Rechtbank Noord-Holland, 27-08-2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:7279, 18/1744 e.a.

4.2.

19. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in zijn beslissing van 16 augustus 2019, ECLI:NL:GHARL:2019:6596 gebruik gemaakt van zijn op de voet van artikel 8:25 Awb gegeven bevoegdheid de gemachtigde in persoon te weigeren, alsmede de vennootschap waaraan de gemachtigde verbonden is.

20. De rechtbank stelt vast dat de gemachtigde ondanks de twee hierboven aangehaalde waarschuwingen zijn taalgebruik en bejegening in de procedures waarin hij als gemachtigde optreedt niet aanpast. Nu de gemachtigde volhardt in deze bejegening en dit taalgebruik acht de rechtbank redenen aanwezig om de gemachtigde middels deze uitspraak een dringende waarschuwing te geven. In dit verband wijst de rechtbank erop dat ingevolge artikel 8:25 van de Algemene wet bestuursrecht de rechter bijstand of vertegenwoordiging door een persoon tegen wie ernstige bezwaren bestaan, kan weigeren. De rechtbank wijst er op dat deze waarschuwing niet enkel geldt in onderhavige procedure, maar van toepassing is op alle zaken die de gemachtigde bij de rechtbank Noord-Holland aanhangig heeft gemaakt en geldt ongeacht in welke fase van de procedure deze zich bevinden.

Ten overvloede overweegt de rechtbank nog als volgt. Bij herhaling heeft de gemachtigde aangegeven dat het hem niets kan schelen wat de rechtbank doet. Gemachtigde wijst daarbij op het in artikel 47 van het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie vastgelegde recht van eenieder om zich in een gerechtelijke procedure te laten adviseren, verdedigen en vertegenwoordigen. De rechtbank wijst de gemachtigde erop dat het in artikel 47 van het Handvest vastgelegde recht op verdediging en vertegenwoordiging hem geen vrijbrief geeft om dit recht op een ongepaste, onfatsoenlijke, onbeschofte en respectloze wijze uit te oefenen. Uit de preambule van het Handvest komt naar voren dat de in het Handvest verankerde rechten voortkomen uit de wens van de volkeren van Europa om een steeds hechter verbond tot stand te brengen door een op gemeenschappelijke waarden gegrondveste vreedzame toekomst te delen. Het genot van deze rechten behelst verantwoordelijkheden en plichten jegens de medemens, alsmede jegens de mensengemeenschap en de toekomstige generaties. De rechtbank is van mening dat het taalgebruik van en de bejegening door de gemachtigde in schril contrast staat met hetgeen het Handvest nastreeft en waartoe de preambule oproept. Met de aan de gemachtigde gegeven waarschuwing neemt de rechtbank de verantwoordelijkheid waartoe de preambule volgt.

(b) de zittingsdatum 23 juli 2019

21. De rechtbank heeft partijen bij brief van 19 juni 2019 verzocht om in het kader van de planning van een of meer zittingen verhinderdata op te geven voor de maanden juli en augustus 2019.

22. Verweerder heeft in zijn e-mail van 20 juni 2019 daarop het volgende geantwoord:

23. De gemachtigde heeft in zijn per fax verzonden brief van 24 juni 2019 daarop het volgende geantwoord:

24. Na sluiting van het onderzoek ter zitting op 25 juni 2019, welk onderzoek betrekking had op de 269 beroepen waarin de rechtbank op 9 juli 2019 uitspraak heeft gedaan, heeft de voorzitter partijen voorgehouden dat de door de gemachtigde vermelde periode van verhindering te algemeen van aard is om rekening mee te houden. De rechtbank heeft partijen daarna meegedeeld dat zij voornemens is het onderzoek ter zitting op 23 juli 2019 te houden. Hierna heeft de gemachtigde verklaard dat hij in de maand juli 2019 met vakantie is. De rechtbank heeft hierop geantwoord dat dit niet tot een andere datum leidt, reeds omdat deze reden van verhindering niet is opgenomen in de brief van 24 juni 2019.

25. De rechtbank heeft bij de keuze voor de datum 23 juli 2019 in aanmerking genomen dat deze datum valt in de periode waarin verweerder heeft aangegeven een zitting te kunnen bijwonen. In aanvulling op de reeds mondeling aan partijen gedane mededeling dat de door de gemachtigde gegeven reactie op het verzoek van de rechtbank verhinderdata in de maanden juli en augustus 2019 door te geven te algemeen is om daarmee rekening te houden, wijst de rechtbank erop dat de vrijheid voor eiseres om een gemachtigde te kiezen meebrengt dat het handelen van de aldus gekozen gemachtigde voor rekening van eiseres komt. Tot dit handelen rekent de rechtbank mede de omstandigheid dat de gemachtigde kennelijk zoveel beroepen aanhangig maakt bij de rechtbanken in den lande dat hij over een tijdsbestek van twee maanden geen tijd heeft inzake een aantal van die beroepen een zitting bij te wonen. Dit is dan voor rekening en risico van eiseres.

