Parket bij de Hoge Raad, 04-08-2021, ECLI:NL:PHR:2021:736, 20/02917, 20/02919, 20/02920, 20/02922, 20/02923, 20/02924, 20/02925, 20/02926, 20/02927, 20/02928, 20/02929

Het bestuur komt in cassatie op tegen de voormelde waardering en berekening van het Hof met de volgende klachten:

Ik kan mij absoluut niet vinden in het door het gerechtshof uitgesproken oordeel ter zake van de heffingsgrondslag voor de onroerende-zaakbelastingen voor de gebruiker. Het gerechtshof heeft, mijns inziens, volstrekt terecht geoordeeld dat de voor de betrokken onroerende zaak, zijnde een WOZ-object, bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde niet te hoog is vastgesteld en gehandhaafd dient te blijven. Echter oordeelt het gerechtshof naar mijn stellige overtuiging volstrekt onterecht dat de waarde van de woondelen te laag is bepaald en zodoende de heffingsgrondslag voor de onroerende-zaakbelastingen voor de gebruiker lager dient te worden bepaald.

Het gerechtshof ontleent de basis voor haar oordeel aan het door mij in (hoger) beroep ingebrachte (onafhankelijke) taxatierapport.

Het staat niet ter discussie dat het onderhavige object, zijnde een agrarisch object, kwalificeert als een niet-woning met woondelen. Zodoende is het niet-woning-regime van de onroerende-zaakbelastingen op dit object van toepassing én artikel 220e van de Gemeentewet.

De heffingsgrondslag voor de onroerende-zaakbelastingen voor de eigenaar (verder: OZBE) wordt dan gebaseerd op de bij WOZ-beschikking vastgestelde WOZ-waarde van het object, terwijl de heffingsgrondslag voor de onroerende-zaakbelastingen voor de gebruiker (verder: OZBG) wordt gebaseerd op de bij WOZ-beschikking vastgestelde WOZ-waarde van het object, minus de waarde van de zogenaamde 'woondelen', dan wel gebaseerd op de som van de waarden van de 'niet-woondelen'. Welke die woondelen zijn in het onderhavige geval staat ook niet ter discussie. Wat wel ter discussie staat is welke waarde voor de woondelen gehanteerd dient te worden voor de OZBG-aanslag. De keuze is te maken uit: 1) de waarde van de woondelen uit de waardeopbouw van de vastgestelde WOZ-waarde, of; 2) de waarde van de woondelen uit de waardeopbouw van de getaxeerde waarde als opgenomen in het ter onderbouwing van de waarde ingebrachte taxatierapport.

Mijns inziens: 1). Het gerechtshof heeft zich eerder uitgelaten over een 'soortgelijke' zaak en die zaak haalt zij nu in haar overwegingen aan. Dat betreft de uitspraak van 19 juli 2018 bekend als ECLI:NL:GHSHE:2018:3063. In deze (mondeling gedane) uitspraak is onder rechtsoverwegingen 8 en 9 het volgende opgenomen.

8. Artikel 220c van de Gemeentewet bepaalt dat de WOZ-waarde als heffingsmaatstaf voor de onroerende-zaakbelastingen heeft te gelden. Bij de bepaling van de heffingsmaatstaf voor de gebruikersbelasting wordt op grond van artikel 220e van de Gemeentewet de waarde van gedeelten van de onroerende zaak die in hoofdzaak tot woning dienen dan wel in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden buiten aanmerking gelaten. Uit het voorgaande volgt dat voor het bepalen van de heffingsgrondslag van de gebruikersbelasting de woondelenvrijstelling in mindering moet worden gebracht op de WOZ-waarde (vgl. Hoge Raad 3juni 2016, nr. 15/04471, ECLI:NL:HR:2016:1040). De woondelenvrijstelling stelt het Hof op basis van het door de Heffingsambtenaar overgelegde taxatierapport vast op afgerond € Y.

