Rechtbank Gelderland, 05-08-2019, ECLI:NL:RBGEL:2019:3419, AWB - 16 _ 4265

1. Eiseres handelt in auto’s van verschillende, overwegend exclusieve, merken. Eiseres is geen erkende dealer. Zij heeft in [Q] (Dld.) de vennootschap naar Duits recht [M] GmbH (hierna: [M] ) opgericht. Deze vennootschap koopt auto’s in, die via eiseres aan Nederlandse klanten worden doorverkocht.

2. Aan eiseres is krachtens artikel 8 van de Wet op de belastingen van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: Wet BPM) vergunning verleend om per tijdvak van een kalendermaand aangifte te doen.

3. Over de maand september 2009 heeft eiseres aangifte voor de BPM gedaan ter zake van twaalf auto’s. Al deze auto’s hebben een datum eerste toelating in het buitenland.

Het betreft de navolgende auto’s:

4. Eiseres heeft, aan de hand van de data eerste toelating en de tabel in artikel 8, vijfde lid, van de Uitvoeringsregeling belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (versie 2009, hierna: de Uitvoeringsregeling), kortingspercentages toegepast ter zake van de auto’s en daarop de aangifte gebaseerd. Dit betreft de volgende kortingen en bedragen:

5. Eiseres heeft onderhandelingsgesprekken gevoerd met [N] (hierna: [N] ), inspecteur van de Belastingdienst, over onder meer de belastingjaren 2004 tot en met 2010. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in uitspraken van 8 januari 2019 (ECLI:NL:GHARL:2019:12 en ECLI:NL:GHARL:2019:13) delen van door eiseres in die procedures overgelegde transcripties opgenomen. De rechtbank verwijst voor de inhoud daarvan naar die uitspraken.

6. In geschil is of eiseres tot het juiste bedrag BPM heeft voldaan. Met name is in geschil of eiseres gebruik mag maken van taxaties en/of koerslijsten ter bepaling van de afschrijving van de auto’s. Voor zover eiseres van een auto zowel een taxatie als een koerslijst heeft overgelegd beroept zij zich primair op de laagste waarde, subsidiair op de waarde die volgt uit de andere methode.

7. De Wet BPM (versie 2009) schrijft voor dat met betrekking tot gebruikte personenauto’s de belasting wordt berekend met inachtneming van een vermindering. Deze vermindering is op grond van artikel 10, tweede lid, van de Wet BPM de afschrijving, uitgedrukt in procenten van de som van de catalogusprijs en de belasting op het tijdstip waarop het motorrijtuig voor het eerst in gebruik is genomen. In plaats daarvan kan op grond van artikel 10, zesde lid, van de Wet BPM de vermindering worden vastgesteld aan de hand van de afschrijvingstabel die in artikel 8, vijfde lid, van de Uitvoeringsregeling is opgenomen. Deze tabel houdt alleen rekening met tijdsverloop sinds eerste ingebruikneming. Op grond van het zevende lid van artikel 10 van de Wet BPM moet bij de aangifte opgaaf worden gedaan van de gegevens die van belang zijn voor de vaststelling van de afschrijving of de toepassing van de tabel. Deze opgaaf dient op grond van artikel 8, vierde lid, van de Uitvoeringsregeling te bestaan uit een verwijzing naar een in de handel algemeen toegepaste koerslijst voor de verkoop van gebruikte motorrijtuigen door wederverkopers aan particulieren in Nederland, onder overlegging van een kopie van de desbetreffende passage uit die koerslijst, of een taxatierapport van een onafhankelijke, erkende taxateur, dat kort gezegd ten hoogste een maand oud is. Ook daarbij gaat het om de waarde bij verkoop door een wederverkoper aan een particulier in Nederland.

8. Op 1 oktober 2006 is de Leidraad BPM 2006 (besluit van 12 september 2006, nr. CPP2006/1980M, Stcrt. 2006/185) in werking getreden. Hierin is onder meer een uitwerking gegeven van artikel 10, zesde en zevende lid, van de Wet BPM (daarin overigens aangeduid als het vijfde en zesde lid). Uit § 7.6.2. van de Leidraad BPM 2006 volgt dat de aangever het motorrijtuig op verzoek van de inspecteur beschikbaar moet houden voor nadere controle en/of hertaxatie. De aangever moet doen blijken (in de zin van overtuigend aantonen) in hoeverre de afschrijving afwijkt van de vermindering volgens de tabel. In § 7.5.2. van de Leidraad BPM 2006 is vermeld dat gebruikte motorrijtuigen motorrijtuigen zijn waarvoor de RDW een datum heeft vastgesteld waarop het motorrijtuig in het verleden tot het verkeer is toegelaten en motorrijtuigen waarvoor (binnen de Europese Unie, zo leidt de rechtbank af uit het vervolg van de tekst) een kenteken is toegekend, afgegeven, gedateerd en op naam gesteld.

9. Over de Leidraad BPM 2006 en de wettekst vanaf 1 februari 2007 heeft de Hoge Raad enkele arresten gewezen die bij de beoordeling van dit beroep van belang zijn.

10. Uit het arrest van de Hoge Raad van 10 juli 2009, ECLI:NL:HR:2009:BJ2012, volgt dat artikel 110 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie eraan in de weg staat dat bij de vaststelling van de afschrijving van de gebruikte auto de waarde wordt vermeerderd met een handelsmarge. Er moet dus worden uitgegaan van de inkoopwaarde in plaats van de verkoopwaarde.