(c) aantal zaken op één zitting.

26. De gemachtigde beklaagt zich erover dat de rechtbank 155 beroepen op één zitting plaatst. Hij stelt dat hij niet in staat is de zitting zodanig voor te bereiden dat hij op al die 155 beroepen kan ingaan. De rechtbank verwerpt deze grief op de navolgende gronden.

27. De rechtbank heeft er met betrekking tot de in 2018 ingediende beroepen van eiseres voor gekozen deze beroepen zoveel mogelijk gezamenlijk te behandelen. Redengevend voor deze keuze is dat de beroepschriften nagenoeg identiek zijn, ongeacht of de daarin opgenomen grieven betrekking hebben op de feiten zoals die zich in de desbetreffende zaken voordoen.

28. In de tot 9 juli 2018 ingediende beroepen, in totaal 476 zaken, zijn twee regiezittingen gehouden. Tijdens de regiezitting van 27 november 2018 is aan partijen meegedeeld dat de rechtbank tijdens één onderzoek ter zitting alle 197 zaken waarin de waarde van de auto is aangegeven naar de waarde van een huurauto (ex-rental) zal behandelen. Na onderzoek bleken dit 207 zaken te zijn. Deze zaken zijn conform deze mededeling ter zitting van 23 januari 2019 behandeld. De rechtbank heeft in die beroepen de onder Procesverloop vermelde uitspraak van 28 februari 2019 gedaan. De uitnodiging voor het onderzoek ter zitting van 25 juni 2019 inzake de overige 269 zaken is aan partijen verzonden op 15 april 2019.

29. Voormelde gang van zaken leidt tot de conclusie dat de gemachtigde reeds langere tijd op de hoogte kon zijn van de keuze van de rechtbank een groot aantal zaken gezamenlijk te behandelen. De rechtbank verwijst daarnaast naar hetgeen zij in haar uitspraak van 9 juli 2019 onder 11 tot en met 17 heeft overwogen over het op één zitting behandelen van een groot aantal door de gemachtigde ingediende zaken van eiseres. Omstandigheden die bij de gemachtigde de indruk zouden hebben kunnen wekken dat de rechtbank voor de overige door de gemachtigde ingediende beroepen een andere keuze zou maken, zijn gesteld noch gebleken. De rechtbank wijst er bovendien op dat het eerste verweerschrift in de onderhavige beroepen aan de gemachtigde is verzonden in juli 2018, het merendeel van de verweerschriften in de maanden oktober/november 2018 is verzonden en het laatste verweerschrift in februari 2019. Gelet op de datum van verzending van de verweerschriften heeft de gemachtigde voldoende gelegenheid gehad zich voor te bereiden op een onderzoek ter zitting. De feitelijke datum van die zitting is bovendien ten minste drie weken tevoren aan partijen bekend gemaakt, conform het bepaalde in artikel 8:56 Awb.

30. Het beroep van de gemachtigde op de wijze waarop de rechtbank Gelderland de door hem ingediende beroepen behandelt, te weten maximaal 12 zaken per zitting, geeft de rechtbank geen aanleiding van haar hiervoor vermelde keuze terug te komen. Het per zitting maximeren van het aantal zaken tot hooguit 12 zaken per zitting, zou er immers toe hebben geleid dat er voor de onderhavige 155 zaken en de 467 zaken waarin de rechtbank reeds uitspraak heeft gedaan, ten minste 50 zittingen zouden moeten worden gepland waarbij telkens dezelfde geschilpunten aan de orde zijn. Deze aanpak zou noch in het belang van eiseres noch in het belang van de rechtbank zijn geweest.

31. De gemachtigde beroept zich bij de keuze voor de behandeling van maximaal 12 zaken per zitting op artikel 47, derde alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: het Handvest). Artikel 47 van het Handvest luidt:

32. De rechtbank kan de gemachtigde niet volgen in zijn stelling dat de derde alinea van deze bepaling zich niet verdraagt met de keuze van de rechtbank een groot aantal zaken op één zitting te behandelen. De rechtbank wijst er daarbij op dat deze keuze ook in het belang van eiseres is, immers deze zaken worden binnen een redelijke termijn behandeld, gelijk in deze bepaling is opgenomen. De rechtbank vermag ook niet in te zien dat eiseres door deze keuze is beperkt in haar mogelijkheid zich te laten adviseren, verdedigen en vertegenwoordigen. Deze bepaling staat naar het oordeel van de rechtbank aan een doelmatige behandeling van zaken niet in de weg.