9. Partijen hebben ter zitting desgevraagd verklaard dat in dat geval de grondslag van de gebruikersbelasting dient te worden vastgesteld op (€ X -/- € Y =) € Z. Het Hof acht deze grondslag juist en in overeenstemming met het bepaalde in de wet en voornoemd arrest van de Hoge Raad. Het gelijk is aan belanghebbende.

Het gerechtshof leunt bij haar visie op de uitspraak van de Hoge Raad van 3 juni 2016, ECLI:NL:HR:2016:1040. Althans, daaruit haalt het Hof blijkens hetgeen in r.o. 8 is opgenomen "dat voor het bepalen van de heffingsgrondslag van de gebruikersbelasting de woondelenvrijstelling in mindering moet worden gebracht op de WOZ-waarde". Hoewel daarover vanuit artikel 220e van de Gemeentewet geen onduidelijkheid kan bestaan, rechtvaardigt dit niet dat het Hof wel de waarde van de woondelen uit het taxatierapport vist, maar daarbij de relatie tussen die waarde van de woondelen en de totale waarde van het object (dus inclusief de waarde van de niet-woondelen) als opgenomen in het taxatierapport loslaat. Dat is onjuist en onterecht. Daarbij is het ook nog zo dat de OZBG-grondslag (ook) kan worden bepaald door de waarden van de niet-woondelen van het WOZ-object bij elkaar op te tellen. Die som is dan de heffingsgrondslag van het object voor de OZBG-aanslag. Dat is (ook) conform hetgeen in artikel 220e van de Gemeentewet is opgenomen. Slechts de niet-woondelen van het object worden voor de OZBG-grondslag in aanmerking genomen tenslotte.

Naar mijn overtuiging is de zaak die het Hof als basis gebruikt een andere dan de onderhavige. In de zaak ECLI:NL:HR:2016:1040 was het het Hof dat de waarde van de woondelen zelf op een andere waarde vaststelde dan de heffingsambtenaar deed c.q. voorstond én vervolgens die 'zelf bepaalde waarde' van de woondelen in mindering bracht op de getaxeerde waarde (en niet op de vastgestelde WOZ-waarde) teneinde de OZBG-grondslag te bepalen. Dat blijkt duidelijk uit de Hofuitspraak die vooraf ging (ECLI:NL:GHSHE:2015:3286). Die methodiek is uiteraard volstrekt onjuist en even volstrekt terecht door de Hoge Raad gesanctioneerd. Maar die situatie is in het onderhavige zaak helemaal niet aan de orde. In casu staat de WOZ-waarde van het (totale) WOZ-object tussen partijen niet ter discussie, noch de als woondelen aangemerkte objectdelen van het (totale) WOZ-object.

En het Hof bepaalde in de onderhavige zaak niet zelf een waarde voor de woondelen, omdat zij de waarde van de woondelen, als door de heffingsambtenaar (en/of de belanghebbende) oorspronkelijk bepaald, niet aannemelijk achtte. Het Hof keek eenvoudigweg in het (onafhankelijke) taxatierapport dat de heffingsambtenaar in de procedure bracht en nam de daarin opgenomen waarde van de woondelen zonder omhaal of reden over. Die waarde van de woondelen bracht het Hof vervolgens in mindering op de oorspronkelijk vastgestelde WOZ-waarde van het object en kwam tot de nieuwe heffingsgrondslag voor de OZBG-aanslag.

Dat lijkt in eerste aanleg wel juist, want gelet op de tik op de vingers van 3 juni 2016 mocht het Hof tenminste niet uitgaan van de getaxeerde WOZ-waarde om de 'aftrek' op te doen. Evenwel miskent het gerechtshof hiermee de formele status van de WOZ-beschikking en de daaruit ontleende c.q. daarop gebaseerde waarde van de woondelen én kent een onterechte status toe aan het sec ter onderbouwing in de procedure ingebrachte (onafhankelijke) taxatierapport en daarin genoemde waarde van de onderdelen, waaronder de woondelen.