11. Uit de arresten van de Hoge Raad van 18 maart 2016, ECLI:NL:HR:2016:421 en ECLI:NL:HR:2016:422, volgt dat het is toegestaan bij het aanwenden van rechtsmiddelen te kiezen voor een andere in of bij de wet voorziene methode ter bepaling van de afschrijving dan waarvan bij de aangifte is uitgegaan, dan wel een beroep te doen op gegevens die bij de aangifte niet zijn gebruikt voor de berekening van de BPM, mits voor het vaststellen van de

12. In het arrest van de Hoge Raad van 21 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1695, is beslist dat voor het antwoord op de vraag of een vermindering op de BPM kan worden toegepast, beslissend is in welke staat (nieuw of gebruikt) de auto verkeert op het tijdstip van de registratie in het kentekenregister. Deze maatstaf heeft ook te gelden als een nieuwe auto in het buitenland is afgeleverd aan een in Nederland gevestigde (rechts)persoon en die Nederlandse (rechts)persoon degene is die het motorrijtuig voor het eerst in gebruik neemt. Uit het objectieve karakter van deze maatstaf vloeit voort dat de intentie waarmee dit heeft plaatsgevonden voor de beoordeling van de staat van het motorrijtuig niet ter zake doet.

13. Uit het arrest van de Hoge Raad van 29 mei 2009, ECLI:NL:HR:2009:BI5100, volgt dat een auto die Unierechtelijk als nieuwe auto heeft te gelden tegelijk op grond van de Leidraad BPM 2006 als gebruikt kan worden aangemerkt. Heffing op grond van de (gunstigere) Leidraad BPM 2006 leidt dan niet tot schending van het Unierecht. Mede gelet op de arresten van de Hoge Raad van 14 september 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX7199, en 27 januari 2017, ECLI:NL:HR:2017:79, dient dit naar het oordeel van de rechtbank aldus te worden gelezen dat Unierechtelijk sprake is van een gebruikte auto als die feitelijk is gebruikt. Dit kan bijvoorbeeld blijken uit de kilometerstand of gebruikssporen. Omdat de Wet BPM geen definitie kent van het begrip “gebruikt”, moet dat zoveel mogelijk in overeenstemming met het Unierecht worden uitgelegd. De tekst in de Leidraad BPM 2006 kan in zoverre als goedkeurend beleid worden beschouwd waarbij - in uitbreiding op het voorgaande - voor het aanmerken van een auto als een gebruikte auto voldoende is dat sprake is van een eerdere registratie van de auto.

14. De rechtbank is van oordeel dat het voorgaande meebrengt dat alle auto’s met een eerdere registratie in het buitenland als gebruikt dienen te worden aangemerkt op grond van de Leidraad BPM 2006. Hierdoor bestaat voor al die auto’s recht op een afschrijving, die ten minste gelijk is aan de afschrijving op grond van de tabel. Op grond van de Leidraad BPM 2006 mocht eiseres een beroep doen op bijvoorbeeld koerslijsten of taxaties.

15. Naar het oordeel van de rechtbank is het eiseres ook toegestaan nog in de beroepsfase koerslijsten of taxatierapporten over te leggen van de auto’s, mits de gegevens die daarvoor zijn gebruikt zijn te herleiden uit het aangiftedossier. De rechtbank sluit daarvoor aan bij de arresten van de Hoge Raad van 18 maart 2016. Weliswaar gaan die over uitleg van artikel 9, (thans) negende lid, van de Wet BPM en is die bepaling (toen nog als zevende lid) pas in 2012 ingevoerd, maar voordien stelde de wet ook al de voorwaarde dat de keuze voor een koerslijst of een taxatie bij de aangifte moest worden gedaan. Daarom zijn deze arresten toch van belang. Gelet op het arrest van de Hoge Raad van 29 mei 2009 is een dergelijke voorwaarde niet in strijd met het Unierecht als Unierechtelijk sprake is van nieuwe auto’s, maar de rechtbank is van oordeel dat de arresten van 18 maart 2016 ruimte laten om ook in een interne situatie te oordelen dat dit voorschrift is gegeven vanuit het oogpunt dat controle van de juistheid van de gegevens mogelijk moet zijn. Het komt de rechtbank kunstmatig voor eenzelfde regeling verschillend uit te leggen, afhankelijk van de vraag of deze Unierechtelijk moet worden getoetst of niet. Ook als het Unierecht niet speelt, kan de bepaling dat de gegevens bij de aangifte moeten worden verstrekt en dat de keuze voor een koerslijst of een taxatie bij de aangifte moet worden gedaan aldus worden gelezen dat geen nadere controle nodig moet zijn. Als de juistheid van de nadere gegevens volgt uit de bij de aangifte overgelegde stukken, is overlegging van nadere gegevens en een later (al dan niet subsidiair) beroep op een koerslijst of taxatie dus toegestaan. In zoverre hoeft de rechtbank niet in te gaan op de discussie over toezeggingen door [N] . Ook zonder toezeggingen heeft eiseres de mogelijkheid een grotere afschrijving dan volgt uit de toepassing van de tabel te onderbouwen.

16. Een deel van de stukken uit het oorspronkelijke dossier ontbreekt. Van auto’s 6 en 12 ontbreken zelfs alle stukken. Dit is het gevolg van het feit dat de Belastingdienst de stukken heeft vernietigd. De vraag is voor wiens risico dient te komen dat daardoor niet meer eenvoudig voor alle auto’s de verschuldigde BPM kan worden vastgesteld.

