van € 430. Dit bedrag heeft belanghebbende voldaan.

Voor de berekening van de verschuldigde BPM heeft belanghebbende de auto laten taxeren middels een fysieke opname op 16 maart 2013 door [B] van [C] . De bevindingen van deze taxatie zijn vastgelegd in een taxatierapport eveneens van 16 maart 2013. In het taxatierapport is de handelsinkoopwaarde van de auto berekend op € 2.917 door op de consumentenprijs van € 56.965 de waardevermindering volgens XRay van € 24.950 en een schadebedrag van € 29.098 in mindering te brengen.

De inspecteur heeft de auto laten hertaxeren door een medewerker van [D BV] (hierna: [D BV] ). De bevindingen van deze hertaxatie zijn vastgelegd in een hertaxatierapport van 6 mei 2013. In dat taxatierapport is een consumentenprijs vermeld van € 53.350. In het taxatierapport is de waardevermindering wegens schade vastgesteld op € 13.000. De handelsinkoopwaarde is vastgesteld op € 18.000.

Naar aanleiding van de hertaxatie is aan belanghebbende de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd. De inspecteur heeft de verschuldigde BPM daarbij vastgesteld op € 2.846 en de naheffingsaanslag vastgesteld op € 2.416 (€ 2.846 minus € 430).

Bij uitspraak op bezwaar heeft de inspecteur de naheffingsaanslag gehandhaafd.

Belanghebbende heeft bij brief van 2 februari 2018 een pleitnota ingediend. De inspecteur heeft ter zitting verzocht deze pleitnota buiten beschouwing te laten vanwege het daarin door de gemachtigde gebezigde taalgebruik. De gemachtigde heeft ter zitting ingestemd met het buiten beschouwing laten van de pleitnota. De rechtbank zal de pleitnota daarom niet in haar beoordeling betrekken.

Het beroepschrift is op 30 augustus 2016 door de rechtbank Gelderland ontvangen. Belanghebbende heeft een e-mail van 21 juli 2016 overgelegd waarbij de uitspraak op bezwaar – die is gedagtekend 26 oktober 2015 – als bijlage aan de gemachtigde is toegestuurd. Volgens belanghebbende is de uitspraak op bezwaar niet eerder dan op 21 juli 2016 op de voorgeschreven wijze bekendgemaakt. De inspecteur stelt dat de uitspraak op bezwaar op 26 oktober 2015 op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. De rechtbank overweegt als volgt.

De beroepstermijn van artikel 6:7 van de Awb vangt ingevolge artikel 26c van de AWR aan op de dag na die van dagtekening van een uitspraak op bezwaar, tenzij de dag van dagtekening is gelegen vóór de dag van de bekendmaking. Indien een uitspraak op bezwaar niet op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt, vangt de beroepstermijn pas aan op de dag na de dag van de ontvangst door de belanghebbende of zijn vertegenwoordiger van de uitspraak op bezwaar of van een afschrift daarvan (vgl. o.a. Hoge Raad, 12 april 1978, nr. 18 686, BNB 1978/128).

De inspecteur draagt de bewijslast dat een uitspraak op bezwaar op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt en daarmee van de feiten die bepalend zijn voor het aanvangstijdstip van de beroepstermijn (vgl. Hoge Raad, 12 januari 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ5902). Op grond van artikel 3:41 van de Awb dient bekendmaking te geschieden door uitreiking dan wel toezending. Nu belanghebbende stelt dat de onderhavige uitspraak op bezwaar niet eerder dan op 21 juli 2016 is verzonden, ligt de bewijslast van het tegendeel bij de inspecteur.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, is de rechtbank van oordeel dat de inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat de uitspraak op bezwaar op een eerder tijdstip op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt dan bij de verzending aan de gemachtigde als bijlage bij de e-mail van 21 juli 2016.

Dit betekent dat de termijn voor het indienen van beroep is aangevangen op 22 juli 2016. De rechtbank Gelderland heeft het beroepschrift doorgestuurd naar de bevoegde rechtbank bij brief van 2 september 2016, bij de rechtbank Zeeland-West-Brabant ingekomen op 5 september 2016. Nu het beroepschrift binnen zes weken bij de onbevoegde rechtbank is ingediend en ter zake niet gebleken is van kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht, is het beroep tijdig ingediend.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, is het beroep ontvankelijk en moet de eerste geschilvraag bevestigend worden beantwoord.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat hij vóór het opleggen van de naheffingsaanslag niet is gehoord. Hij verwijst in dit verband naar de ‘Kamino-doctrine’. Deze stelling wordt door de rechtbank aangemerkt als een beroep van belanghebbende op het unierechtelijke verdedigingsbeginsel.