Uit de uitspraak van de Hoge Raad van 3 juni 2016 zou het voor het Hof al duidelijk dienen te zijn geweest dat de informatie in het ter onderbouwing van de vastgestelde waarde ingebrachte taxatierapport niet voor iets anders dan de onderbouwing van de vastgestelde waarde mocht worden ingezet. Het is dan ook uit den boze dat het Hof de waarde van de woondelen uit een onderbouwend (onafhankelijk) taxatierapport 'leent', terwijl de (totale) WOZ-waarde, noch de als woondelen beoordeelde objectdelen van het object (meer) ter discussie stonden.

En precies hier gaat het nu dus mis. Het gerechtshof eet duidelijk van twee walletjes.

In r.o. 2.3 van de voornoemde uitspraak van de Hoge Raad uit 2016 staat:

"De klacht slaagt. De heffingsmaatstaf voor de onroerendezaakbelastingen is de WOZ-waarde (artikel 220c Gemeentewet). Bij de bepaling van de heffingsmaatstaf voor de gebruikersbelasting wordt op grond van artikel 220e Gemeentewet de waarde van gedeelten van de onroerende zaak die in hoofdzaak tot woning dienen dan wel in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden buiten aanmerking gelaten. Hieruit volgt dat het Hof voor het bepalen van de heffingsgrondslag van de gebruikersbelasting de vastgestelde woondelenvrijstelling niet in mindering had moeten brengen op de getaxeerde waarde. De heffingsgrondslag voor de gebruikersbelasting dient aldus te worden berekend op € 780.000 - € 310.642 = (afgerond) € 469.000."

Het moge duidelijk zijn, de heffingsgrondslag voor de OZBG dient te worden bepaald door de waarde van de woondelen buiten aanmerking te laten. Maar dan wel de waarde van de woondelen als onderdeel van de vastgestelde WOZ-waarde en niet de waarde daarvan uit het taxatierapport Een onafhankelijk uitgebracht taxatierapport dat een integraal hogere waarde voor het object toont, waarbij aan alle objectendelen een hogere waarde wordt toegekend. Ook aan de niet-woondelen.

Het Hof laat in de onderhavige zaak - onterecht - na te oordelen over de juistheid van heffingsgrondslag voor de OZBG-aanslag in relatie tot de vastgestelde WOZ-waarde en de waarde van de daaraan ten grondslag liggende objectdelen die als woondelen kwalificeren. De vastgestelde waarde was reeds geen discussie meer. Het Hof kon dan ook onmogelijk op basis van de waardeopbouw van de WOZ-waarde concluderen dat aan de woondelen een hogere waarde diende te worden toegekend. De onderdelen van het object die als woondelen aangemerkt dienden te worden stonden immers ook tussen partijen (al) niet ter (meer) discussie.

Toch meende het Hof de waarde uit het louter als waarde-onderbouwend beoogde en bestemde taxatierapport over te moeten nemen. In het taxatierapport werden precies dezelfde objectdelen uit de waardeopbouw van het WOZ-object als woondelen aangemerkt als in de vastgestelde WOZ-waarde. Echter kwam de taxateur in kwestie tot een integraal hogere WOZ-waarde. Die was mede hoger doordat in het taxatierapport, net als aan de niet-woondelen, ook aan de woondelen een (veel) hogere waarde werd toegekend. Daarbij verdient het nog opmerking dat zelfs de verhouding van de waarde van de woondelen ten opzichte van de totale waarde in het taxatierapport (min of meer) gelijk was aan de verhouding bij de bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde.

In het moeilijk voorstelbare geval dat de werkwijze van het Hof als juist wordt betiteld, zal in de toekomst altijd een aanpassing van de OZBG-grondslag plaatsvinden als een onderbouwend taxatierapport voor de WOZ-waarde een ook maar iets (€ 1.000,00) hogere waarde voor de woondelen weergeeft. Dat zou onbegrijpelijk zijn. En wat als de waarde van de woondelen in het taxatierapport lager is dan de som van de onderdelen uit de waardeopbouw van de WOZ-waarde? Wordt de OZBG-grondslag dan op basis daarvan verhoogd?