17. Verweerder heeft het bezwaar ongegrond verklaard, omdat hij vergelijkbare bezwaren over de maanden augustus 2004 tot en met december 2006 ongegrond had verklaard en geen aanleiding zag te veronderstellen dat voor de onderhavige aangifte de uitspraak anders zou moeten luiden. De rechtbank heeft alle beroepen over de maanden augustus 2004 tot en met december 2006 gegrond verklaard. Alleen al om die reden kan de redenering van verweerder niet opgaan. Dat wil overigens niet zeggen dat de rechtbank even eenvoudig zal aannemen dat er dan ook aanleiding zal zijn het beroep in deze zaak gegrond te verklaren. Er strijden verschillende uitgangspunten. Enerzijds dient verweerder de op de zaak betrekking hebbende stukken over te leggen op grond van artikel 8:42 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), en dient verweerder er op grond van het Unierecht voor te waken dat op de auto’s te veel BPM rust, anderzijds staat dit er niet aan in de weg dat van eiseres mag worden verlangd de relevante gegevens bij de aangifte over te leggen en kan zij dit gelet op de jurisprudentie van de Hoge Raad ook in de loop van de procedure nog doen.

18. De redenering van verweerder komt erop neer dat de handelwijze van eiseres in 2009 niet wezenlijk afweek van die in de jaren 2004 tot en met 2006. Zij verkocht met name zo goed als nieuwe auto’s waarbij vaak sprake was van een korte tijd tussen de eerste toelating van de auto in het buitenland en de registratie in Nederland. Deze auto’s hadden in veel gevallen weinig kilometers op de teller. Daarnaast werden er maandelijks een of enkele auto’s verkocht met meer kilometers op de teller, maar die waren in de regel dan ook langer in het buitenland geregistreerd geweest. De rechtbank heeft daarnaast geconstateerd dat eiseres in de regel taxatierapporten heeft ingebracht, maar meestal niet als de afschrijving op grond van de tabel meer dan 50% bedroeg.

19. Eiseres heeft in de beroepsfase van een groot aantal auto’s koerslijsten van [O] overgelegd (voor deze zaak nummers 584, 586 tot en met 590, 592 en 593, corresponderend met auto’s 3, 5 tot en met 9, 11 en 12). Voor een deel van de auto’s bleek het niet mogelijk een koerslijst te genereren. Ter zake van die auto’s heeft eiseres de heer [P] van [a] per e-mail gevraagd individuele waarden te bepalen. Dit heeft geleid tot een overzicht met vermelding van handelswaarden van die auto’s, voor zover dat mogelijk bleek (in dit geval auto 1, door [P] per abuis genummerd 583). De rechtbank leidt uit de overgelegde koerslijsten af dat deze de handelsinkoopwaarde weergeven. Dit volgt uit het feit dat wordt gesproken over “verwachte innamegegevens”. Eiseres heeft dit ter zitting ook bevestigd. Aangezien de waardebepalingen van [P] dienen als (vervanging van de) koerslijst voor de auto’s waarvoor geen koerslijst kon worden gegenereerd, gaat de rechtbank ervan uit dat ook die waardebepalingen handelsinkoopwaarden weergeven.

20. De Uitvoeringsregeling schrijft bij gebruikmaking van een taxatierapport voor dat de opgegeven waarde gerelateerd dient te zijn aan de waarde bij verkoop aan particulieren in Nederland, rekening houdend met eventuele accessoires. Ook bij gebruikmaking van een koerslijst moet het gaan om de waarde bij verkoop aan particulieren in Nederland. Eiseres stelt zich op het standpunt dat gelet op de jurisprudentie echter dient te worden uitgegaan van inkoopwaarden.

21. De rechtbank volgt eiseres slechts gedeeltelijk in deze stelling. Voor zover sprake is van auto’s die Unierechtelijk als nieuw worden beschouwd is heffing op grond van de Leidraad BPM 2006 per definitie niet in strijd met het Unierecht. Op grond van het Unierecht zou immers de volledige BPM geheven mogen worden. Dit volgt uit het hiervoor genoemde arrest van de Hoge Raad van 29 mei 2009. De Uitvoeringsregeling mag voor die auto’s dus ook uitgaan van de verkoopwaarde in plaats van de inkoopwaarde. Eiseres heeft ter zitting gesteld dat een auto die op grond van de Leidraad BPM 2006 als gebruikt wordt aangemerkt, Unierechtelijk moet worden vergeleken met tweedehands auto’s. De Hoge Raad heeft in het arrest van 29 mei 2009 echter anders geoordeeld. Gerechtshof Arnhem heeft in een uitspraak van 24 april 2012, ECLI:NL:GHARN:2012:BW6248, eveneens geoordeeld dat de beste referentieauto een nieuwe auto kan zijn. De Hoge Raad heeft het desbetreffende cassatieberoep verworpen (Hoge Raad 22 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ5058). De rechtbank ziet daarom geen aanleiding eiseres op dit punt te volgen. Dat de Hoge Raad in het arrest van 10 juli 2009 heeft geoordeeld dat moet worden uitgegaan van de inkoopwaarde, heeft slechts gevolgen voor de auto’s die Unierechtelijk als gebruikt worden beschouwd. Voor die auto’s dient het voorschrift over de hantering van de verkoopwaarde buiten beschouwing te blijven, omdat de regeling in zoverre in strijd is met het Unierecht. Voor de opheffing van de strijd met het Unierecht is het niet nodig ook voor Unierechtelijk als nieuw te beschouwen auto’s uit te gaan van de handelsinkoopwaarde.