33. De rechtbank is van oordeel dat de in de onderhavige beroepen van toepassing zijnde nationale regelgeving op generlei wijze in strijd is met het Handvest. De rechtbank verwerpt daarom het beroep van de gemachtigde op het Handvest in het kader van de overige grieven.

34. De gemachtigde beklaagt zich over het door de rechtbank geheven griffierecht. Hij stelt dat dit een onoverkomelijk obstakel voor de toegang tot de rechter is. De gemachtigde beroept zich in dit verband op het arrest van het Hof van Justitie van 4 oktober 2018, ECLI:EU:C:2018:807 (Kantarev).

35. De rechtbank verwerpt ook deze stelling. Ingevolge artikel 8:41 van de Awb wordt van de indiener van het beroep griffierecht geheven. Dat wordt niet anders indien veel beroepen worden ingediend. Alleen indien een beroepschrift is gericht tegen samenhangende besluiten is eenmaal griffierecht verschuldigd.

36. De gemachtigde heeft een groot aantal beroepschriften ingediend. In een aantal daarvan worden meerdere uitspraken op bezwaar (besluiten) bestreden. Het gaat daarbij om in één geschrift verenigde uitspraken op bezwaar (hierna: ‘cluster’). Na het instellen van de beroepen heeft de rechtbank ter zake van elk besluit een beroep aangemaakt. Voor de heffing van het griffierecht zijn de in één cluster begrepen besluiten als samenhangende besluiten gekwalificeerd en vervolgens is per cluster eenmaal griffierecht geheven. De rechtbank acht deze handelwijze juist. Dat het totaal van het aldus geheven griffierecht aanzienlijk is, maakt dat niet anders, nu dat zijn grond vindt in het grote aantal beroepschriften van de gemachtigde.

37. De rechtbank verwerpt het beroep van de gemachtigde op de jurisprudentie van het Europese Hof van Justitie en verwijst hiervoor naar de uitspraak van de rechtbank Gelderland van 25 juni 2019, ECLI:NL:RBGEL:2019:2816, waarin over deze grief het volgende is overwogen en maakt deze tot de hare:

38. In zijn pleitnota van 22 juli 2019 beklaagt de gemachtigde zich erover dat in de zaak 18/4092 geen koerslijst bij de stukken is gevoegd. Hij stelt - naar de rechtbank begrijpt - dat deze koerslijst een tot het geding behorend stuk is dat door verweerder dient te worden ingebracht.

39. In zijn pleitnota van 22 juli 2019 verzoekt de gemachtigde de rechtbank het onderzoek te schorsen teneinde verweerder op te dragen de feitelijke gegevens voor elke auto in te brengen, waarna de zaken moeten worden voorgelegd aan de bevoegde rechter, te weten de Unierechter. De rechtbank wijst het verzoek tot schorsing af. De bij de verweerschriften gevoegde stukken bestaan – voor zover thans van belang - uit de aangifte, voorzien van bijlagen, het bewijs van voldoening van de belasting en het bezwaarschrift.

40. Voor zover de gemachtigde bedoelt te stellen dat andere dan deze stukken ten grondslag hebben gelegen aan de besluitvorming van verweerder, zoals verwoord in de uitspraak op bezwaar, acht de rechtbank de gemachtigde er niet in geslaagd deze stelling te onderbouwen. De rechtbank verwerpt die stelling dan ook. In de pleitnota van 9 juli 2019 verzoekt de gemachtigde de rechtbank verweerder op te dragen de kentekens van de desbetreffende auto’s in te brengen. De rechtbank vermag niet in te zien in welk opzicht kentekens ten grondslag hebben kunnen liggen aan de besluitvorming omtrent een bezwaar tegen de voldoening, gelijk de rechtbank in haar meergenoemde uitspraak van 9 juli 2019 ook al had overwogen onder punt 23:

41. Van de 155 beroepen die ter zitting van 23 juli 2019 zijn behandeld, is in 16 beroepen het bezwaar tegen de voldoening bij de uitspraak op bezwaar niet-ontvankelijk verklaard.

42. * * Het beroep met zaaknummer 18/1744 is gericht tegen de uitspraak op bezwaar van 2 maart 2018. In deze uitspraak is opgenomen dat het bezwaarschrift is ontvangen op 29 december 2017 en dat de BPM is voldaan op 30 oktober 2017. De bij het verweerschrift gevoegde bijlagen vermelden dezelfde data van voldoening en ontvangst van het bezwaar. In zijn beroepschrift en in de aanvulling daarop gaat de gemachtigde voorbij aan de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar.