Het Hof mocht naar mijn stellige overtuiging in casu niets anders doen dan de vastgestelde WOZ-waarde handhaven en concluderen dat de objectdelen die onderdeel uitmaken van die gehandhaafde WOZ-waarde correct en terecht als woondelen zijn aangemerkt. De eindconclusie zou dan hebben te zijn geweest dat ook de OZBG-grondslag gehandhaafd bleef. Tenslotte oordeelde het Hof (ook) dat de beschikte WOZ-waarde aannemelijk gemaakt was en niet te hoog was vastgesteld.

Dit alles zou alleen anders zijn als:

- er onderdelen van het WOZ-object onterecht (wel of) niet tot de woondelen zouden zijn gerekend, of;

- de waarde van de onderdelen van de WOZ-waarde - al dan niet van de woondelen - hoger of lager dient te zijn.

In het laatste geval zou nimmer de WOZ-waarde in stand kunnen blijven en van het eerste geval is in casu geen enkele sprake. Het oordeel van het Hof is dan ook evident onjuist en gaat uit van een onjuiste rechtsopvatting en rechtsuitleg.

Daarmee concludeer ik dat het Hof volstrekt onterecht van 'het tweede walletje' at door de procedure feitelijk in twee onsamenhangende delen op te delen, terwijl er toch echt van twee absoluut onlosmakelijk met elkaar verbonden delen sprake is.

Het Hof oordeelde in het ene door haar losgemaakte deel dat de WOZ-waarde voor het (totale) object niet te hoog is vastgesteld en handhaafde die WOZ-waarde (terecht) op basis van het onderbouwende taxatierapport waaruit ook duidelijk bleek dat de WOZ-waarde voor het object zeker niet te hoog was vastgesteld. Het Hof oordeelde daarnaast (onterecht) in het andere door haar losgemaakte deel dat de heffingsambtenaar met het ingediende taxatierapport een hogere waarde voor de woondelen voorstond dan eerder als waarde aan die onderdelen werd toegekend teneinde de heffingsgrondslag voor de OZBG-aanslag te bepalen. Dat is pertinent onjuist, want dat standpunt is door de heffingsambtenaar nooit ingenomen, ook niet door het (onafhankelijke) taxatierapport in te brengen in de procedure. Dat taxatierapport diende slechts ter onderbouwing van de in geding zijnde bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde. Dat het tevens inzicht geeft in de waardeopbouw door de waarden van de objectdelen te presenteren klopt, maar in WOZ-procedures gaat het uiteindelijk om de eindwaarde (ook al verliezen rechtbanken en gerechtshoven dat nogal eens uit het oog). Dat uit de onderdelen van het WOZ-object ook de onderdelen die als woondelen kwalificeren zijn aan te wijzen is ook terecht, net als dat de som van de waarden van de woondelen het totaal van de waarde van de woondelen maakt. Zijnde het deel van de WOZ-waarde dat buiten aanmerking gelaten dient te worden om tot de OZBG-grondslag te komen.

Voor de bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde leidt dat tot de volgende voorbeeldformule:

WOZ-waarde = (WN1 + WN2 + WN3 + WW1 + WW2 + WW3)

Waarbij WNx staat voor 'waarde-onderdeel niet-woning' en WWx staat voor 'waarde-onderdeel woning/woondeel'. Zodoende is de WOZ-waarde (dus) de som van de waarde van de onderdelen van het WOZ-object.

Voor de OZBG-grondslag geldt, ex artikel 220e van de Gemeentewet, dan de volgende formule:

OZBG-grondslag = WOZ-waarde -/- (WW1 + WW2 + WW3)

Dit zijnde de WOZ-waarde minus de som van de woondelen uit de waarde-opbouw van de WOZ-waarde.

of

OZBG-grondslag = (WN1 + WN2 + WN3)

Dit zijnde de som van de niet-woondelen uit de waarde-opbouw van de WOZ-waarde. In het taxatierapport is een (soort)gelijke formule aan de orde, maar dan met door de onafhankelijke taxateur bepaalde waarden, namelijk:

Taxatiewaarde = (WN1TAX + WN2TAX + WN3TAX + WW1TAX + WW2TAX + WW3TAX)

TAX = het gegeven in/uit het (onafhankelijk) taxatierapport

In de onderhavige zaak bleef de WOZ-waarde onaangetast en (dus) ook de waarden van de waardeonderdelen. Dan volgt uit de bovengenoemde formule voor de OZBG-grondslag (dus) dezelfde heffingsgrondslag als voor de OZBG-aanslag werd gehanteerd door de heffingsambtenaar.