22. Een auto is Unierechtelijk nieuw als deze na de vervaardiging ervan niet of nauwelijks in gebruik is geweest. Op basis van de voorhanden gegevens acht de rechtbank het aannemelijk dat auto’s 5, 8, 10 en 12 Unierechtelijk als nieuw hebben te gelden. Daarbij moet de rechtbank afgaan op de data eerste toelating, aangezien geen kilometerstanden zijn gegeven. Al deze auto’s zijn maar kort in het buitenland geregistreerd geweest (variërend van negen dagen tot iets meer dan twee maanden). Eiseres heeft geen feiten gesteld die maken dat deze auto’s het best met gebruikte auto’s kunnen worden vergeleken. Daarom dient bij die auto’s van de verkoopwaarden te worden uitgegaan. De overige auto’s zijn langer geregistreerd geweest. Met betrekking tot die auto’s lijkt verweerder ook niet te betwisten dat sprake is van gebruikte auto’s, al kan de rechtbank dat voor auto 6 wegens het ontbreken van een dossier niet vaststellen. Het had echter op de weg van verweerder gelegen hierover expliciet eventueel een andersluidend standpunt in te nemen.

23. Voor auto 1 heeft eiseres bij de aangifte een beroep op een taxatie gedaan. De bruto BPM bedraagt feitelijk € 50.955. Het bedrag van € 44.308 is de herrekende BPM. Weliswaar is de tabelvermindering toegepast, maar die is toegepast op de herrekende BPM. Die herrekening heeft plaatsgevonden op basis van de taxatiewaarde en de daaruit volgende afschrijving van 30%. Eiseres heeft dus al bij de aangifte gebruikgemaakt van een taxatie en de voldoening daarop aangepast (overeenkomstig § 7.6.6. van de Leidraad BPM 2006). Zij heeft in de beroepsfase een waardering van [P] voor deze auto overgelegd. Daaruit volgt een grotere afschrijving, te weten 35,02% in plaats van 30%. Daarbij heeft [P] een cataloguswaarde van € 159.281 gehanteerd en een handelsinkoopwaarde van € 103.500 vastgesteld. Hij is daarbij uitgegaan van een kilometerstand van 15.008. De genoemde cataloguswaarde is echter aanzienlijk lager dan de historische nieuwprijs van € 185.708 die volgt uit de financiële basisgegevens. Om die reden is de waardering van [P] niet bruikbaar.

24. Voor auto 2 heeft eiseres geen nadere stukken overgelegd. Zij heeft dus niet aannemelijk gemaakt dat te veel BPM is voldaan.

25. Voor auto 3 heeft eiseres een koerslijst overgelegd. Verweerder heeft ter zitting niet bestreden dat de stukken die zijn overgelegd naar hun uiterlijke verschijningsvorm voldoen aan de voorschriften van koerslijsten. Verweerder stelt wel vraagtekens bij de juistheid van de uitkomst daarvan in gevallen waarin een kilometerstand van 0 of 1 is ingevuld. Dat zou suggereren dat sprake is van een nieuwe auto. De vraag is in hoeverre [a] in staat is van een dergelijke auto een waarde te bepalen. Met inachtneming van de uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 27 november 2018, ECLI:NL:GHARL:2018:10300, is de rechtbank van oordeel dat als [a] zelf van oordeel is dat er voldoende gegevens voorhanden zijn om een betrouwbare koerslijstwaarde te bepalen, er geen gronden zijn om de desbetreffende koerslijst buiten beschouwing te laten. Uiteraard dienen de gegevens dan wel juist te zijn ingevuld. In de koerslijst van auto 3 is als kilometerstand 0 vermeld. Mogelijk houdt dit verband met het feit dat de juiste kilometerstand voor deze auto niet uit het dossier kan worden afgeleid, maar een kilometerstand van 0 suggereert dat de auto ongebruikt was toen deze werd ingevoerd. Dat is onjuist. Daarom is deze koerslijst niet bruikbaar. Weliswaar is eiseres wat beperkt in haar mogelijkheden een juiste koerslijst over te leggen, doordat de kilometerstand van de auto mogelijk niet bekend is, maar zij had er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen aan te sluiten bij een gemiddelde kilometerstand, zoals zij dat bij auto 1 uit de aangifte over juli 2009 (zaaknummer 16/4263) heeft gedaan. Die kilometerstand is in de regel bij [a] bekend (als norm), aangezien bij een afwijking van de gemiddelde kilometerstand een correctiefactor wordt toegepast. Met hantering van een gemiddelde kilometerstand had eiseres de werkelijke waarde van de auto zo dicht mogelijk kunnen benaderen. Er is dus een reële mogelijkheid tegenbewijs te leveren, waarvan eiseres niet op de juiste wijze gebruik heeft gemaakt. Dit blijft voor rekening en risico van eiseres.

26. Voor auto 4 heeft eiseres bij de aangifte een beroep op een koerslijst gedaan. De bruto BPM die is vermeld in de aangifte betreft al de herrekende BPM. Dat betekent dat de afschrijving op grond van de indertijd overgelegde koerslijst is bepaald. Voor auto 4 heeft eiseres geen nadere gegevens overgelegd. Zij heeft daarmee niet aannemelijk gemaakt dat voor deze auto te veel BPM is voldaan.