43. Het beroep met zaaknummer 18/4098 is gericht tegen de uitspraak op bezwaar van 31 augustus 2018. In deze uitspraak is het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard op de grond dat het in het bezwaar genoemde chassisnummer niet bij de Belastingdienst bekend is. Daarbij is erop gewezen dat de gemachtigde geen gebruik heeft gemaakt van de geboden gelegenheid alsnog duidelijk te maken ter zake van welke auto de voldoening van BPM wordt betwist. In het beroepschrift is als grief opgenomen dat het bezwaar ten onrechte ongegrond is verklaard. In de aanvulling van het beroep is voorbijgegaan aan de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar. In het verweerschrift worden de in de uitspraak op bezwaar aangehaalde gronden voor de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar herhaald.

Nu uit het betoog van de gemachtigde kan worden afgeleid dat hij de niet-ontvankelijkheid van het bezwaar niet heeft onderkend, heeft de rechtbank geen reden voor een ander oordeel dan het door verweerder ingenomen standpunt dat niet bekend is ter zake van welke auto de voldoening van BPM wordt betwist en dat de gelegenheid alsnog duidelijkheid te verschaffen onbenut is gelaten. Verweerder heeft het bezwaar in dat geval terecht niet-ontvankelijk verklaard. Ook dit beroep is mitsdien ongegrond.

44. In de beroepen, behorend bij de zaaknummers 18/4031, 18/4033, 18/4056, 18/4094, 18/4095 en 19/4103, zoals vermeld in de onder de feiten vermelde brief van 3 juli 2019, is het bezwaar in de bestreden uitspraak op bezwaar niet niet-ontvankelijk verklaard. Gelet op de in die brief vermelde data van voldoening en de data van ontvangst van het bezwaar moet geoordeeld worden dat het bezwaar is ontvangen na afloop van de termijn van zes weken, welke termijn aanvangt op de dag na die van de voldoening. Omdat de daaruit volgende niet-ontvankelijkverklaring niet eerder aan de gemachtigde bekend is gemaakt, heeft de rechtbank de gemachtigde alsnog in de gelegenheid gesteld zich hierover uit te laten. De gemachtigde heeft op de brief van de rechtbank van 3 juli 2019 gereageerd met zijn brief van 15 juli 2019. In deze brief betwist de gemachtigde dat de bezwaarschriften na afloop van de termijn zijn ontvangen. Hij stelt dat de bezwaarschriften tevens per post zijn verzonden en door verweerder zijn ontvangen in de 7e week, zodat de bezwaren tijdig zijn ontvangen. In deze brief vermeldt de gemachtigde de beroepen met de zaaknummers 18/4056 en 18/4103. Met betrekking tot de overige zaken vermeldt de gemachtigde dat deze een ‘grotere tijdspanne’ omvatten en onterecht niet-ontvankelijk zijn verklaard.

45. Verweerder heeft ter zitting alsnog het standpunt ingenomen dat de bezwaren waarop de beroepen met de zaaknummers 18/4094 en 18/4095 zien, te laat zijn ingediend.

46. De rechtbank leidt uit hetgeen de gemachtigde onweersproken heeft gesteld af dat de datumstempel op de bezwaarschriften niet ziet op het per fax verzonden exemplaar van het bezwaar, maar op een per post verzonden versie daarvan. Een per post verzonden bezwaarschrift is tijdig ontvangen indien dit voor het einde van de termijn ter post is bezorgd en in de week daarop volgend wordt ontvangen. Hetgeen de gemachtigde aanvoert kan zo worden begrepen dat hij stelt dat de terpostbezorging heeft plaatsgevonden vóór de afloop van de zeswekentermijn. Voor de beroepen met de zaaknummers 18/4031, 18/4033, 18/4056 en 18/4103 zijn de bezwaarschriften gedagtekend op een datum vóór de afloop van de zeswekentermijn. De rechtbank acht de gemachtigde er in dat geval in geslaagd aannemelijk te maken dat de bezwaren binnen deze termijn ter post zijn bezorgd. Nu zij in de week volgend op deze termijn door verweerder zijn ontvangen, zijn zij tijdig ingediend.

Voor de bezwaarschriften waarop de beroepen met de zaaknummers 18/4094 en 18/4095 zien zijn de bezwaarschriften gedagtekend na afloop van de zeswekentermijn. Verweerder heeft de tijdige indiening ook betwist. Voor deze twee bezwaren acht de rechtbank de gemachtigde er niet in geslaagd aannemelijk te maken dat deze vóór de afloop van de termijn ter post zijn bezorgd. Aan de ontvangst binnen de week volgend op de zesde week komt in dat geval geen betekenis toe. De gemachtigde heeft geen subsidiair standpunt ingenomen omtrent de reden van de te late indiening van deze bezwaren. Voor het achterwege laten van de niet-ontvankelijkverklaring op de grond dat redelijkerwijs niet geoordeeld kan worden dat de indiener in verzuim is geweest, ziet de rechtbank in dat geval geen reden. De beroepen met de zaaknummers 18/4094 en 18/4095 zijn mitsdien gegrond, de uitspraken op bezwaar zullen worden vernietigd en de bezwaren zullen niet-ontvankelijk worden verklaard.