De rechtbank is van oordeel dat het unierechtelijke verdedigingsbeginsel hier niet is geschonden. Het verdedigingsbeginsel strekt niet verder dan dat belanghebbende als geadresseerde van het besluit zijn opmerkingen kenbaar kan maken over het hem voordien kenbaar gemaakte voornemen van de inspecteur (vergelijk Hoge Raad 4 december 2015, nr. 12/02876, ECLI:NL:HR:2015:3467). Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur daaraan voldaan door toezending van de vooraankondiging naheffingsaanslag BPM met dagtekening 7 oktober 2013 aan belanghebbende waarbij belanghebbende de gelegenheid is geboden om binnen veertien dagen te reageren. Anders dan belanghebbende meent is er geen rechtsregel die de inspecteur verplicht belanghebbende expliciet voor een gesprek – een mondeling onderhoud – uit te nodigen. De derde geschilvraag dient daarom ontkennend te worden beantwoord.

De inspecteur heeft ter onderbouwing van de naheffingsaanslag naar het onder 2.3 vermelde hertaxatierapport verwezen. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat het hertaxatierapport van [D BV] niet als onderbouwing van de handelsinkoopwaarde kan dienen, omdat [D BV] – zakelijk weergeven – geen onafhankelijk taxateur zou zijn, verwerpt de rechtbank deze stelling. De rechtbank ziet geen aanleiding om aan de onafhankelijkheid en/of deskundigheid van [D BV] te twijfelen. De rechtbank zal dan ook voor de beantwoording van de vraag of de inspecteur is geslaagd in zijn bewijslast het taxatierapport van [D BV] in ogenschouw nemen.

De inspecteur bepleit, onder verwijzing naar het hertaxatierapport, een historische nieuwprijs van € 53.350. Blijkens het hertaxatierapport is daarbij uitgegaan van een Pro Line-uitvoering, omdat deze uitvoering de auto volgens de hertaxateur het beste benadert. Belanghebbende bepleit een historische nieuwprijs van € 56.965. Volgens hem zouden de pakketten – zoals de hertaxateur die bij de bepaling van de historische nieuwprijs heeft gehanteerd – geen rol meer moeten spelen, omdat BPM-heffing plaatsvindt op grond van CO²-uitstoot. De rechtbank overweegt als volgt. Belanghebbende heeft niet betwist dat de auto is voorzien van de opties behorend tot de Pro Line-uitvoering. De rechtbank sluit daarom aan bij de historische nieuwprijs zoals door de inspecteur berekend. De rechtbank ziet geen aanleiding voorbij te gaan aan de prijzen van optiepakketten zoals door belanghebbende bepleit.

De inspecteur heeft de handelsinkoopwaarde vóór schadeaftrek bepaald op € 31.000. Nu belanghebbende een hogere waarde heeft bepleit, zal de rechtbank de door de inspecteur bepaalde waarde tot uitgangspunt nemen.

De inspecteur heeft zich in zijn verweerschrift op het nadere standpunt gesteld dat hij bereid is uit te gaan van 72% van de door belanghebbende gecalculeerde schade van € 29.098, zijnde € 20.950. Dit leidt volgens de inspecteur tot een vermindering van de naheffingsaanslag met € 827 tot € 1.589. Het beroep is om die reden gegrond.