27. De koerslijst van auto 6 vermeldt een kilometerstand van 4.583. Omdat nadere gegevens ontbreken, acht de rechtbank deze koerslijst bruikbaar, mede gelet op de leeftijd van de auto. De handelsinkoopwaarde is € 69.169 en de cataloguswaarde € 101.785. De afschrijving bedraagt op grond van de koerslijst 32,04%. Omdat sprake is van een koerslijst van [O] , is de rechtbank in navolging van de hiervoor genoemde uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 27 november 2018 van oordeel dat een correctie nodig is, omdat aannemelijk is dat in de koerslijsten (mede) gegevens van btw-auto’s zijn gebruikt, terwijl dit gelet op het arrest van de Hoge Raad van 27 januari 2017, ECLI:NL:HR:2017:45, onjuist is, en ook aannemelijk is dat dit tot een hogere uitkomst leidt. Eiseres bepleit een waardevermindering van 8%, maar heeft die niet concreet onderbouwd. Ook kan de rechtbank uit de weergave van de gesprekken met [N] niet afleiden dat hij daarmee (zonder voorbehoud) heeft ingestemd. Gelet op de ervaringen uit andere zaken is in de regel een correctie van 5% passend. Eiseres heeft voor de onderhavige auto een hogere afschrijving niet aannemelijk gemaakt. Daarom corrigeert de rechtbank met 5%.

28. Voor auto 7 heeft eiseres bij de aangifte een beroep op een koerslijst gedaan. De bruto BPM die is vermeld in de aangifte betreft al de herrekende BPM. Dat betekent dat de afschrijving op grond van de indertijd overgelegde koerslijst is bepaald. Eiseres heeft nu opnieuw een koerslijst overgelegd. Daarin is uitgegaan van een kilometerstand van 14.000. Dit sluit redelijk aan bij een getal van 14.851 dat in de RDW-papieren is geschreven, waarvan de rechtbank echter niet met zekerheid kan vaststellen dat het de kilometerstand betreft. De kilometerstand van 14.000 komt de rechtbank gelet op de leeftijd van de auto voldoende aannemelijk voor bij gebreke van nadere gegevens. Daarom is de koerslijst bruikbaar. Uit de koerslijst volgt een handelsinkoopwaarde van € 28.685. De rechtbank gaat uit van de in de koerslijst vermelde cataloguswaarde van € 47.190, aangezien verweerder die niet heeft bestreden en deze overeenkomt met de financiële basisgegevens. Gelet hierop bedraagt de afschrijving 39,21%. Dat is precies gelijk aan de afschrijving die eiseres bij de aangifte heeft toegepast. Aannemelijk is daarom dat eiseres bij de aangifte dezelfde koerslijst van [O] heeft gebruikt. Daarom dient ook in dit geval een correctie van 5% plaats te vinden vanwege de kwestie btw/marge.

29. In de koerslijst van auto 9 is als kilometerstand 0 vermeld. Om dezelfde redenen als bij auto 3 zijn genoemd is de koerslijst niet bruikbaar.

30. Voor auto 11 heeft eiseres een koerslijst overgelegd die een kilometerstand van 1.503 vermeldt. Dit komt de rechtbank aan de lage kant voor, maar daarmee heeft eiseres in elk geval niet een te lage waarde aangehouden. De handelsinkoopwaarde van auto 11 bedraagt volgens de koerslijst € 52.277, de cataloguswaarde € 72.665. Dit laatste wijkt wederom sterk af van de historische nieuwprijs volgens de financiële basisgegevens. Die bedraagt € 90.786. Daarom is de koerslijst niet bruikbaar. Aan de stelling van verweerder dat de bruto BPM in de aangifte te laag is vastgesteld komt de rechtbank dan niet toe.

31. Voor auto’s 2 en 3 heeft verweerder berekend dat toepassing van de afschrijvingstabel zoals die per 1 juli 2012 geldt gunstiger is. Hij heeft de verminderingen berekend op € 1.401 voor auto 2 en € 412 voor auto 3. Eiseres heeft die berekeningen niet bestreden.

32. Bij auto 2 heeft verweerder opgemerkt dat sprake is van herinvoer kort na export. Voor zover hij daarmee bedoelt aan te voeren dat daarom de tabel per 1 juli 2012 niet van toepassing is (zoals hij in de procedure over augustus 2009, zaaknummer 16/4264 heeft gedaan), overweegt de rechtbank als volgt. Uit de toelichting van verweerder bij auto 6 van augustus 2009 leidt de rechtbank af dat verweerder hierbij het oog heeft op artikel 4a, derde lid, van het Uitvoeringsbesluit belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: het Uitvoeringsbesluit, tekst 2009). Daarin is bepaald dat indien het motorrijtuig buiten Nederland wordt gebracht met de kennelijke bedoeling dat binnen een periode van twaalf maanden het kenteken opnieuw te naam wordt gesteld of met het motorrijtuig opnieuw in Nederland gebruik wordt gemaakt van de weg, het motorrijtuig voor de toepassing van artikel 4a van het Uitvoeringsbesluit wordt geacht niet buiten Nederland te zijn gebracht. Aangezien artikel 4a van het Uitvoeringsbesluit uitvoering geeft aan artikel 14a van de Wet BPM en gaat over teruggaaf, beoogt dat artikel naar het oordeel van de rechtbank niet méér te regelen dan dat er geen recht op teruggaaf bestaat. Als de auto minder dan een jaar in het buitenland is geweest, bestaat in de regel geen recht op teruggaaf, maar behoeft ook niet opnieuw aangifte te worden gedaan. Anders dan voor andere redenen voor teruggaaf is bij een teruggaaf op grond van artikel 14a van de Wet BPM niet uitdrukkelijk bepaald dat de belasting weer verschuldigd wordt met toepassing van de afschrijving op grond van artikel 10 van de Wet BPM. Dit komt erop neer dat er na een teruggaaf op grond van artikel 14a een nieuwe aangifte dient te volgen, wat ook in lijn is met wat verweerder kennelijk betoogt ten aanzien van auto 9 hierna. Die aangifte is geregeld in artikel 1, zesde lid, van de Wet BPM (tekst 2009). De redenering van verweerder zou meebrengen dat ten onrechte teruggaaf is verleend. Als de teruggaaf was nagevorderd, zou niet opnieuw aangifte hoeven te worden gedaan. Dat zou er echter toe leiden dat de voldoening op nihil gesteld moet worden. Dat kan verweerder niet bedoeld hebben, te meer nu het recht op navordering van de ten onrechte verleende teruggaaf is verjaard. Voor zover verweerder een beroep op interne compensatie beoogt te doen, ziet de rechtbank geen aanleiding dit te honoreren en verweerder in staat te stellen de fout om niet tijdig na te vorderen op die wijze te herstellen. De rechtbank ziet linksom of rechtsom niet in waarom in dit geval niet de tabel van 1 juli 2012 toegepast zou moeten worden. Dat zou wellicht anders zijn als de auto oorspronkelijk bij invoer Unierechtelijk beschouwd nieuw was, maar de rechtbank kan niet vaststellen dat die situatie zich hier voordoet.