Toch hanteert het Hof de onmogelijke 'formule':

OZBG-grondslag = WOZ-waarde -/- (WW1TAX + WW2TAX + WW3TAX)

door de som van de waarden van de woondelen te 'lenen' uit het taxatierapport en die af te trekken van de onveranderde bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde van het object. De 'formule' van het Hof voor de berekening van de OZBG-grondslag kan ook nooit juist zijn, want de uitkomst daarvan is altijd ongelijk aan som (WN1TAX + WN2TAX + WN3TAX) en dat is rekenkundig onmogelijk.

In de bijlage heb ik een voorbeeld berekening met getallen in de formules opgenomen ter verduidelijking. Daar blijkt de rekenkundige onmogelijkheid van Hof's zienswijze nog duidelijker.

Had het Hof kunnen oordelen dat de WOZ-waarde te laag was en hoger vastgesteld diende te worden, bijvoorbeeld op de Taxatiewaarde uit het taxatierapport, dan had ook de waarde van de woondelen hoger geweest. Maar dan zou de formule worden uitgebreid met 'WOZ-waarde = Taxatiewaarde', waardoor de belanghebbende met een hogere WOZ-waarde zou worden geconfronteerd dan voor of zonder de procedure op basis van het onderbouwende taxatierapport. Dat zal niet de bedoeling zijn. Andersom had ook gekund, maar dan was de WOZ-waarde lager vastgesteld dan bij de WOZ-beschikking werd gedaan. En van de WOZ-waarde oordeelde het Hof reeds dat die aannemelijk gemaakt was, niet te hoog was vastgesteld en (dus) gehandhaafd werd.

De methode van het Hof maakt ook een negatieve OZBG-grondslag mogelijk. Indien in de beroepsfase een taxatie wordt uitgevoerd die veel hoger uitvalt dan de vastgestelde waarde én de woondelen vertegenwoordigende onderdelen daarvan vertegenwoordigen als som een hogere waarde dan de beschikte WOZ-waarde, is de OZBG-grondslag volgens (de methode van) het gerechtshof negatief. Dan kan uiteraard al in het geheel niet. Vooral niet omdat er sprake is van onlosmakelijk met elkaar verbonden delen van de WOZ-waarde en de waarde van de woondelen (en de waarde van de niet-woondelen). Net als er een onlosmakelijke verbondenheid bestaat tussen de Taxatiewaarde en de waarde van de woondelen (en de niet-woondelen) daarin.

Ook is opmerkelijk dat de rechtbank Oost Brabant haar uitspraak doet op 28 oktober 2019. Toen was de uitspraak van de Hoge Raad van 3 juni 2016 al lang en breed bekend, maar nog belangrijker, ook de uitspraak van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch van 19 juli 2018 (ECLI:NL:GHSHE:2018:3063) was toen bekend en dus de zienswijze van het gerechtshof na het arrest van de Hoge Raad ook. In r.o. 25 en (vooral) 26 wijst de rechtbank in de onderhavige zaak deze Hof-uitspraak evenwel resoluut van de hand.

