Hoge Raad, 05-06-2020, ECLI:NL:HR:2020:1014, 19/03603

Aan belanghebbende is met dagtekening 30 juni 2017 een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd van € 75,30, bestaande uit € 14,30 parkeerbelasting en € 61 kosten van naheffing, ter zake van parkeren op een parkeerplaats aan de Utrechtsestraat in Tilburg.

Ten tijde van het belastbare feit waren de parkeerplaatsen in de Utrechtsestraat in de Verordening parkeerbelastingen 2017 van de gemeente Tilburg (hierna: de Verordening) aangewezen als parkeerplaatsen voor betaald parkeren waarbij alleen geparkeerd mag worden met een geldige parkeervergunning of met een dagticket. Een bord dat zichtbaar was bij het inrijden van de straat bevatte informatie in deze zin.

Belanghebbende heeft door middel van een door hem gebruikte parkeerapp € 2,20 aan parkeerbelasting voor een uur voldaan, in plaats van € 16,50 voor een dagticket.

De omstandigheid dat de parkeerapp van belanghebbende niet de hiervoor in 2.1.2 vermelde juiste tariefinformatie aanwees, berust in dit geval op een fout in de uitwisseling van informatie tussen de gemeente Tilburg en het bedrijf waarmee de gemeente Tilburg een overeenkomst heeft gesloten, bestemd voor de registratie van parkeerbewegingen in het kader van het verlenen van diensten op het gebied van betaald parkeren met gebruik van een telefoon.

Voor het Hof was in geschil of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Het Hof heeft, voor zover in cassatie van belang, als volgt geoordeeld.

Een fout in een parkeerapp, waardoor een parkeerrecht onjuist wordt geregistreerd, komt gelet op artikel 9 van de in 2.1.4 genoemde overeenkomst in beginsel voor risico van de heffingsambtenaar. Zowel bij betaling via een parkeerapp als fysiek bij de parkeerapparatuur rust op de parkeerder een feitelijke onderzoeksplicht welk parkeertarief verschuldigd is voor de door hem gekozen parkeerlocatie. Door uit te gaan van de parkeerapp en voorbij te gaan aan de informatie op de borden ter plaatse waarop is aangegeven dat alleen met een dagticket kan worden geparkeerd, is belanghebbende tekort geschoten in het nakomen van de op hem rustende onderzoeksplicht. Hij had de digitale informatie verkregen vanuit de app dienen te controleren met de feitelijke situatie. Nalaten van een controle met de feitelijke situatie komt in dit geval voor zijn risico.

Een parkeerder is niet verplicht gebruik te maken van een parkeerapp om parkeergeld te betalen. Hij kan ook nog steeds betalen bij de parkeerautomaat. Voor zover belanghebbende heeft gesteld dat hij geen nadelen mag ondervinden van gebruik van techniek door de overheid, slaagt dit betoog dan ook niet, omdat het hier een situatie betreft waarin hij er zelf voor heeft gekozen om een techniek, in dit geval de parkeerapp, te gebruiken, aldus het Hof.

Artikel 225, lid 1, aanhef en letter a, Gemeentewet houdt in, voor zover hier van belang, dat parkeerbelasting kan worden geheven op een bij de belastingverordening te bepalen plaats, tijdstip en wijze. Dat en wanneer in de Utrechtsestraat in Tilburg voor het parkeren betaald diende te worden en welk tarief gold, diende voldoende duidelijk te zijn, evenals de wijze waarop kon worden betaald (vgl. HR 22 november 1995, ECLI:NL:HR:1995:AA3126).

De Verordening biedt aan belanghebbende de keuze tussen betalen door middel van gebruik van een parkeerapp of een parkeerautomaat (zie de conclusie van de Advocaat-Generaal, onderdelen 4.3 en 4.4). De Verordening maakt tussen die beide wijzen van betaling verder geen onderscheid. Voor elk van deze wijzen van betaling dient dan ook voldoende duidelijk te zijn welk tarief gold voor het parkeren in de Utrechtsestraat. Voor zover het hiervoor in 2.2.3 weergegeven oordeel van het Hof op een andere rechtsopvatting berust, klaagt het derde middel hierover terecht.

In cassatie staat vast dat belanghebbende bij het betalen door middel van de parkeerapp onjuiste gegevens omtrent de verschuldigde parkeerbelasting te zien kreeg. Daarmee staat ook vast dat de gemeente Tilburg niet heeft voldaan aan haar hiervoor in 2.4.1 omschreven informatieplicht ten aanzien van deze wijze van betaling. Aangezien de Verordening aan belanghebbende de keuze biedt tussen betaling door middel van een parkeerapp of een parkeerautomaat en tussen die wijzen van betaling geen onderscheid maakt, kan aan belanghebbende niet worden tegengeworpen dat hij is afgegaan op de tariefinformatie in de parkeerapp zonder ook tariefinformatie in de plaatselijke parkeerautomaat en/of op in de omgeving geplaatste borden te raadplegen. Het andersluidende oordeel van het Hof is onjuist. Ook de eerste twee middelen slagen.