33. Het voorgaande is ook van belang voor auto 9. Die auto is eerder ingevoerd, waarbij een beroep is gedaan op een taxatierapport. Dat heeft toen geleid tot herrekening van de BPM. Vervolgens is de auto uitgevoerd. Bij de herinvoer door eiseres is zij uitgegaan van de herrekende BPM. Naar de rechtbank begrijpt, betwist verweerder dat dit juist is. Volgens verweerder moet van de oorspronkelijke bruto BPM van € 24.337 worden uitgegaan. In dat geval is er niet te veel (zelfs te weinig) BPM voldaan. De rechtbank volgt verweerder in dit standpunt en is van oordeel dat eiseres ten onrechte is uitgegaan van de herrekende BPM en daarop de afschrijving heeft toegepast. Zoals de rechtbank hiervoor heeft overwogen, leidt het wettelijke systeem ertoe dat bij de herinvoer een nieuwe aangifte moet worden gedaan, in dat geval ter zake van de tenaamstelling (de auto heeft het oude kenteken teruggekregen). Er wordt opnieuw belasting verschuldigd, die moet worden vastgesteld op grond van de regels die daarvoor gelden, inclusief artikel 10 van de Wet BPM. Dat artikel (tekst 2009) gaat uit van de belasting bedoeld in artikel 9, eerste en tweede lid, na toepassing van artikel 9a, 9b, 9ba en 9c, derde lid, van de wet. In de wet is niet geregeld dat bij een herinvoer de herrekende BPM als grondslag kan dienen en de rechtbank ziet geen aanleiding voor het oordeel dat het Unierecht tot een andere uitleg noopt. Ook de tekst van de Leidraad BPM 2006 behelst geen aanwijzing dat de wetgever iets anders heeft bedoeld. Daarin is vermeld dat bij eventuele latere situaties waarbij de afschrijving van belang is de tabel kan worden toegepast op het vermelde herrekende bruto BPM-bedrag. Als voorbeelden zijn genoemd de toepassing van artikel 15a of 16 van de Wet BPM. Daaruit volgt niet dat ook bedoeld is na herinvoer, waarbij zich een nieuw belastbaar feit voordoet, de herrekende BPM als grondslag kan worden gebruikt. Het feit dat de auto hetzelfde kenteken heeft gekregen acht de rechtbank geen reden voor een ander oordeel. Voor deze auto heeft eiseres dus niet te veel BPM voldaan.

34. Voor zover verweerder zich op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van U‑bochtconstructies, is dat als uitgangspunt niet relevant, gelet op het hiervoor genoemde arrest van de Hoge Raad van 21 september 2018. Dit zou misschien anders kunnen zijn als sprake is van fraus legis, maar dat dit zich hier zou voordoen, is niet gesteld, laat staan aannemelijk geworden.

35. Voor auto 2 bedraagt de vermindering € 1.401, voor auto 3 € 412.

36. Voor auto 6 is de afschrijving 32,04%, de bruto BPM € 27.662 en de verschuldigde BPM 95% van € 18.797 = € 17.857. Op aangifte is € 22.890 voldaan. Dit leidt tot een vermindering van € 5.033.

37. Voor auto 7 bedraagt de verschuldigde BPM 95% van € 6.101 = € 5.795. Dit leidt tot een vermindering van € 306.

38. De rechtbank zal voor auto 4 niet de gunstiger tabel toepassen. Dit heeft te maken met het feit dat de herrekening van de BPM op basis van de oude tabel heeft plaatsgevonden. Hierdoor is de herrekende BPM lager vastgesteld dan onder de nieuwe tabel het geval zou zijn. Een hogere afschrijving toepassen op een lagere herrekende BPM zou tot een niet beoogd dubbel voordeel leiden.