47. In het beroep met zaaknummer 18/4099 is het bezwaar ongegrond verklaard.

48. De gemachtigde heeft zich er in het algemeen over beklaagd dat verweerder hem niet heeft gehoord, hetgeen - naar hij stelt - meebrengt dat de rechtbank de beroepen gegrond dient te verklaren en de zaken dient terug te wijzen naar verweerder.

49. In de stukken is onder meer opgenomen:- dat de gemachtigde in een aantal zaken is gehoord;

- dat de gemachtigde in een aantal zaken van het horen heeft afgezien en

- dat de gemachtigde van eiseres met ingang van 3 augustus 2018 door de Belastingdienst is geweigerd als gemachtigde van eiseres op te treden voor een bepaalde periode, dat eiseres hiervan bij brief met dezelfde datum op de hoogte is gesteld en dat het bezwaar in een aantal zaken is behandeld in de periode van schorsing. Nu partijen voormelde informatie niet hebben betwist, gaat de rechtbank uit van de juistheid daarvan. In dat geval ligt het op de weg van de gemachtigde te specificeren in welke zaken de door hem gestelde schending van het recht te worden gehoord heeft plaatsgevonden. De gemachtigde heeft deze specificatie niet gegeven. De rechtbank acht zijn grief derhalve ongegrond. Daarbij verwijst de rechtbank tevens naar de hierna opgenomen overwegingen in haar uitspraak van 9 juli 2019, welke overwegingen ook voor de onderhavige zaken van toepassing zijn:

28. Verweerder heeft gemotiveerd gesteld dat hij de gemachtigde diverse keren voorstellen heeft gedaan een datum te kiezen waarop een hoorgesprek zou kunnen plaatsvinden, maar dat dit niet in alle gevallen ervan is gekomen omdat gemachtigde aanvoerde dat [B] bij het horen aanwezig moet zijn en dat [B] steeds op geen van de voorgestelde data kon komen. Verweerder stelt dat een rechtstreekse benadering van [B] evenmin tot enig resultaat heeft geleid.

29. Vaststaat dat de gemachtigde in een groot aantal van de bezwaren waarop de onderhavige beroepen betrekking hebben is gehoord. Voorts staat vast dat de grieven van de gemachtigde in de bezwaren waarin hij niet is gehoord dezelfde grieven zijn als die waarin hij wel is gehoord en dat het uitsluitend grieven van zuiver juridische aard zijn. Bovendien staat vast dat verweerder de gemachtigde meerdere malen voorstellen heeft gedaan om tot een afspraak te komen. Gesteld noch gebleken is dat de gemachtigde in zijn bezwaren waarin hij niet is gehoord een andere toelichting had willen geven dan de toelichting die hij inzake dezelfde grieven heeft gegeven in de bezwaren waarin hij wel is gehoord.

30. Onder voormelde omstandigheden ziet de rechtbank geen reden voor het oordeel dat verweerder in een aantal van deze bezwaren het in het Europees recht verankerde recht te worden gehoord heeft geschonden door ook in de zaken waarin de gemachtigde niet is gehoord uitspraak op bezwaar te doen”.

50. Artikel 110 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) Voor zover de rechtbank de gemachtigde begrijpt stelt deze laatste dat het in het nationale recht bestaande onderscheid tussen voldoeningsbelastingen en aanslagbelastingen in strijd is met artikel 110 VWEU, althans voor zover dit onderscheid ertoe leidt dat de bewijslast bij de belastingplichtige wordt gelegd. Zijn stelling houdt in dat het in alle gevallen aan verweerder is om te bewijzen dat een ingevoerde auto niet is onderworpen aan een hogere belasting dan de belasting die is begrepen in de waarde van gelijksoortige, reeds op het nationale grondgebied geregistreerde gebruikte auto’s. De rechtbank verwerpt deze stelling van de gemachtigde.

Als een belastingplichtige zich beroept op feiten die, indien die komen vast te staan, zullen leiden tot een lagere belastingschuld, heeft hij de bewijslast ter zake van die feiten indien ze door de verweerder worden betwist. Verweerder hoeft, indien hij de door een belastingplichtige ingediende aangifte BPM (alsnog) volgt, voor de door die belastingplichtige opgeworpen vraag of teveel BPM is voldaan in beginsel niet te bewijzen dat dit niet het geval is. Oftewel: indien een belastingplichtige stelt dat ter zake van ingevoerde auto’s meer BPM is voldaan op aangifte dan de BPM, begrepen in de waarde van vergelijkbare auto’s op de binnenlandse markt, dient hij de ter zake van belang zijnde feiten te stellen. Als verweerder deze betwist moet de belastingplichtige deze vervolgens aannemelijk maken.