De reden dat volgens de inspecteur niet de volledige door belanghebbende opgevoerde schade in aanmerking mag worden genomen, is dat belanghebbende volgens hem in zijn schadecalculatie ook gebruikssporen heeft meegenomen. Belanghebbende bepleit dat de in zijn taxatierapport vastgestelde schade van € 29.098 volledig in aanmerking moet worden genomen. De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast dat met een hoger bedrag dan € 20.950 rekening moet worden gehouden op belanghebbende rust. Hij dient aldus aannemelijk te maken dat de door hem bepleite aanvullende schade van € 8.148 meer dan normale gebruikssporen betreft. Belanghebbende is daar niet in geslaagd. Met al hetgeen hij in dit kader heeft aangevoerd, maakt belanghebbende niet aannemelijk dat de kosten van het herstel van de meer dan normale gebruiksschade de door hem gestelde omvang betreft. De rechtbank ziet daarom geen reden de naheffingsaanslag verder te verminderen dan door de inspecteur in zijn verweerschrift is bepleit. Het door belanghebbende ter zitting aangehaalde arrest van de civiele kamer van de Hoge Raad van 26 oktober 2012 (ECLI:NL:HR:2012:BX0357) geeft geen aanleiding tot een ander oordeel. Dat de civiele kamer van de Hoge Raad in een verzekerings-/aansprakelijkheidskwestie heeft beslist dat voor de schadeberekening een forfaitair systeem mag worden toegepast, vormt geen reden om in een belastingzaak uit te gaan van een hoger schadebedrag dan de herstelkosten die drukken op de handelsinkoopwaarde van een auto. Al hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd kan niet tot een andere beslissing leiden.

Belanghebbende heeft gesteld dat hij in verband met de vermindering van de naheffingsaanslag krachtens het Unierecht recht heeft op een passende rentevergoeding. De rechtbank overweegt als volgt. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 3 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:341 overwogen dat na 1 januari 2015 uitsluitend de ontvanger van de Belastingdienst bevoegd is deze rente te vergoeden op grond van artikel 28c van de Invorderingswet 1990. Het is daarom niet aan de rechtbank om in de onderhavige procedure die rente toe te kennen. Anders dan belanghebbende betoogt dwingt het Unierecht niet om dat wel te doen. Belanghebbende heeft weliswaar op grond van Unierecht recht op vergoeding van rente, maar een lidstaat mag – met inachtneming van beginselen zoals het gelijkwaardigheidsbeginsel en doeltreffendheidsbeginsel – proceduregels treffen met betrekking tot de wijze waarop aanspraak kan worden gemaakt op de vergoeding. Of de procedure van artikel 28c van de Invorderingswet 1990 op alle punten in overeenstemming is met het Unierecht, hetgeen belanghebbende bestrijdt, kan in een eventuele procedure tegen een beschikking op grond van artikel 28c van de Invorderingswet 1990 aan de orde worden gesteld.

De rechtbank overweegt als volgt. Aan belanghebbende kan worden toegegeven dat er een verband bestaat tussen het betaalde griffierecht en de vermindering van de van hem geheven BPM. Van een voldoende rechtstreeks verband tussen het betaalde griffierecht en de in strijd met het Unierecht geheven BPM is echter geen sprake reeds omdat belanghebbende in deze procedure ook andere grieven heeft aangevoerd, zoals met betrekking tot de vermeende schending van het hoorrecht en het vermeende handelen in strijd met het verdedigingsbeginsel. Anders dan belanghebbende meent, dwingt het Unierecht daarom in dit geval niet tot een vergoeding van rente over het griffierecht.

Belanghebbende stelt dat hij recht heeft op een vergoeding van (wettelijke) rente over de immateriëleschadevergoeding. Naar de rechtbank begrijpt, onderbouwt belanghebbende deze stelling met een vergelijkbaar betoog als onder 2.25 vermeld. De rechtbank verwerpt deze stelling reeds omdat de immateriëleschadevergoeding – anders dan de nageheven BPM – geen bedrag is dat belanghebbende wegens voortijdige verschuldigdheid gedurende enige tijd niet beschikbaar heeft gehad (vgl. r.o. 21 van HvJ EU 18 april 2013 in de zaak Mariana Irimie, C-565/11, ECLI:EU:C:2013:250). Anders dan belanghebbende meent, dwingt het Unierecht daarom in dit geval niet tot een vergoeding van rente over de immateriëleschadevergoeding. Opgemerkt zij nog wel dat uit het arrest van de Hoge Raad van 26 februari 2016, nr. 14/05747, ECLI:NL:HR:2016:315 volgt dat de uiterste datum waarop betaling van de immateriëleschadevergoeding moet plaatsvinden is gelegen vier weken na de datum waarop deze uitspraak in het openbaar is gedaan, dat de wettelijke rente eerst gaat lopen de dag na die uiterste datum en dat dit uitgangspunt ook geldt indien tegen deze uitspraak hoger beroep of sprongcassatie wordt ingesteld.