39. De rechtbank ziet daarnaast geen aanleiding voor auto’s 5, 8, 10 en 12 de gunstigere tabel te hanteren. Dit heeft te maken met het feit dat de wijziging van de tabel in 2012 voortvloeit uit het arrest van de Hoge Raad van 2 maart 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7393. Na dat arrest werden de afschrijvingen hoger, doordat enerzijds bij de nieuwwaarde wordt uitgegaan van de waarde inclusief handelsmarge, terwijl bij de restwaarde wordt uitgegaan van de handelsinkoopwaarde. In dat verband is de tabelafschrijving aangepast. Dit verband valt af te leiden uit de Toelichting bij de Wijziging Uitvoeringsregeling belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 van 18 juni 2012, DV 2012/209M, Stcrt. 2012, 12860. Dat er een verband is, ligt ook voor de hand, nu de heffing op grond van de werkelijke afschrijving en die op grond van de tabel met elkaar in verhouding dienen te zijn. Deze wijzigingen vloeien voort uit het Unierecht maar hoeven dus niet door te werken voor de auto’s die Unierechtelijk als nieuw worden beschouwd.

40. Met ingang van 1 januari 2009 is het tarief in artikel 9 van de Wet BPM gewijzigd. Eiseres heeft een beroep gedaan op (analoge) toepassing van artikel 16a van de Wet BPM voor zover dat tot een gunstiger resultaat leidt. Artikel 16a, eerste lid, van de Wet BPM bepaalt dat in geval van een verhoging van de in artikel 9 opgenomen tarieven - kort gezegd - onder omstandigheden nog twee maanden het oude tarief kan worden toegepast. Dat zou in dit geval van belang kunnen zijn voor auto 2. Nog daargelaten dat eiseres niet heeft onderbouwd dat de toepassing van de oude regeling gunstiger is, is de rechtbank van oordeel dat het feit dat de BPM-druk van de auto mogelijk hoger is als gevolg van een tariefverhoging, gelet op doel en strekking van artikel 16a van de Wet BPM, geen schending van het gelijkheidsbeginsel of artikel 110 VWEU meebrengt. De rechtbank sluit zich wat dat betreft aan bij het oordeel van Gerechtshof Den Haag van 19 april 2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:879.

41. Het voorgaande leidt tot een vermindering van de verschuldigde BPM met in totaal € 7.182. Op aangifte is € 240.410 voldaan. Dit bedrag dient te worden verminderd tot € 233.228.

42. Gelet op het voorgaande dient het beroep gegrond te worden verklaard.

43. Eiseres stelt dat zij recht heeft op een rentevergoeding over de te veel betaalde BPM van 8% en een dwangsom bij te laat betalen, gelet op de uitlatingen van [N] hierover. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in de hiervoor genoemde uitspraken van 8 januari 2019 geoordeeld dat geen overeenkomst tot stand is gekomen en dat het beroep van eiseres op het vertrouwensbeginsel faalt. De rechtbank ziet geen aanleiding tot een ander oordeel te komen. De rente zal in beginsel overeenkomstig de daarvoor geldende wettelijke bepalingen dienen te worden vergoed. Voor zover eiseres een beroep doet op het arrest Irimie (Hof van Justitie EU 18 april 2013, C‑565/11, ECLI:EU:C:2013:250) is de rechtbank van oordeel dat op de teruggaaf de regeling dient te worden toegepast die thans is opgenomen in artikel 28c van de Invorderingswet. Gelet op de jurisprudentie daarover (zoals Hoge Raad 28 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1790) kan de rechtbank daarover in deze procedure geen beslissing geven.

44. Eiseres maakt aanspraak op vergoeding van immateriële schade die zij heeft geleden vanwege de duur van de behandeling van het geschil.

45. Voor de beantwoording van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, sluit de rechtbank aan bij de uitgangspunten die zijn verwoord in het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. Dit betekent dat als uitgangspunt geldt dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een zaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn is geschied als de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet. Daarbij geldt in de regel dat verweerder de redelijke termijn overschrijdt als hij niet binnen een halfjaar uitspraak doet en dat de rechtbank de redelijke termijn overschrijdt als zij niet binnen anderhalf jaar uitspraak doet. De termijn vangt aan op het moment dat verweerder het bezwaarschrift heeft ontvangen.

46. Het bezwaarschrift is ingediend op 9 november 2009. Sindsdien is een periode van bijna tien jaar verstreken. Pas op 23 juni 2016 is uitspraak op bezwaar gedaan. Verweerder heeft aangevoerd dat hij op verzoek van eiseres heeft gewacht met de behandeling van het bezwaarschrift totdat de Hoge Raad in al lopende procedures van eiseres arrest zou wijzen. Het laatste arrest in die procedures dateert van 22 maart 2013. De rechtbank acht dit redelijk. Weliswaar was er na het arrest van de Hoge Raad van 22 september 2006, ECLI:NL:HR:2006:AY8649, al op een aantal punten duidelijkheid, maar in dat arrest was, anders dan in de onderhavige procedure, niet in geschil dat het ging om gebruikte personenauto’s in de zin van de Wet BPM. Gelet hierop kan het verweerder naar het oordeel van de rechtbank redelijkerwijs niet worden tegengeworpen dat hij de behandeling van de onderhavige bezwaarprocedure heeft aangehouden (vergelijk Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 10 januari 2017, ECLI:NL:GHARL:2017:131). Omdat eiseres zelf heeft verzocht om aanhouding van de bezwaarprocedure en verweerder dit verzoek redelijkerwijs heeft ingewilligd, is naar het oordeel van de rechtbank sprake van bijzondere omstandigheden die een langere behandeltermijn rechtvaardigen. Dit betekent dat de beslistermijn is begonnen op 22 maart 2013. Sindsdien is een periode van zes jaren en ruim vier maanden verstreken.