51. De gemachtigde stelt dat de naar de aangifte voldane BPM hoger is dan de verschuldigde BPM. Voor zover hij daarmee bedoelt te stellen dat er een onjuiste aangifte is gedaan, is het aan hem om met gegevens te komen die deze stelling onderbouwen. Hij heeft daartoe aangevoerd dat de BPM dient te worden berekend naar een grondslag:

( a) waarin niet meer btw is begrepen dan de btw, begrepen in de waarde van vergelijkbare binnenlandse auto’s (BTW/MARGE),

( b) die overeenkomt met de waarde van auto’s die op de binnenlandse markt voor verhuur zijn aangewend (EX-RENTAL) en

( c) die overeenkomt met de waarde van de auto’s op de datum van de tenaamstelling van het kenteken (LEEFTIJDSKORTING).

De rechtbank overweegt dienaangaande het volgende.

( a) BTW/MARGE

52. Niet in geschil is dat de auto’s waarvan de waarde is bepaald aan de hand van de koerslijsten Euroglass en AutoTelexPro, marge-auto’s zijn. Voor de aan de hand van de koerslijstX_Ray gewaardeerde auto’s kan op het aangiftebiljet worden vermeld of het om een BTW-auto dan wel een marge-auto gaat. Uit de stukken blijkt dat de met behulp van deze koerslijst bepaalde waarde steeds is uitgegaan van een marge-auto, behoudens de waarde van de auto waarop het beroep met zaaknummer 18/4093 ziet, gelijk de gemachtigde in zijn pleitnota van 22 juli 2019 heeft aangegeven. In die aangifte is vermeld dat sprake is van een BTW-auto.

33. Verweerder stelt dat de Belastingdienst naar aanleiding van voormeld arrest van de Hoge Raad het beleid heeft gevoerd de BPM inzake BTW-auto’s te verminderen met 5%, doch dat dit beleid is beperkt tot voldoeningen voordat het arrest werd gewezen, dat wil zeggen vóór 27 januari 2017. Als een belastingplichtige na dit arrest BPM voldoet naar een waarde van een BTW-auto is dat een welbewuste keuze, waarvan de gevolgen voor rekening van de belastingplichtige moeten blijven.

34. De rechtbank acht deze stelling van verweerder is zijn algemeenheid onjuist. Als vaststaat dat meer belasting is voldaan dan het bedrag dat de belastingplichtige ingevolge Europese regelgeving is verschuldigd, dient de belasting met dit meerdere te worden verminderd. De vijf beroepen waarin de waarde is bepaald aan de hand van de AutoTelexPro dienen om die reden gegrond te worden verklaard.

35. De rechtbank heeft partijen verzocht bij brief van 19 juni 2019 zich schriftelijk uit te laten over het bedrag van de vermindering. Partijen hebben niet aan dit verzoek voldaan. Voor zover de gemachtigde stelt dat hem de tijd heeft ontbroken aan dit verzoek te voldoen, verwerpt de rechtbank die stelling, temeer daar het om vijf gevallen gaat.

Nu partijen geen berekening hebben ingezonden, zoekt de rechtbank aansluiting bij het door verweerder gestelde beleid, zoals hiervoor omschreven. De rechtbank heeft dit partijen voorgehouden ter zitting van 25 juni 2019.

36. Het oordeel van de rechtbank leidt tot de hierna opgenomen verminderingen.

37. De rechtbank laat in het midden de na deze mededeling ingenomen stelling van verweerder dat toepassing van dit beleid kan meebrengen dat de aldus resterende waarde lager is dan die van een marge-auto. De rechtbank vermag niet in te zien waarom dit in de gevallen waarin BPM is voldaan vóór 27 januari 2017 anders zou zijn dan voor de gevallen waarin de BPM is voldaan na die datum.

De rechtbank laat eveneens in het midden de na deze mededeling ingenomen stelling van [B] dat een vermindering van 5% te weinig is voor auto’s met een hoge inkoopwaarde. Het had op de weg van de gemachtigde gelegen om, al dan niet in samenspraak met [B] , de daarvoor benodigde en van specificaties voorziene berekeningen in te zenden dan wel uiterlijk op de zitting over te leggen.”