De rechtbank overweegt exact hetzelfde als ik hiervoor als mijn standpunt(en) heb verwoord. Het door de heffingsambtenaar ingebrachte taxatierapport beoogt niet meer (en niet minder) dan de bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde van het WOZ-object te onderbouwen en te voldoen aan de bewijslast die op hem rust ten aanzien van het aannemelijk maken dat de WOZ-waarde van het object niet te hoog is vastgesteld. Het taxatierapport beoogd op geen enkele manier te komen tot een andere WOZ-waarde dan de bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde, maar slechts die te onderbouwen c.q. te (onder)steunen. Met deze overweging(en) doet de rechtbank dan ook, in tegenstelling tot het Gerechtshof 's-Hertogenbosch, op de enige juiste manier recht aan de wijze van bepaling van de grondslag voor de heffing van OZBG zoals bedoeld in artikel 220e van de Gemeentewet.

Nu de rechtbank de zienswijze van het Hof in de zaak bekend als ECLI:NL:GHSHE:2018:3063 zo gemotiveerd en overwogen aan de kant schuift, kan het niet anders dan dat die uitspraak niet als een juiste lijn in de jurisprudentie kan worden aanvaard. Ik spreek de hoop uit dat uw college daar bevestiging voor geeft en voortzetting van de onjuiste methodiek door het Gerechtshof 's-Hertogenbosch een halt toeroept.

Samenvattend heeft het middel te slagen en kan de uitspraak van het gerechtshof, waarvan cassatie, geen stand houden. Voor de methodiek van het gerechtshof ontbreekt elke grond en getuigt van een onjuiste rechtsopvatting en/of -uitleg.

Ik hecht eraan op te merken dat de methode van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch oproept tot het inbrengen van doelgerichte en gemanipuleerde taxatierapporten, waarbij de ideale mix tussen een lagere WOZ-waarde en een hogere waarde voor de woondelen vanuit de belanghebbende/ belastingplichtige zal worden bepleit voor een maximaal resultaat én een mix van een hogere WOZ-waarde en een lagere waarde voor de woondelen door de heffingsambtenaar zal worden aangevoerd. Een en ander enkel ter voorkoming dat de waarde van de woondelen uit het taxatierapport van de heffingsambtenaar door de belastingrechter zal worden aangewend om de OZBG-grondslag te verlagen terwijl het WOZ-object voorts onaangepast blijft. En dat in een rechtstaat waar de vrije bewijsvoering in zijn algemeenheid gekoesterd wordt en meer specifiek binnen het taakveld van de uitvoering van de Wet WOZ door het Oostflakkee-arrest van de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2005:AU4300) wordt gesteund. Echter, zodra de bewijsvoerder bemerkt dat zijn onderbouwende 'bewijs' op onjuiste gronden tegen hem gebruikt zal worden, zal de bewijsvoerder zijn onderbouwende 'bewijs' daarop gaan afstemmen. Dat komt de Nederlandse rechtstaat en de rechtsvinding zeker niet ten goede.

Tot slot merk ik (toch) nog graag het volgende op. Hoewel de praktische uitvoering van een gerechtelijke uitspraak niet primair de zorg is van de rechterlijke macht, wil ik toch benadrukken dat uitvoering geven aan de uitspraak van het Hof praktisch onmogelijk is, nu de door het Hof toegepaste vermindering van de OZBG-grondslag geen relatie heeft met daadwerkelijke onderdeelwaarden van taxatieonderdelen van de (vastgestelde) WOZ-waarde. Dit leidt tot het creatief boekhouden om de OZBG-grondslag te kunnen verlagen. Voorts werkt de methode van het Hof een onwenselijke prikkel in de hand voor het bepleiten van zowel een te hoge als een te lage waardering van de woondelen, want in beide gevallen leidt het tot een aanpassing van de OZBG-grondslag voor de belanghebbende. Terwijl de heffingsambtenaar niets anders rest dan exact de beschikte WOZ-waarde en de daarin opgenomen woondelen-waarde te bepleiten en geen ruimte voor een aannemelijke onderbouwing met een (onafhankelijk) taxatierapport meer heeft. Dan zou WOZ-waarderen/taxeren toch weldegelijk een exacte wetenschap zijn, in tegenstelling tot ECLI:NL:GHARL:2019:3587 waarin in r.o. 2.6 staat:

"Weliswaar is taxatie geen exacte wetenschap en moet worden aanvaard dat een taxatie zich

binnen een bandbreedte mag bevinden van een vergelijkende waardering om toch nog aan de

norm te voldoen."