47. Tussen het moment waarop het arrest van 22 maart 2013 is gewezen en het moment waarop uitspraak op bezwaar is gedaan, hebben diverse gesprekken plaatsgehad tussen partijen om de zaak in der minne op te lossen. Toen bleek dat die gesprekken niet tot onderlinge overeenstemming leidden, heeft verweerder eiseres uitgenodigd voor een hoorgesprek. Op 18 november 2015 heeft dit hoorgesprek plaatsgevonden. Er is vervolgens nog een poging tot mediation gedaan. Uiteindelijk heeft verweerder op 23 juni 2016 uitspraak gedaan. Naar het oordeel van de rechtbank is er aanleiding vanwege de samenhang met de andere procedures en de pogingen om de zaken integraal te regelen een extra verlenging van de termijn met zes maanden toe te passen, zodat verweerder binnen een jaar had dienen te beslissen. Overigens heeft eiseres in de brief van 25 mei 2018 te kennen gegeven dat zij kan instemmen met verlenging van de termijn in de bezwaarfase (zelfs met afgerond zeven maanden).

48. Voor de beroepsfase is naar het oordeel van de rechtbank ook sprake van bijzondere omstandigheden. In de bewerkelijkheid van de zaak (in samenhang met de andere gelijktijdig behandelde zaken) ziet de rechtbank aanleiding voor verlenging van de beslistermijn met zes maanden. Bovendien dient de vertraging als gevolg van de afgewezen wrakingsverzoeken volledig voor rekening van eiseres te blijven. Dit betekent dat de periode van 29 oktober 2018 tot 10 april 2019, ruim vijf maanden, eveneens buiten beschouwing blijft. De termijn om te beslissen bedraagt aldus in de beroepsfase twee jaren en ruim vijf maanden.

49. De totale redelijke termijn bedraagt gelet op het voorgaande drie jaren en ruim vijf maanden, te weten een jaar voor bezwaar en twee jaren en ruim vijf maanden voor beroep. Die termijn is overschreden met afgerond twee jaar en elf maanden. Als uitgangspunt geldt een vergoeding van € 500 per halfjaar. Dat betekent dat eiseres in beginsel recht heeft op een vergoeding van € 3.000.

50. Verweerder had uiterlijk op 22 maart 2014 moeten beslissen. Die termijn is met twee jaren en drie maanden (27 maanden) overschreden. De rechtbank had - uitgaand van 23 juni 2016 als startdatum - uiterlijk op 23 juni 2018 uitspraak moeten doen. Die termijn is met iets meer dan een jaar overschreden, maar na aftrek van de periode van 29 oktober 2018 tot 10 april 2019 resteert een periode van afgerond acht maanden. Dat brengt mee dat verweerder van de schadevergoeding 27/35 oftewel € 2.314 voor zijn rekening zou dienen te nemen en de Staat 8/35 oftewel € 686. In de samenhang met de overige 76 zaken ziet de rechtbank echter aanleiding voor verlaging van deze bedragen. Hoewel op zich sprake is van allemaal losse aangiften en losse procedures, is de rechtbank van oordeel dat aannemelijk is dat enige matigende werking uitgaat van de hoeveelheid procedures, in die zin dat de toename van de spanning en frustratie niet oneindig kan zijn. Daartegenover staat dat aannemelijk is dat de spanning en frustratie bij eiseres mede veroorzaakt worden door het feit dat zij telkens weer, elke maand opnieuw, geconfronteerd is (en wordt) met de verplichting om in haar ogen onjuiste aangiften te doen en bezwaar te maken. De sterk matigende werking die volgens verweerder uit de samenhang tussen de procedures volgt, is daarom naar het oordeel van de rechtbank niet (in die mate) aanwezig. De rechtbank acht een passende compensatie in dit geval de helft van de gebruikelijke bedragen, oftewel € 1.500 per zaak. Hiervan komt € 1.157 voor rekening van verweerder en € 343 voor rekening van de Staat.

51. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Zij ziet geen aanleiding voor vergoeding van de werkelijke proceskosten, omdat geen sprake is van tegen beter weten in of zeer onzorgvuldig handelen door verweerder. De rechtbank zoekt aansluiting bij de uitgangspunten van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de bepaling van de vergoeding voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Gelet op de samenhang met de overige in beroep gelijktijdig en gezamenlijk ter zitting behandelde zaken zou echter de forfaitaire vergoeding onevenredig laag uitvallen. Daarom zal de rechtbank op grond van bijzondere omstandigheden een redelijke vergoeding toekennen. Daarbij is mede van belang dat in de bezwaarfase de zaken over 2010 niet geheel gelijktijdig zijn behandeld. De rechtbank stelt de kosten in goede justitie vast op € 235 per beroep. Daarbij heeft zij in acht genomen dat toepassing van het forfaitaire systeem - enigszins extensief uitgelegd - maximaal zou leiden tot een vergoeding in de beroepsfase van € 6.144, bestaande uit 4 punten (beroepschrift, zitting, twee nadere stukken ex artikel 8:45 van de Awb, twee nadere zittingen), vermenigvuldigd met een factor 1,5 wegens samenhang en een factor 2 voor een zeer zware zaak, oftewel 12 punten, tegen een tarief van € 512. Voor de bezwaarfase zou dit ongeveer de helft worden (minder extra stukken en hoorzittingen, maar met een afzonderlijke vergoeding voor 2010). De vergoeding zou dan uitkomen op ruim € 9.000 in totaal. Vanwege bijzondere omstandigheden heeft de rechtbank aanleiding gezien dit bedrag te verdubbelen en vervolgens over de 77 dossiers te verdelen.