( b) EX-RENTAL

53. De gemachtigde stelt dat de BPM moet worden berekend naar een grondslag die overeenkomt met de waarde van auto’s die op de binnenlandse markt voor verhuur zijn aangewend. Voor de beroepen waarin in de aangiften de koerslijsten AutoTelexPro, Euroglass zijn gebruikt wordt voorbijgegaan aan het onderscheid rental versus ex-rental. In de beroepen waarin in de aangiften gebruik is gemaakt van de tabel, komt aan dit onderscheid evenmin betekenis toe.

54. Alleen bij de aangiften waarin gebruik is gemaakt van de X-Raykoerslijst wordt de vraag of de auto een ex-huur auto gesteld, welke vraag in 56 gevallen bevestigend is beantwoord en in 43 gevallen ontkennend.

55. Indien en voor zover de gemachtigde bedoelt te stellen dat eiseres onjuiste aangiften heeft gedaan, is het aan hem om gegevens te verstrekken om die stelling te onderbouwen. De gemachtigde heeft die gegevens niet verstrekt. Gelet op het vorenoverwogene faalt ook deze grief. Ter zitting heeft de gemachtigde in dit verband opgemerkt:

(c) LEEFTIJDSKORTING

56. Voorts begrijpt de rechtbank dat de gemachtigde stelt dat de Wet BPM in strijd is met artikel 110 VWEU in de zin dat ingevolge de Wet BPM belasting dient te worden voldaan voordat het belastbare feit zich voordoet, hetgeen – zo stelt de gemachtigde - volgens artikel 110 VWEU niet is toegestaan. In het Kaderbesluit bpm, zoals gewijzigd bij besluit van 17 december 2014 (https://wetten.overheid.nl/jci1.3:c:BWBR0036037&g=2017-04-15&z=2019-08-13), BLKB2014/2067M, is onder 6.1 opgenomen dat een termijn van vijf werkdagen tussen aangiftedatum en datum registratie aanvaardbaar is. Indien deze termijn wordt overschreden wordt de leeftijdskorting verleend, zodat per saldo nooit meer wordt geheven dan verschuldigd is. Deze vijfdagentermijn vangt aan op de eerste werkdag na die van de aangiftedatum. Aangenomen moet worden dat de besluitgever daarbij voor ogen heeft gehand dat de aangiftedatum tevens de waardepeildatum is. Gelet op de in artikel 6, tweede lid, onder b, Wet BPM opgenomen verplichting de aangifte gelijktijdig met de betaling te doen, moet dan tevens worden aangenomen dat de besluitgever voor ogen heeft gehad dat indien de betaling op een latere datum dan de datum van de aangifte plaatsheeft, de termijn een aanvang neemt op de eerste werkdag na die van de betaling.

57. Het is aan de belastingplichtige om per geval gemotiveerd te stellen dat die termijn is overschreden. De door de gemachtigde in vrijwel alle zaken ingenomen stelling dat de leeftijdskorting moet worden verleend, zonder de voor de beoordeling van die stelling relevante data te noemen, is daartoe onvoldoende.

58. De rechtbank wijst de gemachtigde erop dat zijn verzoeken tot vergoeding van rente over de teruggaaf van BPM op grond van het Europese recht kunnen worden ingediend op de voet van artikel 28c van de Invorderingswet 1990. De rechtbank verwerpt de stelling van de gemachtigde dat deze bepaling in strijd is met het Unierecht. De rechtbank verwijst voor haar oordeel onder meer naar de arresten van de Hoge Raad van 3 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:341, en van 28 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1790, waarin is geoordeeld dat deze bepaling niet in strijd is met het Unierecht. De rechtbank verwijst voorts in dit kader naar de uitspraak van de uitspraak van rechtbank Noord-Nederland van 25 juli 2018, ECLI:NL:RBNNE:2018:2926, waarin onder meer het volgende is overwogen:

4.18

Aangezien het een interne aangelegenheid van Nederland is om de voorwaarden vast te stellen waaronder de (passende) rente moet worden betaald, kan niet worden gezegd dat de keuze van de wetgever om zowel een deel door de inspecteur te laten vergoeden (belastingrente) als een deel door de ontvanger (invorderingsrente) niet strookt met het Unierecht. De omstandigheid dat een belastingplichtige binnen een bepaalde termijn (zes weken na de beschikking of rechterlijke uitspraak) een verzoek moet indienen bij de ontvanger ter verkrijging van invorderingsrente, acht het Hof niet in strijd met het doeltreffendheidsbeginsel (vgl. onder meer HR 18 februari 2005, nr. 37690, ECLI:NL:HR:2005:AM3206, BNB 2005/283 inzake de bezwaartermijn van zes weken). Niet gezegd kan worden dat daardoor een belastingplichtige een passende rentevergoeding wordt ontzegd (vgl. het hiervoor in 4.7 genoemde arrest HR 19 december 2014, nr. 13/06055, ECLI:NL:HR:2014:3606). Het gelijkwaardigheidsbeginsel is evenmin geschonden, aangezien in zuiver interne situaties een vergoeding krachtens artikel 28c Invorderingswet 1990 niet aan de orde is, met andere woorden: in Unierechtelijke verhoudingen wordt meer rente vergoed dan in interne verhoudingen”.