Nee, voor niet-woningen met woondelen dient onverkort te worden vastgehouden aan:

WOZ-waarde = (WN1 + WN2 + WN3 + WW1 + WW2 + WW3)

en

OZBG-grondslag = WOZ-waarde -/- (WW1 + WW2 + WW3)

of;

OZBG-grondslag = (WN1 + WN2 + WN3)

Alleen dat wordt de juiste toepassing van de Wet WOZ en het OZB-regime voor niet-woningen met woondelen gewaarborgd en de onderlinge relatie en verhouding van de WOZ-waarde en de OZBE en OZBG-grondslag juist uitgevoerd.

Conclusie

Gelet op het vorenstaande dient het cassatieverzoek gegrond verklaard te worden, de uitspraak van het Gerechtshof 's-Hertogenbosch, waarvan cassatie, te worden vernietigd en de heffingsgrondslag voor de OZBG op de bij de aanslag bepaalde heffingsgrondslag te worden bepaald. De WOZ-waarde van het onderhavige object is niet (meer) in geding en kan bevestigd worden c.q. blijven.

Het verweerschrift van belanghebbende houdt in:

Allereerst merk ik op dat het hof het hoger beroep gegrond heeft verklaard omdat de door de heffingsambtenaar aanvankelijk gehanteerde procentuele benadering voor het bepalen van de heffingsgrondslag OZB-G geen steun vindt in de wet danwel het recht. De enige juiste manier voor het bepalen van deze heffingsgrondslag is door de waarde van de woondelen in mindering te brengen op de vastgestelde WOZ-waarde. Dat heeft u eerder in een arrest van uw hand al benadrukt. (ECLI:NL:HR:2016:1040)

Dat is ook precies wat het hof in onderhavige zaak heeft gedaan. De waarde van de woondelen is in mindering gebracht op de vastgestelde WOZ-waarde van € 531.000,- en niet op de in beroep getaxeerde waarde van € 573.000,-. Er is nimmer discussie geweest over de onderdelen die als woondeel dienden te worden aangemerkt; namelijk de woning, de grond bij de woning en de carport. Met name de waarde van de bedrijfsopstallen is in geschil. Zowel in beroep als in hoger beroep hebben wij de waarde van de woondelen niet bestreden. Het hof heeft de waarde van de woondelen in mindering gebracht op de WOZ-waarde van € 531.000,- omdat ook zij dit de juiste waardebepaling van de woondelen achtte.

Naar mijn mening doet het hof hiermee niks fout. Neem bijvoorbeeld het geval dat een object aanvankelijk als niet-woning wordt aangemerkt, maar er in de beroepsfase een rapport wordt ingediend waaruit blijkt dat toch meer dan 70% van de waarde van het object is toe te schrijven aan woondelen, kan het object dan een niet-woning blijven? In mijn ogen niet, dit zou in strijd zijn met artikel 220e van de Gemeentewet en ook met de algemene beginselen van bestuur. De heffingsambtenaar heeft met het indienen van het rapport aangegeven dat de waarde van de woondelen aanvankelijk te laag was, waardoor de heffingsgrondslag op een te hoog bedrag was vastgesteld. De heffingsambtenaar merkt in het cassatieberoep op dat het hof in zijn ogen van twee walletjes heeft gegeten, in mijn ogen is het de heffingsambtenaar zelf die dit beoogd met het indienen van het rapport. Aan de ene kant wordt een hogere waarde bepleit, aan de andere kant mag het rapport niet worden gebruikt als dit in het voordeel van belanghebbende uitvalt.

Nogmaals, naar mijn mening mocht het hof op basis van uw arrest uit 2016 de waarde van de woondelen die zij aannemelijk achtte, en waar partijen het ook over eens waren, in mindering brengen op de WOZ-waarde van € 531.000,-. Het cassatieberoep dient dan ook ongegrond te worden verklaard.