59. Voor zover in de stellingen van de gemachtigde ligt besloten dat rente moet worden vergoed over terug te betalen griffierecht, alsmede over vergoeding van kosten, verwijst de rechtbank naar hetgeen hierna onder in onderdeel 70 is overwogen.

60. De rechtbank is niet bevoegd zaken te verwijzen naar de Unierechter. Voor zover de gemachtigde bedoelt te stellen dat de rechtbank aan de Unierechter vragen moet stellen, verwerpt de rechtbank deze stelling.

61. Uit het vorenoverwogene volgt dat de beroepen ongegrond zijn, behoudens de vijf volgende beroepen:

62. Hetgeen de gemachtigde overigens heeft aangevoerd kan niet tot een ander oordeel leiden en mitsdien in het midden blijven. Voor zover nodig verwijst de rechtbank naar de – als hier ingelaste te beschouwen - overwegingen in haar eerder genoemde uitspraken van 28 februari 2019 en 9 juli 2019.

63. De gemachtigde heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade vanwege overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank heeft hem er ter zitting op gewezen dat deze termijn een aanvang neemt op de dag na die van de ontvangst van het bezwaarschrift, na verloop van in beginsel twee jaar is beëindigd en dat uit de stukken blijkt dat het ‘oudste’ bezwaarschrift is ingediend in december 2017. De gemachtigde heeft daarop verklaard dat hij zijn beroep op deze vergoeding handhaaft omdat hij andere informatie heeft. De gemachtigde heeft deze informatie niet gegeven.

Hoewel na sluiting van het onderzoek is gebleken dat het oudst bekende bezwaarschrift is ingediend in november 2017, moet ook dan geoordeeld worden dat de redelijke termijn niet is overschreden. De rechtbank zal het verzoek tot vergoeding van immateriële schade daarom afwijzen.

64. In de gegrondverklaring van het beroep met zaaknummer 18/4093 ziet de rechtbank geen reden voor een kostenveroordeling. Eiseres heeft er immers voor gekozen BPM te voldoen naar de waarde van een BTW-auto op een moment waarop reeds bekend was dat die waarde te hoog was.

65. De gemachtigde heeft primair gesteld dat artikel 2, eerste lid, onderdeel a van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb) onverbindend is, aangezien Europese regelgeving in de weg staat aan de in die bepaling opgenomen forfaitaire kostenvergoeding. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 19 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3603, hierover als volgt geoordeeld:

66. De gemachtigde heeft in de onderhavige beroepen geen omstandigheden aangevoerd die als bijzondere omstandigheden in vorenbedoelde zin kunnen worden gekwalificeerd. Voor een afwijking van de in artikel 2, eerste lid, onderdeel a van het Besluit is naar het oordeel van de rechtbank derhalve geen reden.

67. Aldus berekent de rechtbank de kosten van beroep op:

- de kosten van bezwaar op 2 punten (1 punt voor het maken bezwaar en 1 punt voor het verschijnen op hoorzitting) x € 254 x 1 (wegingsfactor) = € 508.

Het totaal van deze kosten is derhalve € 2.428.

68. Artikel 8:74 Awb bepaalt dat bij gegrondverklaring van het beroep het griffierecht wordt vergoed. De in de onderhavige beroepen bestreden uitspraken op bezwaar zijn voor een deel gedaan in als in één geschrift verenigde samenhangende zaken, zogenaamde ‘clusters’.

Na het instellen van de beroepen heeft de rechtbank aan elke uitspraak op bezwaar een zaaknummer toegekend, doch voor de heffing van het griffierecht beroepen die tot één van deze ‘clusters’ behoren als één beroep aangemerkt en aldus griffierecht per cluster geheven.

69. Met inachtneming hiervan berekent de rechtbank het bedrag van het te vergoeden griffierecht als volgt:

- Het beroep met de zaaknummers 18/4087, 184093, 18/4094 en 18/4095 behoren tot het cluster met de zaaknummers 18/4083 t/m 18/4096, waarvoor eenmaal € 338 griffierecht is betaald.

- Het beroep met zaaknummer 18/4099 behoort niet tot een cluster; het in dit beroep betaalde griffierecht is € 338.

Het totaal van het te vergoeden griffierecht beloopt aldus (2 x € 338=) € 676.

70. De rechtbank wijst tot slot op het arrest van de Hoge Raad van 5 juli 2019, ECLI:NL:HR:2019:1088, waarin de volgende overweging is opgenomen: